گروه نوشت سمپادیا

سلام به همه!

می‌خوام امروز تفاوت دو نوعشقو ودوست داشتن رو به طور خلاصه بگم و اینکه کدوم بهتره! اما بذارید اول با یه مقدمهٔ کوچیک شروع کنم!

خیلی از ادما ممکنه عشق یا چیزی که ما اسمشو عشق گذاشتیم (در صورتی که عشق نیست) رو تجربه کردن! خیلی از یه خواننده یا بازیگر خوششون می‌اد و تا مرز عشق می‌رن! خیلی‌ها از یکی که می‌شناسنش خوششون می‌اد و عاشقش می‌شن! و خیلی انواع دیگه…

اما الان می‌خوام همون دو تارو مقایسه کنم! اما این دفعه یه مثال راجع به خودم می‌زنم!

من تا چند وقت پیش یکی از طرفدارای پرو پا قرص جاستین بیبر بودم…. و به طور وحشتناک عاشثش… راستش نمی‌دونم چی شد دست از دوست داشتنش بر داشتم… چند وقت بعد از اون هم عشق به یکی از کسایی که نزدیکم بودن رو تجربه کردم! اما به دلیل یه سری اتفاقات ازش هیچ خیری ندیدم! اکثر کسانی که یه نفر نزدیکشون رو دوست دارن شکست خوردن!

می‌دونید دوست داشتن جاستین یه جور دیگه بود.. ممکنه احمقانه به نظر بیاد چون جاستین حتی نمی‌دونست کسی مثه من وجود داره و خوبیش هم به همین بود.. چون اینجوری هیچ وقت باعث شکسته شدنم نمی‌شد و اگر هم می‌شد خیلی زود فراموش می‌شد! سر دوست داشتن جاستین خیلی چیزهارو یاد گرفتم! خیلی چیزاییو که راجع به خودم نمی‌دونستم فهمیدم.. خیلی چیزا رو تجربه کردم و ازشون درس گرفتم… اما این عشق دومی هیچ فایده‌ای جز شکست واسم نداشت… شکستی که اثراتش تا الانم باقیه!

حد اقل هنوز هم با گوش دادن به اهنگ‌های جاستین ارامش می‌گیرم اما اون….

فکر کنم واضح گفته باشم و خودتون بتونید راحت منظورم رو بقهمید!

همه می‌گن به کسی عشق بورز که بهش می‌تونی برسی و نزدیکته!

اما من می‌گم….

سعی نکن به کسی که نزدیکته و ممکنه باعث خرد شدنت بشه عشق بورزی سعی کن عاشق کسی بشی که عاشق اون بودن حتی در صورت شکست به تو درس بده!

دقیقا «مثل همون چیزی که من تجربه کردم!

اما ارزو می‌کنم هیچ وقت پس از هر عشقی شکست نباشه و این عشق تا ابد ادامه پیدا کنه!!!! به بی‌‌‌نهایت برسه!

تقدیم به همهٔ هم عقیده‌ها

فاطمه

سلام. امیدوارم حالتون خوب باشه.

این اولین باره که من واسه سمپادیا چیزی می‌نویسم. و هم اینطور اولین ساله که وارد مدرسه تیزهوشان شدم.

هه. اولین سال رو خراب کردم. معدلم زیاد خوب نبود. ی سوال مهم تو ذهنمه که به جوابش نمی‌رسم. چطور ی آدم می‌تونه خودشو کامل عوض کنه؟ خیلی سعی کردم خودمو تغیر بدم ولی نشد. امسال سال بدی واسم بود ولی خوبی‌های دیگه‌ای هم داشت. نمی‌دونم اشکالم کجا بود که نتونستم خوب به درسام برسم. ببخشید زیاد دارم از خودم حرف می‌زنم. بهتره دیگه تمومش کنم. امیدوارم حالتون ازم بهم نخوره. روز خوش بچه‌ها.

می‌خوام یه چیزی بگم که خیلیا شنیدین! حرف دل خیلی از شماهاست! می‌خوام راجع به دل شکستن صحبت کنم!

