دسته: عمومی

سلام

من فائزه ام.

میخوام از این به بعد اینجا بنویسم .

سلام

دیگه نمیدونم چی باید بگم. همین .

بالاخره بعد از چند ماه تلاش و كوشش مسئولين دلشون برامون سوخت و خواستن اولهاي امسال رو ببرن اردو. آخه اينطوري كه خودشون ميگن اولهاي امسال ( يعني ما) خيلي آروم و خوب و درسخون هستند فقط يه كلاسشون زيادي شلوغه معلومه ديگه اونم همون كلاسيه كه من توشم، يعني اول 3 يا به قول دوم‌رياضي‌ها كلاس بلاياي طبيعي ( چه لقب بي‌ربطي!) اولش گفتن فقط دو كلاس رو مي‌بريم، ناظممون به من گفت: اول 3 بايد تنبيه بشه منو ديوونه كرديد شماها مخصوصا تو. خير سرت حالا نماينده‌ي كلاس هم هستي! منم با قيافه‌اي معصوم گفتم: خانم رضازاده الهي من دورتون بگردم اين شيطنت‌هاي ما نباشه شما حوصله‌تون سر ميره به خدا، قول ميديم تكرار نشه! خلاصه قبول كردن ما رو هم ببرن اما قضيه به اينجا ختم نميشه؛ چون من مثل هميشه سر قولم نموندم و توي اردو از هميشه شلوغ‌تر بودم:

قرار بود روز جمعه بريم همين جمعه كه گذشت، صبح با عجله پاشدم وسايلم رو جمع كردم و رفتم در خونه‌ي دوستم سحر كه باهم بريم( آخه خونمون با مدرسه چند قدم بيشتر فاصله نداره) رفتيم ديديم بچه‌ها دارن سوار اتوبوسها ميشن آقاي زكريايي گفت كلاس‌بندي كنيد اما بازم من نذاشتم گفتم اينطوري حال نميده هركي هرجا حال كرد بشينه بچه‌ها هم موافقت كردن. همين كه نشستيم توي ماشين تلويزيون ها روشن شدن اول فكر كرديم فيلم پخش مي‌كنن اما چند لحظه بعدش چشمتون روز بد نبينه يه صداي گوش‌خراشي ازشون شنيده ميشد! واسمون نوحه گذاشته بودن، اينقدر سر و صدا كرديم كه قطعش كردن بعدش پرده‌هاي ماشينو كشيديم و كنسرت دبيرستان فرزانگان اروميه شروع شد:دي

من شده بودم دي‌جي بقيه هم همراهي مي‌كردن جالب اينجاست معاون سختگير ما خانم صفايي و آقاي زكريايي توي ماشين ما بودن يكي از بچه‌هاي اون‌يكي ماشين به من ميگفت آخي شماها نميتونيد حال كنيد اين دوتا اينجان اما نميدونستن كه ما خيلي هم داريم خوش‌ميگذرونيم چون اونا اصلا حواسشون به ما نبود توي راه همينطور كه داشتم ميخوندم يهو ديدم آقاي زكريايي داره مياد ته ماشين زودي مقنعه‌مو سرم كردم انتظار داشتم عصباني بشه اما ديدم با خنده بهم گفت: دخترم يكم آروم‌تر من سرم درد ميكنه. باصداي آرومي گفتم: چشم حتما. اما از اون چشمها گفتم ها:دي

از اروميه تا خوي يك‌ريز سرپا بودم و از حنجره مبارك استفاده ميكردم: ترانه‌هاي درخواستي! طوري كه وقتي رسيديم خوي صدام در نمي‌اومد ناظممون ميگفت: آخه تو يهو چت شد؟ منم ميگفتم هيچي خانم سرماخوردگيه!

توي خوي اول بردنمون مقبره شمس تبريزي اونجا تا ميتونستيم از زواياي مختلف عكس گرفتيم دقيقا مثل بازيگر‌ها تا جايي كه راهنماي اونجا بهمون گفت خيلي عكس ميگيريد فلاش دوربينتون مجسمه رو خراب مي‌كنه آخرش هم كم مونده بود از سرويس جا بمونيم! بعد رفتيم يه امامزاده نماز خونديم اونجا عكس نگرفتيم بچه مثبت شده بوديم  بعدش واسه ناهار بردنمون يه رستوران… كه اگه بگم از هرچي غذاست حالتون بهم ميخوره من كه خودم لب به غذا نزدم گرسنه هم بودم به اجبار لواشك ميخوردم! بعد از ناهار يهو همه‌ي موبايلها باهم زنگ خورد به جز مال من به من هيچ‌كس زنگ نميزد از خونه انگار از دستم راحت شده بودن يه روز:دي

