کودکان نسل جدید، آینده‌سازان جامعه

[امین]

این روزا شاهدِ این پدیده هستیم که برخی از بچّه‌های نسلِ جدید - خصوصاً متولّدینِ دهه‌ی 80 - رفتارهای عجیب و بزرگسالانه از خودشون نشون میدن و به دلیلِ آشناشدن‌شون با تکنولوژی و ابزارهای ارتباطی از قبیلِ لپ‌تاپ و موبایل و تبلت و ... از همون دورانِ طفولیت و غرق‌شدن‌شون در اینترنت، به نوعی دچارِ بلوغِ زودرس میشن و چیزهایی رو یاد می‌گیرن که برای سنّ‌شون زوده و چندان مناسب نیست.

یا به دلیلِ این که اکثرِ خانواده‌ها به سمتِ تک‌فرزندآوری روی اوردند بچّه فرصت‌های خوبِ زیادی رو برای یادگیریِ بسیاری از مهارت‌های اجتماعی از دست میده و یا می‌بینیم بیشترِ وقت‌شون رو صرفِ بازی با چنین تجهیزاتِ الکترونیکی می‌کنن و دچارِ افراط میشن و از بسیاری از موقعیت‌ها عقب می‌مونن و همچنین سلامتِ جسمانی‌شون به مشکل می‌خوره.

حالا ما دورنمای یک جامعه رو در ذهن داریم و متصوّر می‌شیم آینده‌ای رو که این نسل قراره تشکیل بده. به نظرتون چطور خواهد شد؟ آیا باید همین روند ادامه داشته باشه و یا باید فرهنگ‌سازی بشه؟ در کل هر نظری در رابطه با این مبحث دارید در میون بگذارید.

 

[maziar]

پاسخ : کودکان نسل جدید، آینده‌سازان جامعه

این روزا شاهدِ این پدیده هستیم که برخی از بچّه‌های نسلِ جدید - خصوصاً متولّدینِ دهه‌ی 80 - رفتارهای عجیب و بزرگسالانه از خودشون نشون میدن و به دلیلِ آشناشدن‌شون با تکنولوژی و ابزارهای ارتباطی از قبیلِ لپ‌تاپ و موبایل و تبلت و ... از همون دورانِ طفولیت و غرق‌شدن‌شون در اینترنت، به نوعی دچارِ بلوغِ زودرس میشن و چیزهایی رو یاد می‌گیرن که برای سنّ‌شون زوده و چندان مناسب نیست.

یا به دلیلِ این که اکثرِ خانواده‌ها به سمتِ تک‌فرزندآوری روی اوردند بچّه فرصت‌های خوبِ زیادی رو برای یادگیریِ بسیاری از مهارت‌های اجتماعی از دست میده و یا می‌بینیم بیشترِ وقت‌شون رو صرفِ بازی با چنین تجهیزاتِ الکترونیکی می‌کنن و دچارِ افراط میشن و از بسیاری از موقعیت‌ها عقب می‌مونن و همچنین سلامتِ جسمانی‌شون به مشکل می‌خوره.

حالا ما دورنمای یک جامعه رو در ذهن داریم و متصوّر می‌شیم آینده‌ای رو که این نسل قراره تشکیل بده. به نظرتون چطور خواهد شد؟ آیا باید همین روند ادامه داشته باشه و یا باید فرهنگ‌سازی بشه؟ در کل هر نظری در رابطه با این مبحث دارید در میون بگذارید.

این موردی که گفتی مختص ایران نیست. ولی در مورد ایران خیلی روند سریع تری داره.

یعنی در سایر کشور های اروپایی هم این روند وجود داره با این تفاوت که بچه ها در دوره ی کودکستان و مدرسه به گشت و گذار و زندگی اجتماعی دعوت میشن. و محیط امنیت کافی برای گشت و گذار داره.

در صورتی که در ایران تک فرزند شدن در کنار این قرار میگیره که جامعه امنیت کافی برای افراد کم سن و سال نداره. خونه ها حیاط خودشون رو از دست میدن. حتا خود خانواده احساس امنیت کافی نمی کنن که بچه ی کم سن و سال خودشون رو تنهایی تو حیاط برای مدتی بازی با بقیه همسایه ها بذارن.

یا الودگی هوا تو شهر های اصلی ایران که پرجمعیت ترین بخش های ایران هستن ( مثل تهران با داشتن یک ششم کل جمعیت کشور ) درواقع اگه یک فرد از سنین کم وارد محیط بیرون بشه احتمالن خیلی زود دچار بیماری های تنفسی میشه.

در کنارش اردو های مدارس و کودکستان ها هم داستان های غمگینی رو دنبال می کنن.

و این اتفاقات مختص شهر های دور افتاده نیست! در پایتخت که عملا باید یکی از بالاترین سطوح استاندار رو داشته باشه و در معروف ترین پارک های کشور ( پارک شهر ) چند سال پیش تعداد زیادی از دخترانی که از طرف مدرسه برده شده بودند غرق شدند.
یا هر سال تعداد زیادی از افراد که برای دیدن مناطق جنگی میرن به خاطر رفتن روی مین جون خودشون رو از دست میدن. یعنی خود به خود خانواده به این ترغیب میشن که برای حفظ سلامتی فرزند لازمه جلوی بیرون رفتنش رو گرفت!

فرهنگ سازی لازمه ولی قبلش باید زمینه های فعالیت اجتماعی فرزندان اماده بشه. فرهنگ بیرون رفتن و غذا خوردن در طبیعت و پیکنیک از بین نرفته. مشکل اینه که دیگه ممکن نیست. وقتی پارک های تهران در حال زنانه مردانه شدن باشن. یا امنیت کافی نداشته باشن. یا رفتن فرزند یک خانواده به اردو به احتمال زیاد منتهی به مرگ یا نقص عضو اون فرزند بشه خوب خانواده ها احساس امنیت نمی کنن. ترجیح میدن فرزند مربوطه غیر اجتماعی باشه ولی باشه!!!