دسته: ایران و جهان

حدود يك ميليارد نفر مسلمان دارن توي اين كره ي خاكي زندگي ميكنن.اون وقت اجازه ميدن و اجازه ميديم يه عده مسلمون بي گناه مثل مردم فلسطين زير حملات رژيم غاصب اسرائيل كشته بشن.

ميدونيد كه اسرائيل دوباره حملاتش رو شروع كرده.اون وقت سران عربستان اصلا انگار نه انگار كه برادراي دينيشون دارن زجر ميكشن.امروز صبح بچه ها تو مدرسه ميگفتن كه ديشب تلويزيون نشون داده كه يكي از سران عربستان با جرج بوش شراب ميخورده و مي رقصيده.

اگه هممون مسلمونيم پس چرا متحد نيستيم؟چرا اجازه ميديم با مردم بي گناه غزه اين طوري رفتار بشه؟ چرا اجازه ميديم آمريكا و اسرائيل همچنان به قدرت طلبيشون ادامه بدن؟ چرا اجازه ميديم اون خبرنگار عراقي رو شكنجه بدن؟ چرا؟

اگه متحد بوديم دنيا گلستون ميشد.

اگه متحد بوديم… .

در ادامه مطلب قبلی در مورد این که برای بهبود اوضاع کشور چه کاری میشه کرد …

توی پست قبلی نتیجه نهایی این شد که هرفرد باید به نوبه ی خودش شروع کنه به بهتر کردن این اوضاع و سعی کنه در درجه اول خودش اصلاح بشه. اما حقیقت اینه که این حالت هیچ وقت در جامعه ای پیش نمیاد. یعنی شما هیچ جامعه ای رو نمی تونید پیدا کنید که تمام افراد خودشون همه موارد رو رعایت کنند. برای همین باید از راه دیگری وارد شد. اما کدام راه ؟ مسئله اصلی همین جاست.

برای اصلاح کل جامعه باید از یک ابزار قدرتمند استفاده کرد. اهرم اصلی این ابزارها فقط یک چیز هستش ، اون هم نظام اداره کشوری هستش. نظام کشوری ما شامل چند بخش اصلی هستش . ( دولت ، مجلس ، رهبری ، قوه قضاییه و … )

متاسفانه در کشور ما به جای پرداختن به ریشه ، در جستجوی شاخه و برگ هستند. نظام اداره ی کشور ما باید به دنبال این باشه که مسائل رو از ریشه حل کنه و اجازه نده ریشه های خراب رشد کنند.
(بیشتر…)

از گوشه ی اتاق بلند می شوم …

ورق پاره های تراوشات ذهنم را دوباره مچاله می کنم و ته کیف می چپانمشان …

نگاهم به صفحه تلویزیون خیره می شود , باز صحنه ی تکراری!

پناه می برم به ورق پاره ها تا آرامم کنند

اما یک لیوان آب نداشته ی کودک غزه ؛

یک توپ پاره شده زیر چرخ تانک ؛

عروسک زخمی زیر چکمه ی سرباز ؛

صدای شیون زن شوهر مرده ؛

صدای فریاد غرورشکسته ی مرد خانه خراب شده …

دمی آرامم نمی گذارند !

” پس کجایید دوستان ؟ شهر من سوخته است “

چه می توانید بکنید ؟!اگر دقت کرده باشین ، امروزه کار همه شده انتقاد و گله و شکایت از سیستم و نظام حکومتی و سیاسی کشور. مملکت دموکراسی هم خداروشکر هرچی فحش و ناسزا هم دلشون بخواد میدن. اما تمام این انتقاد و گله ها کوچکترین ذره ای ارزش نداره. چرا ؟‌ چون هیچ کدوم انتقاد مثبت و سازنده نیست. انتقادی که به همراه پیشنهاد نباشه کوچکترین ارزشی نداره.

یک چیزی بده. یک چیزی مشکل داره. خوب تکرار این جمله که اون چیز بد هستش و مشکل داره چه تاثیری داره ؟ خوب همه میدونن مشکل داره. تکرارش چه فایده ای داره؟ یادتون باشه وقتی انتقادی می کنین به همراهش یک پیشنهاد مثبت هم بدین وگرنه انتقادتون هیچ ارزشی نداره. در ضمن از بیان انتقادات به شکل خشن و نامحترمانه جدا خودداری کنید. چون نه تنها کل حرف شمارو بی ارزش می کنه بلکه شمارو هم بی ارزش می کنه. در ضمن اگر کسی خواست جوابی به شما بدهد،‌ حتما جوابش رو بشنوید وگرنه نشون میدین که خودتون هم حرف خودتون رو قبول ندارین.

با نگاهی به تاریخ ایران کاملا متوجه سیر نزولی قدرت و امپراطوری ایران میشین. کشوری که چند کشور بزرگ تحت امر و فرمانرواییش بود تبدیل میشه به کشوری که روس ها و انگلیس ها بین خودشون تقسیمش می کنن !  این ها حرف های گذشته هستش و ما با حال و آینده سروکار داریم برای همین زیاد به این موارد نمی پردازم.
(بیشتر…)

چهار سال و نیم پیش، در دل شهر رم، برای پنج یا شش نفر ایتالیایی، توضیح می دادیم ایران کجاست…
چهار سال پیش، معلم تاریخ، پرسید، وطن یعنی کجا؟
سه سال و نیم پیش، بحث های دوستان پدرم، در شب هایی که به وطن سفر کرده بودند و از وضع شان حرف می زدند و بحث به ایران می کشید، برایم جذابیت فوق العاده ای پیدا کرد.
سه سال پیش، کتاب سه جلدی اسکندر را هدیه گرفتم و خواندن آنرا شروع کردم.
دو سال و نیم پیش، شروع کردم و دنبال آنچه کشورم را به این جا رسانده، گشتم.
دو سال پیش، شروع به مطالعه ی هم زمان تاریخ ایران در زمان کورش کبیر، و زرتشت و میتراییسم کردم.
یک سال و نیم پیش، در موزه ی لوور، سالن های ایران را، با بغض گلو و خون دل، بازدید کردم.
یک سال پیش، به شیراز رفتم و شروع کردم به مطالعه ی تاریخ انقلاب.
شش ماه پیش، آکروپولیس را با دلخوری نگاه کردم و برای خانم آمریکایی در وین، توضیح دادم که ما در ایران، می دانیم کنسرت چیست!
امروز، همه ی سفرنامه ها و عکس ها را نگاه کردم و خواندم و چیزهای جالب ناراحت کننده را، دوباره بین شان یافتم. (بیشتر…)