بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

[NEO]

مدتها بود که جای خالی این تاپیک احساس میشد.
اینجا راجب به استعدادهای قدیم و جدید سینمای خارج از کشور بحث میشه.
شما هم اگر بازیگر خاصی مدنظرتون هست میتونید به من پ.خ بدید، حتما توی تاپیک قرار داده میشه.


به عنوان اولین بازیگر میخوایم در مورد رابین ویلیامز(Robin Williams) صحبت کنیم.
ویلیامز بازیگر و کمیدن مشهور دهه ۹۰ بود که در فیلمهای مشهوری مثل Good Will Hunting، Dead Poets Society، Jumanji ایفای نقش کرده.
ویلیامز توی زندگی شخصی مشکلات زیادی داشت. از جمله اینکه توی چند برهه معتاد به الکل و موادمخدر بود و افسردگی شدید داشت و همین مورد هم روی عملکردش توی دهه‌ی اخیر تاثر منفی زیادی داشت.
رابین ویلیامز سرانجام در تاریخ ۱۱ ام آگوست ۲۰۱۴ خودکشی کرد و همسرش جسدش رو در حالی که توی اتاقش حلق‌آویز شده بود پیدا کرد.
اگر مثل من از طرفدارن فیلمهای قدیمی باشید حتما چندتا فیلم از ویلیامز دیدید.
خوب چه فیلمهایی از این بازیگر دیدید و نکته منحصر به‌فرد بازیگریش از نظر شما چی بود؟ اصلا بازی منحصر به‌فردی داشت به نظرتون؟
بنظرتون ویلیامز توی نقش‌های کمدی قوی‌تر ظاهر میشد یا نقش‌های جدی؟
و راستی بنظرتون چرا اکثر کمدین‌ها توی زندگی‌شون با اینکه میلیون‌ها نفر دوستشون دارند، دچار تنهایی و افسردگی میشن؟

 

[kimiyakim]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

والا من از این طریق میشناسمش که صدای جینی در علاالدین دیزنی مربوط به ایشون بود
وواقعا کارشم درست انجام داد.حسو منتقل می کرد .خیلی طنز آمیز صحبت میکرد
همین جینی کاراکتر موردعلاقه ی منه به خاطر صداپیشگی ویلیامز.

 

[NEO]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

IMDb طبق سنت هر ساله امسال هم فهرست جالبی رو منتشر کرده که در اون میزان بیشترین جستجویی رو که کاربرانش برای یک بازیگر انجام دادن رو نشون میده.
طبق این فهرست ده‌تایی شِی‌لین وودلی(Shailene Woodley) ستاره نوظهور این سالهای هالیوود رتبه اول این لیست رو به خودش اختصاص داده.

این‌بار میخوایم درباره این بازیگر صحبت کنیم.
کسی که برای اولین بار با فیلم The Descendants و با همبازی شدن با جورج کلونی دیده شد و امسال با دو فیلم The Fault in Our Stars و قسمت اول سری فیلم‌های Divergent به شهرت رسید.
خوب نظرتون درباره کارنامه کوتاه سینمایی ایشون چیه؟ از فیلم‌هایی که ازش دید و بازی اون راضی هستید؟
میتونه یکی از بازیگران آینده‌دار باشه یا صرفا داره یه موفقیت گذرا رو تجربه میکنه؟

 

[امیرحسین]

رابین ویلیامز(Robin Williams)

خب من معمولا این بخش از سمپادیا سر نمی زنم اما رابین ویلیامز رو دیدم و نشد ننویسم
خب من اولین کاری که ازش دیدم جومانجی بود (البته اگه Aladdin رو در نظر نگیرم)
بعدش Hook ، Mrs. Doubtfire ، Good Will Hunting و ...
خب فیلم های جدی مثل insomnia هم داشت اما من کلا کارهای طنزش رو بیشتر دوست داشتم بعضی چهره ها هستند که کلا راحت آدم رو می خندونند و انگار ساخته شدن واسه خندوندن یه مثال دیگه می تونه جیم کری باشه
نگاه به این عکسش کنید

