آرمانشهر؛ Utopia

[آنریل مجتبی]

جامعه آرمانی.
ایده این قضیه تا حد مستندش برمیگرده به فلاسفه یونان. جامعه ای که درش سعادت وجود داشته باشه. واقعیتی که کاستی نداره.
حوصله مقدمه چینی رو حداقل الان ندارم. پس:
به نظر شما وجود آرمانشهر ممکنه؟ اگه نیست و یا هست، چرا؟
آرمانشهر شما چطور جاییه؟ کی میتونه به وقوع بپیونده؟
و اینکه خودتون رو مجاز برای زندگی توی آرمانشهرتون میدونید؟

 

[_Violoncello_]

خب فکر میکنم ممکنه؛ آرمانشهری که ازش نام میبری، با وجود روشنی ساخته میشه؛ از اونجایی که به هر اندازه که سیاهی هست روشنی هم هست پس فکر میکنم این‌کار ممکنه. در حال حاضر کسایی هستن که به اندازه‌ی تک به تک اجزای وجودشون به دیگران ظلم میکنن و گاهاً ازش لذت هم میبرن و خب تعدادشون کم نیست، حقیقت غیرقابل انکاریه؛ اما فکر میکنم شاید یسری اتفاقات باشن که باعث بیدار شدن افرادی بشن که بیداریِ اونا میتونه موجب تشکیل این آرمان‌شهر بشه.
خب من فکر میکنم جایی که افراد حقوق برابر، مزایای یکسان، احترام یک‌اندازه دریافت کنن، بشه اسمش رو آرمانشهر گذاشت.
اینکه کی میتونه به وقوع بپوینده رو دقیق نمیشه گفت واقعا و دلیلش فکر میکنم این باشه که هنوز با وجود اینکه خیلی تلنگرها هست برای بلند شدن و کمر همت بستن، عده‌ی کثیری از افرادی که واقعا از این اوضاع سود میبرن، دست به کاری نمیزنن.
چندین نفر هستن که میخوان بلند بشن ولی خب مثل این میمونه که یه بچه _آرمانشهرمون در نظر بگیریمش_ میخواد شروع کنه به راه رفتن. برای اینکار معمولا علاوه بر کمکِ پاهاش، کمکِ روروک یا هر چیز دیگه ای نیاز داره؛ فکر کن مثلا پاهاش کمک میکنن بهش اما چرخای اون روروک نمیچرخه. یا چرخا میچرخن ولی پاها یاری نمیکنن؛ در هر دو صورت یادگیری برای این بچه یکم بیشتر از حد معمول طول میکشه. با این اوصاف یکم تشکیل این آرمانشهر طول میبره ولی در نهایت ممکنه.
و درباره‌ی اینکه من میتونم اونجا باشم یا نه، من خب واقعا آدم بدی نیستم! _هر چند میدونم اینو نباید خودم بگم ولی به هر حال_ پس شاید لیاقت زندگیش رو داشته باشم؛ نمیدونم.

*خب سعی کردم درست جواب بدم، دیگه نمیدونم این جوابایی بودن که برای سوال مناسب باشن یا نه>