- شروع کننده موضوع
- توقیف شده
- #1
suzan_s
کاربر فعال
- ارسالها
- 70
- امتیاز
- 184
- شهر
- اراک
- رشته دانشگاه
- معماری
بسیاری از مردم فکر میکنن که حافظه مثله یه وسیله ضبط عمل میکنه ، اینطوری که اطلاعات رو ثبت میکنید ، بعد اون رو فراخوانی و پخش میکنید ، مثلاً وقتی که میخواید به یک سوال پاسخ بدید یا تصاویر رو شناسایی کنید حافظه با دقت زیادی به کمک شما میاد.
اما چند دهه مطالعه یِ روانشناسی ، نشون داده که این تفکر صحت آنچنانی نداره ، حافظه های ما ثابت نیستند بلکه بازسازی کننده هستن ،حافظه یک جورایی مثله صفحه ویکی پدیا کار میکنه ، میتونید واردش بشید و اون رو تغییر بدید ، حتی افراده دیگه هم میتونن این کارو انجام بدن
در تحقیقی که در ایالات متحده انجام گرفت ، در مورد 300 فرد بی گناه اطلاعات جمع آوری شد ، 300 متهمی که برای جرمهای نکرده به حبس های طولانی از 10 تا 30 سال در زندان به سر میبردند و حالا آزمایش DNA تونسته بود ثابت کنه که بی گناهن ، وقتی که این پرونده ها رو بررسی کردند سه چهارم اونها ،به دلیله خاطره نادرسته یک شاهده عینی بوده.
اولین بار در دهه 1970 خانوم الیزابت لوفتوس مطالعه در مورده فراینده بازسازی کننده حافظه رو آغاز کرد ، آزمایش های ایشون در برگیرنده ، جرایم و تصادف های بازسازی شده به مردم و پرسش از اون ها در مورده این که چی به یاد میارن بود .
برای مثال در یک تحقیق به افراد تصادف های اتومبیل رو نشون دادن، و ازشون پرسیدند : وقتی دو اتوموبیل به هم برخورد کردند چه سرعتی داشتند؟
و از عده ای دیگه پرسید : وقتی دو اتومبیل به هم کوبیدندچه سرعتی داشتند؟
وقتی سوال راهنمایی کننده "کوبیدند" به پرسش اضافه شد ، شاهدان عینی سرعت اتومبیل ها رو بیشتر تقریب زدند ...
همچنین سوال راهنمایی کننده ی کوبیدند موجب شد افرادی که بگن در صحنه تصادف شیشه شکسته دیدن حدوده 20% بیشتر بشه در حالی که اصلاً شیشه شکسته ای وجود نداشته.
در یک مطالعه دیگه ، یک تصادف بازسازی شده رو نمایش دادن که در اون یک اتومبیل از تقاطعی با علامت توقف عبور میکرد و اگر سوال میپرسیدن که اشاره به این داشت که علامت عبور آزاد بوده ، بسیاری از شاهدان بهشون میگفتند که در تقاطع علامت عبور آزاد رو به یاد میارن نه علامت توقف رو!
شما ممکنه با خودتون بگین ، خوب ، معلومه ، این ها وقایع بازسازی شده هستن و مشخصاً تنش زا نیستند ، آیا در حوادثی که واقعاً استرس زا هستند همین اتفاقات رخ خواهد داد؟
در تحقیقی که در سال 2013 انجام شد ، پاسخ این سوال هم پیدا شد ، چون این آزمایش برای اشخاص آزمایش شونده واقعاً شرایط پرتنشی بود ، آزمایش شوندگان در این تحقیق اعضای ارتش آمریکا بودند ، که تجربه آموزشی هولناکی رو تقبل کردند تا بهشون یاد بدن اگر به عنوان زندانی اسیر جنگی بشن چه اتفاقی میوفته ، و برای این تمرین سرباز ها رو به مدت 30 دقیقه ، به شکل خشن ، خصمانه و با ضرب و شتم مورد بازجویی قرار دادند و بعد از آن اونها بایستی تلاش میکردند شخصه بازجو کننده رو شناسایی کنند و وقتی که به اونها اطلاعات تلقین کننده میدادن ،بسیاری از اونها بازجوی خودشون رو به اشتباه شناسایی میکردند.
