جنگنده ها

[pershia]

از اون جا که جنگنده ها همیشه موضوع جذابی برای بحث هستن، از #علاقه_مندان دعوت میکنم مطالب و اطلاعات مربوط به جنگنده های مختلف رو توی این تاپیک به اشتراک بذارن و از ایجاد تاپیک جداگانه در این باره خودداری کنن.[nb]قوانین انجمن رو بخونید.[/nb]

+این تاپیک برای بحث نیست.

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی M.A.Kh :

بعد از پایان جنگ جهانی دوم تمام دولت‌ها که از تأثیرگذاری نیروی هوایی به‌خوبی آگاه شده بودند، شروع به انجام پژوهش‌های بزرگی در راستای گسترش و ارتقای نیروی هوایی خود کردند که نهایتاً منجر به پیشرفت افسارگسیخته این نیرو ظرف مدت 50 سال شد به‌گونه‌ای که امروزه بعد از فنّاوری زیردریایی‌ها، هواپیماهای جنگنده از پیشرفته‌ترین فنّاوری‌ها در بعد سلاح‌های نظامی محسوب می‌شوند. در ادامه با یکدیگر به برخی از ویژگی‌های پیشرفته‌ترین و گران‌ترین هواپیمای جنگنده ساخت بشر یعنی F-35 می‌پردازیم.

F-35-lightning-2
مشخصات عمومی

اف-35 صاعقه ( F-35-Lightning): هواپیمای اف-35 ساخت شرکت Lockheed Martin با همکاری شرکت‌های بزرگ دیگر همچون نورثروپ گرومن واقع در آمریکاست،F-35 یک جنگنده نسل پنجم و تک‌سرنشین و تک موتوره و اولین جنگنده چندمنظوره نسل پنجمی محسوب می‌شود. البته در راستای ساخت این هواپیما تقریباً یک ائتلاف بین‌المللی برای سرمایه‌گذاری در این پروژه عظیم شرکت داشته‌اند که از جمله آن کشورها می‌توان به انگلستان، دانمارک، کانادا، ترکیه، ایتالیا، استرالیا، اسرائیل و … اشاره کرد. از ویژگی‌های این هواپیما می‌توان به‌صورت کلی به مافوق صوت بودن، رادارگریز بودن، چندمنظوره بودن ( برتری هوایی، فرماندهی نیروها، حملات هوا به زمین، حملات هوا به دریا، جنگ الکترونیک )،عمودپرواز بودن (در برخی از مدل‌ها)، دارای کابینه مجهز به آخرین سامانه‌های جنگی و چندبعدی، چابکی بسیار زیاد، توانایی پرواز و فرود بر روی باندهای کوتاه ( ویژه استفاده در ناوهای هواپیمابر) اشاره کرد. در کل به ادعای شرکت Lockheed Martin شرکت سازنده اف-35 این جنگنده تنها هواپیمای نسل پنجم چندمنظوره جهان محسوب می‌شود.

F-35-dimension
مشخصات هندسی

از نظر ابعادی این جنگنده دارای 15.6 متر طول و 4.36 متر ارتفاع و فاصله بین دو بال 10.7 متر و مساحت سطح بال 42.7 مترمربع و طول دم افقی 6.65 متر و وزن خالی 32300 پوند و ظرفیت حمل 13100 پوند سوخت و توانایی حمل 6800 کیلوگرم مهمات است.

F-35-weapons
نوع تسلیحات مورداستفاده

درباره تسلیحات مورداستفاده در جنگنده‌ها می‌شود بحث‌های فراوانی انجام داد ولی اگر بخواهیم به‌صورت عمومی صحبت کنیم این تسلیحات به سه گروه عمده تقسیم‌بندی می‌شوند که عبارت است از تیربار هواپیما که برای جنگ‌های در فاصله کوتاه مورداستفاده قرار می‌گیرد، موشک‌های هوا به هوا که برای جنگ‌های هوایی برای فاصله‌های متفاوت مورداستفاده قرار می‌گیرند (که البته این موشک‌های هوا به هوا خود به دو دسته راداری و حرارتی تقسیم‌بندی می‌شوند)، و همچنین موشک‌های هوا به زمین که آن‌ها نیز تقسیم‌بندی‌های خود را دارند. در کل این جنگنده به‌صورت استاندارد توانایی حمل 2 موشک فوق پیشرفته هوا به هوای AIM 120 و همچنین دو بمب هوشمند قابل هدایت 1000 پوندی GBU-32 است.

f-35-gbu-32

در نتیجه این ترکیب‌بندی سلاح‌ها، این هواپیما قادر است هم در هوا و هم بر روی زمین بسیار خطرناک ظاهر شود. جای ذکر است که این جنگنده با مقداری تغییر در ساختار نرم‌افزاری و همچنین سخت‌افزاری قادر به حمل انواع دیگر موشک‌های راداری مثل sparrow نیز هست ولی موشک‌های ذکرشده از کارایی فوق‌العاده‌ای برخوردار هستند. البته زمانی به قدرت واقعی این سلاح‌ها پی می‌بریم که بدانیم این هواپیما دارای رادارهای بسیار قوی و همچنین سیستم کنترل بسیار هوشمند است.
نیروی پیش‌رانش

در رابطه با نیروی پیش‌رانش نیز بایستی بدانید که نکته اصلی و برگ برنده در جنگ‌های نزدیک هوایی توان شتاب‌دهی موتور جنگنده به جنگنده است؛ چرا که در درگیری‌های نزدیک تغییر جهت‌های ناگهانی و شتاب گیری‌های آنی رمز مورد اصابت قرار نگرفتن است وگرنه موشک‌های حرارتی و یا راداری با میانگین سرعت 4 ماخ بدون شک شما را شکار خواهند کرد.

F-35-dogfight

حال در رابطه با شتاب‌گیری آنی در موتورهای جت از سیستم پس‌سوز استفاده می‌شود که البته تا حدود 50% توان موتور را بالا می‌برد ولی در عوض مصرف سوخت را به‌شدت افزایش می‌دهد لذا خلبانان از سیستم پس‌سوز صرفاً در جنگ‌های هوایی نزدیک یا به اصطلاح Dogfight استفاده می‌کنند، البته استفاده از سیستم پس‌سوز برای طولانی‌مدت غیرقابل استفاده است زیرا مواد مورداستفاده در ساخت موتور هواپیما تحمل چنین دمای تولیدی را نخواهند داشت. این جنگنده جهت نیروی پیش‌رانش خود از موتور بسیار قوی و پیشرفته F135-PW-600 استفاده می‌کند که این موتور توان تولید 38000 پوند تراست برای رانش و تا 40000 پوند تراست برای برخاستن را دارا است.
مقایسه چند ویژگی با چند جنگنده

از دیگر ویژگی‌های این هواپیمای جنگنده بیشینه سرعت 1.6 ماخ در حالت بارگذاری حداکثری سلاح است؛ البته از این نظر سریع‌ترین در جهان محسوب نمی‌شود زیرا هواپیماهای دیگر نیز وجود دارند که از اف-35 سریع‌تر هستند. برای مثال جنگنده اف-14 که در اختیار نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران نیز است ( اف-14 در سال 2006 از نیروی دریایی آمریکا بازنشسته شد و جای خود را به اف-18 داد) دارای بیشینه سرعت 2.2 ماخ است و یا اینکه هواپیمای میگ-25 روسیه نیز که البته آن هم در اختیار ارتش ایران است دارای بیشینه سرعت 3.2 ماخ است. البته سرعت بیشینه برای جنگ‌های هوایی فاکتوری مهم محسوب می‌شود ولی عامل تعیین‌کننده و برگ برنده محسوب نمی‌شود زیرا رادار و سلاح‌های بهتر در جنگ‌های هوایی عوامل به مراتب مهم‌تری هستند. بنابراین شرکت Lockheed Martin تصمیم گرفت تا از صرف هزینه‌های اضافه برای افزایش سرعت این جنگنده جلوگیری کند ولی در عوض بر روی دیگر ویژگی‌های تعیین‌کننده آن سرمایه‌گذاری کند.

F14-F35

اف-35 دارای شعاع عملیاتی تقریبی 833 کیلومتر است که از این نظر نیز جزو بیشترین‌ها محسوب نمی‌شود زیرا برای مثال اف-14 دارای شعاع عملیاتی تقریبی 1000 کیلومتر است. ولی بهینه‌سازی‌های مهندسی ایجاب می‌کرد که شعاع عملیاتی این جنگنده در این حد باقی بماند؛ البته نبایستی فراموش کرد که این کلاس جنگنده‌ها توانایی سوخت‌گیری هوایی را دارند بنابراین با سوخت‌گیری هوایی شعاع عملیاتی این نوع هواپیماها بی‌نهایت می‌شود.
هزینه پروژه F-35

در رابطه با هزینه‌های مربوط به فاز تحقیقات و ساخت اف 35 منابع مختلف دیدگاه‌های متفاوتی داشته‌اند ولی آنچه از پنتاگون شنیده می‌شود این است که پروژه اف 35 پرهزینه‌ترین پروژه تاریخ دفاعی ایالات متحده امریکا و به طبع آن تمام جهان محسوب می‌شود برای اینکه بهتر بتوانید در رابطه با هزینه‌های ساخت این جنگنده آشنا شوید هزینه ساخت چند جنگنده را برای شما بیان می‌کنیم.

F-16 (ساخت آمریکا) هزینه ساخت هر واحد تقریباً 17 میلیون دلار

F-15c (ساخت آمریکا) هزینه ساخت هر واحد تقریباً 30 میلیون دلار

F-22 ( ساخت آمریکا) هزینه ساخت هر واحد تقریباً 150 میلیون دلار (در سال 2009)

F-14 Tomcat ( ساخت آمریکا) هزینه ساخت هر واحد تقریباً 40 میلیون دلار ( البته ارتش شاهنشاهی ایران برای بستن قرارداد برای خرید چنین جنگنده‌هایی مجبور به پرداخت 2 برابر قیمت آن‌ها شد! یعنی f-14 های ایرانی حدود 80 میلیون دلار برای هر واحد ارزش دارند.)

T-50 ( ساخت روسیه) هزینه ساخت هر واحد در حدود 100 میلیون دلار پیش‌بینی شده است

F-35c (ساخت آمریکا) هزینه تقریبی ساخت هر واحد آن حدود 160 میلیون دلار البته این پیش‌بینی برای سال 2013 است.

F-35-group

لازم به ذکر است که این هزینه‌های گفته‌شده صرفاً هزینه‌های ساخت آن قبیل هواپیماها است و هزینه‌های نگهداری که به‌صورت سالانه محاسبه می‌شود جداگانه باید بررسی شود. در آن زمینه F-14 و همچنین f-35 جزو گران‌ترین‌ها محسوب می‌شوند و دلیل اصلی بازنشستگی زود f-14 از نیروی هوایی آمریکا نیز همین موضوع بوده است. در کل هزینه تمام‌شده پروژه F-35 که با مشارکت اعضای ناتو و اسراییل در حال پیگیری است چیزی در حدود یک تریلیون دلار یا هزار میلیارد دلار برآورد شده است که البته این هزینه هرسال نیز در حال افزایش است.

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی M.A.Kh :

F-313
با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی ایران، امروز دوست و دشمن اذعان می کنند که جمهوری اسلامی ایران در حوزه های گوناگون به ویژه در ساخت تسلیحات نظامی از جمله بمب افکن های شکاری و جت های جنگنده و هواپیماهای بدون سرنشین در اوج قدرت و پیشرفت است.
بی شک طراحی و ساخت هواپیما، به ویژه هواپیماهایی که قابلیت های نظامی دارند، از فن آوری های بسیار پیچیده در دنیای کنونی است که انحصار ساخت و تولید آن نیز فقط در اختیار برخی کشورهای توسعه یافته و صنعتی است که شمارشان به انگشتان دست هم نمی رسد قرار دارد. با وجود این، جمهوری اسلامی ایران از معدود کشورهایی است که با توجه به تحریم‌های گسترده اقتصادی، صنعتی، علمی، تکنولوژیکی و غیره در منطقه پرتلاطم و ژئواستراتژیکی خاورمیانه، از دهه 1370 به ‌طور مستقل به طراحی و ساخت هواپیماهای نظامی، مسافربری و پهپادهای بدون سرنشین مبادرت کرده است و در کمال ناباوری غربی ها، هر از چند سالی نسل های جدیدی از ادوات پیشرفته نظامی به ویژه جنگنده های فوق پیشرفته خویش را رونمایی کرده است.
شکاری جنگنده آذرخش
نخستین دستاورد ایران در ساخت جنگنده‌ها «آذرخش» نام دارد.این جنگنده که دربهارسال 1376 به دست نیروهای مسلح ایران ساخته و رونمایی شد، بیشتر برای عملیات‌ هوا به زمین طراحی شده است که البته توانایی جنگ هوایی را نیز دارد. شکاری جنگنده آذرخش که از دو موتور قدرتمند آر دی-33 استفاده می کند، نخستین شکاری بمب‌ افکن ساخت جمهوری اسلامی ایران بوده که به‌ طور کامل در کشور طراحی و ساخته شده است. این جنگنده برای عملیات‌ موسوم به واکنش سریع و ضربتی هوا به زمین طراحی شده است، اما توانایی جنگ هوایی و رهگیری را نیزدارد.

شهید ستاری، فرمانده وقت نیروی هوایی ارتش در پی‌گیری مراحل ساخت این جنگنده، نقشی ارزنده و بی‌بدیل ایفا کرد. آذرخش در سال 1377 آزمایش و پس از کسب موفقیت در مراحل مختلف، ساخت انبوه آن در دستور کار قرار گرفت. در کابین این جنگنده از تجهیزات جدیدی مانند نمایشگرهای دیجیتال و ال‌ سی‌ دی یا پلاسمای مایع به‌ کارگیری و در بخش تجهیزات خدمه پروازی نیز دگرگونی‌هایی شده‌؛ کلاه‌های پروازی هوشمند نیز برای کاهش فشار کاری خلبان و کمک‌ خلبان به‌ کار گرفته شده‌ است.

