ساختمان شعری حافظ اتفاقا سادست،اگر صرفا در غزل نگاه کنیم از غزلسرایانیه که میل چندانی به پیچیدگی در ساختار نداشته و صرفا علاقه غریبی به ایهاماتی بدیع و و صناعاتی ساده،که البته از شگرد های مجذوب کننده اوست،داشته.اگر هم در کلیت شعر فارسی نگاه کنیم که شعر او کاملا بی پیرایه به نظر میاد.آنچه که میشه ازش به عنوان شعر "سخت نگاشته شده" نام برد به طور خاص شعر کسانی مثل خاقانیه،که از قضا محبوب حافظ هم بود.استعاره ها و اشارات تودرتو و همچنین استفاده مکرر از تداعیات قراردادی در تخیل شعری،منجر به این شده که فهم هر بیت چنین کسی(که امثال او هم بسیارند) بسیار دشوار و مستلزم پیشینه ادبی قویه.در حالیکه ساختمان شعری حافظ ساده و بی تکلفه.
این همه لایه لایه لایه تفسیر کردنش شاهدی بر ادعامه.