نوستالژی

منم اینجا واسم خیلی نوستالژیکه ولی فقط پست های قدیمی وبلاگ و فروم
یه روز دکتر اژه ای رفت(می دونم گفتنش واسه یه پسر درست نیست ولی الان با بغض دارم این سطور را می نویسم) ما ها همه افسرده شدیم برای اولین بار تو عمرم به فضای مجازی پناه اوردم کمی بعد از اون قضایای سال 88 رخ داد و من افسرده و تر پژمرده تر شدم تنها دل خوشیم این بود که هنوزم سایتی هست به نام سمپادیا که تو یه عده فارغ التحصیل از سال های دور هستن یه عده بزرگتر دوست داشتنی یه عده که اون ها هم مثل من ناراحتند از شرایط و این امید دهنده بود ولی چی شد همه اون قضایا تموم شد دیگه فکر نکنم کسی حتی دکتر اژه ای را بشناسه تمام اون فضای ارمان خواهی تموم د دیگه همه فقط به فکر کنکور و المپیاد یا حتی علافی و… اند اون وقتی سال اول راهنمایی بودم خیلی شایع بود میون پیش ها که حتی از مهاجرت و غیره صحبت کنن چون خودشون را از همون موقع قبل از کنکور دانشجوی شریف و تهران می دونستن ولی حالا چی
وران بدیه دوران نا امیدیه گویا گرد نا امیدی پاشیدن به همه جا
فقط یه شعر از محسن نامجو(که اونم با این اهنگ اخرش حسابی ناامیدم کرد)مونده:
من لولیتایی می شناسم نقاش طبیعت بیجان
خسبیده در پر قو تهران
و احمد دیپلمه ی ریاضی نا راضی
راننده تاکسی زرد انبوه مشهد
هرودو مربوط به زمانه ای که به ناگاه نابود شد همه چیز از هر سو
ایران
و احمد گفت
ای لولیتا منم ان سوار خسته سرنوشت که ارمان نسلش تباه شد
و لولیتا عاشق ان تباه شد
عاشق شده بر احمد تباه شده بر اسبش بر تاکسیش
حتی رضا امیر خانی هم نوشته هاس عوض شدهه منی که از نوشته هاش سیر نمی شد و همه کتاباش را حداقل یه بار خونده بودم فکر نمی کردم قیدارش این جوری باشه
ارمیای پر از ارمان کجا و قیدار کجا؟
اصلن ولش کن بابا

هه!منی که اینجا بزرگ شدم هم دیگه انقدر سرم شلوغ میشه خیلی وقتا که یادم نمیاد بلاگی هم بود!
آدمای اینجا وقتی دبیرستانی بودن بیشتر دور هم جمع میشدن ،حتی خود تو سعید!پیش دانشگاهی هم بودی علی رغم همه ی مشغله هات بیشتر تو بلاگ دیده میشدی …
همه ی اون آدمایی که سال های 87و88 اینجا بودن دانشجو شدن و سرشون شلوغه!
من خیلی دوست دارم یه حرکتی بزنیم در راستای احیای این گروه نوشت…جمع کردن بچه ها تو فضای مجازی کار سختی نیست اگر هنوز همون قوه ی نوشتن ه و دغدغه باشه و اگر هنوزم از قدیمی ها کسی دلش برای این گروه نوشت تنگ بشه…

تو شروع کن!ما هم تا جایی که بتونیم کمکت میکنیم.

من هم دیگه تو فروم نمی رم برا اینجا پایم

من یه کم Html بلدم و بسیار کم css

یه روز یه شاعر میره پیش یه شاه یه شعر میگه(واج ارایی ((یه))!)
پادشاهم میگه بش نعمت فراوان بدن و پاداش بسیار شاعره منتظر می مونه به پتدشاهه میگه ببخشید کی پاداش من را میدید؟ پادشاه هم میگه یه چزی گفتی خوشم اومد و منم یه چیزی گفتم تو خوشت اومد دیگه این وسط پول چیه؟
حالا انگار شما هم اومدید یه چیز گفتید که خوشمون بیاد و رفتید پس چس شد؟

@علی:
کمی صبر داشته باشید 🙂

من سابقه ی حضور زیادی ندارم تو سمپادیا و وبلاگش و …همین یکی دو سالی ام که هستم بیشتر خواننده بودم و وقت زیادی واسه نوشتن و شرکت تو بحثا نداشتم.بعد خب از سال پیش که وارد دانشگاه شدم شدیدا دپ زدم.هیچ دلخوشی ای وجود نداشت..هر روز دلتنگ تر و دلتنگ تر شدم.تا الان که دیگه کاملا تو خودم فرو رفتم و ناامید از اومدن روزای خوب.چند بار سعی کردم که گروهای کوچیکی درست کنم تو دانشگاه و اون جریانای قدیمی رو راه بندازم.اما خب .. نشد به همون دلایلی که میدونیم هممون.بگذریم.دلم خوش میشه اگه یه روزی اینجا احیا بشه و باز بتونیم همون ادمایی که دلمون میخواد باشیم و همون جور که دوست داریم فکر کنیم و همون دوستیا و همون روزای خوب که هیچوقت مطمئنم فراموش هیچکدوممون نمیشه.خواهشا یکی دست به کار بشه.

به خاطر راه اندازی و نگهداری این سایت به شما تبریک می گویم و آرزوی موفقیت دارم.