نویسنده: DvoOoOoOone

NemidoOni

نمی دونی چقد می خوام را برم و جای پام نمونه ..

 

ناخن بکشم رو زمین و چنگش بمونه

حرف بزنم و هوا بخار کنه

دستمو تو مه غرق کنم

موهام خیییییییییییییییس شه و مث شلاق بخوره تو صورتم

تاریک باشه و بترسم

هیجان

ترس

عرق

نفس نفس تو اوج سکوت

ینی لذت با هر دم ! می فمی ؟!*

ینی دیوونگی

ینی تشنه

تشنه ی تشنه ی تشنه ی تشنه !

ساقیم باش نه یزیدم

آتش بنوشانم

آتش یخ زده است هر دمم

نظمم را دیوانه کن

بلورم را بر هم زن

قانونم به پایت

جانم گوارای وجودت

میخواهم در نرمای قوست غرق شوم

در آتشت بریزم

در نفسم یکی شوی

و عاشقانه

خونت را بریزم **

و من ..

زوزه بکشم

* ~> بین موهای تو .. انگار نفسمو گم کردم و 

وحشیانه

دنبالش می گردم ..

** ~> حتما با ناخن باشد !!

1 چیزی !

ام .. من شاعر نیسم .. ولی فعلا نثرمو کسی نمی فمه :دی !!

اینطوری :

مثل پریدن در جنگل ابر است !! دقیقا !! حالا بگو چی :پی !!

یا :

 

اینجا [همینجا ، زیر پتویم ] کف پایم بس ناجوانمردانه سرد است 

اینجا [همینجا زیر پتویم، ۱۵ سالیست در جا می زنم] افکارم به من سیخونک می زنند

سوت من گم شده است !! تفنگم هم می دانید ، جواز نمی دهند !! تفنگ فقط باید بکشد .. می دانید که

و در آخر ، فقط کمی اثر کربن + تنگی نفس برایمان می ماند !!

من بخور پاک کن می خواهم .

(بیشتر…)

tazhan

من در این سرگردانی 

                                                با تکاپوی عروق زندگی

از بطن لحظه به دهلیز خاطره

کودک لحظه ی خود را

                                در تاریکترین کوچه ی ترس

                                                                        با بغچه ای حیرت

                                                                                              تارو پودش از دیروز و خیال

                                 و جدارش ، شبنم گون [هوای اینجا از بغض شرجی است]

به دست طوفان زمان سپرده ام

                                                                             که عصای حسرت را به دست پرچینش

                                  که دیگر سرد و گرم چشیده [گرمایش ز اشک]

و به مقدار لازم فرسوده

                                              و شوقش را در ترک های دیوار عبور

                                                                                             برجای گذاشته

بدهد

هر لحظه باریست بر وجدان من

                             که دست یاری

                               به فرو ریختنم در مرداب پریشانی می دهد

                                              و کوهی

                                                       در ورای مهی که از وجودم برامده

                 و ساکن چشمانم شده است

پژواک دلیلم را

             که هنگام ورود

با فریادی از چنگ وجودم[برای همیشه] خارج کردم

                                                                  چه سرسخت

                                                 چه دلسوز

                                 چه آشنا

                چه غریب

و چه منتظر

لابه لای بافت گوشتی تپنده ای

                                               میان سینه ام ، سمت چپ

به سرخی فریاد می کشد ..

و با آهی فرو خورده

                          به گوش جان تشنه ام

 بی پناه در شعله ی عطش

                                       رفته 

و با پچپچی شرمناک می گوید

                                           منشاء من هم

                                چه آمیخته به تن

                           چه جفاکار

مزدور چند موجود خاکستریست!