این جنگنده شباهت‌هایی به جنگنده آمریکایی اف-5 تایگر دارد اما از لحاظ قدرت موتورو سرعت ازبرتری بارزی در مقایسه با آن برخورداراست.
برد حداکثری این شکاری بمب‌ افکن ۱۰۰۰ کیلومتر، سرعت آن 1.7 ماخ و رادار این هواپیما از نوع «ان 019- ام ای» بوده که در ایران بهینه‌ سازی شده تا قدرت مانور آن ضد اهداف و تحرکات سطحی و زمینی افزایش یابد است.

جنگنده بمب افکن صاعقه
در اوایل سال 1383، جمهوری اسلامی ایران از ساخت یک فروند جنگنده جدید با نام «صاعقه» به دست متخصصان داخلی در نیروی هوایی ارتش خبر داد.
صاعقه، دومین جنگنده ساخت ایران است که متخصصان نظامی با توجه به قابلیت‌های این جنگنده، آن رانمونه‌ای ازجنگنده «اف-18»می‌نامند، چنانکه تولید این جنگنده بازتاب بسیاری در رسانه‌های جهان داشته است. فناوری ساخت این هواپیما در اختیار آمریکا، روسیه، چین و هند به طور مشترک و برخی کشورهای اروپایی است، ولی صاعقه به طور کامل تولید داخل است و کارایی بالاتری دارد.
از ویژگی‌های مهم جنگنده صاعقه، پشتیبانی نزدیک هوایی است و این جنگنده می‌تواند انواع راکت، بمب و موشک را با موفقیت حمل و شلیک کند.
قدرت تحرک هوایی صاعقه و خطای بسیار پایین و نیز شتاب لحظه ای و فوری از ویژگی‌های دیگر این جت جنگی است.

صاعقه تنها جنگنده‌ای است که با ابتکار متخصصان ایرانی، مجهز به دید خلبان در جهات اصلی و فرعی شده است. به زبان ساده‌ تر خلبان با دوربین‌های پیشرفته مداربسته، به راحتی می‌تواند قسمت‌های مختلف هواپیما را ببیند که این موضوع قابلیت قدرت این جنگنده را در تعقیب و گریز جنگنده‌ها و درگیری‌های هوایی ومانورهای واکنش سریع به شدت افزایش می‌دهد؛ همچنین کاکپیت دیجیتالی این جت جنگی قابل توجه است. این جت جنگی قادر است 10 هدف هوایی را در حالت «رهگیری به‌ هنگام جستجو» از فاصله حدود 80 کیلومتری شناسایی و همزمان به دو هدف شلیک کند.
بیشترین وزن محموله این جنگنده 4400 کیلوگرم، وزن خالی 8000 کیلوگرم، بیشترین وزن برخاست 15000 تا 18000 کیلوگرم و برد این جنگنده حدود 600 تا 800 کیلومتر است.
جدارشیشه‌ای کابین خلبان صاعقه ضد گلوله و امنیت خلبان آن به مراتب بیشتر ازجنگنده‌های دیگر است.

فرمانده نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا، پس از انتشار اخبار ساخت جنگنده‌های ایرانی گفته بود: «ما پیشتر هیچگاه از جنگنده‌های ایرانی نمی‌ترسیدیم، بلکه ازقدرت تحلیل و واکنش فوری و غیر قابل پیش‌بینی خلبانان ایرانی بیمناک بودیم، اما اکنون اطلاعاتی درباره جنگنده‌های ساخته شده در ایران نداریم و نمی‌دانیم ازچه فناوری در آن ها استفاده شده است و اکنون هم از جنگنده‌ها و خلبانان آن ها بیمناکیم؛ ما قدرت آن ها را در درگیری‌های هوایی شاهد بوده‌ایم و جنگ ۸ ساله ایران و عراق را خوب به یاد داریم».

جنگنده شفق
شفق، سومین جنگنده بومی ساخت جمهوری اسلامی ایران است. شفق همچنین نخستین جنگنده رادارگریز ایران است که در سال ۱۳۸۶ به ناوگان جنگنده های نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران پیوست. این جنگنده تک موتوره با قابلیت پرواز در همه شرایط آب و هوایی، با دو سکان عمودی V شکل و ابعاد به نسبت کوچک است.
همچنین دو ورودی هوای موتور جنگنده شفق در طرفین بدنه و نزدیک کابین خلبان است و کانوپی یا آسمانه بزرگ (شیشه یا طلق کابین) دیدی بسیار عالی برای مربی پرواز و خلبان آموزش گیرنده فراهم می کند.

با استناد به تصاویر منتشر شده از این هواپیما می توان ابعاد آن را به طور تقریبی چنین بیان کرد: طول کلی حدود 11 تا 14متر، دهانه بال 10.5 تا 13 و ارتفاع 4.2 تا 4.7 متر. بنابراین شفق در زمره جت های نظامی کوچک قرار می گیرد. در منابع خارجی جرم خالی این هواپیما بین 4300 تا 5000 کیلوگرم و نوع موتور آن آردی - 33 اعلام شده است.

طرح بال این هواپیما دارای حالت مدور در جلو و عقب در نزدیکی ریشه آن و ضخیم تر نسبت به بقیه بال است که با اتصال به یک بال باریک شونده بالی دو تکه را به وجود آورده است. لازم به ذکر است این شیوه طراحی درهواپیماهای ساخته شده در دنیا تاکنون مشاهده نشده است و تنها ریشه بال هواپیمای «اف-آ-18ئی سوپرهورنت» آمریکایی که دردهه 1990 طراحی شده است، زوایایی با شباهت نسبی به شفق دارد.

سطوح بال و بدنه شفق از مواد جاذب امواج راداری پوشیده شده که این روش از راهکارهای مؤثر برای پنهان کردن یک هواگرد از دید رادارهای دشمن است.
همچنین هفت جایگاه حمل تجهیزات و تسلیحات،( یک جایگاه زیر بدنه و سه جایگاه زیر هر بال) از مشخصات ممتاز نمونه های رزمی شفق است.

ازنکات بسیار جالب توجه در جنگنده شفق، به کارگیری سه نمایشگر بزرگ چند منظوره یا «ام اف دی»در کابین آن است که در همه جنگنده های جدید یا بهسازی شده در دهه 1990 و به بعد دیده می شوند که بازتاب قابل توجهی هم در تحلیل های کارشناسان خارجی داشت.

همچنین سامانه نمایشگر سربالا یا «اچ یو دی» نیز در شفق دیده می شود که برای افزایش کارایی خلبان در مأموریت ها به ویژه نبردهای هوا به هوا یا پرواز در ارتفاع پایین بسیار مفید است. به کمک این نمایشگر که رو به روی خلبان نصب شده است و اطلاعات مهم پروازی و سامانه های تسلیحاتی را به نمایش می گذارد، خلبان در هنگامی که باید به بیرون کابین توجه کند، نیاز به پائین آوردن سر و تمرکز روی نمایشگرهای داخل کابین ندارد.
از نکات دیگر قابل توجه در نمونه های جنگنده شفق، زوایای دم افقی در کنار خروجی موتور است که پیش بینی فضای کافی برای عملکرد سامانه تغییر بردار رانش را به یاد می آورد. وزن خالی ۴/۳۶۱ کیلوگرم بیشینه سرعت ۲۳۰۰ کیلومتر بر ساعت (۷۵۰ مایل بر ساعت)، سرعت پیمایش ۱/۱۵۰ کیلومتر برساعت، سقف پروازی ۱۶/۷۸۰ متر، نرخ اوج‌ گیری ۱۱۰متر بر ثانیه و صندلی پرتاب‌ شونده کا 36 دی از ویژگی های دیگر این جنگنده است.

قاهر اف – 313؛ جنگنده ای که رادار را کور می کند!
جنگنده قاهر اف - 313 که در سی و چهارمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی رونمایی شد، نشانه دیگری از روند رو به رشد جنگنده های ایران برای مقابله با تهدیدات جدید در عرصه نبردهای هوا پایه است که از فضای حاکم بر نبردهای نوین نشأت می گیرد. قاهر یک جنگنده «فوق‌پیشرفته» با قابلیت رادار گریزی و مجهز به فناوری های فوق پیشرفته است که می‌تواند همه نیازمندی‌های نیروهای مسلح را در صحنه نبرد هوایی پاسخگو باشد. همچنین این جنگنده دارای قابلیت‌ها و ظرفیت‌های فوق‌ العاده‌ای است که آن را با آخرین فناوری‌ها و دستاوردهای نوین جهان در این عرصه، همطراز کرده است.

جنگنده قاهر جنگنده ای تک موتوره است که موتور آن به طور «عمیق» در داخل جنگنده نصب شده است. اگرچه یک موتوره بودن چنین جنگنده ای می تواند، سبب کاهش دوام آن شود، اما مزایای چشمگیری نیز به همراه دارد. چنانکه موتور این جنگنده می تواند با بالاترین رانش، امکان پرواز در ارتفاع پایین و تحرک پذیری موثر جنگنده را فراهم کند.
نخستین نکته ای که در نمای خارجی قاهر جلب توجه می کند، تلاش طراحان این هواپیما برای کاهش سطح مقطع راداری این هواپیما است. استفاده از بال های V شکل و بدنه مایل به جلو و طراحی تیز زوایای حمله، استفاده از دماغه محدب، کاهش انعکاس راداری دریچه های ورودی هوا و موتور هواپیما و استفاده از کانارد یا پیش بال برای افزایش فوق العاده تحرک پذیری از نکات دیگری است که درباره ویژگی های کم نظیر این جنگنده مورد توجه قرار گرفته است.

سامانه های اویونیکی قاهر از چند نمایشگر چند کاره دیجیتال تشکیل شده است که بر خلاف سامانه های آنالوگ و رقمی، امکان انتقال اطلاعات را در کوتاه ترین زمان ممکن را به خلبان فراهم می کند. همچنین سیستم راداری این جنگنده نیز با توانایی جستجو و کشف اهداف راداری در فضای فراتر از دید امکان کشف و درگیری با اهداف کشف شده و هدایت موشک های هدایت شونده با امواج راداری را فراهم می کند.

پایگاه خبری آلمانی زبان «آر پی آنلاین» همزمان با رونمایی از این جنگنده و درباره پیشرفته بودن این هواپیما و نمای بسیارعجیب قاهر نوشت: «این هواپیما بسیار شبیه هواپیمای قدرتمند اف-18 آمریکاست که دارای قابلیت بی شماری همچون استقرارروی ناوهای هواپیمابر، رادارگریزی و حمل انواع موشک است».

پایگاه خبری آمریکایی«بیزینس اینساید» نیز در بخش دفاعی و امنیتی خود با اشاره به رونمایی این جنگنده( قاهر)، آن را بسیار شبیه هواپیمای اف-35 آمریکایی دانسته و نمای آن را بسیار «عجیب و ترسناک» توصیف کرد.

جمهوری اسلامی ایران علاوه بر طراحی و ساخت جنگنده های پیشرفته، در زمینه ساخت پهپادها وهواپیماهای بدون سرنشین تاکتیکی ومیدانی با قابلیت های بالای نظامی هم ازمعدود کشورهای پیشروی جهان در این حوزه به شمار می آید که در فرصت های دیگر در این باره نیز مطالبی ارائه خواهد شد.

جمع بندی

درپی تحریم های گسترده تسلیحاتی جمهوری اسلامی ایران، که کشورهای تولیده کننده سلاح و فناوری های نظامی را از فروش سلاح به ایران منع می کند، اما کشورمان از دهه 1980 با اتکاء به دانش وفناوری بومی و تخصص وپشتکار جوانان و نخبگان ایرانی طرح خودکفایی نظامی را آغاز کرده و ازآن هنگام تاکنون توانسته است، انواع واقسام تسلیحات نظامی ازجمله تانک ها، خودروهای زرهی، موشک ها و به ویژه جنگنده های پیشرفته و فوق پیشرفته وهمچنین پهپادهای پیشرفته وبدون سرنشین را تولید کند؛به طوری که هرازچند سالی رونمایی ازاین جنگنده، سبب ترس و وحشت دشمنان ایران اسلامی می شود.
با گذشت بیش از سه دهه از انقلاب اسلامی ایران، اکنون دوست و دشمن اذعان می کنند که جمهوری اسلامی ایران در حوزه های گوناگون نظامی، به ویژه ساخت و تولید کامل تسلیحات نظامی از جمله بمب افکن های شکاری و جت های جنگنده و هواپیماهای بدون سرنشین در اوج قدرت و پیشرفت است.

بنابراین توانمندی های فنی صنایع دفاعی ایران به ویژه در بخش هوایی که تا مدت های مدید، تنها محدود به تعمیرات نه چندان سنگین دوره ای هواپیماها بود؛ با پیروزی انقلاب اسلامی و تحریم های تسلیحاتی غرب علیه ایران و عدم امکان نوسازی ناوگان تهاجمی خود، تلاش وسیعی از سوی مراکز تحقیقاتی و صنعتی نظامی ایران برای ساخت هواپیماهای پیشرفته آغاز شد که سرانجام به ساخت جنگنده آذرخش در دهه هفتاد وجنگنده صاعقه دراواسط دهه هشتاد انجامید؛ روندی که به ارائه جنگنده «قاهر اف - 313» انجامید و سبب حیرت جهانیان از فناوری ساخت هواپیماهای فوق پیشرفته جنگی ایران شد

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی سالاری:

جنگنده عمود پرواز F35

می توان گفت که جدیدترین هواپیمای نظامی آمریکا، جنگنده مشترک عمود پرواز F-35 JSF است که هم اکنون در مراحل در طراحی و ساخت بوسیله شرکت لاکهید مارتین می باشد. این جنگنده طی یک برنامه مشترک توسط شرکت های نورث روپ گرومن، BAE سیستمز، پرات اند ویتنی و رولزرویس ساخته می شود.


