همه چیز راجع به موفقیت

[Admin2]

یه سری بحث ها پیش اومد راجع به موفقیت تو حرف بزن که بهتره راجع بهش صحبت کنیم.

در چه حالتی خودتون رو موفق میدونید؟ چی رو موفقیت تعریف می کنید؟ چجوری میشه موفق شد؟






خبر بدی براتون دارم! متاسفانه همه چی مهمه! رتبه کنکور مهمه. رشته مهمه. دانشگاه مهمه. معدل دانشگاه مهمه. رزومه مهمه. سواد مهمه. زبان مهمه. محل کار مهمه. همسر مهمه. فرزند مهمه و ...

هم خوشحال باشید از چیزی که به دست آوردید.
هم ناراحت باشید از چیزهایی که به دست نیاوردید
هم امیدوار باشید به به‌دست‌آوردن چیزهای دیگر در آینده

 

[f-1391]

چرا رتبه و معدل مهمه؟
من میخوام یه مزون داشته باشم و برند خاص خودم رو راه بندازم، یا برند محصولات چرمی خودم رو.
مثل هدیه کریمی.
یا محصولات آرایشی دست‌ساز و ارگانیک بسازم، که دوره‌هاش هم هست و بفروشم مثل پیج روغندون.
یا میخوام یه فروشگاه آنلاین بزرگ داشته باشم، مثل آی‌بولک.
اینا چند نمونه از مشاغل بزرگ و خیلی درامدزان، که نیاز به رتبه کنکور و معدل نداره.

 

[|تا]

من تا این جای زندگی یک چیزایی فهمیدم.
درسته همون طور که ادمین گفت همه چیز تو این زندگی مهمه ولی چیزی که هست اینه دنیا برای ذهن ما خیلی پیچیده تر از اونه که بتونیم سناریویی که واقعا رخ میده رو پیش بینی کنیم. ما فقط یک مدل ذهنی از واقعیت داریم که همه ی واقعیت نیست. برداشت و ساخته ذهنی ما هست.
حالا یعنی چیکار کنیم؟ یعنی هر جایی هستی سعی کن بهتر بشی و تلاش کن. حواست باش تو این زندگی یک سریا از همون اول از تو جلو ترن و یک سریا از اول عقب ترین. پس این زندگی اصلا و ابدا عادلانه نیست. خب یعنی افسرده بشیم و بگیم بیخیال زندگی؟ نه! یعنی خودتو مقایسه نکن با یکی دیگه! حتی یک سری ویژگی های شخصیتی و نوع تربیت خانواده ممکنه از زمین تا آسمون تفاوت ایجادکنه. پول و کانکشن هایی که شانسی طرف پیدا میکنه و یا پارتی و این ها به کنار...
در نهایت تویی که اینو میخونی با علم به این که زندگی خیلی پیچیده و غیر قابل پیش بینیه و خیلی وسیع تر گنجایش فکری ما اتفاقات می تونن تاثیر گذار باشن باید چه فکری بکنی با خودت؟ من میگم اول این که اگه شکست خوردی ناراحت بشو و عزاداری بکن ولی بعد یه مدت از اون غم خودتو خارج کن و دوباره و دوباره تلاش کن. آنالیز کن کارتو ببین چیا اشتباه بوده، تا چه حدی از قضیه از حیطه اختیارت خارج بوده و جبری بوده. جبر مسئله مشکل تو نیست پس خودتو سرزنش نکن ولی بیا بار بعدهوشمندانه تر تلاش کن یا سخت تر تلاش کن. اون تیکه ای که به خودت مربوطه، بیا نگاه کن چقدرش واقعا سستی و تنبلی بوده، چقدرش ناآگاهی و در اثر کانکشن نداشتن با بقیه بوده و چقدرش ناشی از ضعف شخصیتی یا ویژگی شخصیتیت بوده. تنها در اولین مورد خق داری خودتو شدیدا مقصر بدونی و سعی کنی از این به بعد ساعی تر باشی. ولی در مورد دلیل احتمالی دوم و سوم راستش نه. خصوصا دلیل سوم. خیلی سخته موانع روحی رو از سر راه برداری. گاهی هم اصلا مانع نیست ویژگیه شخصیتیته و تو داری تنها جایی که به ضررت بوده رو می بینی و خودت رو قضاوت می کنی! اگر مانع روحی هست، صبورانه سعی کن در طی زمان حلش کنی و اگر یک ویژگی خاص هست سعی کن خود کنترلیت رو روش بیشتر کنی. کلا بحث اینه که حرکت کنی و یک جا نشینی. فرصت ها رو شکار کنی و خودت رو برای کوچک ترین چیز ها سرزنش نکنی.
و در آخر این که اگر یه اتفاق نامطلوب افتاد، مثلا دانشگاه بدی قبول شدی یا معدلت نابود شد، اینو بدون که این ته دنیا نیست. گاها حتی وقتی تو یک مسیر دیگه ای قرار میگیری آپشن های جدید و متفاوتی جلو روت باز میشه. خود من شاید اگه شریف درس میخوندم به جای تهران، مسیر مورد علاقمو پیدا نمی کردم. خلاصه تهش اینه که هر اتفاقی که افتاد بازم ادامه بدید و سعی کنید بهتر و بهتر و هوشمندانه تر عمل کنید. با خودت تکرار کن که فقط مرگه که چاره نداره...