اون فیلم Mrs. Doubtfire خیلی فوق العاده بود یکی از فیلم های بود که از داستانش کپی برداری خیلی زیادی شد
حتی یه فیلم ایرانی هم یادمه که از داستانش کپی برداری کرده بودن
واقعا جای افسوس داره کسی که تعداد بیشماری رو می خندونه خودش دچار افسردگی بشه (البته بنده خدا تو روابط عاشقانه خیلی موفقی نداشته و 3 بار ازدواج کرد ، معمولا این چیزا تو روحیه آدم تاثیر بدی ایجاد می کنه)
کسی که خودش فیلم What.Dreams.May.Come.1998. رو بازی کرده فیلمی که مربوط به بهشت و جهنمه فیلمی که به وضوح می گه خودکشی عاقبتش جهنمه
بده که بازیگر اون فیلم خود کشی کنه (البته اونطور که خوندم الکل و مواد غیر قانونی بی تاثیر نبودند)
چیز منفی که تو رابین ویلیامز دیدم همین مشروبات الکلی بود که آخرشم همین زندگیش رو نابود کرد ای کاش بقیه عبرت می گرفتن
چیزی که از رابین ویلیامز دوست داشتم خنده هاش بود خنده های قشنگی داشت
کمدی بودن خودش رو تو مراسم اسکارش نشون داد (برای فیلم Good Will Hunting که البته فیلم کمدی نبود) وقتی همه رو خندود با صحبت کردن درمورد پدرش
خدا رحمتش کنه

 

[کاربر حذف شده 8031]

بازیگری

آقا یه چیزی. شما واقعا با دیدن بازیِ بازیگران امروزی حال می‌کنید؟! احساس نمی‌کنید عوامل بسیاری مثل گریم‌های سنگین‌تر، تدوین حرفه‌ای‌تر و ابزارآلات مدرن سینما که برای کمک به بازیِ بازیگران به کار میرن، از ارزش کار بازیگران کم کرده؟ و یا بهتر بگم با وجود این ابزار کمکی آیا شما افت محسوس بازی‌ها رو نسبت به سینمای کلاسیک متوجه می‌شید؟ فرضا دی‌کاپریو توی از گوربرگشته. کار خاصی کرد واقعا؟

بیاید یکم راجع بازی‌ها صحبت کنیم. این بحث شاید سلیقه‌ای‌ترین بخش یه بحث سینمایی باشه. همون جور هم که نمو این موضوع در جوایز سینمایی کاملا مشخصه. بازیگر مورد علاقه شما کیه؟ چرا دوست‌ش دارین؟ سعی کنید مثال از فیلم‌های بازیگر مورد علاقه‌تون بزنید. اون سکانس‌هایی که نقش بازیگر پررنگ بوده. تا ما بیشتر با حس شما آشنا بشیم.

 

[rdahl_kn]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

خب من قبول دارم که فیلما دیگه اونقدرا مثل قبل به بی عیب و نقص بودن بازیگراشون وابسته نیستن و کار بازیگرا شاید از یه جنبه هایی خیلی آسون تر شده باشه.اما هرچیزی رو باید با دوران خودش سنجید. مثلا ما نمیدونیم چارلی چاپلین اگه بخواد توی یه فیلم امروزی بازی کنه چی کار میکنه. همون طور که تصور یکی مثل -چمیدونم- برد پیت توی یه فیلم سیاسفید قدیمی بدون اون جلوه های ویژه و گریم و بساط شاید جالب نباشه.به هر حال بازیگری الان شده اینی که هست. نه؟ تا حدودی از یه هنر به یه حرفه تبدیل شده.اما خب نمیتونیم بگیم بازیگر خوب نداریم

.چیزی که به نظرم تو (و خودم) رو اذیت میکنه اینه که فیلما دیگه زیادی شلوغ شدن. همه چیز شلوغ، سریع و پر زرق و برق اتفاق میفته. یا یه چیزی منفجر شده، یا یکی لخته، یا دعواست. ریتم فیلما کلا تند شده. برای همین نه بازیگر فرصت میکنه کار خاصی کنه، نه بیننده زمان داره صحنه ها رو مزه مزه کنه. این توی تمام قسمتای دیگه ی زندگی هم وجود داره. مثلا شجریان بزرگ و کوچک رو مقایسه کنید با هم. یا اولین ترک امینم با آخریش.

