دسته: جامعه

بسمه تعالی

-بدون در نظر گرفتن ماهیت هر حکومتی (سکولاریزم و لایزم،جمهوری و …) باید همیشه نکته ای بخاطر داشت/.

[انتقاد لازمه پیشرفت هر حکومتی است]

اما امروز  میبینیم که این اصل در این کشور به طور تقریبا کامل له شد(در این 20 سال) و نشانی ان در حال پاک شدن است/.

از نظر من امروز کانون  تربیتی خانواده و محیط های شکل گیری اخلاق به گونه ای به این سمت منحرف شده است و یکی از مهمترین و مخرب ترین اسیب های و عوامل عقب ماندگی و روند کند حرکت به سوی جامعه علمی که در ان ایران به معنی واقعی و شایسته تعریف می شد از بین رفت/.

با بررسی این روند از کودکی افراد اغاز میکنیم/.

> اگر کودک وسیله ای از والدین خود بخواهد و انها برایش تهیه نکنند و عکس العمل ای واکنش به گونه های مختلف تعبیر میشود که بیش از 70 % حق با پدر و مادر است/.

> بعد از گذشت ای سالها وارد محیط اموزشی  میشود و در با تهدید های جدی روبرو میشود که گاه این تهدید ها ثمره عدم تسلط بر کلاس است/.

> دوره ابتدایی:((اگه ساکت نشینی بهت -0- میدم))/.

> دوره راهنمایی:((تو بدرد این کلاس نمی خوری از کلاس من برو بیرون))/.

> دوره دبیرستان:((وقتی شهریور اومدی میفهمی باید چیجوری درس بخونی ))/.

متاستفانه در دوره های ابتدایی زندگی  پایه های درست انتقاد از بنا نشد  و زمانی وارد اجتماعات دانشگاهی و جامعه میشود دچار سر در گمی زیادی است و دیگر نمیتواند انتقادی درست انجام دهد/.

یکی از مسئولین در سال 70 اینگونه بیان کرد: دانشگاه محیط یاد گیری عملی است/. دانشجو باید اعتراض را یاد بگیرد تا زمانی مسئولیتی بر عهده داشت بدرستی(در مکان و زمان مناسب) انتقاد و اعتراض کند و بتواند اعتراض و انتقاد را بطور منتقی پاسخ دهد/.

و اما امروز نگرش ها به سمت دیگری عوض شد /.

و امروز تبعات ان در جامعه دیده میشود.

یک راهپیمایی انتقادی انجام میشه 10 نفر میمیرند 20 نفر زخمی میشوند/.

یه نفر انتقاد میکنه فردا اسمش رو پارچه سیاهه

—– شاید بتوان راهی برای نجات ایران از ای بحران پیدا کرد؟

بارها  به دوستان هشدار دادیم، به مسئولین هی تند و تند گفتیم، اینجا هم نوشتیم ! اما کو گوش شنوا ؟ آخر سر قحطی آمد !

قضیه از این قرار است که ما بارها به این قحطی عظیم پسر، اشاره کردیم، گفتیم دوستان! پسر قحط است، بروید یک کاری کنید، بروید وارد کنید یا پسرها با چند نفر سر کنند یا خلاصه یه حرکتی انجام بدهید، امّا نکردند این کار را. عاقبت چه شد ؟

چند روز پیش ساعت 1 بامداد، در حال به خواب رفتن بودیم، صدای فحش های رکیک شنیدیم، گفتیم استغفرالله این ضعیفه چه می گوید ؟ (این را هم بگویم، چند فحش جدید از این ضعیفه یاد گرفتیم!)

ضعیفه ی مذکور، به خواهری می گفت: ” پسر ندیده ای دیگه !****! مردم ! این *****!  ”

خلاصه دعوا تا ساعت 2/5 بامداد ادامه پیدا کرد و همه اش هم سر یک مثلث عشقی بود که البته اینجا دو خواهر و یک برادر حاضر بودند .در آخر نیز با مساعدت براداران نیروی انتظامی دعوا تمام شد.

خلاصه این تازه اولشه !

حالا ما هی باز بگوییم شما بخندین، ولی این یک هشدار جدی است !

به نام خدا

قصد کردم مطلبی بنویسم که بر خلاف مطالب قبلی کوتاه تر باشد چون اصولا کمتر کسی این متون را می خواند و خاطرات نیز تا ابد پر طرفدار ترین موضوع مطالب بلاگ ها و جهان سایبری خواهد بود..

علم به طور روز افزون در حال رشد و توسعه است. به طوری که طبق گفته ی کارشناسان در طی بیست سال اخیر دو برابر شده یعنی علم تولید شده تا قبل از دهه هشتاد میلادی برابر است با آن چه که در طی بیست سال رخ داده. و بر این اساس این سرعت روز به روز شتاب بیشتری میگیرد. چیزی شبیه همان قانون معروف مور که می گوید قدرت پردازنده ها هر دو سال یکبار دو برابر می شود.