 

[D3runk3n]

اونایی ک میگین رتبه کنکور مهمه
تک رقمی ها خفن ها
خارج رفته ها
فوق تخصص های پرشکی
چند تاتون به یک میلیون دلار ثروت رسیدین تا 25 سالگی؟؟؟
چیزای دیگه ای هست ک مهم تره
این مرد میلیون دلاری ک 25 سالشه خب نه رتبه کنکور داره نه اقا زادس
محیط مهمه تلاش مهمه
اینکه خودتو تو مسیر قرار بدی مهمه
و خفن تر از همه اینکه استیو جابز از استنفورد اخراج شد


البته اون مرد میلیون دلاری استیو جابز نبود ولی خب استیو جابز هم یکیشونه

 

[Admin2]

اونایی ک میگین رتبه کنکور مهمه
تک رقمی ها خفن ها
خارج رفته ها
فوق تخصص های پرشکی
چند تاتون به یک میلیون دلار ثروت رسیدین تا 25 سالگی؟؟؟
چیزای دیگه ای هست ک مهم تره
این مرد میلیون دلاری ک 25 سالشه خب نه رتبه کنکور داره نه اقا زادس
محیط مهمه تلاش مهمه
اینکه خودتو تو مسیر قرار بدی مهمه
و خفن تر از همه اینکه استیو جابز از استنفورد اخراج شد


البته اون مرد میلیون دلاری استیو جابز نبود ولی خب استیو جابز هم یکیشونه

یک چیز جالبی راجع به بیل گیتس و مارک زاکربرگ میخوندم. میگفت خانواده بیل گیتس بهش ۲۵۰ هزار دلار پول دادن اون زمان که داشت ورشکست میشد یا یه همچین چیزی. مارک زاکربرگ هم خانوادش براش معلم خصوصی خفن برای برنامه نویسی گرفته بودند مدت ها آموزشش میداد.

 

[Artin...]

فقط امضامو بخونید...اگه به چیزی که خودت میخوای ایمان داشته باشی و تلاش کنی حتما بهش میرسی.فقط یادت باشه هیچوقت حتی تو سخت ترین شرایط حتی اگه هیچکس جدیت نمیگیره رهاش نکن.زندگی عادلانس ولی عدالتش نمودار خطی نیس.نمودار سهمیه.بهش فکر کن:اولش زیاد تلاش میکنی کم نتیجه میبینی و بعدش کم هم که تلاش کنی خیلی خیلی بیشتر نتیجه میبینی

 

[Shervix]

به نظرم باید واقعیت‌ها رو بپذیریم :
1 در این جهان هیچ چیز ضمانتی نداره ، لزوما قرار نیست همه‌ی تلاش‌های ما مفید باشه‌. هر آنچه ما بخوایم لزوماً اتفاق نمیفته، هر لحظه امکان داره بدترین اتفاقات برای ما بیفته.

2 پذیرفتن توهمی به اسم "عدالت جهان" به نظر من بسیار خودخواهی به نظر میاد. عادی و آسان جلوه دادن سختی‌ رنج‌دیدگان و مصیبت‌دیدگان و وعده دادن پاداش‌ها در زندگی پس از مرگ و چنین حرف‌هایی برای من بسیار بی‌نزاکتی می‌نماید

3 موفق بودن یا نبودن امری نسبیه: پس صرفِ موفق برای ما لزوما قرار نیست راضی کننده هم باشه. ممکنه ما و شرایط زندگیمون برای یک نفر دیگه بسیار موفقیت‌آمیز به نظر بیاد، در حالی که خودمون هرلحظه آکنده از حس شکست باشیم‌.

