كانكوداي!*

Have you ever fly?
Let me teach you how I’ll do,
I’ll do!
Drive upon the mountains, dive into the moon,
I’ll do, I’ll do!
Don’t worry, life is easy
!

سرعت نت خيلي پايينه. انقدر كه نتونستم واسه تون آهنگ رو پيدا كنم! اما قول مي دم پيداش كنم و بزارم…

همه ي حرفم اينه كه، با همه ي مصيبت ها و بلاهاي طبيعي و غير طبيعي، با همه ي دردهاي شخصي و اجتماعي و …،‌ با همه ي مشكلات، با همه ي دردهاي متعالي (مراجعه شود به دين و زندگي سه، درس اول)، و با همه ي دوست داشتن ها و دوستي هاي موفق و نا موفق و دردزا و شادي زا، يه وقتا خيلي خجالت مي كشم از خودم.
به خاطر ناشكري ها و به خاطر ناراحت بودن هام.
من فرصتي دارم، كه نمي دونم چقدره. اما تو اون مي تونم دوست داشته باشم، مي تونم هر كسي رو (حتي خواهرم كه كنارم واستاده و چشم غره مي ره رو!) از ته ته دل بغل/بقل كنم، و بهش بگم كه دوستش دارم! مي تونم يه ليوان قهوه ي داغ بگيرم دستم و برم زير بارون بخورم! مي تونم تو باد و بارون واستم و بدون فكر اينكه “واي… موام فر شد!” كلي خيس شم. مي تونم دستم رو بذارم تو دست دوستام و بگن “واي… چه سردي!” و من بگم “اما تو گرمي…” و دستم رو تو دستاي گرمشون قايم كنم و بگم …‌ “خدايا!‌ چقدر لذت داره زندگي…”
چقدر لذت داره زندگي!

* كانكوداي اسم يه كاتاست تو كاراته :دي معني ش اينه كه “به آسمان نگاه كن”