خواهش می‌کنم تا اخرش بخونین حتی اگه به نظرتون خیلی مسخرست!

می‌دونین خیلی از پسرا فکر می‌کنن که دخترا مثل عروسک خیمه شب بازین… یه مدت باهاشون بازی می‌کنن و خوش می‌گذرونن وقتی هم که دیگه تکراری شدن می‌ندازنشون دور… دیگه مهم نیس واسشون این عروسک ممکنه نخش پاره بشه یا دستش بشکنه درست مثل اینکه مهم نیس واسشون که با این کارشون دل یه دختر رو دارن می‌شکونن… چیزی که ارزشش از همه چیز بیشتره.. اما قدرشو نمی‌دونن! یه دختر هر چه قدر هم که بد باشه بالاخره با این کارا قلبش می‌شکنه! خیلی از پسرا این کار واسشون مثه یه عادت میمونه… یه تفریح همیشگی! دیگه مثه سنگ شدن.. شاید خودشون این فکر رو نکنن اما باطن یه چیزه دیگه می‌گه! دیگه بی‌هیچ احساسی به کارشون ادامه می‌دن! حتی یه لحظه هم بر نمی‌گردن عقب ببینن چه بلایی سر اون دختر بیچاره اوردن! عاقبتش چی می‌شه! چه بلایی سرش می‌اد؟ اصن براشون مهم نیس.. به جاش میان سرشونو با غرور بالا می‌گیرن. به خودشون افتخار می‌کنن! انگار که چه کار شاقی کردن! اینو بدونین که شکستن دل یه نفر باعث افتخار نیست چون هر کسی می‌تونه این کار رو انجام بده! اگه تونستی تیکه‌های یه دل خرد شدرو به هم بچسبونی اون موقع می‌تونی سرتو با غرور بالا بگیری و به خودت افتخار کنی!

به نظرت یه دختر جوون چه قدر تحمل داره… چند بار می‌تونه شکسته شدن رو تحمل کنه؟ چه قدر باید زجر بکشه؟ اخه واسه چی هیچ اهمیتی نمی‌دید؟ مثل یه سنگ وسط رودخونه که هیچ چیز واسش اهمیت نداره اگه بخواد اب از اون رود خونه عبور کنه باید بشکنه تا رد بشه!

دلم می‌خواد فقط یه بار٫ یه بار این سنگارو خرد کنم تا بدونن چه حسی داره… ببینم چه قدر می‌تونن زجرشو تحمل کنن! چه جوری می‌خوان تیکه‌های خرد شده رو به هم بچسبونن! وقتی چسبوندن اگه بازم شکسته شد ببینن می‌تونن بازم مثه بار اول تیکه هارو جمع و جور کنن؟ اگه به چیزایی که می‌گم داری می‌خندی٫ پوز خند می‌زنی و می‌گی برو بینم بابا فسقلی واسه ما ادم شده بدون که خودتم یکی از همون سنگای وسط رودخونه‌ای! من این چیزا رو واسه خاطره خودم نمی‌گم! چون هیچ اهمیتی ندارم… واسه این می‌گم چون دوست ندارم خرد شدنه بقیرو ببینم! هر بار که صدای شکسته شدن دلی رو می‌شنوم انگار دل خودم هزار تیکه شده! دیگه نمی‌دونم چی باید بگم! حرفای من هیچ تاثیری نداره… دلی که از سنگه با هیچی نرم نمی‌شه… باید باهاش مثه سنگ رفتار کرد!

چند روزه حوصله‌ی نوشتن ندارم… نمی‌دونم چرا!!! این چیزی که الان می‌خوام بنویسم کوتاهه اما خوب بهتر از هیچیه… راستش موقع نوشتنش نفهمیدم چی می‌نویسم!!!!!! پس اگه خوب نشده ببخشید دیگه!!! خوب بریم سراغ مطلب!

می‌دونین ادما طی زندگی خیلی تغییر می‌کنن… خیلی چیزاییو که نمی‌دونستن یاد می‌گیرن… تحت تاثیر دوستان و اطرافیانشون قرار می‌گیرن و یه سری کارایی رو انجام می‌دن.. حالا چه خوب چه بد!