جنگنده JSF، جنگنده ایست چندماموریته که برای عملیات هوا به زمین بهینه سازی شده و ماموریت هوا به هوا، اصولاً ماموریت ثانویه آن به شمار می آید. این هواپیما تا حدود زیادی به جنگندهF/A-22 Raptor شباهت دارد و طرح کلی آن مشابه این هواپیما بوده و هم چنین تا حدود زیادی نیز از فناوری های مشترکی بهره می جویند. این هواپیما، در پاسخ به نیاز به هواپیمایی که قابلیت پرواز عمودی را داشته باشد، در مرحله طراحی قرار گرفت، چرا که هواپیمایی که بتواند عمودی از زمین برخیزد، دارای فرسایش قطعات پایین تر و مهمتر از آن طول باند کمتر می باشد که آن را به وسیله ی بهینه ای برای برخاست از روی ناوهای هواپیمابر و همچنین فرود بر روی آنها تبدیل می کند.


برای انجام این مهم، این هواپیمای پیشرفته تک موتوره، از سیستم وکتورد تراست یا کشش منحرف شده بهره می جوید، یعنی ابتداً همانند موتورهای توربوپراپ نیروی موتور ابتدا به یک جعبه دنده برای کاهش دور انتقال یافته سپس به یک فن یا پنکه عمود بر سطح زمین منتقل می شود. این پنکه نیروی مورد نیاز هواپیما را برای برخاستن تا یک ارتفاع مطمئن تامین کرده و پس از آن، به تدریج قدرت موتور بیشتر به سمت خروجی موتور متوجه شده و از قدرت لیفت فن کاسته می شود و هواپیما به جلو رانده می شود. در سیستم قدرت این هواپیما، برای برخاست، ابتدا دریچه ای زیر و بالای کابین خلبان باز شده و از آن جا لیفت فن هوا را با سرعت زیاد از بالا به سمت پایین پمپاژ می کند. همزمان با این کار، خروجی انتهایی موتور نیز به سمت پایین برگشته و نیروی تراست رو به پایین تولید می کند. این دو محل تولید نیرو، بالانس هواپیما یا تعادل آن را نیز بر قرار می سازند.


این هواپیما، بسته به موتوری که روی آن نصب می گردد، دارای بردی برابر 1200 هزار کیلومتر و حداکثر سرعتی معادل 8/1 ماخ خواهد بود. این هواپیما، قادر است با بیشینه وزنی حدود 22 تن عملیات برخاست یا تیک آف را انجام دهد. البته در گونه دریایی یا ناونشین این هواپیما، که مدل B یا C می تواند باشد، تغییراتی برای توانایی لندینگ یا نشست بر روی ناو از جمله بزرگتر کردن بالها و افزایش سطح فلپ ها و همچنین تغییراتی نیز در موتور آن حاصل می گردد. این هواپیما، برای حمل تسلیحات خود از دو محفظه داخلی و چهار پایلون خارجی استفاده می کند. هر یک از محفظه ها، قابلیت حمل دو موشک یا بمب یا هر سلاح دیگر را دارند و مقرهای خارجی نیز به همین ترتیب می توانند لود شوند.


تقریباً در تمامی مدلهای این هواپیما، تسلیحات یکسانی به کار رفته و تغییرات تنها در قسمت راداری و سیستم های پیچیده برخاست و نشست صورت می پذیرد. از این جنگنده، تعداد بسیار فراوانی، یعنی حدود 3000 فروند سفارش داده شده که حدود 1700 فروند آن برای نیروی هوایی و بقیه برای نیروهای دریایی و ناوگان های آنان خواهد بود. با تمام اوصاف، انتظار می رود که این هواپیما در سال 2008 وارد خدمت شود، یعنی همان سالی که پرنده رویایی اف-14 تامکت بازنشسته و برای همیشه به موزه های هوایی سپرده خواهد شد.

مدلها:

جنگنده F-35 قرار است در سه مدل ساخته گردد:

مدل A که برای نیروی هوایی در نظر گرفته شده و جنگنده ای باقابلیت پروازی عادیست و قرار است جایگزین F-16 (فالکن) و A-10 شود.

مدل B که برای سپاه تفنگداران دریایی(USMC) طراحی شده و دارای برد زیاد و قابلیت نشست و برخواست کوتاه است و برای جایگزینی هارییر در نظر گرفته شده است.

مدل C که برای نیروی دریایی (USN) و نیروهای انگلیسی در نظر گرفته شده که دارایی قابلیت ناو نشینی و نشست و برخواست کوتاه است.


ویژگیها:

یکی از خصوصیات جنگنده F-35 کم پیدایی آن از لحاظ راداری است(به جز در مدل B به دلیل نیاز کمتر به این ویژگی در این مدل). یکی از اصول کم پیدایی به کار رفته در این جنگنده استفاده از بدنه ی تقریبا یک پارچه است، بدین معنی که ساختار بال با بدنه یکپارچه است و به داخل بدنه فرو می رود(برخلاف جنگنده های کنونی). همچنین در بدنه ی F-35 به میزان قابل توجهی از مواد مرکب ( کامپوزیت) به کار رفته است.

در F-35، پسگرایی بال و دم نسبت به لبه ی جلویی 35 درجه و نسبت به لبه ی عقبی 15 درجه است. سکانهای عمودی ثابت هواپیما دارای پسگرایی تا 35 درجه و انحراف تا 25 درجه هستند. بدین ترتیب بعد از مدتها یک جنگنده مدرن بر سلطه بیش از 50 ساله ی بالهای پسگرا خاتمه داد.

این جنگنده از موتور F.119 ساخت شرکت پرات اندویتنی استفده می کند. نکته جالب در مورد این موتورها این است که با وجود فناوری پیشرفته و کارآمد آن، قیمت پایینتری نسبت به موتورهای دیگر دارد و نگهداری آن نیز راحتر است. هرکدام از موتورها نیروی پیشرانی به اندازه 15420 کیلوگرم تولید می کند که با استفاده از پس سوز (afterburner) این نیرو به 22675 کیلوگرم می رسد.

ساخت رادار F-35 را بخش سیستمهای الکتریکی شرکت نورثروپ گرومن عهده دار است و برای این کار شرکت گرومن دست به گسترش رادار APG-77 زده است و با مدرن کردن آن امیدوار است که هوشمندترین رادار حال حاضر جهان راطراحی کند؛ البته هیچگاه از تواناییهای کامل این رادار در انواع صادراتی استفاده نخواهد شد. شایان ذکر است که تعداد آنتنهای رادار از 62 برای رپتور به 21 برای F-35 کاهش یافته است.

گفته میشود F-35 ( همانند رپتور) به تجیزات داخلی الکترونیک یکپارچه مجهز است و برای کاهش هزینه ها در تمام جنگنده ها از تجیزات استاندارد استفاده خواهد شد. همچنین این جنگنده به همراه رادار خود از سامانه ی SA برای هرچه راحت تر کردن کنترل رادار بهره می برد که این سامانه وضعیت آسمان نبرد، دستورات و اجازه شلیک موشکها و اسکن زمینی و... را صادر و گزارش می نماید. از دیگر سامانه ها میتوان به سامانه ی جلونگر فروسرخ که به منظور پرواز در ارتفاع پایین و آشکار سازی عوارض زمینی و پدافندهای دشمن استفاده می شود، نام برد.

اما از لحاظ حمل تسلیحات F-35 دارای یک محفظه جنگ افزاری در زیر بدنه است که برای کم پیدایی راداری در آن محل تعبیه شده و در صورت عدم لزوم کم پیدایی راداری می تواند از آویزگاه های زیر بال نیز بهره ببرد.

F-35 در بعد کوتاه برد از موشکهای رایج ساید وایندر (احتمالا در دو مدل X و M )استفاده خواهد کرد و در بعد میانبرد از آمرام استفاده می کند(احتمالا از مدل C که از یک جستجو گر چند طیفی برای ردگیری موشکهای کروز کم پیدا بهره می برد).

اما تسلیحات اصلی جنگنده (با توجه به اینکه وظیفه ی اصلی این جنگنده ایفای نقش هجومی و ضربتیست) انواع -55/78/87 CBUاست (این بمبها بمبهای هوا-انفجاری هستند و قبل از رسیدن به زمین منفجر می شوند و تاثیر هولناکی بر روی وسایل زرهی و به خصوص نفرات پیاده دارند و به قدری وحشتناک هستند که از آنها برای پاکسازی میادین مین استفاده می شود). از دیگر تسلیحات قابل حمل توسط F-35 بمبهای هدایت دقیق (GBU) و درنهایت یکی از هولناکترین بمب ها یعنی بمبهای سری JADAM (مانند سری GBU) است. این بمبهای ترکش شونده برای مقاصد تهاجمی مستقیم استفاده می شوند و درنهایت بمبهای DAACM که برای تهاجم علیه فرودگاه ها کاربرد دارند. همچنین انواع موشکهای هوا به زمین به اضافه یک توپ 27 میلیمتری ماوزر در نمونه های عادی و توپهای غلافدار درنمونه های عمود پرواز را باید به این لیست افزود.

انتظار می رود مدلهای A جنگنده F-35 در سال 2011 میلادی با قیمت 40 میلیون دلار به بازار تسلیحات عرضه شود و مدلهای B و C نیز در سال 2012 وارد خدمت شوند.

مقایسه F-35 با F-22:

بسیاری معتقدند این دو جنگنده از بسیاری جهات، از جمله در ورودیهای هوای کناری، دماغه و بال ذوزنقه ای و سکان عمودی دم مشابه هستند؛ ولی از نظر کلی با وجودی که رادار F-35برداشتی با ماهیتی نا معلوم از رادار رپتور است، تنها 40 تا 50 درصد توانایی آن را داراست و از نظر پنهانکاری اگر رپتور را یک توپ بیسبال در نظر بگیریم F-35 حکم توپ فوتبال را دارد و بازتاب راداریش بیشتر است. در مدیریت جنگهای نوین قرار است هر F-35 بتواند نقش 2 جنگنده ی F/A18 را به خوبی ایفا کند، در حالی که حداقل دو فروند F-35 برای ایفای نقش یک رپتور مورد نیاز است.



مشخصات جنگنده F-35:

نوع کاربری: استریک فایتر

شرکت سازنده: لاکهید مارتین

خدمه: 1 نفر

آخرین قیمت: بین 28 تا 35 میلیون دلار

نیروی محرکه: یک عدد Pratt & Whitney F119-PW-100 استفاده شده در اف-22 رپتور

طول: 13.5 متر

عرض: 10.8 متر

وزن خالی: 10200 کیلو گرم

حداکثر وزن: 22600 کیلو گرم

حداکثر سرعت: احتمالا 1.8 ماخ

برد: در نمونه ازمایشی 1200 کیلومتر



توضیح: مشخصات فوق مربوط به مدل ازمایشی F-35 با نام X-35 Joint Strike Fighter می باشد.


http://img.tebyan.net/big/1388/10/921770208230271371441102292548624719512547.jpg
http://img.tebyan.net/big/1388/10/21107771805120659165721792301116821423512.jpg
http://img.tebyan.net/big/1388/10/18752129252178162158141127141718314013159.jpg

منبع: سایت تبیان

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی سالاری:

* جنگنده اف -14 تامکت

جنگنده اف-14 تامکت هواپیمایی دو موتوره، بال متغیر و دو سرنشینه می باشد که به منظور حمله، رهگیری و نابودی جنگنده های دشمن به صورت بیست و چهار ساعته و در هر وضعیت جوی و اقلیمی طراحی گشته است و قادر به انجام عملیات از روی ناو هواپیمابر نیز می باشد.

اف-14 قادر است به طور همزمان بیست و چهار هدف را به وسیله سیستم های راداری پیشرفته خود شناسایی کرده و به وسیله موشک فوق پیشرفته فینیکس- که بر روی هیچ جنگنده دیگری قابل نصب نمی باشد- شش فروند از آنان را نابود نماید.

همچنین تسلیحات اف-14 شامل موشک های دیگری از جمله موشکهای هوا به هوای ساید ویندر AIM-9L، موشک اسپارو AIM-7 و موشک پیشرفته برد متوسط آمرام AIM-120 و ترکیبی از راکتها و بمب های دیگر نیز می شود. همانطوری که بیان شد، اف-14 جنگنده ای دارای دو خدمه و دو سکان عمودی و همچنین بال های متغیر می باشد. موتورهای اف-14 به طور موازی هم و در یک ساختار مرکزی شکل گرفته اند.

ترمز های بال پروانه ای اف-14 در بین دو سکان عمودی و در سطوح بالا و پایین بدنه واقع شده اند. باله ای این جنگنده به منظور جمع شدن اتوماتیک در هنگام پرواز البته همراه با یک کنترل دستی برای تغییر اندازه زاویه بالها در مواقع غیر پرواز برنامه ریزی شده اند. دو سکان عمودی، متمایل بر روی سطح بالایی موتور و منحرف به سمت خارج سوار شده اند. دامنه عادی جمع شدن بالها از 20 درجه تا 68 درجه و برای جاگیری کمتر روی عرشه ناوهای هواپیما بر تا 70 درجه می باشد. نا گفته نماند سرعت جمع شدن بالها 7/5 درجه بر ثانیه است.

برای کنترل غلتش کمتر از 57 درجه اف-14، از بالچه هایی در نقطه ابتدایی بالها و نزدیک ورودی موتورها استفاده می نمایند که به صورت جداگانه عمل می نمایند. اگز از جلو به اف-14 نظری بیفکنیم، دو مدخل ورودی هوای بزرگ را مشاهده می نماییم که اندکی به سمت خارج متمایل شده اند. این اندک تمایل به منظور تقلیل مقاومت بین هوای موتور و لایه های جانبی ای موتور صورت گرفته است.گازهای اگزوز موتور ها از میان فلپ های مکانیکی متغیر، که در دور های مختلف موتور به اندازه معین و به طور منظم باز و بسته می شوند، خارج شده و فشار نیروی تولیدی موتور را ایجاد می نماید.

اخیراً با استناد بر مطالعاتی که بر روی گازهای خروجی موتور های اف-14 انجام شد، نیروی دریایی محدودیت هایی را برای پرواز آن در ارتفاعات کم و سرعت های بالا در چنین فواصلی قرار داد و کاربرد سیستم پس سوز برای اف-14 های مدل D و B در هر ارتفاعی به جز موارد بحرانی و موقعیت های خطرناک نظامی و جنگی ممنوع گردید. اف-14 گرومن، اصلاً برای جایگزینی هواپیمای اف-4 فانتوم طراحی گردید و اولین اف-14 مدل A در اوسط دهه 1970 معرفی شد.