4 من با پیروی از فعل "شُدَن" "becoming" مشکل دارم، به دلایلی بسیار شبیه به ۳ مورد اول‌. ترجیح میدم موفق باشم تا موفق بشوم. به نظر من لحظه‌ای که انسان برای پیشرفت فردی خودش و استفاده از آنچه داره با دید کامل بر واقعیت‌ها گام برمیداره، موفقه. it's a road, not a goal

5 موفق بودن به تنهایی کافی نیست که به چیز خوبی منجر بشه‌. ما میتونیم یک قاتل سریالی و یا یک متجاوز و یا یک دزد موفق باشیم. هرچند که احتمالا برای خودمون رضایت بخش خواهد بود، ولی انسان کمی باید نیم نگاهی به تاثیرش روی بقیه هم داشته باشه مگه نه؟

6ک این نظرم کمی شخصی‌تره و بیشتر از بقیه احتمال میدم که موافقش نباشید، ولی برای من موفقیت در گرو پول زیاد نیست. حس تاثیرگذار بودن.. حس اهمیت داشتن در یک گوشه از این جهان هستی. حس این که پذیرفتم من احتمالا کم و محدود و اندک و تا حدی پوچم از یک زاویه دید بالاتر، ولی برای من مهم باشه که کارم رو درست انجام بدم. از تواناییام استفاده کنم، از مناطق امنم زود به زود بیرون بزنم، تجربه‌های جدید کنم و زنده باشم.

 

[Kallinu]

سلام؛ من نظرم رو محدود به شرایطِ ایران نمی‌کنم. برای اینجا ضمنِ اشاره به حرف‌های استارتر، بله موفقیت همون کنکور و دانشگاه و شغل و زبان و رزومه‌ست!
به نظر من موفقیت یک مسئلۀ کاملاً نسبیه که هر کسی، باید بتونه اون رو در درونِ خودش پیدا / ایجاد کنه. نمی‌شه یک قاعده گذاشت که «بله این دانشگاه / شغل / وات اور یعنی موفقیت». چون مفهومِ ناقصیه. من اینجا نشستم و موفقیتِ مدیرِ مدرسه‌مون رو می‌بینم و تحسینش می‌کنم در حالی که اون ممکنه به کسِ دیگه‌ای همین نگاه رو داشته باشه و به موفقیتِ مدِ نظرِ خودش نرسیده باشه. اول بایستی خودمون رو بشناسیم و ببینیم حالمون با چه هدفی خوب می‌شه و خوب می‌مونه که بِیس هم همینه، و بر اساسِ این نتیجه‌گیری، برای موفقیت در رسیدن به اون هدف، تلاش کنیم. اگر موفقیت برای من مثلاً چرم‌دوزی باشه، شکی نیست که باید براش زحمت بکشم. که باز هم باید دقیق فکر کنیم و چیزی رو به عنوانِ بِیسِ داستانِ زندگیمون انتخاب کنیم که حتی تلاش کردن براش لذت‌بخش باشه. [چند سال کنکوری خوندن جز کلافگی هیچی نداره!] و اگر حالمون واقعاً باهاش خوب باشه به احتمال زیادی هم پیشرفت خواهیم کرد. می‌دونیم که نتیجه‌ی این تلاش قطعی نیست، ولی اکثرِ مواقع جواب داده. همچنین این «هدف» صرفاً این مواردِ مرسوم [شغل، مهاجرت، دانشگاه و امثالهم] نیست دیگه؛ می‌تونه «مهم بودن» باشه. می‌تونه «زنده بودن» باشه یا رضایتمندی. یا آهنگ گوش دادن حتی! [زنده بودن، ولی نه از جنبۀ تداومِ روندِ تنفسِ سلولی در بدن!] خیلی باید به این موضوع فکر کرد و خیلی باید خودمون رو موردِ قضاوت قرار بدیم براش تا به یک شناختِ نسبتاً دقیق از خودمون برسیم و خیلی مهمه که بدونیم «حالمون با چه چیزی / کاری / کسی خوبه؟». چون الان ممکنه یک سری پاسخ‌هایی به این سوال بدیم که پنج سالِ آینده دیگه به دردمون نخورن.
من خیلی سنی ندارم که بتونم دربارۀ این موضوع، درست صحبت کنم و درستی و غلطیِ حرفم رو نمی‌دونم. ولی تصور می‌کنم اگر بتونیم پاسخِ معقول و قشنگی برای این سؤال پیدا کنیم، توی هر مسیری می‌تونیم شاد باشیم و لذت ببریم. [منظورم بیشتر «رضایت»ه؛ وگرنه قاعدتاً در قسمت‌هایی از زندگی خسته و ناامید می‌شیم و این انکارناپذیره.] به هر حال من نمی‌دونم کِی می‌میرم، نمی‌دونم بعد از مرگم چه اتفاقی می‌افته و نمی‌دونم زندگیِ دیگری پس از این خواهم داشت یا نه؛ زمانِ من محدوده و واسه همین هم هست که دوست دارم طوری زندگی کنم که ضمنِ پیشرفت، هر لحظه آمادۀ تسلیمِ تمامِ دارایی‌هام باشم و در نهایت حسرتی نداشته باشم.