راستش رو بخواین من خودم یکی از اون ادمایی هستم که طی این جریان زندگی به طور کامل عوض شدم… نمی‌دونم چه طور شد.. چه اتفاقی افتاد… تا چشمامو باز کردم و خودمو تو اینه دیدم دیگه خودمو نشناختم… یه نفر دیگه شدم! خیلی وقتا دلم می‌خواد باز همون ادم قبلی بشم… همون دختر خوبه‌ای که همه از سر به زیر بودنش حرف می‌زنن.. اما نمی‌شه.. شاید ظاهر یه چیزه دیگه بگه ولی از درون به طور کامل عوض شدم! خیلی وقتا دلم می‌خواد دوباره همون دختری بشم که هنوز چیزی از دغدغه‌های این زندگی بی‌رحم نمدونست… دوست دارم به جایی اینکه همش موقع نوشتن بغض گلومو بگیره از ته دل بخندم… به خود واقعیم به خندم.. نه به یکی که یکی دیگست!.. بخندم.. درست مثله ۲ سال پیش! کاش می‌شد حتی شده یه بار ادم تو زندگیش این فرضت رو داشت که یه سری چیزارو عوض کنه! ولی حیف که نمی‌شه! همینیه که هست! اما بازم جای تغییر وجود داره… می‌شه یه سری چیزارو تغییر داد… می‌شه جلوی انجام یه سری کار هارو گرفت… شاید یکی از دلایلی که انسان نمی‌تونه به گذشته برگرده اینه که اگه همه‌ی ادما همش بر می‌گشتن به گذشته و اشتباهاتشون رو درست می‌کردن چه جوری از این اشتباهات درس می‌گرفتن؟!.. چه جوری تجربه به دست می‌وردن تا به بقیه منتقلش کنن!!؟! هیچ چیز بی‌دلیل نیست…. هر کاری داره واسه انجام یه هدف رخ می‌ده… مثه همین تغییر‌ها… ولی..

این هدف چیه؟!!! ایا می‌شه طی مسیر رسیدن به این هدف اون تغییر رو باز تغییر بدیم؟! مسیر رو کوتاه کنیم؟ یا حد اقل راحت‌تر؟!

تا حالا بهش فکر کردی؟!!!!!!!!!

اگه نه… بشن فکر کن! به همه چیز! ببین ایا تو هم این تغییرات رو تو خودت می‌بینی؟ تا چه حد؟ خوب یا بد؟ چرا؟!!!

تجربیات نسبتا دقیق من از مشاهدات خودم و دیگران برای دانش‌آموزها : جلوجلو خوندن درس‌ها کلا فایده خاصی نداره. چون به هرحال سرکلاس می‌رین مثل بقیه و مجبورین به درس گوش بدین. خب همون موقع یادبگیرید. فرق دانش آموزان اول و آخر در مراکز سمپاد، معمولا در میزان مطالعه شونه. دانش آموز زرنگ درس رو که سرکلاس یاد گرفت و رفت خونه تمرین حل کرد و تست زد، هم به زوایای مختلف اون درس تسلط پیدا می‌کنه و هم درس از یادش نمی‌ره اما دانش آموزی که هم تابستون یاد گرفته باشه و هم سرکلاس مدرسه، اگر تمرین حل نکنه و تست نزنه، هم تسلطی به درس نخواهد داشت و هم زود یادش می‌ره و از کسی که تابستون کلاس نرفته هم عقب می‌افته.

