- شروع کننده موضوع
- #1
wdr
کاربر حرفه‌ای
- ارسال‌ها
- 426
- امتیاز
- 1,828
- نام مرکز سمپاد
- hElLi
- شهر
- tEh
- سال فارغ التحصیلی
- 86
سلام
نمیخوام تاپیک کلیشه ای بشه و همه بیان بگن خودبزرگ بینی بد است!
بیشتر میخوام شبیه این گعده های اعتیادی(عجب اسمی گذاشتم! منظورم این میزگرد های خارجیاس که دور هم میشینن اعتراف میکنن) باشه که هرکس بیاد بگه تجربه هاشو در این باره.
من خودم شروع میکنم که روشنتر بشه منظورم:
من همیشه فکر میکنم از بقیه بیشتر میفهمم! طوریکه بعضی وقتها یه چیز جالبی که میبینم پیش خودم میگم چطور ممکنه به عقل سازنده اش رسیده باشه(یعنی انگار چنین چیزی فقط باید به مغز من برسه و چطور به مغز کس دیگه ای تونسته برسه
). یا همش فکر میکنم من کلی توانایی دارم که کسای دیگه ندارن(اصلا گلچین تواناییجات هستم). و خلاصه این سبک افکار.
بعد جالب اینجاست که بارها توی عمل میبینم که فرضا توی حل یه مسئله موندم، یکی دیگه میاد راحت حلش میکنه(یعنی کم میارم). ولی بازم انگار اون ناخوداگاه درونم نمیخواد بپذیره اینو که من توی همه چیز عالی نیستم. کلا حس خود برتر بینی و برتری جویی ذاتی دارم(انگار همیشه و همه جا و در همه چیز باید به بقیه اثبات کنم من از همتون بهترم).
و هرچقدرم فکر میکنم نمیدونم این توهم از کجا میاد و کجا لونه کرده تا یکمی نرمال ترش کنم(راستش نمیشه انکار کرد که انگار خودمم خوشم میاد از همچین طرز فکری چون انگار یه انگیزه ای واسه تلاش کردن و بهتر شدن میده به ادم. ولی دیگه نه خیلی افراطیش).
از بارزترین نقاط منفی این تفکر هم شاید منزوی شدن باشه. چون نمیخوای بپذیری توی همه چی اول نیستی. پس از ادمهایی که توی چیزهایی اول هستن که تو نیستی و نمیتونی که باشی فاصله میگیری. و یا جاهایی که لازمه زیر دست کسی کار کنی تا چیزی رو یاد بگیری، این کار رو نمیکنی و میگی من نباید هرگز زیر دست کسی کار کنم!!
چه مقدمه طولانی ای شد!
شما هم اگر دوست داشتید هر تجربه و نظری در اینباره بدید. شاید تاپیک جالب و بدرد بخوری بشه در نهایت!
نمیخوام تاپیک کلیشه ای بشه و همه بیان بگن خودبزرگ بینی بد است!
بیشتر میخوام شبیه این گعده های اعتیادی(عجب اسمی گذاشتم! منظورم این میزگرد های خارجیاس که دور هم میشینن اعتراف میکنن) باشه که هرکس بیاد بگه تجربه هاشو در این باره.
من خودم شروع میکنم که روشنتر بشه منظورم:
من همیشه فکر میکنم از بقیه بیشتر میفهمم! طوریکه بعضی وقتها یه چیز جالبی که میبینم پیش خودم میگم چطور ممکنه به عقل سازنده اش رسیده باشه(یعنی انگار چنین چیزی فقط باید به مغز من برسه و چطور به مغز کس دیگه ای تونسته برسه
). یا همش فکر میکنم من کلی توانایی دارم که کسای دیگه ندارن(اصلا گلچین تواناییجات هستم). و خلاصه این سبک افکار.بعد جالب اینجاست که بارها توی عمل میبینم که فرضا توی حل یه مسئله موندم، یکی دیگه میاد راحت حلش میکنه(یعنی کم میارم). ولی بازم انگار اون ناخوداگاه درونم نمیخواد بپذیره اینو که من توی همه چیز عالی نیستم. کلا حس خود برتر بینی و برتری جویی ذاتی دارم(انگار همیشه و همه جا و در همه چیز باید به بقیه اثبات کنم من از همتون بهترم).
و هرچقدرم فکر میکنم نمیدونم این توهم از کجا میاد و کجا لونه کرده تا یکمی نرمال ترش کنم
(راستش نمیشه انکار کرد که انگار خودمم خوشم میاد از همچین طرز فکری چون انگار یه انگیزه ای واسه تلاش کردن و بهتر شدن میده به ادم. ولی دیگه نه خیلی افراطیش).از بارزترین نقاط منفی این تفکر هم شاید منزوی شدن باشه. چون نمیخوای بپذیری توی همه چی اول نیستی. پس از ادمهایی که توی چیزهایی اول هستن که تو نیستی و نمیتونی که باشی فاصله میگیری. و یا جاهایی که لازمه زیر دست کسی کار کنی تا چیزی رو یاد بگیری، این کار رو نمیکنی و میگی من نباید هرگز زیر دست کسی کار کنم!!
چه مقدمه طولانی ای شد!
شما هم اگر دوست داشتید هر تجربه و نظری در اینباره بدید. شاید تاپیک جالب و بدرد بخوری بشه در نهایت!