 

[ardalaan]

شما داخل هیچ رقابتی با هیچ کس نیستید. این که چی مهمه رو هر کسی به طور شخصی تعیین می‌کنه. یک معیار همه‌شمولی نداریم که بگیم مثلا رتبه مهمه یا نیست. اگر واسه شما مهمه که فلان رشته در فلان دانشگاه رو قبول بشید خب پس حتما براتون مهمه که رتبه مورد نیازش رو هم بیارید.
اگر می‌خواید در دل طبیعت به شغل چوپانی بپردازید، پس دیگه رتبه کنکور احتمالا براتون مهم نیست.
این که برای شما چی مهمه وابسته به این نیست که چه چیزی مهم دونسته میشه یا دیگران میگن چی باید براتون مهم باشه.
من موفقیت رو پشم میدونم. یعنی یک مبحث اضافی که انرژی افراد رو می‌گیره و اون‌ها رو درگیر مفاهیم غیرکاربردی می‌کنه و دنبال کردن انگیزه‌های شخصی رو به تأخیر میندازه.
مفهوم موفقیت نزدیکی پیدا کرده با مفهوم تظاهر. یعنی دنبال کردن چیزهایی که اسباب تظاهرن. رسیدن به هر چیزی که بتونی به عنوان برچسب روی خودت بچسبونی و خودت رو از بقیه جدا کنی، خودت رو در موقعیت خاصی نسبت به دیگران تعریف کنی و به این وسیله هویت جعلی برای خودت بسازی.

یک مثال جالبی به ذهنم میاد. وقتی توی کنکور بحث سوابق تحصیلی کمرنگ بود یا مطرح نبود، هیچ کس واسش مهم نبود معدل کی چند شده. یعنی موارد زیادی داشتیم از افرادی که همیشه امتحاناتشون رو بیست می‌گرفتن ولی درصدهای خیلی متوسطی رو در آزمون‌ها و نهایتا کنکور می‌زدن. کسی شاخ دونسته می‌شد که رتبه کنکورش خوب باشه، معدل ارزشی نداشت.
در مقطع لیسانس، اپلای مطرحه و معدل کارشناسی مهم‌ترین فاکتور تعیین کننده شانس پذیرشه. این جا هر کی معدل بالاتری داشته باشه شاخ دونسته میشه.
نه تو دبیرستان معدل مهم بود و نه تو کارشناسی. مهم رو شما تعیین می‌کنید. معیارهای بیرونی رو درونی نکنیم. ارزش خودتون رو با چیزی که عامل بیرونی ادعا می‌کنه تعیین نکنید. حقیقت مهم‌تر از ذهنیت دیگرانه. در دراز مدت، حرکت به سمت چیزی که اسم داره ولی از درون اهمیتی بهش نمیدی ممکن نیست. وقت رو برای اول شدن تلف نکنید.
هر کس هر متر و معیاری برای موفقیت تعیین کرد، شما مجبور نیستین دنبال بهترینش بدویین. گفت بهترین دانشگاه اونه، بدویین سمت اون. گفت میخوام به معدل اهمیت بدم، بدویی سمت اون، میگه رتبه مهمه، بدویی سمت اون. لامصب خودت کجایی؟ تو کی هستی؟ اصلا شخصیت تو کجاست؟ تو خودت رو با ارزش‌های دیگران تعریف می‌کنی؟ به چیزی اهمیت می‌دی که بهت می‌گن بهش اهمیت بدی؟ احساس پوچی نمی‌کنی؟ نمی‌خوای دنبال چیزی بری که معنا داشته باشه و فقط یک مسابقه کور برای بهتر کردن یه عدد نباشه؟
این تصور که فلان چیز بهترین دونسته میشه پس من بهش اهمیت میدم اشتباهه. تمرکز باید از روی تظاهر به برتری از طریق اعداد و عناوین و برندها بره روی انجام کار و تأثیر عملی. دنبال این باشیم که آشپز خوبی باشیم نه این که تو آشپزخونه خوبی باشیم. مطالب مربوط به موفقیت بیشتر تأکیدشون روی جنبه‌های متظاهرانه است تا دغدغه‌مندانه.

