انتقاد،اعتراض و جمهوری اسلامی

بسمه تعالی

-بدون در نظر گرفتن ماهیت هر حکومتی (سکولاریزم و لایزم،جمهوری و …) باید همیشه نکته ای بخاطر داشت/.

[انتقاد لازمه پیشرفت هر حکومتی است]

اما امروز  میبینیم که این اصل در این کشور به طور تقریبا کامل له شد(در این 20 سال) و نشانی ان در حال پاک شدن است/.

از نظر من امروز کانون  تربیتی خانواده و محیط های شکل گیری اخلاق به گونه ای به این سمت منحرف شده است و یکی از مهمترین و مخرب ترین اسیب های و عوامل عقب ماندگی و روند کند حرکت به سوی جامعه علمی که در ان ایران به معنی واقعی و شایسته تعریف می شد از بین رفت/.

با بررسی این روند از کودکی افراد اغاز میکنیم/.

> اگر کودک وسیله ای از والدین خود بخواهد و انها برایش تهیه نکنند و عکس العمل ای واکنش به گونه های مختلف تعبیر میشود که بیش از 70 % حق با پدر و مادر است/.

> بعد از گذشت ای سالها وارد محیط اموزشی  میشود و در با تهدید های جدی روبرو میشود که گاه این تهدید ها ثمره عدم تسلط بر کلاس است/.

> دوره ابتدایی:((اگه ساکت نشینی بهت -0- میدم))/.

> دوره راهنمایی:((تو بدرد این کلاس نمی خوری از کلاس من برو بیرون))/.

> دوره دبیرستان:((وقتی شهریور اومدی میفهمی باید چیجوری درس بخونی ))/.

متاستفانه در دوره های ابتدایی زندگی  پایه های درست انتقاد از بنا نشد  و زمانی وارد اجتماعات دانشگاهی و جامعه میشود دچار سر در گمی زیادی است و دیگر نمیتواند انتقادی درست انجام دهد/.

یکی از مسئولین در سال 70 اینگونه بیان کرد: دانشگاه محیط یاد گیری عملی است/. دانشجو باید اعتراض را یاد بگیرد تا زمانی مسئولیتی بر عهده داشت بدرستی(در مکان و زمان مناسب) انتقاد و اعتراض کند و بتواند اعتراض و انتقاد را بطور منتقی پاسخ دهد/.

و اما امروز نگرش ها به سمت دیگری عوض شد /.

و امروز تبعات ان در جامعه دیده میشود.

یک راهپیمایی انتقادی انجام میشه 10 نفر میمیرند 20 نفر زخمی میشوند/.

یه نفر انتقاد میکنه فردا اسمش رو پارچه سیاهه

—– شاید بتوان راهی برای نجات ایران از ای بحران پیدا کرد؟