چند روز پیش با مادرم به یکی از بستنی فروشی های معروف رفته بودیم. من بستنی فندقی خیلی دوست داشتم و همیشه هم همینو سفارش می دم! این دفعه خیلی سرش شلوغ شده بود. یادمه از اوایل کارش می شناختیمش و فکر کنم اولین کسانیکه اونجا رو فتح کردند ما بودیم!
به هر حال … وقتی اولین قاشق رو مزه مزه می کردم … یکه خوردم … این چه مزه ای بود؟ اصلا دیگه بیسکوییتش هم کیفیت سابقو نداشت … اونم درست موقعی که تازه مشهور شده بود … دقت که کردم تفاوت های قابل ملاحظه ای دیدم! منشی ها بد اخلاق شده بودند … مثل اولا دیگه لبخند نمی زدند … دیگه دستکش دستشون نمی کردند … حتی حجم اسکوپ ها هم کم شده بود!!!
داشتم شاخ در می آوردم! چرا؟ چرا باید اینجوری باشه؟ آخه چرا؟!
بیشتر دقت کردم دیدم این قانون طبیعت کشور ماست!!! کارخونه های ماشین سازی کم کم کیفیت کارشون پایین میاد … فست فود ها هم همینطور … حتی وقتی می خواین به یه مدرسه معروف مراجعه و ثبت نام کنید می بینید که اکثر مسئولین بد اخلاق هستن! …
چرا فقط تو ایران اینجوریه؟ چرا ماشین های خارجی روز به روز رشد می کنند و ما …؟ چرا اینجا شهرت بی ظرفیتی میاره؟ مگه خاک اینجا طلسم شده؟ مگه کسی رو مردم اینجا ورد خونده؟ چرا سینمای ایران در حال پسرفته؟ چرا بیشتر فیلم های ایرانی اینقدر بی مزه و بی محتوا هستند؟ آخه چرا؟
کی می خوایم به این سوالا جواب بدیم؟ چه کسی می تونه اوضاع رو ترمیم کنه؟
بیاین یه لحظه فکر کنیم که …
چرا؟