 

[f-1391]

چه سوال خوبی پرسیده ادمین.
چه زمانی خودتون رو موفق میدونین؟
وقتی ابتدایی بودم، به نظرم موفقیت یعنی قبولی در آزمون سمپاد.
وقتی راهنمایی شدم، دوباره همین فکر رو داشتم.
دوران دبیرستان موفقیت معادل بود با رشته‌ی خفن و دانشگاه خفن.
ولی در حال حاضر موفقیت رو توی پول میبینم.
به نظرم اونی موفق‌تره که بیشتر پول داره.
دندون پزشکی که کارش خیلی خوبه و معروفه تو شهر، با اینکه گرون میگیره بازم نوبتاش فوله، آدم موفقیه.
مهندس عمرانی که تو کار بساز و بفروشه و کلی آپارتمان داره و مسافرت‌های خارج از کشور میره ادم موفقیه.
حالا یه سری هم هستن از این‌پیجای زرد دارن، آموزش بورس، کریپتو، روانشناسی انگیزشی که درامدش هم خوبه، ولی اون به نظرم موفق نیست.
درامد زیاد هم تبصره داره واسم.

 

[Acwmw:']

بنظرم موفقیت از دید هرکسی فرق داره
ولی در نظرم موفقیت برای من گرفتن ی هدف تو ذهن و رسیدن بهش هست البته نه از هر راهی
و اینکه موفقیت در نظرم ینی خدا حواسش بهت خیلی باشه همیشه و همیشه بهش نزدیک باشی.

 

[Lincoln]

چه سوال خوبی پرسیده ادمین.
چه زمانی خودتون رو موفق میدونین؟
وقتی ابتدایی بودم، به نظرم موفقیت یعنی قبولی در آزمون سمپاد.
وقتی راهنمایی شدم، دوباره همین فکر رو داشتم.
دوران دبیرستان موفقیت معادل بود با رشته‌ی خفن و دانشگاه خفن.
ولی در حال حاضر موفقیت رو توی پول میبینم.
به نظرم اونی موفق‌تره که بیشتر پول داره.
دندون پزشکی که کارش خیلی خوبه و معروفه تو شهر، با اینکه گرون میگیره بازم نوبتاش فوله، آدم موفقیه.
مهندس عمرانی که تو کار بساز و بفروشه و کلی آپارتمان داره و مسافرت‌های خارج از کشور میره ادم موفقیه.
حالا یه سری هم هستن از این‌پیجای زرد دارن، آموزش بورس، کریپتو، روانشناسی انگیزشی که درامدش هم خوبه، ولی اون به نظرم موفق نیست.
درامد زیاد هم تبصره داره واسم.

چرا از دید شما اونی که بلاگر هست یا به قول شما پیج زرد داره ولی پول زیادی هم بدست میاره، موفق نیست ؟

 

[amir_]

موفقیت یچیزه نسبی ه

هرکسی فکر می کنه اگه به سقف ارزوهاش برسه موفق شده اینکه سقف ارزو هات چی باشه دست خودته
ولی این قضیه مشکل این که وقتی به اون سقف می رسی باز یه سقف دیگه برای خودت پیدا می کنی و این ادامه دارد....

 

[f-1391]

چرا از دید شما اونی که بلاگر هست یا به قول شما پیج زرد داره ولی پول زیادی هم بدست میاره، موفق نیست ؟

با بلاگرا مشکلی ندارم، ولی پیجای زرد بورس و کریپتو مردم رو گول میزنن.
پکیجاشونو با پرزنت دروغ میفروشن.
روانشناسای زردم همینن، گول میزنن ملت رو، درامدشون در ازای خدمت درست نیست.

