من تنها یک علت برای ِ ضعیف شدن ِ زبان ِ پارسی میشمرم: نازایا شدن.
ورود ِ واژههای ِ عربی تا جایي که زایایی ِ پارسی رو تهدید نکنه، چندان مشکلزا نیست.
شما فرض کنید بخواهید به جای ِ «معنا» یه واژهی ِ پارسی ِ جامد ِ دیگه بگید، مثل ِ «چَم»؛ چه فرقي میکنه؟ اگه تا حالا میگفتید «معناشناسی»، خواهید گفت «چمشناسی». اصلن فرض کنید «معنا» از واژهی ِ «مینو»ی ِ پارسی ِ میانه مشتق شده.
آسیب هنگامي اه که یک واژهی ِ عربی، با بسیاري از مشتقاتش وارد ِ زبان میشه. برای ِ نمونه: علم، عالم، معلم، تعلیم، تعلم، علوم، علامه، ...؛ اتفاقي که میافته این اه که فعلهای ِ «دانستن، دان-» و «آموزختن، آموز-» و مشتقاتشون کماستفاده میشن. این باعث میشه یک پارسیزبان به مشتقهای ِ بالقوهی ِ این فعلها عادت نداشته باشه. برای ِ نمونه، برای ِ بسیاري از ما سخت اه که میان ِ «آموزش» و «آموزانش» تفاوت بذاریم. هر چی تعداد ِ این مشتقات ِ عربی بیشتر میشه، تعداد ِ مشتقات ِ پارسی کمتر میشن. و این باعث میشه ما حتا در زمان ِ نیاز نتونیم از فعلهای ِ سادهیي که داریم مشتق بسازیم. و این بسیار آسیبزننده است.