اف-14 مدل +A، مدل ارتقا یافته اف-14 A، با موتور های جدید جنرال الکتریک F-110، که هم اکنون هم در تمام ناوگان های دریایی آمریکا معمول است، بیش از یک حریف معمولی برای هواپیماهای هم سطح به شمار می آید. سیستم پالس دوپلر AWG-9 یک رادار چند حالته است که قادر به شناسایی بیست و چهار هدف به طور همزمان و شلیک مستقیم به شش عدد از آنان می باشد.

البته این سیستم که در دهه 1960 طراحی شده است، یکی از قدیمی ترین سیستم های رادار هوا به هوا می- باشد که هنوز هم بسیار پرقدرت می نماید و با استفاده از نرم افزار های کنترلی جدید توانایی های آن برای تبدیل به یک سیستم برای قرن بیست و یکم افزایش می یابد.

کاکپیت اف-14 دارای یک سیستم هد آپ دیسپلی (HUD-Head Up Display) کیسرAN/AVG-12 و دستگاه نمایش موقعیت افقی و عمودی هواپیما می باشد. همچنین یک دستگاه دوربین راداری نورث راپ AN/AXX برای شناسایی هدف های ماورای دید بصری (BVR) در دوردست به کار می رود. در اف-14 یک سیستم تلوزیونی وضوح بالای مداربسته با قابلیت پخش انتخابی در هر یک از کاکپیت ها (FOV) نیز تعبیه شده است. این سیستم مدار بسته می تواند با نصب در کاکپیت عملیات را به وسیله سیستم تلوزیونی کاکپیت ها ضبط نماید.

البته یک سیتم جدید تر نیز در حال نصب بر روی هرسه مدل اف-14 (A+,B,D) می باشد. تجهیزات الکترونیکی اف-14 نیز شامل رادار هشدار دهنده و کنترل AN/ALR-45، رادار هشدار گیرنده AN/ARL-50، سیستم پرتاب فلر یعنی همان گوی های آتشینی که باعث گمراه شدن موشک های حرارتی می شوند AN/ALE-29/39 که این سیستم در بین دو سکان عمودی در پشت بدنه هواپیما قرار گرفته است و سیستم سردرگم کننده رادار های دشمن Sanders AN/ALQ-200 Deception Jamming Pod می شود.

تامکت قابلیت حمل یک توپ 20 میلیمتری داخلی گتلینگ را که در سمت چپ بدنه واقع گشته است، دارا می باشد. این جنگنده می تواند انواع موشک های فونیکس، سایدویندر، اسپارو و موشک میان برد پیشرفته

AIM-120 را حمل نماید. بیش شش موشک فونیکس در چهار مقر زیر بدنه و بین موتور ها و دو مقر در قسمت ثابت بالها، دو سایدویندر در مقر های ثابت بالها و بالای موشک فونیکس می تواند حمل شود. اف-14 تامکت اولین پروازش را در 20 دسامبر 1970 و اولین پرواز عملیاتی اش را در سال 1973 انجام داد. قبل از انقلاب سال 1979، 79 فروند اف-14 به ایران تحویل شد. البته تعدادی از جنگنده های ارزشمند در جنگ میان ایران و عراق از بین رفتند. در سالهای اخیر نیروی دریایی آمریکا 699 فروند از این پرنده ارزشمند را در خدمت خود داشت.

معرفی مدل های گوناگون اف-14 تامکت

F-14 A اولین نمونه گونه اف-14 می باشد. این مدل به وسیله دو موتور TF30-P414A تجهیز شده است. تعداد شصت فروند از اف-14 های مدل ای در حال تجهیز به سیستم اقدام متقابل هشدار و کنترل AN/ALR-67، سیستم لانتیرن LANTIRN و سیستم نمایش اطلاعات تاکتیکی قابل برنامه ریزی می باشند. همچنین در تمام سری ها اف-14 سیستم اتوماتیک کنترل پرواز (AFCS) در حال جایگزینی با سیستم کنترل پرواز دیجیتال (DFCS) می باشند.

در اواخر دهه 1970، حوزه دفاع هوایی آمریکا مشکلات اساسی موتورهای اف-14 با موتور TF30 و هواپیماهای اف-16 و اف-15 با موتور های F-100 را ارزیابی و ازمایش نمود. آین حوزه به طور بسیار جدی به تحلیل مشکلات موتورهای اف-14 پرداخت.

سرانجام، تصمیم بر آن شد که به جای ارتقا دادن و بهبود بخشیدن موتور های عیب دار فعلی، بهتر است موتور های کاملاً جدیدی جایگزین این نوع موتور ها شوند، به طوری که موتور های جدیدی که در مدلهای پایانی اف-14 تعبیه شد، کاملاً تکافوی نیاز های آن را می کرد. همچنین موتورهای اف-14 مدل A نیز در حال بهبود بخشی هستند؛ چه بسا که اگر از ابتدا موتور های جانشین خوبی برای موتور های فعلی این مدل موجود بودند، این موتور ها موتور هایی نبود که نیروی دریایی حاضر به به کار گرفتن آن ها بر روی اف-14 باشد.

در اواسط دهه 90 تنها تغییری که در اف-14 داده شد عبارت بود از معرفی یک سیستم کنترل کنترل پرواز دیجیتال که خلبان را از انجام مانور های خطرناک یا نا ایمن باز داشته ، بار مسئولیت و وظیفه را بر روی خلبان تقلیل داده و باعث می شود که خلبان نسبت به موقعیتی که در آن است، اقدام به بهترین عمل نماید.

سرمایه گذاری برای پیاده کردن این سیستم از سال 1996 شروع شد (حدود 80 میلیون دلار). همچنین سیستم تاکتیکی شناسایی هوابرد (TARPS) با سیتم دیجیتال آن جایگزین شده و سیستم پرتاب فلر بول به عنوان جزئی از برنامه کامل کننده اضافه خواهد گشت. البته اعمال این تغییرات، باعث تغییر نقش هوایی اصلی اف-14 A نخواهد شد.

اف-14 مدل بی را می توان هم یک اف-14 مدل آ بازسازی شده بنامیم، هم یک جنگنده جدید به تمام معنا، که هر یک از این مدلهای بی با موتورهای پرقدرتF-110-GE-400، با موتور TF30-P414 اف-14 های قدیمی جایگزین شده اند، مجهز شده است. اف-14 تامکت، هواپیمایی آن اندازه پیچیده بود که خود نیروی دریایی آمریکا، در به کارگیری آن دچار مشکل بود. همچنین، آمریکا به هیچ وجه حاضر به انتقال این تکنولوژی به روس ها نبود، به طوری در اف-14 های ایرانی هم که امکان آن می رفت زمانی به چنگ روس ها بیفتند، قطعات کلیدی نشانگر تکنولوژی نوین آن حذف گشته بود.

به همین صورت، هنگامی که یک فروند تامکت از فرود موفق روی یک ناو هواپیمابر آمریکایی باز ماند، لاشه این هواپیما به سرعت و در کوتاهترین زمان، از بیم اینکه روس قطعات لاشه آن را از دریا بازیابی کنند، از دریا بیرون کشید. بر طبق آخرین اخبار، قرار است که در سال 2008، جنگنده نوین سوپر هورنت، جایگزین این جنگنده افسانه ای و به واقعیت جلوتر از زمان بشود. آیا واقعاً، هیچ جایگزینی برای اف-14 تامکت، که در زمان تولیدش سی سال جلوتر از زمان بود، وجود دارد؟

ایران تنها کشور استفاده کننده از تامکت در حال حاضر

پنتاگون اخیرا هواپیمای F-14 خود را از رده خارج کرده و در حال فروش قطعات مربوط به آن در دفتر فروش مازاد خود است و هم اکنون ایران تنها کشوری است که از هواپیما‌های F-14 استفاده می‌کند. استیفن بوگنی رئیس بازرسان صادرات هسته‌ای می‌گوید: استفاده ایران از این نوع هواپیما دلیلی است بر اینکه این کشور تلاش کند از راه‌های مختلف تجهیزات مربوط به آن را تهیه کند.

خبرگزاری آسوشیتدپرس در ژانویه ۲۰۰۷ در گزارشی جنجالی ادعا کرد وزارت دفاع آمریکا از طریق یک واسطه ، تجهیزات تسلیحاتی ممنوعه‌ای را به ایران فروخته است. این اقدام توسط یک دلال تسلیحات پاکستانی صورت گرفته که با شرکت در فروش محصولات اضافی پنتاگون، تجهیزات را خریداری و به ایران فروخته است. تجهیزات مورد نظر شامل بخش‌هایی از جت‌های جنگنده F-14 و اجزاء موشک است.

به نوشته این خبرگزاری آمریکایی، البته بازرسان فدرال هنوز در مورد اینکه ایران توانسته باشد به آسانی اولویت‌های مورد نظر خود یعنی تجهیزات F-14 را از این طریق تهیه کند تردید دارند. پیش از این نیز یک واسطه توانسته بود تجهیزات جت‌های F-14 را که از فروش مازاد پنتاگون خریداری کرده بود به ایرانی‌ها بفروشد اما ماموران گمرک با شناسایی این محموله و مقصد آن، اقدام به توقیف محموله کردند.



* اف - 14 های ایران


زمانی که کارائی فوق العاده هواپیمای پیشرفته تامکت در نیروی دریایی آمریکا به خوبی به اثبات رسید، کشور ایران نیز برای جلوگیری و پایان دادن به تهدید های هوایی اتحاد جماهیر شوروی، تعداد نسبتاً زیادی هواپیمای اف-14 تامکت را برای نیروی هوایی خود در آن زمان، خریداری نمود.


در اولین سال های دهه 1970، قسمت عمده ای از هواپیماهای نیروی هوایی ایران مانند هواپیماهای اف-4 فانتوم، اف-5 نورث روپ و بالاخره لاکهید پی سی-3 اوریون سفارش داده و تحویل گردید، گرچه هیچ یک از این هواپیماها، توانایی مقابله با هواپیمای موفق میگ 25 که سریعترین جنگنده عملیاتی جهان است، نداشتند. این میگ های 25، مدتی بود که بر فراز آسمان ایران به دلخواه پرواز های شناسایی انجام می دادند و گشت زنی می کردند مزاحمت های بسیاری را به وجود آورده و در حقیقت آن ها حریم هوایی ایران را نقض کرده بودند.


این حقیقت هنگامی بر آمریکاییان ثابت گردید که ریچارد نیکسون در طی سفرش به ایران خود این هواپیماها را مشاهده کرده و شاه نیز در آن زمان درخواستی را مبنی بر خرید هواپیماهایی با برتری بالاتر نسبت به میگ های 25 فاکس بت اظهار نمود. در نتیجه، آمریکا ابتدا پیشنهاد هواپیمای موفق اف-15 را به ایران داده و سپس پیشنهاد خرید هواپیماهای اف-14 را به ایران کرد، که حکومت آن وقت ایران هواپیمای اف-14 را پسندیده و تقاضای خرید آن را تسلیم آمریکا کرد.


اولین سفارش برای خرید اف-14 ها در حدود 30 فروند بود که در ژانویه 1974 امضا گردید، که بعد ها به تعداد 80 فروند افزایش داده شد. اولین سری این هواپیما ها در ژانویه 1976 به ایران فرستاده شد که این هواپیما ها با موتور بهبود یافته جدیدی که بعد ها در گونه های دیگر استاندارد گردید، تجهیز شده بودند. در می 1977، 12 فروند اف-14 دیگر نیز به ایران تحویل شد، که یکی از آنها نیز به عنوان آزمایش برای نابود کردن یک هدف مصنوعی در ارتفاع 50,000 پایی به کار رفته شد که موفقیت آمیز نیز بود، و همین آزمایش نیز میگ های 25 شوروی را متقاعد ساخت که در صورت ادامه پرواز های خود بر فراز ایران، توسط یکی از همین اف-14 ها نابود خواهند شد، در نتیجه میگ های 25 دیگر هرگز بر فراز ایران پرواز شناسایی انجام ندادند.


تحویل اف-14 ها تا سال 1978 و هنگامی که هفتاد و نهمین اف-14 تحویل داده شد، ادامه یافت. همچنین 714 موشک فوق پیشرفته دور برد هوا به هوای فینیکس نیز سفارش داده شد که تنها 284 عدد آنها به دلیل انقلاب سال 1979 به ایران تحویل داده شد. پس از برکناری شاه از حکومت و انقلاب شکوهمند اسلامی، دولت جدید سفارش ساخت موشک های فینیکس دیگر را لغو نموده و تنها بر تسلیحات موجود و البته توانمندی های مهندسان و کارشناسان ایرانی تکیه کرد.

در همین دهه، کارتر تحویل هر گونه جنگ افزار را به ایران تحریم کرد که این تحریم تا به امروز نیز ادامه دارد. بدون یاری سازندگان غربی اف-14، ایران به زودی با مشکل کمبود قطعات یدکی و نگهداری مواجه شد که در همان موقع تلاش برای خود ساختی این قطعات آغاز گردید.

اولین نبرد ها به وسیله خلبانان ایرانی که بهتر تجهیز شده و بهتر آموزش دیده بودند، صورت گرفت، اما تحریم دراز مدت از سوی آمریکا و کشورهای وابسته و شایعه پراکنی های مختلف به کاستن قدرت نیروی هوایی ملی در برابر عراق ادامه داد. در همین اثنا بود که عراق هواپیماهای میراژ اف-1 خود را که با موشک های جادویی ماترا آر-550 تجهیز شده بودند، تحویل گرفت و به افزایش توانایی های نیروی هوایی کشورش قدرت بسیار بخشید. اما در مقابل، به دلیل تحریم قطعات یدکی، تنها تعداد معدودی از اف-14 های ایرانی (10 تا 20 فروند) قابل پرواز بودند که عمدتاً نیز به دور از نبرد و جنگ نگهداری می شدند.


