ربع دایره [نظم‌واره های امین]

[A M I N]

للحق

هر از گاهی نظم‌واره‌هایی می نویسم که توی اینستاگرامم میذارم بعضا و بعضا منتشرشون نمی کنم. [نظم‌واره یه کلمه‌ی من‌درآوردیه به معنی چیزی شبیه نظم] اما این جا می تونم راحت‌تر و بیش‌تر منتشرشون کنم پس خشت اول را می نهیم^_^
پ.ن: چون بیش‌تر نظم‌واره‌هام رباعی هستن، اسم این دفترو گذاشتم ربع دایره؛ به جز این، ربع دایره به معنی بخش نه چندان زیادی از دایره ی حقیقت هم هست.

 

[A M I N]

شیدای روشنی،
در دیده وهم نور،
بیچاره می دوید
ترسان به سمت گور.

 

[A M I N]

گر دیده‌ی دل نظر نماید بر هیچ،
"امروز" چو ذره ای بیابد در هیچ
هم‌چون مگسی که پیش چشمش باشد
حالی همه است و لحظه‌ای دیگر هیچ

 

[A M I N]

هر دیده که بر روی زمین شد بیدار
از هر چه به غیر اوست گردد بیزار
کاول نظرش به او بیفتد ناگاه
او ماند و خواهشی و جانی بیمار

یاری که به خواهشی دل‌ش سنگین شد
گردونه ی عالم که به خون رنگین شد
مجهول بدند پیش از این بی اضداد
این خسرو ز آن و آن ز این شیرین شد

فرهاد بماند و حوض کوه‌ش، بی‌جان
افسوس بماند و تیشه‌ای، در پایان
آن دیگر زندگی کند با معشوق
عاشق صد کوه را به آهی ویران

این گردش بی ثبات مکار ببین
افسرده دلان درون بازار ببین
گفتند اگر: رها شوی، چشم ببند
دیروز رها، حال گرفتار ببین

از هر چه دوا هست، کمی ریخته ایم
در دل، با یکدگر درآمیخته ایم
باشد که به آنی برسد تا افلاک
روحی که طناب دارش آویخته ایم

اندازه بجو عدد بجو راه بجو
از قعر زمین تا کره ی ماه بجو
دریا نگر و غریق را چنگ بزن
در چاه، نجاتی از پر کاه بجو

افراشته قامتیم و مغرور به خویش
آینده‌ی نادیده مغاکی در پیش
اندوه گذشته پای‌بندی در پشت
ماییم چو "هل" (!) میان این ها، دل‌ریش

گویند که چشم دل گشا، او بینی
صد گنج زمین به خردی مو بینی
خود را بهل و درون خود را بنگر
خم کن قامت که قیمت "هو" بینی

بر هیچ نظر کرد و چنین افتادیم
چون سایه ی او روی زمین افتادیم
تا بار امانتش به دوش که نهد
ما بهتر از افلاک امین افتادیم

راستی! از @ابوالفضل و @ثنای عزیز تشکر می کنم که واسه ویرایش این نوشته راهنماییم کردن. امیدوارم از نتیجه راضی باشین^_^

 

[A M I N]

بزن تو ضربه ی آخر را
که روح کهنه من این بار
به فکر اول این راه است
هنوز خسته ی بی تابم
سوار بی دل راهی که
عنان رهانده و در چاه است
هزار تیغ فرود آمد
هزار شوق به یغما رفت
چه انتها که نه دلخواه است
جوان خسته ی پیری که
به کوی آینه منزل کرد،
صفیر غایت اکراه است
بر آر خسته ی تیغت را
طلوع کامل سیمینی
که قرن هاست که چون ماه است
نسیم می رود از ایوان
ز ناودان گذرد باران
و چشم بسته به درگاه است
گذار گله‌ی گرگان‌ش
حلال دیده ی چوپانی
که سر به آخور پر کاه است

 

[A M I N]

اسیر هر چه که معشوق مر تو را دهدی
نماد غبطه به اغیار و مظهر حسدی
رسیده فرصت و آهسته در پی گذر است
هنوز لیک به فکر دقیقه‌ی نودی
نه هر که راه بیفتاد ره به مقصد برد
نه خیّری به نکویی نه مفسدی به بدی
هزار آینه در هر قدم رسد به نظر
نشایدت که درافتی به او چو راه زدی
اگر نصایح خود، کار می گرفتی باز
به فکر کاغذ و خودکار و شعر نو نبدی


پ.ن: شعر داغ داغ آوردم براتون خطاب اصلیش به خودم بود. راستی! اگه نکته ای به نظرتون رسید تو صفحه‌م بانگ بزنید #ایهام

 

[A M I N]

چون داد پدر پند که دل هیچ نبند
نقشی بر آب جان عاشق افکند
میخی که به سنگ خاره‌ای بنشیند
هرگز نشود به قطره آبی برکند

از جور مهی به جای خود جان به سرم
صد پاره شد از به سر دویدن جگرم
ترسم اکنون که نامه دادم که: بیا
بازآید و جای او درآید پدرم

 

[A M I N]

چون در بگشوده خلق تقصیر نکرد
گر راه خلاص خویش تدبیر نکرد
از سفره‌ی عشق او یکی سیر نخاست
ور خاست به جز خیال تعبیر نکرد

 

[A M I N]

خشکیده چشمهٔ شعرم
ای بر ستاره نقابی
کی گوهری بفشانی؟

چون بگذری ز فلاتم
باشد که در پس رعدی
برق از سرم بپرانی

با قطره قطره حروفت
سیلی بساز و خروشی
انداز گرد جهانی

کان را دگر ثمری نیست
جز دست‌های چروکی
بر شاخسار خزانی

پندار خیس بهارم
در زیر برف زمستان
شد لخته آب نهانی

منزلگهان قدیمم
چون با ملازمتت شد
بر سیل واژه روانی،

گو پای خود به زمین زن
باشد که بشکند این یخ
چندان که افتد و دانی

چون نقطه نقطه رخم را
از هر چه حادثه شستی
یاد آر خود تو نمانی

جریان گذار و چنین گوی
کاین خانه را که روان است
جز رودخانه ندانی

از واژگان روانت
دیگر مگر که توان کرد
صورتگری معانی؟

۱/۱۲/۲۹