برای این که حاشیه درست نشه از شعرهایی شروع می کنم که بار عاشقانه کم تری دارن ... درضمن اینا بیشترشون شعر نیشتن من اسمشونو گذاشتم پریشان حالی یا شعرواره ( یا به قول اصطلاح صدا و سیما دلنوشته!) خیلی هم تحفه نیستن ولی به هر حال همینی که هست

انتقاد و اینام مطرح کنید خوشحال می شم!
به نام او...
به نام او که هر نفس , طنین سبز لحظه هاســــت
به نام تو به نام عشق , که مثل دُر گران بهاســــت
***
به نام آن که صادق است , به نام آن که لایق است
به نام آن مسافری , که مست یک شقایق اســـــت
***
به نام آن که در غروب , چراغ مـــــــــهر برکشـــــــید
به نام آن که در دلش , محبتی همیشه دیــــــــــــــد
***
به نام آن که در کویـــــــر , به زیر ظل آفـــــــــــــــتاب
برای دل شکستگان , بَرَد یکی دو جرعــــــــــــــه آب
***
به نام آن که هیچ شب , تا به سحـــــــــــرگاه نخفت
فقط برای عاشقان , سبد سبد ترانـــــــــــــــــه گفت
***
به نام ساحت دلی , که پر تب است و شوق و شور
همان دلی که خسته است , از این همه کبر و غرور
***
به نام شوق مرغ عشق , برای درک زندگــــــــــــــی
برای اولین صــــــــــعود , رهاشدن ز بستگـــــــــــــی
***
به نام آن حقایقی , که هیچ جا و هیچ گـــــــــــــــــاه
کسی برای لحظه ای , به نورشان نشد گـــــــــــــــواه
***
به نام یک سکوت ژرف , ز بین این همه ســـــــــــــخن
به نام آن که خوب زیست , برون ز قید جـــــــسم و تن
***
به نام او که مالکِ , همه همیشه هر کجاســــــــــــت
به نام آن وجود پاک , که نام نامی اش خداســــــــــت