یه مسئله که تو ایران ریشه ی تاریخی داره، اینه که ما چشم نداریم موفقیت همدیگه رو ببینیم. این یک واقعیت تلخ ایران(و البته جهان سوم) هستش. و تا یک نفر(یا یک بیزنس) از حد نرمال جامعه بالاتر میره، دوس داریم بکوبیمش و اونم بیارم پایین دوباره.
این مسابقه هم، همسطح خیلی مسابقات دیگه ی تلوزیون هستش(که هیچکس اصلا بهشون توجه نمیکنه)، ولی با این تفاوت بزرگ که یک بیزنس پشتش قرار داره. و اصلا برای بیزنس ساخته شده. و تا اینجای کار هم توی بیزنسش موفق بوده.
پس من از لحاظ بیزنس با این برنامه موافقم. تونسته یه کالای سرگرم کننده رو به مردم بفروشه(خدمات هم یکجور کالا حساب میشه...حتی خدمات سرگرمی). چیزی که ما تو ایران خیلی باهاش مشکل داریم و علت وضع اقتصاد و صنعت و کسب و کار نابودمون هم همینه.
اما از لحاظ محتوا، این اصلا مشکل این برنامه نیستش. مشکل محتوا تو رسانه ی میلی، خیلی بالاتر از این حرفاست، و این برنامه ها اصلا نقشی توش ندارند و هرکس هم توقعی ازشون داشته باشه، توقع خیلی زیادیه! وقتی تو برنامه ای که مردم سالها بهش اعتماد کردن و اتفاقا قرار بوده محتوا/آموزش محور باشه تا سرگرم کننده یا بیزنسی(مثل "به خانه برمیگردیم") میان میشینن دمنوش لاغری و کرم حلزون و شامپوی رویش مجدد مو میفروشن، و از اون فاجعه تر، توی برنامه عمو پورنگ یه زمان تبلیغ چیپس و کیک و پفک میکردن، شما از یه برنامه که بیزنس محور هست و تم سرگرمی داره(هرچند ژست محتوا محوری برای تبلیغات(یا حتی اجبار رسانه ای) بگیره به خودش) نباید انتظار حل مشکلات فرهتگی کتابخوانی و .... داشته باشید.