افسانه ی یائس

[Fe@r]

در آخر دنیایم ایستاده ام
آنجا که فکرم
زمان و مکان را از خودش بیرون می راند
به خویش می نگرم
چیستم؟
ایستاده ام بر قله ی کوه تنهایی
کوهی که به خورشید آرزویم می رسد
از چه ساخته شده؟
خاطرات سوخته
یا اشک های سنگ شده؟
آیا خورشیدم مرا خواهد سوزاند؟
من چیستم؟
که عشق را براشفتم
و آرامش را کشتم
این چه نشانیست که بر من نقش بسته؟
هر نور و احساسی را می خشکاند
من نفرین بدست، من افسانه ی یائس...