حالا سوال دومم اینه که بازیگرای امروزی رو با چه معیاری جدا میکنید؟مثلا الان رابین ویلیامز که همین بالا بود امروزیه؟ یا تام هنکس؟هلنا بونهم کارتر؟ جانی دپ؟ مریل استریپ؟ کیت بلانشت؟ ادوارد نورتون؟ متیو مک کانهی؟ ناتالی پورتمن؟ خیلی زیادن دیگه منظورم رو گرفتی. الان بگو چه طوری تشخیص بدم امروزی کدوماشه تا من روش بحث کنم.

 

[کاربر حذف شده 8031]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

بیخیال تو رو خدا. چرا اینقدر با قیاس‌های من با سینمای کلاسیک مشکل داری؟! خب اوج سینما اون موقع بوده و خب منم معیارم اوناست و مدام به اونا ارجاع میدم. من دارم میگم وقتی بازی‌های بازیگران کلاسیک رو می‌بینم، و بازیگران امروزی رو تفاوت رو کاملا احساس می‌کنم. و منظور بحث روی این هست. اینجاست که باید بحث کینم. شما می‌تونی بگی نه به نظر من بازیگرای امروزی خوب‌ن. تو اشتباه می‌کنی! نه اینکه قیاس من رو با اون موقع اشتباه بدونی.
فیلم‌ها شلوغ شدن رو قبول ندارم. نه! درک‌ش هم نمی‌کنم. گفتم گریم پیشرفت کرده، تدوین پیشرفت کرده، فیلمبرداری پیشرفت کرده و ... اینا باید باعث بشن بازی‌ها بهتر بشن. حالا آیا این شده یا نه؟! قبول دارید یا نه؟

بازیگران کلاسیک میشن جیمز استوارت، جان وین، هنری فوندا، کری گرانت، اینگیرید برگمن و... خب دارم میگم سینمای کلاسیک و بعد کلاسیک رو دارم مقایسه می‌کنم دیگه. پس تام هنکس و همه افرادی که مثال زدی، امروزی و یا بعد کلاسیک محسوب میشن. زیاد روی این سخت گیری نکن حالا.

 

[rdahl_kn]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

خب پس تقریبا اینایی که گفتم به علاوه ی مورگان فری من، مارلون براندو و آل پاچینو، جک نیکلسون و چند نفر دیگه بازیگرای خیلی خیلی خوبی هستن. : ))))

خب آره تو نمیتونی بگی هیچ کدوم از اینا میشن جیمز استوارت یا هامفری بوگارت یا کلارک گیبل. ولی مثلا چه طوری میتونی بگی آل پاچینو بازیگر بدیه؟من باز تاکید کنم که آخه دلیلی نداره سعی کنن اونا باشن! یه سری تعریف ها عوض شده. ما دیگه نیازی نداریم به اون استایل از بازیگری.
تو مثل پدرای شصت هفتاد ساله رفتار میکنی که میگن "اون موقع ها تا با یکی چند سال رفت و آمد نداشتی که نمیدونستی آدم خوبیه یا بدیه. کسی با کسی ندیدنشناخت دوست نمیشد! دوست مجازی؟! (یا حتی بدتر، پارتنر مجازی؟!) به این که نمیگن ارتباط اجتماعی! عصر طلایی ازدواج اون موقع بود."و جواب من اینه "چرا! دقیقا میگن ارتباط اجتماعی. عصر طلایی ازدواج بود که بود. الان کلا فلسفه ی ازدواج عوض شده! نوع ارتباط هامون عوض شده. ما دیگه نیازی به بچه ی همسایه و این استایل ارتباط نداریم."صرفا عوض شده.گلدن ایج تموم شد رفت. همه ی بازیگرای خوبش هم به رحمت الهی رفتن، و این که ما تلاش کنیم بازیگرامون رو همون جا و همون مدلی نگه داریم و اون شکلی آموزششون بدیم به درد نمیخوره!

بعدم این که تدوین پیشرفت کرده، فیلمبرداری پیشرفت کرده و همه ی اینا بدتر باعث شده که کار بازیگر cover up بشه. من که دارم این رو میگم. خب تو هم که داری این رو میگی!