این تعداد اف-14 نیز به پایگاهی برای تشخیص هواپیماهای دشمن از فواصل دور تبدیل شده بودند، به این دلیل که از رادارهای بسیار قدرتمندی برخوردار بودند و هیچ یک از آن ها برای جنگ تن به تن یا داگ فایت یا نبرد نزدیک هوایی به کار نمی رفتند. برای ایفای چنین نقشی، اف-14 ها اغلب به وسیله هواپیماهای اف-4 فانتوم مدل ئی و و اف-5 تایگر مدل ئی برای انجام ماموریت اسکورت می شدند. حداقل تعدادی اف-14 در نبرد هوایی از بین رفتند، اما اظهارات دو طرف در این مورد متفاوت می باشد. ایران در این زمینه ادعا دارد که 11 فروند هواپیمای اف-14 تامکت در نبردهای هوایی بین ایران و عراق به وسیله جنگنده های عراقی ساقط شده یا مفقود گشتند.

در همین حال، ایران ادعا می کند که به ازای سقوط هر اف-14 ایرانی، حدود 35 تا 45 هواپیمای ساقط گردیده عراقی وجود دارد، که البته این ادعا بسیار نزدیک به واقعیت است، چرا که واقعاً میگ های 21 عراقی در برابر تامکت های ایرانی حرفی برای گفتن نداشته و به راحتی مورد هدف قرار می گرفتند. همچنین ایران سقوط بالای 12 فروند اف-14 دیگر را نیز پذیرفته است، اما در عین حال نیز اظهار داشته که تمام این سقوط ها به دلیل شلیک موشک های هوایی عراقی نبوده بلکه از واماندگی موتورها در نبرد های نزدیک و عدم قدرت کافی آنان نشأت می گیرد.


آمریکا ادعا می کند که تعداد اف-14 های عملیاتی ایران از 15 تا 20 فروند فراتر نمی رود، و حتی گاهی این رقم تا 10 فروند نیز پیش رفته است، و این ادعا را به این وسیله اثبات می کند که برای قابل پرواز ساختن اف-14 های ایرانی، تعداد زیادی از آنها اوراق گشته و قطعات آنان به عنوان قطعات یدکی برای دیگر جنگنده ها به کار رفته است. اما کشور ایران اذعان دارد که تعداد بسیار بیشتری قابل پرواز و عملیات هستند، که البته در حقیقت ایران حدود 25 فروند اف-14 را در یک زمان در 11 فوریه 1985 بر فراز تهران به پرواز در آورد اما این تعداد در حقیقت تنها قابل پرواز بودند و نه قابل عملیات و نبرد. اما علی رغم تحریم های فراوان علیه ایران، ایران خود قادر به ساخت قطعات یدکی برای هواپیماهای اف-14، اف-4 فانتوم و اف-5 هایش بوده که خود جای بسی تقدیر دارد.


البته شایعاتی هم مبنی بر قاچاق غیر قانونی قطعات یدکی اف-14 از آمریکا به ایران وجود دارد که البته چندان قابل اعتماد نیست. در حالی که ایران برای در خدمت نگهداشتن تعداد اندکی از هواپیماهای غربی اش تلاش می کند، وضعیت موشک های فینیکس هنوز هم در هاله ای از ابهام قرار دارد. بسیاری از منابع متفق القول اند که هیچ یک از این موشک های گران قیمت در طول جنگ ایران-عراق به کار گرفته نشدند، اما منابع دیگری نیز اعلام داشته اند که حدود 25 فروند هواپیمای عراقی توسط موشک های فینیکس سرنگون شده اند. با تمام این اوصاف، اف-14 های ایرانی هنوز هم قادر به شلیک موشک هایی چون سایدوایندر و اسپارو که ترتیب آنها 2 سایدوایندر و 4 اسپارو می باشد هستند.


ایران هم اکنون در حال ساخت گونه های جدید از موشک های اسپارو با توانایی های بیشتر نیز می باشد. نظریه دیگری که وجود دارد این است که یک فروند اف-14 یا تعداد بیشتری برای پشتیبانی فنی به روسیه نیز تحویل داده شده اند. افرادی اعتقاد دارند که دسترسی روس ها به موشک های فینیکس ایرانی به هیئت طراحی ویمپل اجازه داده است تا موشک های R-33/AA-9 دوربرد را با استفاده از تکنولوژی موشک فینیکس بسازند، اما رییس هیئت طراحی مشخص ساخت که نه او و نه تیم و گروه او هیچ گاه چنین دسترسی به موشک های فینیکس نداشته اند.


مطبوعات ایران اظهار داشتند که اف-14 های ایرانی در حال مجهز شدن به قطعاتی برای ایفای نقش بمب افکن های سنگین وزن هستند، که ممکن است به موشک های هوا به زمین و ضد کشتی نیز مجهز شوند. در حال حاضر به نظر می رسد در حقیقت 50 فروند اف-14 ایرانی در خدمت نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران باشند، اما تنها حدود 30 فروند از آنها واقعاً کارائی نظامی داشته و توانایی پرواز موثر را دارند.

برای مشاهده عکس ها کلیک کنید:


http://www.fas.org/man/dod-101/sys/ac/f-14-dvic223.jpg

http://cache.daylife.com/imageserve/0fT89f4cW9by9/610x.jpg

http://i2.tinypic.com/outijr.jpg

http://i11.tinypic.com/40be7gl.gif


منبع: وبلاگ هوانوردی ایر)

دنیای حرفه و فن www.herfe-rszy.blogfa.com

منابع : http://air.blogfa.com

خبرگزاری آفتاب

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی apocalypse

نمایي كلي از هواپيماي ميگ29 :

هواپيماي ميگ 29 (نامگذاری ناتو: فالكرومFulcrum ) با هدف ايجاد برتري هوايی توسط اتحاد جماهیر شوروی طراحی و ساخته شد . طراحي و ساخت اين هواپيما توسط شركت ميكويان از سال1970 آغاز و اولين فروند از اين هواپيما در سال1983 وارد خدمت شد . هواپيماي ميگ 29 از بهترين محصولات صادراتي براي شوروي در زمان خود و براي روسيه در حال حاضر بوده و توانسته سود قابل توجهي را نصيب سازندگان خود كند .

تاریخچه ي هواپيماي ميگ29 :
برنامه ي ساخت هواپيماي ميگ 29 به سال1969 بازمیگردد و در آن زمان شوروی برنامه FX ایالات متحده را زیر نظر داشت و برنامه ي FX كه به ساخت هواپيماي اف15 ( F-15 EAGLE) منجر گرديد دليل تصميم شوروي براي طراحي و ساخت هواپيما ميگ 29 بود و درك كردن اين موضوع از سوي شوروي بود كه هواپیماهای جديد ساخت آمريكا تا حد قابل توجهي داراي برتري نسبت به هواپيماهاي شوروي هستند و از تکنولوژی پيشرفته تري نسبت به اين كشور برخوردار هستند .
هواپيماي ميگ 21(MiG-21 Fishbed) با وجود چالاكي زياد و قدرت مانور خوب خود در طول روز در شب قادر به انجام ماموریت نبود و از كم بودن برد عملياتي خود و عدم توانايي استفاده از جنگ افزارهاي گوناگون در حد قابل ملاحظه اي رنج میبرد . هواپيماي ميگ23 (MiG-23 Flogger) كه با هدف مقابله با هواپيماي اف4 فانتوم (F-4 Phantom II) طراحي و ساخته شده بود با وجود سرعت و برد عملياتي مناسب و داشتن فضاي كافي براي حمل سوخت و جنگ افزارهاي مختلف ولي از قدرت مانور كمي دارد و در نبردهاي داگفايت تا حد زيادي ناموفق نشان ميداد در اين شرايط شوروي به وجود يه يك هواپیما كه ضمن داشتن چالاكي و قدرت مانور خوب داراي برد عملياتي كافي و امكان استفاده از جنگ افزارهای گوناگون در حد خوبي را داشته باشد احساس ميكرد و در كنار اين موارد اين هواپيما بايد از سیستمهای پیشرفته اي براي رقابت با هواپیماهای ساخت امريكا هم استفاده ميكرد.در واكنش به اين نياز ستاد فرماندهي شوروي درخواست ساخت هواپيما پشرفته تاكتيكي را ارائه داد و اين درخواست را در طرح PFI (Perspektivnyi Frontovoi Istrebitel ) كه مخفف هواپيماي پيشرفته تاكتيكي به زبان روسي است را ارائه داد . مشخصات خواسته براي اين طرح از سوي شوروي تا حد زيادي افراطي و جاه طلبانه بود هواپيماي مورد درخواست آنان بايد برد عملياتي زياد / داراي قابليت خوب براي نبردهاي نزديك / چالاكي و مانور عالي / داراي حداقل سرعت2 ماخ / داراي قابليت حمل تسليحات سنگين / به همراه استفاده از آيروديناميك پيشرفته كه اين مورد آخر توسط موسسه آيروديناميك روسيه به همراهي شركت سوخو در حال انجام مراحل تحيقياتي بود . (طرح آيروديناميك مورد نظر شوروي توسط موسسه آيروديناميك روسيه و شركت سوخو در حال انجام مراحل تحقيقاتي بود و شركت ميكويان از نتايج اين تحقيقات در ساخت هواپيماي ميگ29 استفاده كرد).
در سال1971 شوروي اعلام كرد طرح هواپيماي PFI يا همان هواپيماي پيشرفته تاكتيكي پر هزينه است و با قابليت برآورده نمودن نيازهاي آمريكا براي ساخت هواپيماي جنگنده سبك وزن به مانند اف16 (F-16 Fighting Falcon) و اف17(YF-17 Cobra) بود و شوروي دو طرح جديد با نامهاي LPFI و TPFI براي ساخت ارائه داد طرحLPFIساخت يك هواپيماي تاكيكي پيشرفته سبك وزن و طرح TPFI ساخت يك هواپيماي تاكتيكي سنگين وزن بود و تفاوت طرح PFI ابتدايي شوروي و طرح دوم PFI در تخصصي تر شدن آن است . طرح كلي PFI هواپيماي پيشرفته تاكتيكي اوليه به دو طرح تخصصي تر تبديل شد كه در هر كدام به روي بعضي از مشخصات بيشتر از ساير مشخصات با توجه به هدف ساخت و نوع ماموريت تاكيد شده بود . طرح هواپيماي تاكتيكي پيشرفته سبك وزن يا همان LPFI به شركت ميكويان سپرده شد و سرانجام به ساخت هواپيماي ميگ29 منجر شد و طرح هواپيماي پيشرفته تاكتيكي سنگين وزن و يا همان TPFI براي مقابله با هواپيماي اف15 به شركت سوخو سپرده شد كه اين طرح نيز با ساختن هواپيماي سوخو 27 به پايان رسيد .
طراحي هواپيماي LPFI با مشخصات جديد در سال1974 شروع گرديد و به ساخت هواپيماي ميگ29 اي MiG-29A)) منجر گرديد اولين پرواز اين هواپيما در 6 اكتبر 1977 صورت گرفت .هواپيماي ميگ29 تنها يك ماه بعد از اولين پرواز خود در نوامبر 1977 ازسوي ماهوارهاي جاسوسي آمريكا مورد شناسايي قرار گرفت اين هواپيما هنگامي كه در مركز آزمايش پرواز ژوكوفسكي(Zhukovsky) در نزديكي شهرك رامنسكوي(Ramenskoye) حضور داشت مورد شناسايي قرار گرفت و ايالات متحده هواپيمايي با مشخصات شبيه به هواپيماي اف17(YF-17 Cobra) مشاهده كرد .
ميگ25بي(MiG-29B) با تاخيري كه به دليل حادثه در دو نمونه اوليه ميگ29 اي(MiG-29A) بدليل ايراد در موتورها بود در ژوئن سال1983 وارد خدمت شد و ناتو هواپيماي ميگ29 بي (MiG-29B) را فالكروم اي(Fulcrum-A) نامگذاری كرد. به طور منطقي بايد ميگ 29 A بايد فالكروم اي(Fulcrum-A) ناميده ميشد ولي بدليل آنكه تا قبل از آن ناتو ميگ29 A (MiG-29A) را مشاهده نكرده بود ميگ29بي را نمونه ابتدايي ميگ فرض كرد و فالكروم اي(Fulcrum-A) نامگذاری كرد هواپيماي ميگ29 يا همان (Fulcrum-A) در مجموع به تعداد 840 فروند توليد شد .اولين باري كه هواپيماي ميگ 29 به در غرب به نمايش عمومي درآمد در جولاي 1986 در فنلاند بود و بعد از آن در سپتامبر 1988 در نمايشگاه هوايي فارنبورو (Farnborough Air Show) در بريتانيا بود و غربيها تحت تاثير قدرت زياد و چالاكي اين هواپيما قرار گرفتند .
ميگ 29 در زمان شوروي مورد توجه اين شوروي قرار داشتند اما بعد از شوروي با وجود مجهز شدن به سيستمهاي آيونيكي پيشرفته و چند منظوره بودن و قابليت حمل مخازن سوخت خارجی و امکانات گسترده ديگر مورد توجه روسيه قرار نگرفتند كه اين به دليل سياست نامناسب مسئولان شركت ميكويان نسبت به شركت سوخو در شناخت خواست و تمايل مسئولان روسيه است با اين وجود مسئولان شركت ميكويان با گسترش اين هواپيما سعي در صادرات آن به خارج از كشور را دارند البته به نقل از منابع غير رسمي دستيابي غرب به اطلاعات هواپيماي ميگ29 از دلايل مهم اين تصميم از جانب مقامات روسيه است . اين هواپيما تاكنون به كشورهايي شامل : الجزاير /بنگلادش/بلغارستان/كوبا/چك /اتيوپي/اريتره/آلمانشرقي/مجارستان/عراق/ايران/هند/مالزي/برمه/ پرو/لهستان/روماني/صربستان/اسلواكي/سوريه و يمن فروخته شده است اين كشورها به همراه اقمار سابق شوروي به مانند بلاروس/قزاقستان/مولداوي/تركمنستان/اكراين و ازبكستان از استفاده كنندگان از اين هواپيما هستند . هواپيماي ميگ 29 در حال حاضر تحت پروژه های مختلف توسعه و بهينه سازي قرار دارد و آخرين نمونه هاي اين هواپيما ميگ29 اس ام تي (MiG-29) و ميگ29ام 2(MiG-29 M2) هستند .نمونه جديد ناو نشين هواپيماي با نام ميگ29 كي(MIG-29K) براي استفاده در نيروي دريايي هند كه به تازگي ناوهواپيمابر درياسالار گورشكوف را از روسيه خريداري كرده در حال توليد است .

