دروغ شنیدن

[nothingness]

شما ترجیح میدین آدمای اطرافتون بهتون حقیقتی رو بگن که تلخ باشه یا دروغی که شیرینه؟مثلا ترجیح میدید بهتون مستقیم بگن که ضعیف هستی یا خوشگل نیستی یا اینکه بهتون دروغ بگن برای اینکه ناراحت نشین؟
به نظرتون دروغ گفتن برای جلوگیری از ناراحت شدن افراد، درسته؟

 

[مشکات]

راستش خیلیا ممکنه بگن ما حقیقتو تلخو دوست داریم بشنویمو و ..
ولی خب بستگی به شرایط داره
در شرایطی که طرف خودش میدونه حقیقت چیه حالا گفتن حقیقت مخصوصا ک تلخم باشه هیچ دردیو دوا نمیکنه و فقط اون آدمو اذیت میکنه
ولی خب واقعا اگر طرف حقیقتو نمیدونه
باید بهش گفت

 

[nothingness]

منظورم دروغ گفتن وقتی هستش که طرف حقیقت رو نمیدونه.البته منظورم دروغ گفتن نیست بلکه پنهان کردن حقیقته.
مثل پدر و مادری که طوری وانمود میکنن که بچه شون خیال کنه خیلی با استعداده تا به اعتماد به نفسش ضربه نخوره یا مسئولینی که به مردم حقیقت رو نمیگن تا مردم نا امید نشن، یا وقتی که کسی رو دوست ندارین اما میگین بهش که دوستش دارین تا ناراحت نشه.

 

[hastikhanoom]

فک می کنم یه خیانت بزرگ به طرف مقابل باشه. بالاخره یه زمانی متوجه میشه که تو توهم زندگی می کرده و زندگی ِ از این به بعدش خیلی سخت تر و تلخ تر میشه.
مثلا نیاز نداریم بهمون القا کنن خیلی باهوش و بااستعدادیم، اعتماد به نفس،عزت نفس،شجاعت و...فاکتورای مهم تری برای موفقیتن که بچه ها به اونا نیاز دارن. نه خود باهوش پنداری که اکه از یه حدی بزرگه مانع پیشرفت آدماست...
بی علاقه بودن نسبت به یه فرد هم نمیشه زیاد پنهان کرد. ولی وقتی دروغ میگی و اون متوجه بشه حس بدتری داره. چون علاوه بر این،حس اینکه کسی به جای دوست داشتن بهت ترحم داشته خیلی بدتره...
اینکه راست گویی همیشه بهتر از دروغ گفتنه یه اصلیه که سعی میکنم همیشه تو زندگیم رعایت کنم...

 

[Ромина]

ترجیح میدم حقیقت رو بهم بگن
چون خودم هم همیشه حقیقت رو میگم به طرف (در موارد توصیف شخصیت یک فرد البته،در سایر موارد،صلاح بدونم دروغ میگم )
البته که ناراحت میشم،و حتی ممکنه شوکه هم بشم
ولی چون میدونم که نباید ناراحت شم،و واکنش بد منطقی نیست،سعی میکنم باهاش کنار بیام
و اینکه واضحه که بر خلاف منطق،و برخلاف خواست آدم،آدم محبت و علاقش به اون طرفی که نقدش کرده،کمتر میشه
اما چند صد برابر اون،حس احترام و اعتمادش به اون فرد زیاد میشه
و احترام و اعتماد هم،علاقه و تحسین رو در پی داره،که البته ذات علاقش،با اون علاقه ی عادی فرق داره
و تمام اینها هم در صورتی رخ میده که فرد منتقد،انتقادش رو به دور از قضاوت و بی احترامی و کینه و تحقیر و نفرت بیان کنه.
انتقاد کردن هم خودش یه هنره
پس میشه در کل گفت از نظر منطقی، انتقاد واقعی رو ، به دروغ شیرین ترجیح میدم
ولی خوب، کیه که ته دلش بدش بیاد ازش تعریف کنن؟

 

[tizechamoosh]

تحت هیچ شرایطی حاضر نیستم دروغ بشنوم !