 

[صوراسرافيل]

دید هرکس از موفقیت فرق داره،اما برای من هدف چندانی جز جامعه و کشورم نیست.زندگیم تهش میخواد چقدر بیارزه؟این زندگی که بهرحال از بین رفتست،لااقل کاری کنم برای بقیه بهتر شه.

 

[Strangers]

موفقیت چیست؟
قبلش بهتره ببینیم از دیدگاه چه فردی داریم بررسی میکنیم؟
خودمون یا هرکسی غیر از ما؟
معمولا خود ما خوشی زودگذری که زیاد توی زندگی ما اتفاق میوفته و به واسطه رد شدن از فیلتر یا کاری ه که عبور از اون درنظر ما سخت بوده میگیرم موفقیت ولی اون هدف والا و اصلی ه نیست.
مثلا دغدغه غالب دبیرستانی ها قبولی توی دانشگاه عموما تهران و بهترین سرشاخه رشته تحصیلی شون ه بعد از قبولی خوشحالن احساس رضایت میکنن ولی بعد یک مدت سرد میشن و دیگه انچنان در نظرشون بزرگ نمیاد.چرا؟ایا از اهمیت اون کم شده؟
نه!
اون اتفاق پایه و بیس درگیری های بزرگ تری شده که رد شدن از اونا درنظر سخت تر از اتفاق قبلی میاد پس به دنبال این ها حس رضایت بیشتری داره.حالا ممکنه حتما تحصیلی هم نباشه مثلا رسیدن به کسی که دوستش دارن و بودن باهاش ممکنه موفقیت به حساب بیاد برای فرد یا خریدن یک خونه جدید ولی خب غالبا این اتفاقات رو موفقیت بزرگ حساب نمیکنیم،راضی میشیم،خوشحال میشیم و شاید دستاورد هایی داشته باشیم ولی همه مون تقریبا یک جایگاه تعیین کردیم که از نظر اطرافیان و اتفاقات ها و ارزو های بچگی مون،نیاز ها و چیزهایی که حسرت شون رو داریم شکل گرفته.رسیدن به اون رو موفقیت حساب میکنیم در واقع اون چیزیه که همه چیز در مقایسه با اون پوچ و بی ارزش به حساب میاد و ترجیحش میدیم به هرچیزی.
غالبا چون توی ایران افراد راهی رو که شروع میکنن توش مشکل مالی دارن یا میبینن که پول براشون قدرت میاره به سمتش سوق داده میشن و یا دستیابی به پول رو موفقیت حساب میکنن و حالا ممکنه یک سری افراد برای رسیدن به این پول حاضر نباشن یک سری کار ها مثل دزدی و یا پخش اخبار کذب بکنن ولی خیلیا هم در نقطه مخالف اش قرار دارن.
روی نظر دیگران هم خیلی نمیشه مانور داد و درحالت مقبولیت کلی باشه کافیه به نظرم(که همون دستیابی به هدف کلی غالب جامعه یعنی پوله،حالا ممکنه 50 سال دیگه پول نباشه) چون شرایط متفاوته و از دید افراد فرق میکنه،خیلی ادم شانس بیاره یکی رو گیر بیاره یا در شرایطی قرار بگیره که عقایدش مشترک باشه تا هم درک بشه هم نظرات و کارهاشون به نظر هم درست و قابل تحسین باشن.

 

[zeynabgol]

وقتی احساس خوشبختی پایدار داشته باشم، موفقم.

 

[Orca]

وقتی احساس خوشبختی پایدار داشته باشم، موفقم.

خب چی باعث میشه احساس خوشبختی کنی؟
اون میشه طبیعتا معیارت

 

[merfan x1]

فکر میکنم کسی که شادی های کوچک موقت رو رها می‌کنه برای شادی بزرگتر پایدار آدم موفقیه.

 

[Bk_201]

واقعیت اینه هرکسی نمیتونه به هر چیزی که دلش بخواد برسه چون اون توانایی رو نداره
مهم هم نیست چقدر تلاش کنید بعضی چیزا رو فقط یکسری آدم میتونن انجام بدن اونم بخاطر توانایی های منحصر به فردشون
اگه واقع بین نباشیم و فقط کور کورانه رویا پردازی کنیم نه تنها باعث موفقیت خوشبختیمون نمیشه بلکه این بلند پروازی های بدون برنامه یه روز باعث میشن حسرت بخوریم