پاسخ : امتحانات نهایی ۹۳ (ریاضی و تجربی)
در مورد ترجمه ها اینقدر وسواس به خرج ندین بابا!
×توی عربی، ترکیبهای اضافی-وصفی به این صورت میان که بعد از هسته، اول مضاف میاد و بعد صفت.
مثلا همین: بحاسة سمعٍ حادَّةٍ. هم از روی معنی و هم از روی ترتیب کلمات می فهمیم که سمع مضاف الیه و حادّة صفته. اگه میگین از کجا معلوم که حادّة صفت برای سمع باشه نه برای حاسة؟ خب برای اینکه مطمئن بشیم کدوم کلمه توصیف شده باید به ویژگیهای موصوف احتمالی و صفت توجه کنیم. میدونیم که صفت و موصوف از نظر عدد، جنس و معرف/نکره بودن با هم مطابقن. پس اینجا با توجه به اینکه حادّة مونثه، صفت هست برای حاسة. (حسّ تیز)
سمع هم که مضاف الیه بود برای حاسّة. (حسّ شنوایی)
×حالا اینارو چه جوری کنار هم بذاریم برای ترجمه؟
توی فارسی، برعکس عربی، ترکیبهای وصفی اضافی به این صورت میان که اول صفت میاد بعد مضاف الیه. (مثلا ما همیشه میگیم میز بزرگِ من؛ نمیگیم میزِ من بزرگ(مگر اینکه صفت بزرگمون برای من باشه و بخوایم بگیم که من خیلی گنده ام
![Whistling :-" :-"](/forum/styles/yahmas/smiles/whistling.gif)
؛ بیخیال؛ الان منظوم حالتیه که هم مضاف الیه و هم صفت برای یه هسته باشن)
پس حالا ما یه هسته داریم: حس. و یه صفت: تیز. و یه مضاف الیه: شنوایی. یعنی حسّ تیز+حسّ شنوایی در نهایت در ترجمه ی فارسی شد "حسّ تیز شنوایی".
نکته ی عربیش این بود که شما بهمید صفت برای کدوم کلمه اومده؛ و نکته ی ترجمه ایش این بود که بدونید در یک گروه اسمی فارسی، صفت تقدّم داره بر مضاف الیه.
×سعی کردم تشریح کنم تا خوب جا بیفته؛ مرسی که انشامو خوندین!
![Big Grin :دی :دی](/forum/styles/yahmas/smiles/big_grin.gif)