سوابق نبرد هواپيماي ميگ29:

[/img]http://air-weblog.persiangig.com/mig-29smt_1.jpg[/img]

اين هواپيما به وسيله خلبانان عراقي در جنگ1991 خليج فارس و پيش آن نيز در جنگ اين كشور با ايران حضور داشت و بعد از آن از سوي صربستان به عنوان بزرگترین دارنده اين هواپيما در بلوك شرق در برابر انبوهي از جنگندهاي غربی از نظر تعداد و نوع قرار گرفته است و در جنگ ميان دو كشور اريتره و اتيوپي از سوي اريتره در برابر هواپيماهاي سوخو27 اتيوپي مورد استفاده قرار گرفت و در همه آنان يك شكست خورده بزرگ بوده چه در برابر هواپيماهاي غربي و چه در برابر هواپيماي سوخو27 و كارنامه موفقي از خود به جاي نگذاشت اما اين امر نه به دليل ضعف اين هواپيما بلكه بيشتر به دلايل خارجي به مانند استفاده كنندگان اين هواپيما و كيفيت هاي پايين نمونه صادراتي نسبت به نمونه اصلي بوده است كه باعث شده اين هواپيما ناموفق و غير قابل اعتماد جلوه كند .
هواپيماهاي تحت اختيار عراق در جنگ اول خليج فارس در برابر هواپيماهاي ايالات متحده و متحدانش كه با تعداد زياد و پشتيباني مناسب هوايي آسمان را در اختيار خود قرار داشتند نتواستند كاري از پيش برند و در حقيقت فرصتي براي اينكه خود را نشان دهند بدست نياوردند ودر جنگ دوم خليج فارس نيز هواپيماهاي ميگ29 عراق حتي از زمين نيز برنخواستند . فالكرومهاي عراق در جنگ با ايران نيز بيشتر با استفاده بمبهاي غير هدايت شونده و راكتها در نقش يك بمب افكن ظاهر شدند تا يك جنگنده براي انجام ماموریت تخصصي خود باشند.
هواپيماهاي تحت اختيار صربستان نيز با تكنولوژي و سلاحهاي مربوط به 15 سال قبل و مربوط به زمان جنگ سرد و شوروي سابق در برابر كه هيچگونه بهينه سازي نشده بودند و از كمبود قطعات يدكي رنج ميبردند در برابر انبوه جنگدهاي متعلق به ناتو كه در بهترين شرايط به سر ميبردند كاري از پيش نبردند .
اين هواپيما در جنگ افغانستان در مقابل هواپيماهاي22 افغانستان و و در نبرد كارگيل كشمير از سوي هندوستان هم مورد استفاده قرار گرفته و در چند نبرد كوچك ديگر هم شركت داشته است .

مشخصات عمومي هواپيماي ميگ29:

به دليل طرحهاي بسياري كه براي گسترش و بهينه سازي هواپيماي ميگ 29 بروي اين هواپيما صورت گرفته هواپيماي ميگ 29 فعلي با نمونه اصلي كه در قالب طرح LPFI توليد شد متفاوت است ميگ29 در حال حاضر از سيستم آيروديناميكي شبيه هواپيماي سوخو27 استفاده ميكند اگر چه داراي تفاوتهاي مشخص با سيتستم آيروديناميكي سوخو27 ميباشد . در ساختمان ميگ29 از آلومينيوم تا حد زيادي استفاده شده و در بعضي از نقاط نيز از تركيبات کامپوزیت نيز بهره گيري شده است . بالهاي اين هواپيما در بالاترين نقطه بدنه و بصورت يكپارچه و با زاويه 40 درجه به بدنه متصل هستند و دو بال افقي نيز در جوانب خروجي موتور هواپيما رو به بیرون نصب قرار گرفته اند . در هواپيماي ميگ29 از دو موتور توربوفن كليوف آر دي33 با پس سوز(Klimov RD-33) استفاده ميشود .ظرفيت مخازن سوخت داخلي ميگ29 بي (MiG-29B) تنها 3200 كيلوگرم است كه اين ظرفيت كم باعث شده است تا برد عملياتي اين هواپيما محدود باشد البته اين هواپيما ميتواند از تانكرهاي خارجي نيز استفاده كند

در نمونه هاي جديدتر ميگ29 از فضاي ميان بالها و بدنه و ساير فضاها نيز براي حمل سوخت بيشتر استفاده شده است و تمام نمونه هاي ميگ29 داراي توانايي سوختگيري در آسمان هستند كه اين امر به گسترش محدوده عملياتي و افزوده شدن به كارايي اين هواپيما كمك مينمايد نمونه هاي جديد ميگ29 ساختار آنان بهينه سازي شده و به ساختار (Fatback) تغيير يافته است اين ساختار با استفاده از فضاي داخلي و گسترش آن امكان افزودن به ظرفيت مخازن داخلي فراهم ميكند كه به صورت واضح در برامدگي كوهان مانند پشت هواپيما قابل ديدن است .


براي كنترل ميگ29 از كنترل هيدروليك استفاده ميشود اين سیستم هيدروليك شبيه سيستم هيدروليك سوخو27 (fly-by-wire) نيست اما اين هواپيما بسيار چالاك و از قدرت مانور خوب و پايداراي مناسبي برخوردار است و خلبان در هنگام چرخش به اطراف ميتواند به خوبي هواپيما را كنترل كند با توجه به اين عوامل و ساختار اين هواپيما هواپيماي ميگ29 ميتواند فشاري معدل9 جي را تحمل كند. به وسيله سيستمهاي كنترل نرم افزاري موجود هواپيما خلبان را از انجام حركاتي كه فشاري بيشتر از حد استاندارد باز ميدارد كه اين سيستم ميتواند توسط خلبان غير فعال شود . كابين خلبان در نمونه هاي عادي داراي صفحه نمايشگر HUD هستند و فاقد HOTAS هستند و به طور كلي آنالوگ هستند بنابراين وسايل عقربه اي فراواني در ان به چشم ميخورد و نكته اي كه در اولين نگاه به كاكپيت ميگ29 جلب توجه ميكند اين است كه اين كاكپيت بسيار شبيه به كابين خلبان هواپيماي ميگ23 است كه قابليت تغيير كاكپيت و سفارشي نمودن آن به سادگي ممکن است و به طور كلي نمونه هاي ابتدايي ميگ29 از نظر تكنولو‍ژي برتري چنداني نسبت به ساير هواپيماي ساخت شوروي ندارد .


در نمونه هاي ارتقا يافته شده ميگ29 كاكپيتهاي شيشه اي به همراه صفحه پيشرفته نمايشگر CRT چندمنظوره و HOTAS به اين هواپيما افزوده شده است و از صندلي پران Zvezda K-36D كه داراي كارايي خوبي است در كاكپيت ميگ29 استفاده ميشود .

در نمونه هاي ابتدايي ميگ29 از سيستم رادار تهاجمي فازترون آر ال پي كي(Phazotron RLPK-29 ) كه شامل رادار پالس داپلر N-019 ( نامگزاري ناتو: S-29 Slot Back ) است كه قابلیت نگاه به پايين و شليك به هدف را دارا است و در كنار آنها كامپيوتر ديجيتال Ts100.02-02 نيز وجود دارد . نمونه اصلي رادار N-019A كه با هدف مقابله با نمونه هاي غربي طراحي شده بود و اميد بسياري بدان ميرفت ولي نتوانست اين خواسته شوروي را براورده كند و باعث ناميدي شد . اين رادار داراي اشكالات جدي در زمينه كارايي در(BVR) در محدوده خارج از ديد (beyond-visual-range) است اين رادار براي رهگيري هدف يا همان تراك كردن (Track) اهدافي به اندازه يك جنگده تا شعاع 70 و در اندازه يك بمب افكن تا شعاع 90 كيلومتر بيشتر توانايي ندارد و براي اهداف كوچكتر و يا اهداف از پشت سر اين مقدار به35 كيلومتر كاهش ميابد . رادار N-019A توانايي شناسايي 10 هدف را در محدوده عملياتي خود در اختیار دارد اما تنها قادر به هدف قرار دادن بيش از يك هدف به وسيله موشك هاي هدايت شونده خود نيست از نقاط ضعف ديگر اين رادار در سيستم پردازش سيگنال آن است كه در شناسايي اهداف زميني و يا اهدافي كه ارتفاع كم هستند و در برابر اهداف بسيار يا اشباع هدف داراي ضعف است و استعداد خوبي براي جيمينگ شدن در برابر جنگ الكترونيك دارد و به سادگي از كار مي افتد . اين مشكلات باعث شده هواپيماي ميگ29 قادربه استفاده موثر از موشك هاي جديد هدايت شونده دوربرد آر27(R-27) در حداكثر برد عملياتي آنان نباشد اين اطلاعات در پي تباني و خيانت طراح وسازنده رادار فازترون آدولف تولكاچف(Adolf Tolkachev) و افشاي اين اسرار در سال1985 به سازمان CIA بدست امده بود . در پي ضعف زياد رادار(N-019A) شوروي با شتاب تصميم به اصلاح نمودن آن گرفت و براي رفع اين نواقص اقدام به بهينه و به روز رساني اين رادار كرد و نمونه ساخته شده توپاز (N-019M Topaz) نامگزاري شد و در هواپيماهاي ميگ29 اس (MiG-29S) مورد استفاده قرار گرفت اما اين اصلاح نيز مقامات شوروي را راضي نكرد و آنها خواستار ارتقا دوباره اين رادار و گسترش بيشتر قابليتهاي آن شدند و جديدترين نمونه ساخته شده رادار ژوك (N-010 Zhuk-M) بود كه برد عملياتي آن گسترش يافته بود كه از نظر ظاهري نيز تغييراتي نسبت به نمونه پيشين در آن اعمال شده بود كه شامل آنتن گيرنده مسطح بود و از پردازشگرهاي قدرتمند و مطمئن با قابلیتهای چند منظوره نيز بهره ميبرد و استعداد استفاده از موشكهاي هوا به هواي RW-AE ( نامگزاري ناتو: AA-12 Adder ) براي هواپيماي ميگ29 را فراهم ميكند . در نمونه جديدتر ميگ29 از S-31E2 KOLS كه يك مسافت ياب ليزري و(IRST) جستجو گير مادون قرمز است (infrared search and track) مدل (S-31E2 KOLS) كه بصورت چشم كروي در جلوي كاناپه خلبان نصب شده نيز بهره گرفته شده اين سيستم (IRST) ميتواند مستقل از رادار عمل كند و از دقت زيادي نيز برخوردار است . جنگ افزار موجود در ميگ29 شامل يك توپ 30 ميلي متري (GSh-30-1) نصب شده در كنار بالها و در نزديكي بدنه است و با خشاب 149 تير است كه در نمونه هاي جديدتر به 100 تير كاسته شده نمونه اصلي هواپيماي ميگ29 در حالت استفاده از تمام ظرفيت مخزن سوخت خود توانايي استفاده از توپ خود را نداشتند اما در نمونه هاي جديدتر اين مشكل تصحيح شد . سه جايگاه حمل سلاح در زير بالهاي هواپيماي ميگ29 وجود دارد و در مجموع 6 جايگاه در زير بالها وجود كه در نمونه مختلف امكان افزودن 2 جايگاه ديگر ودر مجموع 8 جايگاه وجود دارد ميتوان در فضاي مابين دو موتور اين هواپيما به جاي مخزن سوخت 1500 ليتري از يك موشك هوا به هواي ميانبرد آر 27(AA-10 ALAMO) و يا بمبهاي غير هدايت شونده و راكتها استفاده كرد و ظاهرا امكان استفاده از اين فضا براي حمل و استفاده از سلاحهاي گوناگون براي استفاده در نبردهاي هوايي وجود ندارد برخلاف هواپيماهايي مانند ميگ31 كه از اين فضا بيشترين بهره را گرفته اند . تعدادي از هواپيماي ميگ29 شوروي امكان حمل يك موشك هسته اي را دارا هستند . بيشتر نمونه هاي اين هواپيما امكان استفاده از موشك آر 73 (AA-11 ARCHER) براي نبردهاي داگفايت را دارند البته نمونه هاي قديمي تنها قادر به استفاده از موشكهاي آر 60((AA-8 APHID هستند . به طور كلي نمونه هاي اصلي و ابتدايي ميگ29 قابليت چنداني براي حمله به اهداف زميني برخودار نيستند و تنها ميتوانستند از بمبهاي غير هدايت شونده و راكتها استفاده كنند و تنها در نقش يك هواپيما براي برتري هوايي و رهگيري در مسافتهاي كوتاه انجام وظيفه كند اما سازندگان هواپيماي ميگ در نمونه هاي بهينه سازي شده امكان بكارگيري بمبهاي هدايت شونده ليزري با دقت زياد و بمبهاي الكترونيكي را به اين هواپيما افزوده اند .



نمونه هاي مختلف هواپيماي ميگ 29 :

ميگ29ايMiG-29A (Fulcrum A ):
نمونه ابتدايي ساخته شده از اين هواپيما كه در سال1982 وارد خدمت شد.

ميگ29بي MiG-29B-Fulcrum A:
نمونه صادراتي اين هواپيما فاقد امكانات لازم براي حمل تسليحات اتمي است و داراي رادار اصلاح شده براي افزايش قابليت هاي آن و سيستم (ECM) براي مقابله با جنگ الكترونيك و سيستم (IFF) براي شناسايي دوست از دشمن كه اين عبارت مخفف(Identification Friend or Foe) است . هواپيماهاي ميگ29 ايران از اين نوع هستند .

