آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

[farewel]

سلام دوستان
راستش ،دختر داییم 2سالگی مادرشو از دست داد...الانم یه نامادریه...میشه گفت بد داره....
که خب مسلنا مث مادر خودش نیس و هی اذیتش میکنه...
حالا آینده ی این دختر چیه؟
2تا خواهرش بخاطر اینکه مثلا آزاد بشن دیپلم نگرفته ازدواج کردن!!!!!!!!!
یعنی واقعا کسی که یتیم شد محکوم به آزاره؟ و نباید دم بزنه؟!

اگه نظری دارید...میخونم...

 

[happiestchemist]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

بیچاره..
بدتر از اینها ادمهایی اند که هر دو والینشون رو از دست میدن..دوست دارم چند سال دیگه که تونستم کار کنم حتما برم خاله یکی از بچه های پرورشگاه بشم اگه بذارن..خوب اونا هم خاله میخوان دیگه..

 

[baseri]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

مسلما نه و این به عهده کساییه که مسئولیت سرپرستیشونو بر عهده دارن !
باید به روحیه شون کمک کرد تا متوجه بشن از دست دادن پدر یا مادر یا حتی هر دو چیزی از اصل زندگی کردنشون کم نمیکنه و اینو باید کسی انجام بده که باهاش صمیمیه و فرد باهاش احساس آرامش میکنه ...

 

[arvin.a]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

نه محکوم نیستند ...جامعه باید قبول کنه که هرکسی ممکنه یک سری شرایط خاص داشته باشه که به واسطه این شرایط با بقیه فرق میکنه اما این مسئله دلیلی برای برتری دیگران یا آزار اون شخص نیس...برای نامادری ها و نا پدری های نا مهربان متاسفم چرا که این افراد باید نبود پدر و مادر رو پوشش بدن نه اینکه یه دختر 2 ساله رو اذیت کنن...نه آخه یه بچه دو ساله ...ملت چجوری دلشون میاد... چجوری گاهی وقتا انقد بی رحم میشن... [-(

 

[G.MM]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

مسلما این موضوع خیلی رو زندگیش تاثیر داره
ولی خب با کمک اطرافیان مثل بقیه فامیل ها و همینطور پدرش میشه این تاثیر رو کم کرد
نمیشه گفت محکومن که آزاد ببینن
خودشونم میتونن به خودشون کمک کنن
ولی خب سخته

 

[big_bang]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

خب درمورد سوالت که مسلما اینطور نیست.
نمیدونم چی باید بگم. ولی اینو میدونم که جامعه حق نداره جور دیگه ای باهاشون برخود بکنه . بالاخره اونا هم یه عضو از این جامعن مثل همه ی ماها.شعار نمیدم خودمم وقتی که با اینجور ادما برخورد میکنم سعی میکنم رفتارم باهاشون عادی و یا خیلی وقتا بهتر باشه. نه اینکه فک کنن دارم بهشون ترحم میکنم ،نه . مثلا خود من با یه فردی توی نت آشنا شدم که توی زلزله ی بم کل خونوادشو از دست داده بود، سعی میکردم با حرفام بهش امیدواری بدم که وا3 آیندش تلاش کنه و گذشته رو هرچند که سخته ولی فراموش کنه که تا حدزیادی هم تاثیرگذار بود.

 

[Dawn]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

اون تیکه سوالت که می‌گی محکوم به تنهایی،نه نیستن امّا آدمای اطراف این‌طور بچه‌ها اونا رو محکوم می‌کنن.
به نظر خود من اون چیزی که باعث می‌شه این‌جور بچّه‌ها افسرده،گوشه‌گیر یا تنها شن،یتیمیشون نیست؛حسّ بیجای «ترحّمی‌ـه» که بهشون می‌شه.دقیقا مدلی که با این‌طور بچّه‌ها باید رفتار کرد عینابقیه بچّه‌هاست.
خیلی از آدما فکر می‌کنن اگه بیان به این بچّه‌ها مدام بگن که چه می‌دونم غصّه نخور خدا هست و از این حرفا بهشون "لطف" می‌کنن؛در‌حالی‌که باعث می‌شه که اون احساس فرق داشتن با بقیه توشون هی بیش‌تر و بیش‌تر شه و از همون بچگی بهشون برچسب بخوره که تو یه کمبودی نسبت یه بقیه داری؛پس مثل بقیه نمی‌تونی موفق باشی تو یه آدمای تنهایی و...که همه‌ی اینا آفته بره اون فرد.

 

[s.sh.14]

پاسخ : آیا یتیم شدن مساویست با محکومیت به آزار وتنهایی؟!

نه الزاما کسی که چنین شرایطی داره محکوم به آزار نیست
اما خوب ممکنه که زندگی سختی داشته باشه و خوب مسلما کار هر کسی هم نیست که از پس این شرایط بر بیاد
خیلیا هستن که این وضع بد رو تجمل می کنن تا بتونن به جایی برسن و کامل از اون خونواده جدا بشن.....
به خونواده هم بستگی داره
خیلیا هستن که نامادری یا ناپدریشون براشون مثل پدر و مادر واقعین و براشون خیلی زحمت میکشن و تمام تلاششون رو میکنن که
بهترین ها رو برای اون بچه فراهم کنن....
امیدوارم که هیچ کس تو چنین وضعیت بدی قرار نگیره.....