 

[کاربر حذف شده 8031]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

سعی کنن اونا باشن یعنی چی؟! اونا هم بازیگر بودن، اینا هم بازیگر هستن دیگه. هیچ چیزی توی سینمای راجع بازیگری تغییر نکرده. جلوی بازیگر فیلمنامه رو می‌ذارن -و می‌ذاشتن- و میگن -و می‌گفتن- بخون‌ش، والسلام!
من به این معتقدم بازیگرای امروز چندین تا ایراد دارن. یکی اینکه به شدت سانتی‌مانتال دوست‌ان. عشق‌شون اینه که یه صحنه بدن و گریه و زاری کنن، خودشون رو بزنن و ... حامد بهداد بازی دیگه! و اینکه چهره‌ها و حالات صورت‌ها رو دیگه نمی‌پسندم. فرضا توی سینما کلاسیک یه دختری رو می‌خواستم به عنوان معشوقه انتخاب کنن، به شدت رو چهره‌ش حساس بودن. مثلا همین مریلین مونرو. بیلی وایلدر برای فیلم بعضی‌ها داغ‌ش رو دوست دارن مونرو انتخاب کرد. مونرویی که بنا به دلایلی حتی نمی‌تونست خوب دیالوگ حفظ کنه. ولی برای اون نقش چهره‌ش فوق العاده خوب بود.
البته قبلا هم اینجا من گفته بودم که وقتی فیلمنامه بد باشه، زیاد نمیشه از بازیگرها هم انتظار داشت. حقیقتا فیلمنامه‌های امروزی فاجعه‌ان. و من فیلمی از آل‌پاچینو من تا حالا ندیدم که خوب باشه. فیلم و فیلمنامه هم باید خوب باشن تا بازیگر هم به چشم بیاد. و البته یکی از ریشه‌های همون سانتی‌مانتالیسم. همین فیلمنامه‌هاست. بازیگر قرار نیست که گریه کنه، زاری کنه تا بتونه حس غم رو منتقل کنه. گاهی اوقات فقط این حس باید با حالا صورت منتقل بشه. فرضا این حالت نگرانی رو توی چهره جین دارول ببین. خیـــلی خوبه، خیلی منتقل کننده حسّه. خیلی بهتر از بازی‌های امروزی هست که این حس رو معمولا با گریه و یا حالات عجیب و غریب نشون میدن.

خدایی این قیافه آدری هیپبورن رو ببین. عاشق‌ش نمی‌شی؟! حالا فرض کن توی یه داستان عاشقانه نقش معشوقه رو بدن به این. خب تماشاگر کلی بهتر می‌تونه همذات پنداری کنه با معشوق. توی سینمای امروز من همچین قیافه‌ای یادم نمیاد!

​

در کل اینکه بحث سلیقه خیلی دخیل‌ه لااقل توی بازی. می‌تونی حرفای من رو قبول نداشته باشی ولی نمی‌تونی من رو متهم به نوستالژیک‌بازی کنی. مثال‌ت هم سراسر یه مغلطه است. من خودم تو بازیگرای امروزی خیلی راسل کرو دوست دارم. قیافه خوبی داره. سانتی‌مانتال نیست. و به معنای واقعی کلمه نقش‌هاش رو درک می‌کنه و بازی می‌کنه.

× خدایی خدایی خدایی، دوارن طلایی چه کاستی در انتقال منظور داره که باید از گلدن‌ایج استفاده کنی؟! # تذکر_جدی # درج_در_پرونده بر این فرض که حتّی کلماتی مثل cover up منتقل کننده بهتری برای منظور باشن.

 

[moOn:)]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

خدایی این قیافه آدری هیپبورن رو ببین. عاشق‌ش نمی‌شی؟! حالا فرض کن توی یه داستان عاشقانه نقش معشوقه رو بدن به این. خب تماشاگر کلی بهتر می‌تونه همذات پنداری کنه با معشوق. توی سینمای امروز من همچین قیافه‌ای یادم نمیاد!

مگه می شه عاشق ایشون نشد؟ :ط آدری هپ بورن تکرار نشدنیه.

البته قبلا هم اینجا من گفته بودم که وقتی فیلمنامه بد باشه، زیاد نمیشه از بازیگرها هم انتظار داشت. حقیقتا فیلمنامه‌های امروزی فاجعه‌ان. و من فیلمی از آل‌پاچینو من تا حالا ندیدم که خوب باشه. فیلم و فیلمنامه هم باید خوب باشن تا بازیگر هم به چشم بیاد. و البته یکی از ریشه‌های همون سانتی‌مانتالیسم. همین فیلمنامه‌هاست. بازیگر قرار نیست که گریه کنه، زاری کنه تا بتونه حس غم رو منتقل کنه. گاهی اوقات فقط این حس باید با حالا صورت منتقل بشه. فرضا این حالت نگرانی رو توی چهره جین دارول ببین. خیـــلی خوبه، خیلی منتقل کننده حسّه. خیلی بهتر از بازی‌های امروزی هست که این حس رو معمولا با گریه و یا حالات عجیب و غریب نشون میدن.