ميگ29 يوبي MiG-29UB-Fulcrum B:
نمونه آموزشي اين هواپيما با كد UB كه مخفف آموزشي رزمي(Uchebno-Boevoi / trainer-combat) شناخته ميشود و دو سرنشينه و فاقد رادار است و بنا به ساختار خود ميتواند كارايي هاي زيادي برايش در نظر گرفت ميتوان در امور آموزش و يا يك سوخت رسان استفاده كرد هر چند كه با توجه به برد عملياتي محدود از قابليت منحصر به فردي برخوردار نيست و پسوند رزمي آن با كارايي آن سازگار به نظر نميرسد مگر آنكه با افزودن امكانات اين قابليت را براي اين نمونه فراهم كنيم در ضمن يك توپGSh-30 30 ميلي متري نيز در آن بكار رفته است .

ميگ29 اس MiG-29S-Fulcrum C اولين نمونه :
اين نمونه مانند ميگ29 بي است اما بدنه هواپيما بزرگتر است داراي ساختار(FatBack) است كه براي افزودن حجم مخازن داخلي است و از سيستم ضد جيمينگ استفاده ميكند.

ميگ29 اس MiG-29S -Fulcrum Cدومين نمونه :
در اين نمونه هواپيما ميتواند مقدار بيشتري از تسليحات را حمل كند به علاوه ي استفاده از دو تانكر خارجي از تغييرات ظاهري هواپيما است . رادار اين نمونه را NO19ME انتخاب كرده اند اين رادار ميتواند 10 هدف را شناسايي كند و همزمان از دو موشك آر 77(AA-12 Adder) براي نابود كردن اهداف استفاده كند .

ميگ29 اس ام MiG-29SM-Fulcrum C :
اين نمونه از تمام قابليتهاي ميگ29 اس برخوردار است و امكان استفاده از موشكهاي هوا به زمين هدايت شونده و بمبهاي هدايت شونده تلويزيوني و ليزري را دارد .

ميگ29 ام يا همان ميگ33 MiG-29M/MiG-33 -Fulcrum E:
نمونه پيشرفته و چند منظوره هواپیمای ميگ29 است كه ساختمان آن از آلياژ مقاوم و سبك الومينيوم_ليتيوم ساخته شده و سيستم كنترل پرواز مكانيكي را جايگزين سيستم كنترل fly-by-wire كرده اند . در آن از موتورهاي RD-33K با قدرت تراست بيشتر استفاده شده و رادار ژوك (N010 Zhuk) با امكان شناسايي عوارض زمين را براي اين مدل در نظر گرفته اند . در زير هر بال 4 جايگاه( در مجموع 8 جايگاه) براي تسليحات آماده شده است كه در صورت استفاده از فضاي ميان دو موتور اين مقدار باز هم بيشتر خواهد شد . كاكپيت نيز بهينه سازي شده و دو صفحه نمایشگر جديد به آن افزوده شده است و اين هواپيما كاملا قادر به استفاده از موشک آر77(AA-12 Adder) است.

ميگ يو بي ام MiG-29UBM :
نمونه دو نفره آموزشي چند منظوره كه هرگز توليد نشد .

ميگ29 اس ام تي MiG-29SMT :
اين نمونه در حقيقت همان نمونه بهينه سازي ميگ29 اس است كه در آن قطعات قديمي هواپيما با قطعات نرم افزاري و سخت پيشرفته تر ميگ 29 ام يا همان ميگ33 جايگزين شده اند . با افزودن به حجم مخازن داخلي اين هواپيما بدون استفاده از مخازن خارجي تا برد 2100 كيلومتر و شعاع 1050 كيلومتر ميتواند ماموريت انجام دهد . كابين اين هواپيما با افزوده شده دو نمايشگر بزرگ مسطح كرستال مايع((LCDتمام رنگي و دو نمايشگر مسطح تك رنگ كوچك بهينه سازي شده و رادار بهينه سازي شده N019MP را براي اين نمونه در نظر گرفته اند كه به برد و قابلیتهای هوا به زمين آن افزوده شده و اين تغييرات با استفاده از موتورهاي توربوفن كليموف (RD-43 turbofans ) كامل ميشود . در مجموع مقدار حمل سلاح در اين مدل 500 KG افزوده شده و به عدد4500 KG رسيده است . اين نمونه قادر نيز به مانند ميگ29 ام(ميگ33) داراي حداقل 8 جايگاه تسليحات است و ميتواند از تمامي تسليحاتي كه در ميگ29 ام استفاده ميشود استفاده كند . كشور روسيه و يمن از استفاده كنندگان اين نمونه از اين نمونه از اين هواپيما هستند .

ميگ 29 كي MiG-29K-Fulcrum D اولين نمونه :
نمونه ساخته شده براي نيروي دريايي براي استفاده در ناو هواپيما بر است كه از تمامي امكانات نرم افزاري و سخت افزاري ميگ29 ام (ميگ33) استفاده ميكند و از ساختار محكمتري برخوردار است و مجهز به ارابه فرود بروي عرشه ناوهواپيمابر و تجهيزات ديگر است و براي استفاده در ناوهاي هواپيمابر كلاس درياسالار كوزنتسف طراحي شد ولي اين طرح لغو شد .

ميگ 29 كي MiG-29K -Fulcrum D دومين نمونه :
اين نمونه براي نيروي دريايي هند ساخته و سفارشي سازي شده و به حجم مخازن داخلي افزوده اند و براي دماغه اين هواپيما از پوشش لاستيكي استفاده ميشود و از سيستم پرواز جديد(fly-by-wire) بجاي سيستمهاي آنالوگ قديمي استفاده شده است و مابقي مشخصات اين هواپيما به مانند هواپيماي ميگ29 ام و اس ام است .

ميگ29 يو بي تي MiG-29UBT :
اين مدل نمونه بهينه سازي هواپيماي ميگ29 يو بي( آموزشي/نظامي) است كه در بروي آن تغييراتي را كه بروي ميگ 29 بي(MiG-29B) انجام داده اند و هواپيماي ميگ29 بي را به ميگ29 اس ام تي (MiG-29 SMT)تبديل كرده اند اين تغييرات را هواپيماي ميگ 29 يو بي انجام داده اند و به نمونه ميگ29 يو بي تي (MiG-29UBT)تبديل كرده اند . اين طرح لغو شده .

ميگ29 ام2 MiG-29M2 :
نمونه چند منظوره و دو نفره كه در آن از ساختار وسايل مورد استفاده در هواپيماي ميگ29 ام استفاده شد و تنها تفاوت آن استفاده از يك LCD بزرگ و استفاده از سيستم پرواز ديجيتال است و نمونه تك نفره ميگ 29ام 2 (Mig-29 M2) هم ميگ29 ام1 (Mig-29 M1) هست كه با مقداري تفاوت با نام ميگ29 كي(Mig-29 K) يا همان نمونه دريايي ميگ29 شناخته ميشود .

ميگ29 او وي تي يا همان ميگ35 MiG-29OVT/MiG-35-Fulcrum F :
آخرين نمونه ساخته شده از ميگ 29 است كه از تمام نمونه هاي قبلي پيشرفته تر است و مجهز به سيستم تغيير بردار رانش هست كه براي كنترل آن از سيستم fly-by-wire استفاده ميشود . اين نمونه از بدنه هواپيماي ميگ29 ام 1 استفاده ميكند و از آيونيك خيلي پيشرفته اي برخوردار است و از امكانات خوب دفاعي و سيستمهاي خوكار براي تهاجم استفاده ميكند و از HOTAS هم استفاده ميكند و به دليل استفاده از سيستم CGI ميتواند مستقلانه به انجام ماموريت اقدام كند . اين نمونه از هواپيماي ميگ29 خيلي چالاك است و شعاع عملياتي آن بدون مخازن خارجي1100 كيلومتر است (برد عملياتي 2200 كيلومتر) و در اين نمونه امكان استفاده از 3 مخزن خارجي وجود دارد كه در صورت استفاده از اين 3 مخزن خارجي برد عملياتي اين هواپيما بيشتر خواهد شد . قادر به استفاده از اكثر موشكهاي هوا به هوا و هوا به زمين مختلف و بمبهاي و موشكهاي هدايت شونده با تلويزيون و ليزر است و مجهز به هشت جايگاه اسلحه است . روسيه سعي در صادرات اين هواپيما به خارج دارد و خاورميانه از مهمترين مشتريان اين هواپيما است روسيه در حال مذاكره براي فروش اين هواپيما به كشورهاي سوريه / ليبي/ايران/الجزاير/سودان/هند/مالزي/برزيل/پرو و چند كشور ديگر است .

مشخصات فني هواپيماي ميگ29 :



خدمه : يك نفره در مدل نظامي / دو نفره آموزشي/رزمي
طول هواپيما: 17.37 متر
طول بال: 11.4 متر
ارتفاع: 4.7 متر
مساحت بالها : 38 مترمربع
وزن خالص (بدون سوخت و....): 11.000كيلوگرم (11تن)
وزن قابل حمل ( شامل سلاح و سوخت و.....): 16800 كيلوگرم(16.8تن)
حداکثر وزن برخاست : 21000كيلوگرم(21تن)
نيروي محركه : در نمونه هاي جديد دو موتور كليموف Klimov RD-33K و Klimov RD-43 توربوفن با پس سوز و نمونه هاي قديمي دو موتور كليموف Klimov RD-33 توربوفن با پس سوز
حداكثر سرعت : 2.45 ماخ
شعاع عملياتي : در حالت نبرد شعاع700 تا 900 كيلومتر (بسته به مدل هواپيما) در يك خط سير بدون بازگشت 2900 كيلومتر
حداكثر ارتفاع پرواز : 18000 متر (59100پايي)
سرعت صعود: 330 متر در ثانيه
تجهيزات : يك توپ30 ميلي متري GSh-30-1 و موشكهاي هوا به هوا / هوا به زمين و انواع مختلف بمبها شامل:

R-60(AA-8 Aphid)/ R-27(AA-10 Alamo)/ R-73(AA-11 Archer)/FAB 500-M62/ FAB-1000/TN-100/ S-24/AS-12/ AS-14



منبع : http://military.blogfa.com

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی RHNP

1-(F14(TOMCAT

شهرت: تامکت
سازنده: گرومن(ایالات متحده آمریکا)

F-14 جنگنده بال متغیر پیشرفته ای است که به دلیل سیستم های پیچیده اش به "کامپیوترپرنده" معروف شد.
این هواپیمای بسیار گران قیمت، قادر به پرواز در هر شرایط جوی با عملکرد بهینه است.
دراواخر دهه 1960 میلادی وزارت دفاع ایالات متحده برای کاهش ضعف هواپیما هایی مانند F-4 و F-111 در برابر تهدید میگ25،مناقصه V.F.X را برای ساخت یک جنگنده ی ناونشین جدید مطرح کرد.درآن زمان، شرکت نه چندان موفق گرومن از بین 6000 طرح دیگر، برنده مناقصه V.F.X شد.
ویژگی بارز طرح گرومن، بالهای متغیرش بود که باعث می شد فضای کمتری بر روی ناو هواپیما بر اشغال شود ،به باند کوتاه تری نیاز باشد و در جنگ های نزدیک،کارایی بیشتری داشته باشد.حاصل کار گرومن، به نام F-14(تامکت) در 21 دسامبر 1970 اولین پرواز خود را با موفقیت انجام داد ولی در دومین پرواز دچار سانحه شد. پس از رفع مشکل پرواز های آزمایشی، پیش نمونه دیگری ساخته شد واز 24 می 1971 مجددا آزمایش های پروازی آغاز شد.
از ویژگی های مهم تامکت، سیتم پیشرفته کنترل سلاح آن است که از موشک های فونیکس ساخت شرکت هیوز استفاده می کند. این سیستم قادر به ردیابی همزمان 24 هدف در فاصله 120-315 کیلومتر و همچنین شکار همزمان 6 هدف انتخابی در ارتفاع ها و سرعت های مختلف با 6 فروند موشک فونیکس است.
در اولین قرارداد فروش، مقرر شد که 12 فروند F-14A برای نیرو دریایی ساخته شود. ولی ساخت فقط 7 فروند از آن ها، شرکت گرومن را ورشکست ساخت ،چون در حین تولید، قیمت هر فروند تامکت از7/3 میلیون دلار به 11 میلیون دلار رسیده بود. به این ترتیب تامکت گران قیمت ترین هواپیمای رد خودش شد. گرومن که گرفتاری های مالی دیگری هم داشت، وضمنا با کم توجهی نیروی دریایی مواجه شده بود،توجه شاه ایران را با تلاش های فراوان به تامکت جلب کرد و در آمریکا هم موانع فروش این جنگنده به ایران را برطرف کرد. سرانجام با انعقاد قرارداد 2میلیارد دلاری با ایران برای فروش 80 فروند تامکت در ژوئن 1974، گرومن از خطر ورشکستگی نجات پیدا کرد و برنامه تامکت مجددا فعال شد. هواپیماهای درخواستی ایران در طول سال های 1976و1978 تحویل داده شدند و این معامله مبنای مبادله ی خلبان ها و تکنسینها برای امر آموزشی،فنی و خدماتی شد.
با تغییر اساسی موتور، پیگیر ی مشکلات پیشرانه به نتیجه رسید و این بار موتور اف110 ساخت شرکت جنرال الکتریک جانشین موتور پراند اند ویتی شد.در 29 دسامبر 1986 آزمایشات پروازی تامکت جدید یعنی F-14D انجام شد.برخلاف مدل قبلیکه به سیستم های آنالوگ مجهز بود F-14Dبه سیستم اویونیکی رقمی مجهز بود و قابلیت های تهاجمی بیشتری داشت. موتور جدید باعث 61% افزایش سرعت صعود و62% افزایش شعاع عملیاتی تامکت شد و امکان برخاستن از روی عرشه بدون استفاده از پس سوز را فراهم نمود. با تجهیز تامکت های قبلی به موتور جدید مدل موقتی F-14 PLUS حاصل شد و هر چند قرار بود که همه تولیدات قبلی تامکت به F-14Dتبدیل شوند، این برنامه عملی نشد. اولین فروند F-14D در ماه می 1990 تحویل نیروی دیرایی ایالات متحده آمریکا شد.