اما رابطه مردم با علم چگونه است؟ چه میزان سطح آگاهی از علم در مردم وجود دارد؟ نیاز به علم در میان مردم چقدر احساس می شود؟

پاسخ این است که آگاهی مردم نسبت به علم در حدی است که علوم  برای آن ها جالب توجه باشد. یعنی متوجه شوند که چه کاربردی در انجام فعالیت های روزمره دارد. از این رو است که استقبال خوبی از فناوری نانو و یا کشت سلول های بنیادین می شود در حالی که عملا هیچ حرفی از راه اندازی شتاب دهنده ی بزرگ ذرات هادرونی در ژنو نمی شود. علت این امر این است که هر فردی در مورد این که علم چه طور می تواند کاری کند که شیشه لک نگیرد و یا دوربین هایی ساخته شود که در رگ های بدن حرکت کند کنجکاو می شود. همچنین در این مورد که بتوان برای فرد قلبی ساخت و یا بخشی از بافت های بدن که ترمیم نمیشوند را ترمیم کرد (همانند نورون ها) نیز افراد کنجاو می شوند که دانشمدان چه کاری انجام می دهند؟ ولی اصلا مردم جذب این موضوع نمی شوند که اول لحظات شکل گیری جهان در ژنو شبیه سازی شده است. یا شبیه سازی خورشید توسط قوی ترین فناوری و تجهیزات لیزری جهان در کالیفرنیا اگر اشتباه نکرده باشم کمتر جذابیتی برای مردم عامه ایجاد می کند.

در اینجا راهی وجود ندارد جز این که افراد آگاه در این زمینه همچون دانشمندان و کارشناسان با نوشتن کتاب های ساده مردم را جذب علم کنند. تعداد کمی از مردم پس از آشنایی مقدماتی با سطح پیشرفته تری از علوم (مثل ریاضیات) به آن ها علاقه مند می شوند.

خب دیگر مطلب را ادامه نمی دهم چون طی  سه مطلب اخیر متوجه شدم که نه تنها استقبال کمی از این گونه مطالب می شود بلکه سعی در کوبیدن نویسنده هم در بین برخی افراد وجود دارد. به همین علت هم سرعت رشد فرهنگ و نگرش صحیح در جامعه ما بسیار پایین است. البته دیدید که مطلب چندان هم کوتاه نشد. خب این هم عادت منه دیگه.

موفق باشید.

در  سياره ي  دنباله روها چه مي گذرد ؟ ___________________________________________________________

سياره اي وجود دارد كه آدم هاي ساكنش هر يك دنباله روي ديگري هستند.نه؛اشتباه نكنيد! منظورم از دنباله رو بودن اين است كه دقيقن همديگر را دنبال مي كنند!

بگذاريد تصوير را واضح تر برايتان نقاشي كنم.سياره شان دقيقن اين مدلي است كه در آن هر كسي به طور دقيق فرد مشخصي را دنبال مي كند و پشت سرش راه مي رود. سياره شان را اگر از بالا  و با نماي لانگ شات بخواهيد تصور كنيد ، مثل هر سياره ي ديگري گرد است و موجودات ريز و جنبده اي دايمن روي آن در حال حركتند.

بگذريم از اينكه آدمهاي روي سياره غير از دنبال هم راه رفتن كار ديگري انجام نمي دادند اما جالبتر اين است كه قانوني در آنجا حكمفرما بود كه هر شخصي در بدو تولد بايد يكي را براي دنبال كردن پيدا مي كرد. و قانون ديگر اينكه هيچ وقتِ هيچ وقت كسي نبايد صورت شخصي كه دارد دنبال مي كند را ببيند.

روزي فردي از ناكجاآباد گذرش به سياره ي داستان ما افتاد.فرد تازه وارد هر چه سعي مي كرد با آدم هاي عجيب و غريب اين سياره ارتباط برقرار كند، موفق نمي شد.تازه وارد حيرت زده ي ما به هيچ وجه نمي توانست سر از كار آدمهاي سياره در بياورد ؛ تا اينكه كم كم رابطه ي جالبي را كشف كرد.او متوجه شد كه هر كس در اين سياره يك نفر را دنبال مي كند ؛ بدون اينكه صورتش را ببيند . پس با اين حساب اگر هر نفر فقط و فقط يك نفر را دنبال كند، پس به احتمال زياد فرد واحدي وجود دارد كه در همه ي دنباله رو ها در حقيقت دنبال او راه افتاده اند.