بعد از ظهر رفتيم پارك جنگلي خوي. دقيقا 128 تا پله بالا رفتيم اونم چه پله‌هايي. اونجا هم باز عكس گرفتيم سوار چرخ و فلك هم شديم كه خيلي حال داد انصافا. بعد از اينكه از چرخ و فلك پياده شديم داشتيم عكس ميگرفتيم كه يه پسري با دوچرخه‌اش اومد 6-7 بار از كنارمون رد شد منم عصبي شدم بلند بلند گفتم ايشاالله بيفتي پات بشكنه!  باورتون نميشه اما همين كه من اين جمله رو گفتم طرف با كله خورد زمين و دوچرخه‌اش نصف شد. بدجوري زخمي شده بود اولش كلي بهش خنديديم اما بعدش كه ديدم اونطوري آسيب ديده دلم واسش سوخت خلاصه بچه‌ها همش مي‌گفتن ماجده شورچشمه و از اين حرفا! ( خوب شكر مي‌ريزيم درست ميشه:دي) حدود ساعت 4 حركت كرديم توي راه برگشت رفتيم به منطقه نظامي به اسم پل قطور اونجا نوشته بود عكسبرداري و فيلمبرداري اكيدا ممنوع منم دقيقا از همون تابلو عكس گرفتم، كلي سربازهاي اونجا رو اذيت كرديم و بهشون خنديديم. آهان داشت يادم مي‌رفت با يه گاو هم عكس گرفتيم:دي. بعد رفتيم نشستيم توي ماشين و به سمت اروميه حركت كرديم توي راه برگشت اينقدر خسته بوديم كه هيچكدوم ناي حرف زدن نداشتيم سكوت عجيبي درست شده بود، موقع غروب من دلم گرفت و ايندفعه همگي شروع كرديم به خوندن ترانه‌هاي غمگين. آخراي راه هم چندتا شاد خونديم و كنسرت تموم شد! ساعت 5/7 رسيديم اروميه. خداحافظي كرديم و رفتيم سمت خونه. اردوي خوبي بود تجربه‌ي جالبي هم بود خوشم اومد اما از اون روز تا حالا همون‌جور صدام گرفته. از اثرات خوانندگيه:دي. امسال يه سفر ديگه هم داريم ( كنگره‌ي قرآني سمپاد) براي اولين بار به اصرار دوستام شركت كردم نميدونم قبول ميشم يا نه اما اميدوارم سفرش خوش بگذره بهم ( مخصوصا كه با زهرا اسماعيلي همسفرم. به قول اون من هرموقع اونو مي‌بينم ميرم تو قدرمطلق!). اين يه خاطره بود كه براي من خيلي به‌ياد‌ماندني بود. اميدوارم خوشتون اومده باشه.

اه!

من هر وقت اومدم سمپادیا نوشته ی بچه ها پر از غر زدن از بدی ها و مشکلات و … بود!

آخه چرا آدم باید بدی ها رو بیان کنه تا بقیه هم ناراحت بشن!به جاش میتونیم از خاطرات خوب یا از هر چیزی که میتونه لبخند رو گونه ی بچه ها بندازه استفاده کنیم!

اگه ما بخوایم با زندگی مون اینطوری کنار بیایم که همه چی جنبه ی بد داره زندگی خیلی بیخود میشه اما ما میتونیم طرز نگاهمون به وقایع حتی از نوع بدشون رو عوض کنیم!یعنی میشه بجای گریه کردن واسه نمره 15 بخندیم البته باید بدونیم نمره 15 خیلی افتضاحه!

به هر حال نوشته هاتون خیلی خوبه و با در نظر گرفتن این نکته بهترم میشه حتی میتونین تفعلی(همون تفال خودمون) بزنین به آهنگ چی جوری؟اینجوری؟تا نحوه ی اونو بفهمین فقط اگه عین دختره تو آهنگ تا آخره آهنگ هم روش اونو نفهمیدین و بهتون یک نفر گفت اه برو دختره ی خنگ نا امید نشین و ادامه بدین!

