سمپادیا

بذار الان که وقت دارم، یکم دربارش برات بنویسم که بعدا بیای بخونی.
ببین حیوونا هم مثل ما احساس دارن. میفهمن. گرسنگی رو حس میکنن، کمبود محبت رو حس میکنن، افسردگی میگیرن و... . اینو بعنوان کسی که بیشتر از ۱۰ ساله پت داره و تقریبا همه نوع حیوونی تا الان داشته میگم. یکم خودخواهانه ست که توی دنیا، فقط آدم ها رو ببینیم. فقط بچه ی آدمِ گرسنه رو ببینیم.

من تا الان چندتا حیوون به سرپرستی گرفتم، و با چشمای خودم دیدم چقددددر وضعیت روحی و جسمیشون به مرور زمان بهتر شد. طوطی ای که افسردگی داشت و حرف نمیزد، پرکنی داشت (بخاطر اضطراب و افسردگی، بعضی هاشون پر هاشون رو میکنن و بخاطر آسیبی ک در طولانی مدت بهشون میزنن، ممکنه دیگه اون ناحیه هیچوقت پر در نیاره)، سوتغذیه داشت و بعضی جاهای بدنش زخم بود. خیلی بد گازم میگرفت و تمایل به تنهایی داشت، ولی به مرور بهم اعتماد کرد و روز به روز مهربون تر شد.

پرکنیش تا حد زیادی کم شد و پرهای جدید در اورد، و پرهای جدیدش برخلاف قبلیا ، بخاطر تغذیه ی جدیدش کاملا براق و سالم بودن. کمبود وزن و عفونت شدید دستگاه گوارش و مشکل تنفسیش درمان شد. دیگه گاز نگرفت دست کسی رو، میومد تو بغلمون میخوابید و دیگه میتونست اعتماد کنه به آدما.

عقیم کردنِ سگ یا گربه و... هم بعضی وقتا لازمه عزیزِ دلم. منم اولش ک اطلاع نداشتم، مخالفش بودم تا اینکه خودم سگ گرفتم. عقیم نشدن باعث بیماری های مختلف و مشکلات اخلاقی میشه توی اکثرشون، و خب بعضیاشون مث دوتا از حیوونای خودم، بخاطر اینکه با آدما خو گرفتن از بچگی، توانایی ارتباط گرفتن با جنس مخالفشون رو ندارن‌. ولی بنظر من این، گرفتنِ حق زندگی ازشون نیست. سگِ من که از بدترین شرایط محیطی اومد پیشم و وقتی کنارم بود خوشحال ترین بود، حق زندگی ازش گرفته نشده..

این خیلی خوب و قشنگه که به فکر آدما باشیم. به فکر بچه هایی که گرسنن یا به هر شکلِ دیگه، حقِ داشتنِ یه زندگیِ معمولی ازشون گرفته شده. من خودمم از سالها پیش یکی از مهترین دغدغه هام این بچه هان، ولی این هیچوقت برام دلیلی نبوده که چشمامو روی حیوونا ببندم.

مثلا من در شرایط فعلیم توانِ حمایت از یه بچه تو شرایط سخت رو ندارم، ولی میتونم از حیوونا حمایت کنم. پس اینکارو میکنم.
روزی هم که از بچه های آدما حمایت کنم، که قطعا خواهم کرد، حمایت از حیوونا رو کنار نمیذارم.
زمین مالِ فقط انسان ها نیست. اونا هم مثل ما، حقِ داشتنِ بهترین زندگی و دوست داشته شدن رو دارن. واقعا هم میفهمن و بازتاب این محبت رو تو رفتارشون به وضوح میبینی، هرکس تابحال پت داشته بوده باشه، با تمام وجودش درک میکنه چی میگم. برای همینه که دوست داشتنی اند و زندگی آدما رو، از جمله خودم و خانوادم، خیلی خیلی قشنگ تر کردن.

ببخشید اگر پرگویی کردم. بنظر من این موضوعِ خیلی مهمیه و هممون باید ازش آگاه باشیم:)
به امیدِ روزی که مهربونیمون رو نثار همه ی موجودات کنیم، نه فقط همنوعِ خودمون:)

فرق طرز فکرامون در اینه که به نظرم اولین حق انسان آزادی هست و همونطور اولین حق حیوان هم باید آزادی باشه. من پت رو به عنوان حیوون در بند میبینم که وقتی صاحبش دلش میخواد قلاده سگ رو به زور میکشه که مسیری که دلش میخواد ببردش. مگه سگ آگاهانه صاحبشو انتخاب میکنه؟ اون طوطی بیچاره هم اگه از اول توی جنگل زندگی کرده بود و گیر انسان ها نیفتاده بود هیچ وقت دچار اضطراب نمیشد.
آره حیوانات هم احساس دارن. ما به چه حقی میل جنسی شون رو برای تولید مثل از بین میبریم که بتونیم کنترل شون کنیم و مریضشون نکنیم؟

البته توی ح.ب چیزی که نوشته بودم درمورد حق آزادی حیوانات نبود. درمورد سگ و گربه های ایرانی بود که میفرستن اروپا و کانادا و اونجا دنبال سرپرست براشون میگردن. اوکی اطرافمون حیوانات آسیب دیده هستن که بهشون باید کمک کنیم حله. این جداست از ادامه.
وقتی تموم شد و همچین حیوونی تو کشور پیشرفته وجود نداشت، چرا باید این همه هزینه بشه از اون ور دنیا حیوون بیاری وقتی کودک گرسنه وجود داره.

عزیزم اونم بستگی داره. این طوطی که شما تو خونه ی یه نفر میبینی، زادگاهش استرالیاست، یا مثلا درمورد کاسکو افریقا. اینجا رهاش کنی تو طبیعت دو ساعت نگذشته میمیره. بعدم اینا ریشه تو تاریخ داره. یکم تکامل رو مطالعه کنی، میبینی سگ بصورت آزاد اصلا تو طبیعت وجود نداره. سگ ها در حقیقت در طی روند اهلی کردنِ گرگ ها توسط انسان بوجود اومدن، که اون موقعم هدفشون کاملا مطابقِ میلِ تو بوده. برای راحت تر شدنِ انسان تو انجام خیلی از کارهاش.
برای همین سگی که رها بشه تو طبیعت، اسمش میشه سگِ ولگرد. غمگین، افسرده، بیمار، گرسنه و جویای محبت. سگ ذاتا میل به همراهی با انسان داره و اتفاقا بنظر من بزرگ ترین ظلم در حقش، رها کردنشه.