امروز معلم ادبیات می گفت: “عشق همان اشک فارسی است که عربها از پارسیان قرض گرفتند..”
یعنی عشق و اشک یکی اند؟
کدام یک بهتره؟ “اشک عشق آلود” یا “عشق اشک آلود”؟
پیوست:
“نمی دونم ما آدما، چرا عشق رو بد می دونیم؟ از اینکه مثل خدا عاشق خوبی ها باشیم… اگر خدا و بنده ی عاشقش از هم دورن و بنده دووم اورده بده؟ این مقدار صبر و عشق اون بنده رو می رسونه، معلومه دلش سنگ نیست ها …این یعنی قلبش بنده داره.. فک کن! قلب به آدم بنده اش خداست.. شایدم خدایی که به قلب اون آدم نظر کرده..”*
*با تغییر جزیی از یک اس ام اس (پیامک :دی)