یارآن کمک “ـ”

عزیزم منم سال سوم تحت فشار زیاد سمپاد از استرس بیمار (افسردگی و اختلال اضطراب) شدم و فقط دو سال طول کشید که به زندگی عادی برگردم.سلامت روح و جسم آدم از همه چیز مهمتره.اینکه یه آدم سالم عادی و شاد باشی بهتره تا اینکه یه آدم شاخ ناشاد و پر استرس باشی.اینو من میگم که دوسال ازعمرمو توی مطب دکتر و روانشناس گذروندم.الانم دارم توی یه دانشگاه سطح پایین که روم نمیشه به دوستام بگم زبان میخونم اما از زندگیم راضیم و خوشحالم که دیگه تحت اون فشار و استرس کشنده نیستم.اینم بگم که دستاوردای تو تا دم در مدرسه دستاورد حساب میشن.تو دنیای بیرون فقط شاید مایه ی حسرت دیگران بشن.هیچ استفاده ی دیگه ای ندارن.توی یه محیط آرومتر میتونی بدون استرس درستو بخونی و به رشته ی مورد علاقه ات هم برسی.موفق باشی دوستم

سلام دوست عزیز
بابت فشاری که مدرسه بهمون وارد میکنه که باید بگم عادی شده دیگه 😐 البته دوره دوم خیلی انتخاب ها تاثیر دارن روی میزان فشاری که به آدم وارد میشه. المپیادی بودن یا نبودن ، رشته ات ، میزان درس خوندن و …
البته بستگی به عکس العمل خودت هم در برابر فشار مدرسه داره که بخوای خودتو قوی نشون بدی یا ضعیف
بنظرم مهم ترین کار اینه که بدون دخالت شخص دیگه ای، بشینی دو دو تا چهار تا کنی و ببینی که هدف واقعیت چیه ، اگه راهی که سمپاد پیش پات میزاره تو رو به هدفت نزدیک میکنه ، باید تموم فشارها رو هم به جون بخری (البته همشم فشار نیستا، کلی قشنگی هم خواهد داشت). اگر هم از هدفت دور میشی که…
و اما
باید بگم که همونطور که توی کامنت ها هم آقا امین اشاره کردن، من هم خودم دوست داشتم انسانی بخونم و ادبیات دانشگاه تهران و…
اما به ریاضی هم علاقه دارم و راضیم ازینکه الان رشته ریاضی رو انتخاب کردم و خوشحالترم که باعث شد تا تو این راه المپیاد رو هم انتخاب کنم (و سمپاد این فرصت رو بهم داد!)
به عنوان یه دوستی که مثل تو بین تمام این بودن ها و نبودن ها گیج بودم، بهت توصیه میکنم که اول مطمئن شی که اگه مثلا الان خودتو دانشجوی روانشناسی تهران تصور میکنی، این علاقت زودگذره یا واقعیه. اگه بعد از اینکه با خودت کنار اومدی و با اطلاعات کافی دیدی که بازم میخوای روانشناسی تهران بخونی باید براش کلی تلاش کنی و اینکه بهترین انتخابت چیزیه که هم علاقه داشته باشی بهش، هم استعدادشو داشته باشی و با اطلاعات کافی رفته باشی سمتش.