و حتی کسانی رو شناسایی میکردند که کوچکترین شباهتی با بازجوی واقعی نداشت
بنابرین اونچه که این مطالعه نشون میده اینه که وقتی که شما به افراد در مورده تجربیاتی که ممکنه داشته باشن اطلاعات نادرست میدید ، میتونید حافظه اون ها رو تحریف یا آلوده کنید
خب در دنیای واقعی اطلاعات نادرست همه جا هست
با این وجود خیلی از تجربیاته ما همواره در حاله تغییر هست ،پس چطور میتونیم به حافظه خودمون اطمینان کنیم؟
نظرتون چیه؟
خانوم الیزابت لوفتوس یک روانشناس آمریکایی و متخصص حافظه ی انسانه که تحقیقاته گسترده ای روی انعطاف پذیری حافظه انجام داده
اما چند دهه مطالعه یِ روانشناسی ، نشون داده که این تفکر صحت آنچنانی نداره ، حافظه های ما ثابت نیستند بلکه بازسازی کننده هستن ،حافظه یک جورایی مثله صفحه ویکی پدیا کار میکنه ، میتونید واردش بشید و اون رو تغییر بدید ، حتی افراده دیگه هم میتونن این کارو انجام بدن
در تحقیقی که در ایالات متحده انجام گرفت ، در مورد 300 فرد بی گناه اطلاعات جمع آوری شد ، 300 متهمی که برای جرمهای نکرده به حبس های طولانی از 10 تا 30 سال در زندان به سر میبردند و حالا آزمایش DNA تونسته بود ثابت کنه که بی گناهن ، وقتی که این پرونده ها رو بررسی کردند سه چهارم اونها ،به دلیله خاطره نادرسته یک شاهده عینی بوده.
اولین بار در دهه 1970 خانوم الیزابت لوفتوس مطالعه در مورده فراینده بازسازی کننده حافظه رو آغاز کرد ، آزمایش های ایشون در برگیرنده ، جرایم و تصادف های بازسازی شده به مردم و پرسش از اون ها در مورده این که چی به یاد میارن بود .
برای مثال در یک تحقیق به افراد تصادف های اتومبیل رو نشون دادن، و ازشون پرسیدند : وقتی دو اتوموبیل به هم برخورد کردند چه سرعتی داشتند؟
و از عده ای دیگه پرسید : وقتی دو اتومبیل به هم کوبیدندچه سرعتی داشتند؟
وقتی سوال راهنمایی کننده "کوبیدند" به پرسش اضافه شد ، شاهدان عینی سرعت اتومبیل ها رو بیشتر تقریب زدند ...
همچنین سوال راهنمایی کننده ی کوبیدند موجب شد افرادی که بگن در صحنه تصادف شیشه شکسته دیدن حدوده 20% بیشتر بشه در حالی که اصلاً شیشه شکسته ای وجود نداشته.
در یک مطالعه دیگه ، یک تصادف بازسازی شده رو نمایش دادن که در اون یک اتومبیل از تقاطعی با علامت توقف عبور میکرد و اگر سوال میپرسیدن که اشاره به این داشت که علامت عبور آزاد بوده ، بسیاری از شاهدان بهشون میگفتند که در تقاطع علامت عبور آزاد رو به یاد میارن نه علامت توقف رو!
شما ممکنه با خودتون بگین ، خوب ، معلومه ، این ها وقایع بازسازی شده هستن و مشخصاً تنش زا نیستند ، آیا در حوادثی که واقعاً استرس زا هستند همین اتفاقات رخ خواهد داد؟
در تحقیقی که در سال 2013 انجام شد ، پاسخ این سوال هم پیدا شد ، چون این آزمایش برای اشخاص آزمایش شونده واقعاً شرایط پرتنشی بود ، آزمایش شوندگان در این تحقیق اعضای ارتش آمریکا بودند ، که تجربه آموزشی هولناکی رو تقبل کردند تا بهشون یاد بدن اگر به عنوان زندانی اسیر جنگی بشن چه اتفاقی میوفته ، و برای این تمرین سرباز ها رو به مدت 30 دقیقه ، به شکل خشن ، خصمانه و با ضرب و شتم مورد بازجویی قرار دادند و بعد از آن اونها بایستی تلاش میکردند شخصه بازجو کننده رو شناسایی کنند و وقتی که به اونها اطلاعات تلقین کننده میدادن ،بسیاری از اونها بازجوی خودشون رو به اشتباه شناسایی میکردند.
و حتی کسانی رو شناسایی میکردند که کوچکترین شباهتی با بازجوی واقعی نداشت
بنابرین اونچه که این مطالعه نشون میده اینه که وقتی که شما به افراد در مورده تجربیاتی که ممکنه داشته باشن اطلاعات نادرست میدید ، میتونید حافظه اون ها رو تحریف یا آلوده کنید
خب در دنیای واقعی اطلاعات نادرست همه جا هست
با این وجود خیلی از تجربیاته ما همواره در حاله تغییر هست ،پس چطور میتونیم به حافظه خودمون اطمینان کنیم؟
نظرتون چیه؟
خانوم الیزابت لوفتوس یک روانشناس آمریکایی و متخصص حافظه ی انسانه که تحقیقاته گسترده ای روی انعطاف پذیری حافظه انجام داده