پيدا كردن آن فرد ِ واحد هرچند دشوار و طاقت فرسا به نظر مي آمد اما مسئله اي نبود كه تازه وارد كنجكاو و ماجراجوي داستانمان را به اين سادگي ها نا اميد كند.پس شروع به دنبال كردن دنباله روها و پيدا كردن دنبال شونده هايشان كرد.

او دنباله روها را به اميد پيدا كردن فرد اصلي دنبال شونده ي فرضيه اش يكي پس از ديگري پشت سر مي گذاشت ؛ تا اينكه بعد از مدت ها –تازه وارد نمي دانست چقدر طول كشيد چون واحد سال و ماه سياره وتفاوت بود – پيدايش كرد و به اول صف ِ انساني سياره رسيد. همانطور كه پشت سرِ فرد اصلي قدم مي زد ، سعي كرد مسيرش را حدس بزند و بفهمد كجا مي رود. اما كمي كه گذشت در كمال تعجب دريافت كه مسيري كه شخص مقابلش طي مي كند گنگ و نامشخص و خيلي وقتها هم تكراري است!

دستش را روي شانه ي دنبال شونده ي سياره گذاشت و سعي كرد برش گرداند و صورتش را ببيند و مجابش كند كه دارد الكي و بي هدف روي سياره ي گِردَش مي چرخد. اما او برنگشت. تازه وارد – كه البته حالا ديگر مدت زيادي از آمدنش مي گذشت! – جلوي دنبال شونده ايستاد.اما تا آمد حرفي بزند، عبارت روي پيشاني دنبال شونده ي اصلي توجهش را جلب كرد.

روي پيشاني تنها دنبال شونده ي اصلي سياره نوشته شده بود :

(بیشتر…)

به نام خدا

اکثر مردم از دانش آموزان سمپاد این طرز تفکر رو دارند که آن ها بچه هایی منزوی و اغلب کسانی هستند سر و کارشان فقط با درس است. حال به نظر شما این مطلب صحیح است یا غلط ؟ من فکر می کنم هیچ کدام. عده ای هستند که فقط و فقط به فکر نمره ی کارنامه هستند و بس. گروهی دیگر پا را فراتر گذاشته و صرفا به خاطر شرکت در المپیاد مطالعاتی خارج از کتاب درسی به گونه ای متفاوت از دروس دبیرستان را دنبال می کنند. اما به نظر من این کافی نیست بلکه باید نه یک سمپادی بلکه هر دانش آموزی در هر جایی و هر فردی در جامعه مطالعاتی در زمینه های مختلف هرچند کم داشته باشد. در پایین یکی از این روش های مطالعه را به شما معرفی می کنم :

لیست های صد تایی :

سعی کنید برای خود یک زمان بندی مناسب در نظر بگیرید. حساب کنید به طور متوسط روزی چند صفحه کتاب می توانید مطالعه کنید. اگر به طور میانگین روزی بیست صفحه کتاب مطالعه کنید در یک هفته140 صفحه و در دو هفته 280 صفحه کتاب مطالعه کرده اید که با توجه به کتابی که مطالعه می کنید ممکن است کتاب تمام شود. آن وقت با یک حساب سرانگشتی اگر بگوییم 6 ماه مطالعه کنید می شود 12 کتاب که این میزان مطالعه در حداقل سرعت است که سرعت شما به مرور زمان افزایش یافته و این عدد به 24 کتاب در 6 ماه تغییر می کند.

چه کتابی مطالعه کنیم ؟

اکثر افراد این سوال را دارند که باید چه کتابی مطالعه کنند و یا چه موضوعی انتخاب کنند. بسیار ساده ابتدا باید موضوع مورد علاقه خود را (فلسفه , رمان , تاریخ , ادبیات و…) را انتخاب کنید (پیشنهاد می کنم که از کتاب های فیزیک و ریاضی پرهیز کنید چون این کتاب ها در ایران برای تدریس در یک یا دو نیم سال ارائه می شوند). در این مرحله اگر انگلیسی زبان و یا فرانسوی زبان و… بودید می توانستید از یکی از لیست های صد تایی که در خارج از کشور نوشته شده اند مراجعه کنید و کتاب هایتان را از روی آن لیست انتخاب کرده و مطالعه کنید. ولی در ایران به جز یک لیست رمان که توسط رضا امیرخانی نوشته شده لیست دیگری در دست نیست. پس شما به یک کرم کتاب مراجعه کرده و از وی بخواهید تعدادی از بهترین کتاب هایی را که در زمینه ی مورد علاقه شما خوانده است را به شما معرفی کند و سپس مطالعه را آغاز کنید. اگر توانستید این کار را تمام کنید یعنی تمام صد کتاب را خواندید عضو باشگاه صد تایی ها خواهید بود (این یکی هم در ایران وجود ندارد و جاهای دیگر وجود دارد اون هم به طور وافر!). افراد زیادی شروع می کنند ولی پایان نمی رسانند. حال شاید بگویید که : “با حال داری مگه؟ ما با این همه دردسر و کار و وطایف وقت این کار ها رو نداریم!” . در جواب شما باید بگویم که آیا می دانید رهبر انقلاب بیشتر از هزار رمان خوانده است؟(پ.م 1) یعنی اگر هر رمان 200 صفحه باشد به طور متوسط 200000 (دویست هزار) صفحه کتاب رو ایشون فقط در زمینه رمان مطالعه کرده! البته درسته که رهبر یک جامعه در همه زمینه ها حداقل باید یک پیش زمینه داشته ولی خوب منظورم این بود که مشغله رهبر بیشتری یا شما ؟!….

