صبور، حساس یا هردو؟!

اتفاقا این خوبه که از فضای مدرسه بیرون بیاییم و کمی وارد جامعه‌ای متفاوت از قبل بشیم. من دوران دانش‌آموزی شنیده بودم که عده‌ای می‌گفتند دچار مشکلات خیلی زیادی در مورد این موضوع شدند اما جدی نمی‌گرفتم. حالا که از فضای مدرسه بیرون اومدم می‌بینم گاها خیلی تفاوت‌ها زیاده و آدم نمی‌تونه کنار بیاد. البته به مرور زمان حل میشه.
من جای شما بودم هرگز خودم رو سمپادی معرفی نمی‌کردم. من و خیلی‌های دیگه هیچ وقت نمی‌گیم سمپادی هستیم. یادمه یک بار توی یک همایش٬ مجری از یکی از بچه‌های سمپادی پرسید کدوم مدرسه هست؟ اونم گفت شهید بهشتی. پرسید هنرستان شهید بهشتی؟ (تو شهرستان‌ها مدرسه‌های سمپاد بیشتر به اسم تیزهوشان شناخته شده‌ان تا سمپاد یا اسم خودشون)

نهایت خود خواهیه که فکر کنیم کسی که سمپادی نیست حرف ما رو نمی فهمه
یا رو شونه ی غیر فرزانگانی نمی شه تکیه کرد
اینجوری نیست که بیای انسان ها رو به دوسته ی سمپادی و غیر سمپادی تقسیم کنی.
اینجوری نیست که تو به خاطر مدرسه ت لزومن از اونا برتر باشی .
دوست من این خیلی بده ! اونا همشون آدمن ! فقط ما نیستیم که آدمیم اونام هستن ! حتی احساس غربت معنا نداره . چون ویژگی های مشترک آدم ها خیلی خیلی زیاده … اونقدر که تفاوت های کوچیکی مثل مدرسه و شهر و حتی کشور توش گم می شن …

چقدر الان این حس رو دارم. خیلی بدِ خیلی…