این حرفا به نظرم خیلی کلی گوییه. مثلن حالت چهره ی ناتالی پورت من تو فیلم قوی سیاه. انصافه بگیم ضعیف بود یا گویا نبود؟

خب آره تو نمیتونی بگی هیچ کدوم از اینا میشن جیمز استوارت یا هامفری بوگارت یا کلارک گیبل. ولی مثلا چه طوری میتونی بگی آل پاچینو بازیگر بدیه؟من باز تاکید کنم که آخه دلیلی نداره سعی کنن اونا باشن! یه سری تعریف ها عوض شده. ما دیگه نیازی نداریم به اون استایل از بازیگری.

دقیقن. تو فیلمای کلاسیک بازی ها خالص تر ه و به زعم من، خام تر. الان شما حرکات و تن صدا و لحن -مثلن- آدری هپ بورن رو بذار تو یکی از فیلمای امروزی. خب فیلم داغون می شه!
یه چیز دیگه هم هست که به نظر من الان بازی ها متفاوت تر شدن. تو سینمای کلاسیک سبک بازی ها خیلی شبیه به هم بود. الان تنوع بیشتر شده. مثلن نقش معشوقه خیلی کلیشه نیست تو فیلمای کلاسیک؟ رفتارها، حرکات و ... . اما الان بازیگرا از اون فرم ثابت و کلیشه خارج شدن.

من هم به شدت عاشق سینمای کلاسیک و همه چیزش هستم ولی فکر می کنم الان مقایسه کردن هیچ فایده ای نداره. خیلی چیزها عوض شده و در آینده هم این اتفاق می افته. تعارضی نمی بینم بین لذت بردن از هر دوش.

 

[Bluegirl]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

من فیلمای کلاسیک زیاد نگاه نکردم نمیتونم در مورد میزان سختی بازی های اون موقع نظر بدم ولی بنظرتون همین امکانات جدید تا حدی باعث سختی کار بازیگرای این دوره نمیشه؟ فیلمای امروزی به شدت جلوه های ویژه داره و خیلی از چیزایی ک ما میبینیم واقعی نیستن بازیگر دورش فقط ی پرده سبزه و باید وانمود کنه تیر خورده یا دارن بهش حمله میکنن و این فقط در مورد فیلم های علمی تخیلی نیست حتی یسری فضا سازی های ساده رو هم با جلوه های ویژه درست میکنن و خب هم باید بازی کنن هم اون فضا یا موقعیت رو تصور کنن بنظرتون این موضوع تاثیر گذار نیست؟
بعد این قضیه انتقال احساسات من هر دفعه که فیلم million dollar baby رو میبینم به گریه میفتم تک تک سکانسایی ک هیلاری سوانک بازی کرده منو متاثر میکنه کاملا حس غم ناراحتی رو به من منتقل میکنه وقتی غذای مونده رو برمیداره تلاشای بیوقفش برای اینکه فرانکی استادش بشه و همینطور تا اخر
یا فیلم les miserables بازی ان هاتاوی از جمله بازی هایی ک منو به گریه میندازه یا چمیدونم whiplash جی کی سیمونز محشره وقتی وارد کلاس میشد اون حس ترس و نا امنی کاملا به من منتقل میشد حتی از شدت استرس من به جای موزیسین ها دستام عرق میکرد

 

[مهدی]

پاسخ : بازیگری

آقا یه چیزی. شما واقعا با دیدن بازیِ بازیگران امروزی حال می‌کنید؟! احساس نمی‌کنید عوامل بسیاری مثل گریم‌های سنگین‌تر، تدوین حرفه‌ای‌تر و ابزارآلات مدرن سینما که برای کمک به بازیِ بازیگران به کار میرن، از ارزش کار بازیگران کم کرده؟ و یا بهتر بگم با وجود این ابزار کمکی آیا شما افت محسوس بازی‌ها رو نسبت به سینمای کلاسیک متوجه می‌شید؟ فرضا دی‌کاپریو توی از گوربرگشته. کار خاصی کرد واقعا؟

کاملا واضح و مبرهنه که سلیقه کلاسیکی داری. :‌دی
با یه نقل قول شروع می‌کنم؛ یادم نیست اسکار یا گلدن گلوب بود و یا حتی چه سالی بود، ولی یادمه از جن آنیستن دعوت کردن بره روی سن یه حرف جالبی میزد.

