- شروع کننده موضوع
- #1
masoomeh
کاربر حرفه‌ای
- ارسال‌ها
- 288
- امتیاز
- 19
- نام مرکز سمپاد
- فرزانگان بندر عباس
- شهر
- بندرعباس
- دانشگاه
- دانشگاه تهران
- رشته دانشگاه
- مهندسي پليمر
معلممون چند وقت پیش میگفت که مناظره ی خسرو و فرهاد زیباترین مناظره ی زبان فارسیه حالا شما نظرتون رو بگید!
اولین دیالوگ از خسرو و آخرین دیلوگ هم از خسرویه!
نخستین بار گفتش کز کجایی کجایی؟
بگفت از دار ملک آشنایی!
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند؟
بگفت اندوه خرند و جان فروشند!
بگفتا جان فروشی در ادب نیست
بگفت از عشق بازان این عجب نیست
بگفت از دل شدی عاشق بدین سان
بگفت از دل تو میگویی من از جان
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب
بگفت آری چو خواب آید کجا خواب؟
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک؟
بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
بگفتا کر خرامی در سرایش؟
بگفت اندازم این سر زیر پایش
بگفتا گر کند چشم تورا ریش؟
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش!
بگفتا گر کسیش آرد فراچنگ؟
بگفت آهن خورد گر خود بود سنگ!
بگفتا گر نجویی سوی او راه؟
بگفت از دور شاید دید در ماه
بگفتا دوری از مه نیست در خور
بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هرچه داری؟
بگفت این از خدا خوهم به زاری
بگفت گر به سر یا بیش خشنود؟
بگفت از گردن این وام افکنم زود
بگفتا دوستیش از طبع بگذار
بگفت از دوستان ناید چنین کار!
بگفت آسوده شو کین کار خام است
بگفت آسودگی بر ما حرام است
بگفتا رو صبوری کن در این درد
بگفت از جان صبوری چون توان کرد؟
بگفت از صبر کردن دل خجل نیست
بگفت این دل تواند کرد دل نیست
بگفت از عشق کارت سخت زار است
بگفت از عاشقی خوشتر چه کار است؟
بگفتا در غمش میترسی از کس؟
بگفت از محنت هجران او بس
بگفت از دل جدا کن عشق شیرین
بگفتا جون زیم بی جان شیرین
بگفت از من کنی دوری نگاهی
بگفت آفاق را سوزم به آهی
چو عاجز گشت خسرو در جوابش
نیامد بیش پرسیدن صوابش
به یاران گفت کز خاکی و آبی
ندیدم کس به این حاضر جوابی!
اولین دیالوگ از خسرو و آخرین دیلوگ هم از خسرویه!
نخستین بار گفتش کز کجایی کجایی؟
بگفت از دار ملک آشنایی!
بگفت آنجا به صنعت در چه کوشند؟
بگفت اندوه خرند و جان فروشند!
بگفتا جان فروشی در ادب نیست
بگفت از عشق بازان این عجب نیست
بگفت از دل شدی عاشق بدین سان
بگفت از دل تو میگویی من از جان
بگفتا هر شبش بینی چو مهتاب
بگفت آری چو خواب آید کجا خواب؟
بگفتا دل ز مهرش کی کنی پاک؟
بگفت آنگه که باشم خفته در خاک
بگفتا کر خرامی در سرایش؟
بگفت اندازم این سر زیر پایش
بگفتا گر کند چشم تورا ریش؟
بگفت این چشم دیگر دارمش پیش!
بگفتا گر کسیش آرد فراچنگ؟
بگفت آهن خورد گر خود بود سنگ!
بگفتا گر نجویی سوی او راه؟
بگفت از دور شاید دید در ماه
بگفتا دوری از مه نیست در خور
بگفت آشفته از مه دور بهتر
بگفتا گر بخواهد هرچه داری؟
بگفت این از خدا خوهم به زاری
بگفت گر به سر یا بیش خشنود؟
بگفت از گردن این وام افکنم زود
بگفتا دوستیش از طبع بگذار
بگفت از دوستان ناید چنین کار!
بگفت آسوده شو کین کار خام است
بگفت آسودگی بر ما حرام است
بگفتا رو صبوری کن در این درد
بگفت از جان صبوری چون توان کرد؟
بگفت از صبر کردن دل خجل نیست
بگفت این دل تواند کرد دل نیست
بگفت از عشق کارت سخت زار است
بگفت از عاشقی خوشتر چه کار است؟
بگفتا در غمش میترسی از کس؟
بگفت از محنت هجران او بس
بگفت از دل جدا کن عشق شیرین
بگفتا جون زیم بی جان شیرین
بگفت از من کنی دوری نگاهی
بگفت آفاق را سوزم به آهی
چو عاجز گشت خسرو در جوابش
نیامد بیش پرسیدن صوابش
به یاران گفت کز خاکی و آبی
ندیدم کس به این حاضر جوابی!