موفق باشید.

به نام خدا

پس از مبعث پامبر اکرم (ص) هر شب تلویزیون سریال طنزی با موضوع اجتماعی را پخش می کرد. در همان اولین قسمت ها این موضوع در خلال گفت و گو ها  سریال مطرح شد که چرا احساس و هر آن چه که مرتبط به آن است جای روابط منطقی را گرفته است؟ آن موقع این سوال در ذهنم مطرح شد که واقعا چرا این اتفاق افتاده است؟  چرا سیر انجام رویداد های مختلف در جامعه ما به گونه ای نامتوازن انجام می گیرد؟

این موضوع از روابط خانوادگی گرفته تا سطوح بالای اجتماعی و سیاسی وجود دارد. کدورت ها در خانواده ها از اختلافات بسیار جزئی آغاز می شوند. در مغیاس گسترده نیز همینطور ولی آبرومندانه تر. یا این که چرا افراد ترجیح می دهند احساسات خود را ابراز کنند تا این که بخواهند منطقی فکر کنند. یکبار به پیرایشگاه رفته بودم صاحب مغازه داشت با فردی صحبت می کرد. مدام می گفت که اگه من رئیس جمهور بودم فلان کار رو می کردم و … در حالی که به طور منطقی باید در نظر گرفت که یک فرد در راس (هر فردی باشد من از جناح خاصی حمایت نمی کنم چون به موضوع ما ربطی ندارد) وظایف زیادی دارد که باید آن ها را به طور موازی انجام دهد. یا مثلا فردی از یکی از کار های فرد دیگری ناراحت شده کل اخلاقیات وی را زیر سوال برده و حتی چیز هایی نیز از خودش بر آن افزوده تحویل فرد دیگری می دهد که اصولا آن فرد نیز طبق سیستم فعلی روانی انسان ها یک پیش زمینه بد و خراب از وی بدست می آورد.

یا مثلا در همین بلاگ سمپاد. اکثر نوشته ها و نقطه نطرات برگرفته از احساسات است. این نوشته ها هیچ اطلاعاتی مفید یا غیر مفید در اختیار خواننده نمی گذارند ولی با این حال یک چنین متونی طرفداران زیادی دارند. ولی من به شخصه ترجیح می دهم که کمتر از این دست متون بنویسم ولی به طرز عجیبی وسوسه می شود که آن ها را بخوانم. اکثر نوشته ها جزو گروه دردودل و زندگی و از این دست هستند که اگر بی ضرر باشند سود آن چنانی هم ندارند. بیشتر مردم هم ترجیح می دهند کتاب نخوانند یا رمان و کتاب داشتان بخوانند و یا نهایتا” روزنامه .

در واقع مسئله این است که طرز تفکر انسان احساسی است. البته من نمی خواهم بگویم که باید مثل یک روبات تفکر الگوریتمی داشت بلکه عقیده دارم در توازن این دو عامل (عقل و احساسات) در ترازوی تصمیم گیری کفه ی عقل باید سنگین تر باشد.

شاید این تقریبا در موارد انجام کار همان سیاست قورباغه را قورت بده باشد ! یک مورد مقایسه ساده مثلا در مورد نماز :

غیر منطقی :

اذان می گویند. فرد با خود می گوید که حالا کلی وقت هست نماز هم که در نمی ره.

منطقی:

اذان می گویند. فرد با خود می گوید که احتمال دارد که فراموش کنم و یا کاری پیش بیاید و همچنین اضطرابی برای انجام ندادن تکلیف شرعی نخواهم داشت.

فرد اول نگران از انجام ندادن تکلیف شرعی و فرد دوم آسوده خاطر است.

اکثر نوشته ها و نقطه نطرات برگرفته از احساسات است. این نوشته ها هیچ اطلاعاتی مفید یا غیر مفید در اختیار خواننده نمی گذارند ولی با این حال یک چنین متونی طرفداران زیادی دارند.

موفق باشید.