کاربران: ایالات متحده آمریکا-ایران

انواع مدل ها: F-14A / F-14R&D / F-14 PLUS / F-14D

مشخصات فنی:

مساحت بال ها 52/49 متر مربع
مساحت کل دم افقی 13 متر مربع
مساحت کل سکان های عمودی 3/06 متر مربع
طول 19/10 متر
ارتفاع 4/88 متر
رد چرخ ها پس از فرود 5 متر

عملکر پروازی:

حد اکثر سرعت 1468 کیلومتر بر ساعت
کمترین مسافت برخاستن 427 متر
کمترین مسافت فرود 884 متر
برد 3220 کیلومتر با سوخت کامل

تسلیحات:

یک قبضه توپ هوایی 20 میلیمتری جنرال الکتریک با 675 گلوله
چهار فروند موشک هوا به هوای اسپارو یا چهار فروند فونیکس
یک پایه نصب تسلیحات در زیر قسمت ثابت هر بال
امکان نصب چهار فروند موشک سایدوینر یا دو فرود موشک فونیکس اضافی
مجهز به سیستم جنگ الکترونیک و پخش کننده های پوشالمینیوم و شعله نما

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی mahdad

سلام
گردی به پا شد در افق گویا شفقی می رسد
تا حالا اسم جنگنده ی نسبتا بومی سازی شده ی "شفق" رو شنیدی؟؟؟
این جنگنده از نسل 5 هست و تا قبل از تحریم ها داشت با مشارکت شرکت های روسی سوخوی و اینتگرال ساخته می شد ولی بعد از تحریم ها ایران خودش تصمیم به decodeکردن مدار هاش گرفت(سخت ترین مرحله) و همینطور بومی سازیش روشروع کرد.

شفق در اصل به عنوان یک جت آموزشی سبک طراحی شد و بعدها تصمیم به ساخت نوع جنگنده آن گرفته شد. براساس اطلاعات موجود و گفته‌های مقامات رسمی جنگنده شفق یک جنگنده مافوق صوت می‌باشد.
پروژه طراحی شفق یک پروژه ترکیبی از فناوری روسی- ایرانی است که در ابتدا با کمک یک شرکت هواپیماسازی روسیه و به نام اینتگرال (Integral) آغاز شد ولی بعدها روسیه به علت فشار آمریکا از آن کناره‌گیری کرد. در زمان همکاری ایران و روسیه، ۲۰ کارشناس طراحی از کارخانجات سوخو و میکویان به ایران عزیمت کرده‌ بودند و با تیم ایرانی مشارکت داشتند. پروژه شفق توسّط وزارت دفاع و پشتیبانی نیروهای مسلح جمهوری اسلامی ایران سرمایه گذاری شده و به‌وسیله مجتمع دانشگاهی هوایی (به انگلیسی: Aviation University Complex) که زیرمجموعه‌ای از دانشگاه مالک اشتر است، طراحی شده‌است.

از ويژگي هاي شفق ميتوان به طراحي ويژه و آيروديناميک تحسين برانگيز آن اشاره کرد. از شکل و شمايل هواپيما و همچنين وروديهاي هواي موتور آشکار است که طراحان تلاش بسياري به خرج داده اند تا بازتابش راداري هواپيما را به کمترين حد ممکن برسانند تا امکان کشف و رهگيري آن دشوارتر باشد.
بدنه آن از مواد جاذب امواج رادار (به انگلیسی: RadarAbsorbing Materials) ساخته شده است که توانایی ایجاد RCS کمتر از یک متر مربع را به جنگنده می‌دهد. در طراحی شفق مساحت ریشه بالها بسیار بیشتر از نوک بال است ( بالهای قیفی شکل ) و این امر موجب می شود تا جنگنده شفق در داگ فایت (نبر تن به تن هوایی) بتواند به سرعت زاویه حمله را بسوی هدف تغییر دهد، همچنین به‌واسطه طراحی ویژه بدنه آن توانایی پیچش، غلتش و قابلیت مانور پذیری شفق تا حد زیادی افزایش یافته است

با ساخت اين جنگنده صنايع هوايي ايران به پيشرفت قابل ملاحظه اي دست يافته است. اين سايت اينترنتي همچنين در مورد اين هواپيما مي نويسد شفق از موتور روسي RD-33 کليموف استفاده مي کند و از کابين پيشرفته ايي مجهز به سامانه هاي نمايشگر رنگي ساخت روسيه استفاده مي برد. اين نمايشگرها را مي توان قابل مقايسه با نمايشگرهاي چند کاره و رنگي مورد استفاده در هواپيماي جنگي F/A-22 آمريکا دانست. اين سايت شفق را با طرح هواپيماي MiG I-2000 روسيه قابل مقايسه دانسته است.

مشخصات عمومی


خدمه: یک یا دو
طول: ۱۰٫۸۴ متر (۳۵٫۵۶ فیت)
پهنای بال: ۱۰٫۴۵ متر (۳۴٫۱۸ فیت)
ارتفاع: ۴٫۲۶ متر (۱۳٫۹۷ فیت)
وزن خالی: ۴٬۳۶۱ کیلوگرم (۹۶۱۴٫۴ پوند)
بیشینه وزن برخاست: ۶٬۹۰۰ کیلوگرم (۱۵٬۲۱۱٫۹ پوند)

عملکرد


سرعت بیشینه: ۲٫۵ ماخ (۲۳۰۰ کیلومتر بر ساعت) (۷۵۰ مایل بر ساعت)
سرعت پیمایش: ۱ ماخ (۱٬۱۵۰ کیلومتر بر ساعت)
سقف پروازی: ۱۶٬۷۸۰ متر (۵۵٬۰۴۰ فیت)
نرخ اوج‌گیری: ۱۱۰ متر بر ثانیه (۲۱۶۵۰ فیت بر دقیقه)
دارای صندلی پرتاب‌شونده K-36D

جنگ‌افزار


موشکهای هوا به هوا: ایم-۹ سایدوایندر-ایم-۷ اسپارو-ویمپل آر−۷۷-ویمپل آر-۷۳
موشک هوا به سطح: ای‌جی‌ام-۶۵ ماوریک-کا-اچ-۲۹-کا-اچ-۳۱
تجهیزات پروازی
گونه ارتقاءيافته رادار ای‌ان/ ای‌دابلیو‌جی-۹
منابع تحقیق :
boeing747.blogfa.com
www.military.ir
وبلاگ هواپیمایی پلین (plane.blogfa.com) به نقل از ماهنامه ایرفورس
وبلاگ هوانوردی ایر (air.blogfa.com)
Russian Combat Aviation News (www.aeronautics.ru)
AirFleet International Magazine (www.airfleet.ru)
Century China Military Information Website www.centurychina.com
aeronautics.ru
fa.wikipedia.org
pakistanidefenceforum.com
irandefence.net
centralclubs.com
natanz-makh.mihanblog.com
همشهری
Persiangun.blogfa.com

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی mahdad و جواد ب.

راستش دیدم جای خالی اخرین جنگنده روسیه که تاحالا به نمایش گذارده و رونمایی شده خیلی خالیه.
برای این جنگنده میشه صفاتی مثل اینها را در نظر گرفت:stealth fighter-frontline fighter-Prospective airborne
هرکدام از این صفات می تونه بسیار ارزش یک هواپیما را بالا ببرد.

البته نباید فراموش کرد که رقیبی سرسخت همچونf-22توی کشور بزرگترین رقیب نظامی روسیه مثل یک شیر جوان خوابیده است.
اول من یک چیزی رو بگم که اسم کامل این جنگنده:Sukhoi T-50 PAK FAکهPAK FAنام یک سری جهانی از هواپیمای رادارگریز هستش.
این جنگنده با همکاریINDIA COMBAT AVIATION complexبرای جانشین شدنmig-29وsu-27طراحی وتاحدودی ساخته شد.
اولین پرواز این هواپیما (اگر اشتباه نکنم) توی ژانویه2010انجام شد.

طبق حرف های سران سوخوی تا 4دهه ی دیگه می خواهند بین900تا1300فروند از این هواپیما بسازند که سهم بیشتری از این تعدا به روسیه وبقیه ی اهنا به هند می رسد.به دلیل اینکه هند سرمایه گذاری مشترکی با روسیه در رابطه با این پروژه ای که چیزی حدود54میلیارد دلار هزینه برداشته شروع کرده است.

از لحاظ بعضی از امکانات می توانیم این هواپیما رو تا حدودی (نه کاملا)برتر از f-22بدانیم مثل:سیستم پرواز تاکتیکی بدون خلبان بهتر ویا رادار های پوشیده شونده ویا مثل همیشه نسبت نیروی تورک به وزن بیشتر(که توی دور موتور پایینتری میده)
ویکسری برتری های مهندسی-تخصصی دیگری هم داره که خیلی اثری توی قدرت شناسی و میزان برتری سوخو نقش ندارند مث:کارکرد ادوات با ولتازکمتر نسبت بهF-22(چیزی حدود نصف) وسیستم تغییر رانش ثانویه بهتر و...
*نکته ی مهم:توی شبیه سازی های جنگی که من دیده بودم یک f-22توانست2تا Y-50رو بزنه درصورتیکه حتی سوخوها اون رو توی رادار قفلی خودشون ندیده بودند.
حرف آخر:روسها با توجه به شرایط کشور و میزان درآمدشان در مقایسه با آمریکا کار سخت تری را پیش رو داشتند ولی با این حال رقیب جدی ومرد افکنی برایF-22شهیر ساختند.


++ سوخو پک فا از زوایای گوناگون

مشخصات عمومی

خدمه: ۱
طول: ۲۲ متر (۷۲ پا)
پهنای بال: ۱۴.۲ متر (۴۶.۵ پا)
ارتفاع: ۶/۰۵ متر (۱۹/۸ پا)
بال: مساحت ۷۸/۸ متر۲ (۸۴۸/۱ پا)
وزن خالی: ۱۸۵۰۰ کیلوگرم (۴۰۷۸۵ پاند)
وزن بارگیری: ۲۶۰۰۰ کیلوگرم (۵۷۳۲۰ پاند)
بار مفید: ۷۵۰۰ کیلوگرم (بارجنگی) (۱۶۵۳۴ پاند)
بیشینه وزن برخاست: ۳۷۰۰۰ کیلوگرم (۸۱۵۷۰ پاند)
پیشرانه: ۲× موتور جدید نامگذاری‌نشده تولید ان‌پی‌او ساتورن و FNPTS MMPP سالیوت هر یک ۱۷۵ کیلونیوتن



بیشینه وزن سوخت: ۱۰۳۰۰ کیلوگرم ۲۲۷۱۱ پاند [۱۰]

عملکرد

سرعت بیشینه: ۲۶۰۰ کیلومتر بر ساعت (۲/۴۵ ماخ) (در ارتفاع ۱۷۰۰۰ متری) (۱۶۱۵ مایل بر ساعت (در ارتفاع ۴۵۰۰۰ پایی))
سرعت پیمایش: ۱۳۰۰-۱۸۰۰ کیلومتر بر ساعت (۸۰۸-۱۱۱۸ مایل بر ساعت)
برد: ۴۰۰۰ تا ۵۵۰۰ کیلومتر (۲۵۰۰-۳۱۰۰ مایل)
سقف پروازی: ۲۰۰۰۰ متر (۶۵۶۱۶ پا)
نرخ اوج‌گیری: ۳۵۰ متر بر ثانیه (۱۱۸۴ پا بر دقیقه)
بارگیری بال: ۳۳۰-۴۷۰ کیلو بر متر ۲ (۶۷-۹۶ پاند بر فیت۲)
نسبت نیرو به وزن: ۱/۴
بیشینه بار جی : +۱۰/۰ - +۱۱/۰ جی [۱۰]

جنگ‌افزار

توپها: ۱×۳۰ میلی‌متری جی‌ش-۳۰-۱
جایگاه‌ها: ۱۰×داخلی، ۶×خارجی برای موشکهای آر-۷۴ام و آر-۷۷ام

تجهیزات پروازی
N050()BRLS AFAR/AESA

 

[pershia]

پاسخ : جنگنده ها

نوشته ی H̶O̶S̶E̶I̶N̶

McDonnell Douglas F-15 Eagle​

هواپیمای F-15 Eagle ساخت کمپانی مک دانل داگلاس در دهه هفتاد است. در دهه ی هفتاد که آغاز نبرد تسلیحاتی روسیه و آمریکا بود ایالات متحده خلأ وجود دو هواپیما یکی برای پشتیبانی نیروی دریایی و دیگری برای انجام وظیفه در نیروی هوایی را احساس کرد. نیروی هوایی پروژه را به کمپانی نورث روپ گرومن واگذار کرد که مشکلات زیادی در پی داشت ولی هواپیمای بسیار خوبی یعنی F-14 Tomcat (بعد خواهید خواند) از آن بیرون آمد. شرکت مک دانل داگلاس هم مناقصه US Navy را برد و چیزی که از این پروژ حاصل شد هواپیمای F-15 Eagle بود. که البته خود این هواپیما انواع مختلفی دارد که در برخی بخش ها با یکدیگر متفاوت اند.

اولین نمونه در 1972 پرواز کرد و در 1976 وارد سرویس شد. این هواپیما آن قدر کارآمد بود که حتی تا زمان حاضر نیز به وظیفه ی خود عمل میکند. البته به مرور زمان این هواپیما بازنشست شده و F-18 Hornet جای آن را گرفته. از 1970 کشور های مختلفی مثل ژاپن و رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی این هواپیمای شایسته را خریداری کرده اند. نسخه ی دیگری از آن با نام Strike Eagle که با هدف سازگاری با هر نوع وضعیت نبرد و وضعیت جو ساخته شده در 1989 وارد خدمت شد.
این هواپیما در آن زمان برتری در میزان ارتفاع و سرعت را که پیش از دست MIG 25 بود را از آن خود ساخت یعنی سرعتی بالغ بر 2.5 ماخ.

یک F15 در حال پرواز با پس سوز کامل.

F15 در حال شلیک موشک اسپارو.

در حال آزاد سازی حرارت جهت مقابله با موشک رهگیر.