... and with special thanks to the make up artists because we owe them and they are very important in our job ...

می‌خوام بگم که واقعا گریم نقش خیلی مهمه رو ایفا می‌کنه و مثال بارزش هیث لجر بود توی د دارک نایت.

ولی با قسمت ابزارآلات مدرن موافقم. الان دیگه اکثر فیلم شده پرده سبز و بازیگر عملا کار خیلی خاصی نمیکنه [nb]هرچند باز هم به بازیگر نمی‌شه ایراد گرفت.[/nb]

من به این معتقدم بازیگرای امروز چندین تا ایراد دارن. یکی اینکه به شدت سانتی‌مانتال دوست‌ان. عشق‌شون اینه که یه صحنه بدن و گریه و زاری کنن، خودشون رو بزنن و ... حامد بهداد بازی دیگه! و اینکه چهره‌ها و حالات صورت‌ها رو دیگه نمی‌پسندم. فرضا توی سینما کلاسیک یه دختری رو می‌خواستم به عنوان معشوقه انتخاب کنن، به شدت رو چهره‌ش حساس بودن. مثلا همین مریلین مونرو. بیلی وایلدر برای فیلم بعضی‌ها داغ‌ش رو دوست دارن مونرو انتخاب کرد. مونرویی که بنا به دلایلی حتی نمی‌تونست خوب دیالوگ حفظ کنه. ولی برای اون نقش چهره‌ش فوق العاده خوب بود.

یه مثال هم من بزنم، یه سکانسی بود توی سیتی لایتس اگه اشتباه نکنم.
سر چاپلین برای اینکه اون سکانس طبیعی در بیاد «یک سال» طول داد اون صحنه رو.
و یا در ریجین' بول پارت آخرش که باید رابرت دنیرو یه فرد چاق میبود چاهار ماه فیلم رو متوقف کردن و گذاشتن که با یه رژیم خیلی «شاخ» ایشون چند ده کیلو اضافه کنن. [nb]البته تو این مورد هیچ کس به کریستین بیل نمی‌رسه. سه تا فیلم machinist, batman و American hustle رو ببینید تا به حرفم پی ببرید.[/nb]

و من فیلمی از آل‌پاچینو من تا حالا ندیدم که خوب باشه

scent of a woman , scarface, Godfather I&II و ...
امکان نداره ازین شاهکارها خوشت نیاد، خیلی عجیب بود این حرفت برام.

+ بیاید در مورد متیو مک کانهی صحبت کنیم.
شخصی که تا قبل از ترو یتکتیو سیگار نمی‌کشید ولی الان... :‌دی

 

[moOn:)]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

امروز، 4 می، تولدشه. ؛؛)
کدوم یکی از فیلماشو بیشتر دوست دارید؟

 

[happiestchemist]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

من چرا از چهره این بشر که شما انقد ستایشش میکنید بدم میاد؟
هر نوع چهره ای علاقمندان خودش رو داره من چهره های حال حاضر سینما رو بیشتر میپسندم.

 

[maziar]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

امروز، 4 می، تولدشه. ؛؛)
کدوم یکی از فیلماشو بیشتر دوست دارید؟

واقعا سخته انتخاب کردن بین فیلم هاش.

اون سادگی و کودکی دوست داشتنیش توی My fair lady
یا مهربونی و صداقتش و عشقش کنار یکی از بهترین بازیگر های مرد مورد علاقه ی من Fred Astaure توی Funny face
یا ...

و نمیشه از این گذشت که اهنگ هایی که توی این فیلم ها خونده شده رو تک به تک دوست دارم.

