ظاهر گرایی ، باطن مداری

سلام حاجی. خوبی؟

در مورد قضاوت:
یک بار در مورد دختری که سرو وضع خاصی داشت دو دلم قضاوت کردم، بعد دیدم با چادر سفید داره تنهایی تو نمازخونه‌ی یه کتابخونه‌ی عمومی نماز می‌خونه. از دیدگاه قبلیم نسبت به اون بدجوری پشیمون شدم.
در مورد ظاهر و باطن:
فکر می‌کنم آدم هر عقیده‌ای داشته باشه باید همه‌ی زندگیش هم همونجوری باشه. این نادرسته که یه نفر تظاهر کنه که چیز خاصی رو باور داره. مخصوصاً اگه برای منافع شخصی وموقعیت اجتماعیش باشه. شما به این کار میگید ریا. اما من میگم دروغ. چون دروغ فقط با زبون نیست؛ با رفتار هم میشه دروغ گفت.
من سعی نمی‌کنم ظاهرم رو دینی نشون بدم، جز در مواقعی که مجبور بشم. این کار برای من خیلی ناراحت‌کننده است. یعنی تظاهر به چیزی که بهش اعتقادی ندارم منو اذیت می‌کنه. مخصوصاً که نمی‌تونم نظر واقعیم رو ابراز کنم و احساس می‌کنم دروغگو و بی‌ارزشم.

اما نتیجه‌ای که میخوای بگیری از نظر من کاملاً درسته.

این اواخر یه مستند در مورد یک کشیش سوییسی دیدم که در قرون وسطا زندگی می‌کرد. این آدم به شهرهای مختلف سفر می‌کرد و مردم عادی رو با سخن‌چینی و دوبه‌هم‌زنی، جادوگر معرفی می‌کرد تا زنده زنده آتیششون بزنه. همین‌طور یکی از ملاهای دهه‌ی شصت که تو یکی از شهرهای کوچیک آذربایجان شرقی موعظه می‌کرد. مردم صف وامیستادن که این آقا تو لیوان چاییشون تف کنه؛ به اسم تبرک. (تف‌هاشم غلیظ و خلطی بودن). مریض‌های لاعلاج رو هم میاوردن پیشش تف می‌کرد تو حلقشون. و البته خودشو سید و اولاد پیغمبر هم معرفی کرده بود.

خودم هم عین همین رو دیدم. وقتی سوم دبستان بودم تو مدرسه یه معلم پرورشی داشتیم که بیشتر شبیه مأمور عقیدتی بود تا معلم. این آقا بچه‌ها رو با کابل کتک می‌زد که برن نمازخونه و نماز بخونن. یه بار هم با یه خط‌کش چوبی زد تو دستم. من هم محکم لگد کوبیدم به تخماش. اون داد زد و من از مدرسه فرار کردم. تنها چیزی که بعد از اون ماجرا یادم مونده این صحنه است که واستادم کنج دفتر، مدیر و بابام دارن سر هم داد میزنن بعدش تو خیابون یه پوشه‌ی نارنجی رنگ توی دستمه و دست دیگه‌م تو دست بابام. روی پوشه اسمم و فامیلمو نوشتن و بعد بابام منو تو یه مدرسه‌ی دیگه ثبت‌نام کرد.

خوب این رفتارها قطعاً با چیزهایی که توی کتاب‌های دینی می‌نویسن متفاوت هستند. حالا اینکه صرفاً دینی هستند یا نه رو من اظهار نظر نمی‌کنم. باید دین‌دارها خودشون توصیف کنن.

من فکر می‌کنم عقیده داشتن و رفتار کردن در راستای اون عقیده، باید آزاد باشه. اما نه تا حدی که آزادی دیگران رو محدود بکنه. در غیر این صورت باید حق رو پس گرفت.
با این همه نظرم اینه که عقیده ارزش کشته شدن نداره.

باهات موافقم حاجی.
جمش کن بریم. منم دیگه نیستم.