به نقل از Cristiano Ronaldo :
(خونواده حالشون از این دیالوگ بهم میخوره ... مدیونید فک کنین بخاطر من بوده...
)
اگر نمیدونی که نمیدونی پس چطور میدونی که (نمیدونی که نمیدونی)؟ چون وقتی میدونی که (نمیدونی که نمیدونی) نتیجه میشه میدونی یه چیزی رو نمیدونی پس اینطوری نیست که نمیدونی که نمیدونی و ندونستن یک چیزی رو میدونی
خوب جمله ی نمبدونم که نمیدونماگر نمیدونی که نمیدونی پس چطور میدونی که (نمیدونی که نمیدونی)؟ چون وقتی میدونی که (نمیدونی که نمیدونی) نتیجه میشه میدونی یه چیزی رو نمیدونی پس اینطوری نیست که نمیدونی که نمیدونی و ندونستن یک چیزی رو میدونی
ببین وقتی میدونی که (نمیدونی که نمیدونی) داری میگی میدونیم که یک چیزی را نمیدانم پس چیزی وجود دارد که میدانم نمیدانمش، وقتی میگی نمیدانم هر چیزی را که نمیدانم با این جمله که چیزی وجود دارد که میدانم نمیدانمش در تضاده؟
من منظورتونو متوجه شدم
مگر فکر از وسعت کلام پاشو فراتر میزاره؟
حقیقتا تا در فکر حدف نزنیم فکر نکردیم این درسته
من موافق نیستم ولی خب سوال خوبیه
درکی که فراتر از زبان بتونه انجام بگیره
معمولا برای استعداد های اکتسابی مثال از کودکی میارن
