معلم ریاضی‌ها، تحقیقات ساده و عقل سلیم همگی ادعا می‌کنن که فکر کردن برای مغز مفیده! ولی شاید اشتباه می‌کنن.
DNAـی که ژنوم انسان رو کُد می‌کنه تقریباً ۳ میلیارد جفت باز آلی داره که همۀ ویژگی‌های ما رو تعیین می‌کنن. شکسته‌شدن جفت بازهای آلی به خصوصی میتونه باعث ایجاد تغییرات زیان آور بشه. خطرناک‌ترین نوع شکستن و تغییر، double stranded break یا DSBـه. حالا اینا رو داشته باشید،
شواهد جدید نشون داده‌ان که گشتن توی محیط جدید باعث افزایش چشمگیر DSB در موش میشه. توی این تحقیقات، موش‌ها رو از قفس اصلی‌شون به قفس جدیدی منتقل کرده بودن که همه چیزش فرق می‌کرد و دو ساعت توی محیط جدید مونده بودن. خیلی از شکسته‌شدن‌ها هم توی قسمتی از مغز که مسئول حافظه‌‌اس اتفاق افتاده بودن.
آیا از این آزمایش میشه نتیجه گرفت که فکر کردن برای مغز بده؟
به نظر من فکر کردن بد نیست همانطور که ورزش کردن برای بدن ما بد نیست اما زیاد فکر کردن و تحت فشار گذاشتن مغز باعث خستگی می شه درست مثل ورزش که اگه بیش از حد باشه برای ما زیان داره . همانطور که بعد از ورزش استراحت می کنیم باید بعد از زیاد فکر کردن استراحت کافی داشته باشیم تا مغز دوباره نیرو بگیره . گاهی اوقات شده اونقدر روی یه مسئله فکر می کنم سرم درد می گیره !
من نظر خاصی ندارم، فقط این سوال برام پیش آمد که وقتی یک بچه به دنیا میاد، در ثانیه های اول خیلی فکر می کنه و طول میکشه به محیط عادت کنه،یعنی اگر این فرضیه درست باشه، ممکنه ما در همون لحظات اول زندگی به مغزمون آسیب زیادی ناشی از فکر کردن وارد بشه؟
من اطلاعات علمی خاصی ندارم دراین موارد، ولی طیّ چهار-پنج سال اخیر کـُندتر شدن ذهنم ـو حس کردم!
نمیدونم اگه بخاطر افزایش سن و کوچکتر شدن مغز و کمتر شدن شیارهای مغزه(فقط 4-5 سال)، یا ارتباطی با این تاپیک داره... صرفاً خواستم ایده بدم
دقیقاً من هم همین رو شنیده بودم. تصویری که من از مغز تو ذهنم داشتم یه جسم خاکستری پرچین‌وچروک بود که با فکر کردن چروک‌هاش بیشتر میشه و این اتفاق خوبیه. :د اما داشتم میگشتم که دیدم جایی نوشته این تصویر غلط ـه؛ با یاد گرفتن یا هوش بالاتر چین‌وچروک‌های مغز بیشتر نمیشه و از همون اول تولد این چروک‌ها وجود داشتن و باقی میمونن.
اما در مورد اینکه آیا فکر کردن برای مغز «بده» یا نه ایده‌ی خاصی ندارم. فقط اینکه اگه فرض رو بذاریم بر مثبت بودن جواب این سوال، پس در مورد هزاران دانشمندی که بخش زیادی از زندگی‌شون رو به فکر کردن میگذرونن چی میتونیم بگیم؟
یک توجیهی که وجود داره اینه که این از بین رفتن بازهای آلی یک واکنش ضروریه که باعث یه سری اتفاقای دیگه توی مغز میشه. ینی لزوماً بد نیست. حالا یک سؤال دیگه: آیا مغز مثل ماشینیه که با گذشت زمان بازدهش کم میشه یا مثل عضله‌ایه که با کار کردن ورزیده میشه؟
مغز انسان طبق تحقیقاتی که صورت گرفته خیلی قوی تر از اونی هستش که الان از مغز یک فرد معمولی انتظار میره.
دو تا قضیه اینجا پیش میاد
چرا افراد در پیری زوال عقل می‌گیرن؟ مگه نمیگن هر چی زمان بگذره فرد بیشتر میتونه از مغزش کار بکشه؟
و قضیه دوم هم اینه که چرا بعضی افرادی که در سن مثلا ۷۰ سالگی هستن از یک فرد ۲۵ ساله قویتر هست ذهنشون؟
تنها توجیهی که میشه برای این قضایا آورد اینه که مغز یه رشدی داره که بعد از مدتی متوقف میشه.
بعضی از افراد از مغزشون خوب کار کشیدن و از خیلی از افراد جوان که تازه مغزشون داره به دوران اوج خودش میرسه بهتر هستن.
)، یا ارتباطی با این تاپیک داره... صرفاً خواستم ایده بدم 