– کلاس زبان حتما حتما برید. اگر انگلیسیتون فوله، برید فرانسه و اسپانیایی و حتی بهتر از همه عربی یاد بگیرید. تابستون حتما کلاس زبان هاتون رو جوری تنظیم کنید که ساعات زیادی برید کلاس و ترم‌ها رو زود زود تموم کنید.
– کلاس ورزش رفتن کمک زیادی به شما می‌کنه. هم توی جسم آدم تاثیر داره و هم مغز و روحش. ترجیحا کلاس‌های رزمی شرکت کنید چون کاربردی تره. شنا هم گزینه خیلی خوبیه.
– کلاس موسیقی هم بستگی داره به خودتون. اگر برید یاد بگیرید هم یک هنر خوب یاد گرفتید و هم کلاس داره و پزش خوبه.
– اگر به چیز خاصی علاقه دارید مثلا نقاشی یا برنامه نویسی، بهتره برید دنبالش و یاد بگیرید. فردا پس فردا هی غصه می‌خورید که چرا دنبال علایقتون نرفتید.
– المپیاد اگر جدی هستید، گزینه خوبی هست برای تلاش کردن در تابستان.

از تابستون و درس خوندن

انگار همین دیروز بود که دیدمش. حالا چه فرقی می‌کنه؟! اون که هر روز همون جاس. روی همون بلوک کنار پیاده رو‌های شلوغ فردوسی. فکر نمی‌کردم شیش هفت سال بیشتر سن داشته باشه. پوستش از بس زیر آفتاب تابستون نشسته بود سوخته بود. موهای بلند و نامرتبش همیشه رو پیشونیش می‌افتاد. انگار اونو با همون پیرهن چرک مردونه بزرگ و اون شلوار بلند که به تن استخونیش زار می‌زد خلق کرده بودن. کفش نداشت. دو تا لنگه دمپایی که یکیش آبی بود و یکیش سبز! هر روز که از مدرسه می‌ومدم اون رو می‌دیدم. وقتایی بود که تک و تنها نشسته بود و به آدمایی که رد می‌شدن زل می‌زد. یا وقتی که داشت با ترازوی قدیمی و رنگ و رو رفتش وزن می‌کرد یا اینکه داشت درس می‌خوند… از کتابای دست دومش فهمیدم دوم دبستانه: ریاضی، فارسی، علوم، دینی….! همون جا بغل ترازو می‌شست و کتابش رو می‌ذاشت رو پاهاش و دفتری رو که هر ماه همه صفحه هاش رو پاک می‌کرد رو بلوک می‌ذاشت و مشق می‌نوشت… نمی‌دونستم شبا کجا می‌خوابه. اصلا پدر و مادری داره؟ خواهری، برادری، کسی… من که اصلا شبا از خونه بیرون نمی‌ام. لم می‌دم پشت کامپیو‌تر (ببخشید: رایانه) و زیر باد کولر و با موسیقی آروم و کلاسیک دی-برگ مقاله و خبر می‌خونم که فلان روزنامه نگار چی گفته و فردا کدوم کشور می‌خواد تظاهرات بشه و مبارک الان کجاس و در به در دنبال بلیط شجریان (همایون) بگردم و پارازیت‌هایی رو که ندیدم ببینم و از این حرفا… یکی اون بیرون درس و مشقش که تموم می‌شه، کتاباش رو می‌ذاره لب جوب آب و ترازو رو می‌ذاره جلو دستش و باز مردم رو وزن می‌کنه…! یه روز که تنها بودم رفتم پیشش. زیاد از دیدن من تحت تاثیر قرار نگرفت. منم مثل همه اون آدمای دیگه که میان و می‌رن و بعضی وقتا خودشون رو وزن می‌کنن. حتی بهش حق می‌دادم که ازمن بدش بیاد. متنفر بشه! سلام کردم. مودبانه جوابم رو داد. – آقا می‌خواید خودتون رو وزن کنید؟ – اسمت چیه؟ – محمد. – کلاس چندمی؟ -دوم. -از کی داری اینکار رو می‌کنی؟ گفت که قبلا داداش بزرگش این کار رو می‌کرد. الان دیگه اون باید هرروز بیاد سر کار. از پدر و مادرش پرسیدم. گفت: بابام که وقتی من دو سالم بوده فوت کرده. مامانم هم می‌ره خونه مردم پرستاری. همینطوری که داشت حرف می‌زد فهمیدم چقدر آرومه. مثل پیرمردا حرف می‌زد!! اصلا باورم نمی‌شد. گفتم حالا یا جوابم رو نمی‌ده یا… اما اون خیلی فرق داشت. پرسیدم: درسات رو خوب می‌خونی؟ گفت: آره. دیروز دیکته (ببخشید: املا) رو بیست شده بود. معلمش هم بهش از این کارتای جایزه داده بود! بهش گفتم: آفرین! (هیچوقت به بچه‌ها آفرین نمی‌گفتم، خودم هم خیلی بزرگ نبودم). پرسیدم: خونه داری؟ جوابم رو نداد. ترازوش رو کشید جلو. دوباره پرسید: آقا می‌خواید خودتونو وزن کنید؟! رفتم رو ترازو. عقربه چرخید و وزنی رو نشون داد که بالا‌تر از اونی بود که فکر می‌کردم! اما مطمئن بودم که ترازوی محمد بهم دروغ نمی‌گه… اما می‌دونستم که من اینقد سنگین نیستم. خیلی سبکم! سبک‌تر از امثال محمد. سبک‌تر از همه اونایی که تو همین شهر دنبال یه تکه نون گشتن… این همه حرف از اقتصاد و سیاست و روابط فی ما بین و صادرات و بهای طلا و نفت و خیزش‌های مردمی منطقه و فریاد و داد و بیداد برای چی؟! برای اینکه محمد باور کنه که زندگیش همون چیزی نیست که خودش می‌خواد. اون چیزی نیست که تبلیغ بانک‌ها نشون می‌دن یا حداقل امثال من در موردشون فکر می‌کنن! فکر نمی‌کردم که فقر تا این حد بتونه پیش بره… (قابل توجه آقای علی شریعتی که ظاهرا فقر اقتصادی رو فقر نمی‌دونستن!) من از اقتصاد چیزی نمی‌دونم اما می‌دونم که اون اقتصادی که محمد رو وادار به این کار می‌کنه، یا دست علیرضا رو تو سطل‌های زباله سر کوچه‌ها می‌بره یا فاطمه رو فال فروش صادقیه می‌کنه یا غیاث رو رو داربست چهل متری می‌بره یا سمیه رو هرشب عاشق یکی می‌کنه… نه اقتصاد نیست…! حالا اگه یه کم بزرگ‌تر بود یه چیزی! اون فقط هشت سالشه. پیش خودم گفتم حالا به بابام می‌گم یه کم بهم پول بده که بهش کمک کنم یه لباس بخره، یا یه دفتر نو… از صبح می‌ره سر کار تا شب واسه چندرغاز پول که اونم بده به من که موجبات احسان و خیرات رو فراهم کنم. فکر کردم واقعا کی می‌تونه درد اینا رو دوا کنه؟ من؟ مردم؟ دولت؟ خدا؟ کی…؟! همین جوری داشتم فکر می‌کردم که آروم صدام زد و گفت: آقا می‌شه بیاید پایین. یه چند نفر دیگه منتظرن. همین جوری که نگاهم به ترازو بود اومدم پایین و عقربه‌ها صفر شد برای نفر بعدی…! مدرسه‌ام داشت دیر می‌شد. باید می‌رفتم. داشتم باهاش دست می‌دادم. دست‌های استخونی کوچیکش تو دستام بود. ازش خداحافظی کردم. حالا داشتم ازش دور می‌شدم: یه قدم، ده قدم، صد قدم، خیلی دور… با خودم فکر کردم که امروز با بقیه روزا فرق داشت. امروز من با محمد دست دادم. بچه‌ای که کار می‌کنه، درس می‌خونه، برادر و مادرش رو دوست داره و حتما به آینده امیدواره. من امروز با محمد دست دادم. بچه‌ای که برای من فقط یه بچه نیست. یه نماده از همه بچه‌های هم سن و سال خودش که تو خیابونا دارن سکه‌های پنجاه تومنی می‌شمارن… من امروز با محمد دست دادم، بچه‌ای که هرچند هیشکی نمی‌دونه چقدر وزن داره، اما هرروز با همون ترازو، با همون ادب، با همون نمره بیست دیکته‌اش، مردم شهرم رو وزن می‌کنه…