خب حقیقتش منطقیترش اینه که آدم به تظاهر کردن بپردازه. یعنی این که بخواین دائما نقصها و قسمتهای ناراحت داستان زندگیتون رو به خودتون و دیگران یادآوری کنید جنبهای که پیش دیگران پیدا میکنه آدم جنبه خوبی نیست. که خب میتونید تصور کنید حستون رو به آدمی که دائما داره بد میگه و به عبارتی «چسناله میکنه.» و خب خود فرد هم بیشتر غرق میشه تو این قضایا. نمیدونم حالا به این فعل و نحوه برخورد تظاهر کردن میگن، نادیده گرفتن میگن یا چی. ولی خب درستش اینه بنظرم