2008-08-01
بهشت آرزو
هرکاری کنیم … هر ماشینی سوار شیم … خونمون هرجای این خاک باشه … ویلایی باشه یا آپارتمان … لباسامون مارک باشه یا دوخت… آیس پک بخوریم یا کیم … استیک بخوریم یا فلافل … آخرش …
جامون تو یه قبر پیش بقیه است!
دنیا رو با همه ی خوب و بدش
با همه زندونیای ابدش
پشت سر گذاشتن و رها شدن
رفتن و سری توی سرا شدن
واسشون تو بند دنیا جا نبود
دنیا که جای پرنده ها نبود
پشت سر گذشته های بی هدف
پیش رو لشگر آرزو بسر
تو بهشت آرزو گم نشدن
آدم حسرت گندم نشدن
وقتی موندن تو غبار زندگی
پر کشیدن از حصار زندگی
در مورد نویسنده
Nima
می لایک نو آدر!
5 نظر
زندگی سرسره است
می كنی دل از خاك
پله پله تا اوج
می روی تا پرواز
بعد هم از آن بالا
می خوری سر آرام
ذره ذره تا خاك . . .
“جامون تو يك قبر پيش بقيه است ” امروز سر همين موضوع كلي بحث كردم . يكي اومد گفت دارم ايدز ميگيرم گفتم مهم نيست.با تعجب نگام كرد . گفتم اخرش مرگه چه 10 سال ديگه چه يك سال ديگه چه يك ساعت ديگه ! اخرش هممون ميميريم … گفت عجب ديدگاهي داري يعني برات مرگ و زندگي مهم نيست ؟ گفتم مهم از چه نظر ؟ من ميگم زمان مرگ مهم نيست چون اخرش هممون تو يه قبر ميخوابيم چه دير چه زود بايد از فرصتمون استفاده كنيم … اون رفت ولي هنوز به خاطر ديدگاه بي تفاوت من در تعجب بود …
مرگ چیه بابا!ولش کن عشقتو بکن اون خودش یواشکی میاد بالای سرت فقط یک جوری زندگی کن که وقتی داشتی میرفتی اون دنیا سرتو بالا بگیری و خوشحال باشی
شاید باورتون نشه اما من خیلی از عزیزامو از دست دادم ولی برای هیچ کدومشون گریه نکردم خوشحالم بودم که رفتن چون ازاد شدن و وقتی هم خاطراتشونو یادم میاد خودمم آرزو میکنم که برم پیششون.اما میترسم شاید اونا بهشت باشن من جهنم همین اذیتم میکنه
مرگ هميشه ترسناك نيست… بعضي وقتام خوبه…
ولي اينكه بيام بگم نمي ترسم ازش دروغ محضه(با هر نوع املايي:دي)
من هنوز خيلي خيلي خواسته و آرزو دارم كه تا بهشون نرسم دلم نمي خواد بميرم…
اگه قرار بود بيايم تو اين دنيا و آرزوي مرگ كنيم اونوقت چه دليلي داشت واسه اينكه آفريده بشيم؟
ولي در اين كه آخر آخر بايد بريم تو يه جاي نهايتاً 2 متري و چيزي كه برامون مي مونه كارامونه نه خونه و ماشين و هزار جور چيزه ديگه شكي نيست!!!
من ديرتر از بقيه رسيدم!!
من با نويسنده ي قديمي مون موافقم!
E.L.E.S.A.R جان آدم ها اكثرا بخاطر رفتن بقيه گريه نمي كنن. بخاطر چيزي كه خودشون از دست مي دن ( و مصاحبت (املاش رو بلد نيستم!) آدم هاست) گريه مي كنن.
عسل بانو، اين ها يك مقدار جنبه ي شعاري دارن. حداقل براي من كه اين طوري بوده و فهميدم كه تمام مدتي كه فكر مي كردم بهش عقيده دارم فقط آرزو گم كرده بودم!!