مرسی

E.L.E.@.N.O.R

طبق معمول همه تلاشمون رو کردیم که از سر کلاس اجتماعی جیم بزنیم ولی نشد… اول از روش جلسه با یکی از مسول های مدرسه استفاده کردیم نشد. بعد از روش اتاق مشاوره بازم نشد. دل درد ولی باز با یه اب قند فرستادنم کلاس.
با نهایت حرص شروع کردم به آدامس جویدن. چشاتون روزه بد نبینه بخاطر آدامس جویدنم گروهمون جریمه شد که هفته بعد برای 26 تا دانش آموز هرکدوم یه بسته آدامسه ORBIT بیاره. از خانوم … معلم اجتماعی مون بدم میاد.

توضیح: این پست متعلق به فائقه خانمه که به علت اعتراض بی جای من پاک شد.. خوب باید برگرده سر جاش!

زندگی من همچنان پشت سکوت میگذره . گاهی نگاهی تلخ به این و اون . گاهی اوازی و خوندنی همراه با ژاله . گاهی هم واسه دله خودم میزنم زیر اواز . مثه دفعه ی قبل که معلم ورزش پرسید تو خونه هم واسه مامانت انقدر میخونی ؟ چی بگم اخه ؟ مامانم که دیگه از دست من نمیدونه به کجا فرار کنه !‌

همچنان سکوت و سکوت و سکوت …

زنگهای ورزش ولی با صدا و شعارهای من تزئین میشه . یه کم جیغ و داد و فریاد و گاهی پرتاب شدن مقنعه م به هوا و کلاه کپ سرگذاشتنا و …. ! معلم ورزش خنده ای و تاسف به حال مامانم به خاطر من . اصولا افراد مدرسه زیاد به حال مامان من تاسف میخورن .

امروز یکی برگشت گفت تو که دوباره رنجوری ! چته ؟ باز هم یه لبخند و فرار از جواب .

تمرینای نوشته نشده ی هندسه و دل درد های ممتد و خواب الودگی های سر ادبیات باعث فرار از زنگ اخر مدرسه شد و با یک عدد تاکسی به خونه بازگشتیم قبل از اینکه عازم اون دنیا بشیم . فرار از هندسه هم بسی جای خوشحالی داشت … .

بازم وزوز های ممتد توی گوشم . کاش بس میکردن .

این روزها واقعا بی خیالی را تنگ در اغوش میکشیم . تا میاد در بره شعر به کجا چنین شتابان رو نثار روحش میکنیم تا خودش برمیگرده … !‌

مردشور این شعر به گجا چنین شتابان ، گون از نسیم پرسید رو هم ببرند . حالم ازش بهم میخوره …

ولی به درک اسفل السافلین .

بی خیالی را بچسب که ای کیف میده ! ای کیف میده ! دشمن کش هست بخدا … !

پ.ن : برای عربی فردای ما دعایی بفرمایید . اگه بالاتر از ۱۰ شدم … !

پ.ن : به کوری چشم هر چی دشمنه ، بی خیالی را در اغوش کشیدیم سفت و محکم … !

پ.ن : عرضی نیست .

پ.ن : …

زندگي

كيست آنكه مي‌گويد زندگي زيباست

زندگي صداي مرده‌ي خوشي‌هاست

زندگي جنگ بي‌پايان كبوترهاست

جنگ عشق با دشمني‌هاست

جنگي براي ماندن و ترانه ساختن

جنگي كه پايان آن پايان دنياست

جنگي بي‌صدا كه دردآورترين جنگ دنياست

بي‌صدا تر از نبض خاطرات دور عشق

برجاي ماندن خاطرات در سياهي‌است

دل زدن به شعله‌ها در حرم خاكستر و دود

جنگ بزرگ قصه كبريت بي‌خطر نبود

عشق سوخت و بهار از خانه و كاشانه ي ما بار سفر بست

زخمي خزان پاييز، عاشق و دلداده اي خسته بود

كه غزل آخر عشق را آن‌سوي ابرها در كنار عشقش سرود

آخر غزل عشق، غزل پايانش بود، غزل خداحافظي

جنگي كه گمان مي‌كرديم پايان ندارد پايانش سكوت بود

رفتن و شكستن عشق همراه سكوت بود …

شايد اين نوشته به نظر خيلي‌هاتون نااميد كننده باشه اما من با يه ديد ديگه اينو نوشتم. يه نگاه متفاوت. نميگم تا خودتون دركش كنيد.

در ضمن از نظرات خوبتون براي متن قبلي متشكرم. ممنون از تشويقتون. يه جمله تقديم به همه ي سمپاديا: همه‌تونو دوست دارم و به عشق شماها مي‌نويسم