Oh the towering feeling
Just to know somehow you are near
the overpowering feeling
that any secondy you may suddenly apear
...​

 

[rdahl_kn]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

به علی رضا:
بله اساس کار عوض نشده. همون طور که اساس نقاشی هم هیچ وقت عوض نمیشه.یه کاغذ سفید میذارن جلوی نقاش، رنگ میدن بهش میگن بکش. اما بازیگرای قدیمی حس متفاوت و جو متفاوتی رو به وجود میاوردن نسبت به الان. این رو قبول نداری؟ (واقعا نگو که قبول نداری! )
ولی مثلا همین آدری هپبرن، خیلی زیبایی کلاسیک و خوبی داره. کلا هم عاشقشم. ولی به سینمای الان ما میاد؟ فیلما الان دارن تمرکز میکنن روی نشون دادن چهره های واقعی. کسی که الزاما خوشگل یا خوش هیکل نباشه. کسی که اسطوره ای و متفاوت نباشه. کسی که بتونه حس زندگی روزمره رو تلقین کنه. (این تیکه رو اگه قبول نداشته باشی مشکلی ندارم! )

+ من رو همون طور که هستم بپذیر! همون طور که من تو و طرز صحبتت رو (با توجه به تاپیک ماهی و گربه) پذیرفتم و به عنوان یک fellow user (اگر اصرار داری بخون همکاربر ) خیلی برام قابل احترامی و هرچقدرم دعوامون بشه از خوندن پستات لذت میبرم در کنار بالارفتگی فشارخون! مرسی.

به مون: اتفاقا منم میخواستم ناتالی پورت من رو مثال بزنم. البته از این چهره ها توی فیلمای مختلف زیاد داریم. بازم میشه مثال زد. دقیقا هم برای فیلمایی که خیلی رئال نیستن به کار رفتن. (ینی همون چیزی که بالا گفتم.)

درمورد حرفای بلوگرل: از این لحاظ ها هم کارشون سخت تر شده. به من بگن بیا ادای کتک خوردن در بیار خندم میگیره تا نیم ساعت حرف نمیتونم بزنم! آسون نیست.

 

[کاربر حذف شده 8031]

پاسخ : بحث و بررسی در مورد بازیگران خارجی

ببینید این رو قبول دارم که کلا فیلم‌ها از لحاظ روایتی و حتّی مضمون کلا متفاوت شدن. ولی اینکه ماهیت اون چیزی که بازیگر قراره انجام بده، مطلقا عوض نشده. همون‌طور که اون کاری که نقاشی قرار بوده انجام بده عوض نشده. و نخواهد شد. حالا شاید روش‌های جدیدی پیدا شده باشه برای انجام این مهم ولی هدف همون‌ه. بازیگران قراره منتقل کننده حس شخصیت‌های فیلم باشن. باز هم میگم این موضوع خیلی سلیقه‌ای هست ولی تا حدی. این حد، اول از همه به فیلمنامه بستگی داره. باید شخصیت اول از همه یه شخصیت پخته باشه. و دوم هم توانایی بازیگره. حالا می‌خوام یکم بیشتر با مثال حرف بزنم.

جیمز کاگنی توی فیلم التهاب شدیدِ رائول والش. اول از همه، استدلال من برای اینکه میگم این بازی جزو بهترین بازی‌های تاریخ سینما است اینه که شخصیت فوق‌العاده پیچیده کاگنی توی فیلم خوب از آب در اومده. این فیلم یکی از بهترین شخصیت‌های ضدِقهرمانی گنگستری تاریخ سینماست. توی اینجور فیلم با این نوع شخصیت‌ها فیلم‌ها متاسفانه فاز روان‌شناسانه برمیدارن و گند میزنن به فیلم. ولی این یکی اینجوری نبود. فیلم بسیار عادی و عوام پسند قصه خودش رو میگه. از ویژگی‌های شخصیتی این آدم توی فیلم اینه که یه دزد خشن و بی‌رحم‌ه. و خشونت جزوی از شخصیت‌ش هست. دچار نوعی صرع هست. و اینکه هنوزم که هنوزه به شدت به کمک مادرش محتاج‌ه. و هر وقت تقابل این دو شخصیت میشه ما به طور واضح کودکی که توی شخصیت کاگنی باقی مونده رو می‌بینیم. حالا توجه شما رو به عکس بالا جلب می‌کنم. چهره، یه چهره خشن‌ه و با کنش‌های شخصیت بیشتر هم میشه پی برد به این موضوع. ولی میمیک صورت خاصه، یه جورایی بیبی فیسه. پس هم از لحاظ ظاهری جیمز کاگنی فوق العاده بود برای ایفای نقش این شخصیت و هم توانایی این کار رو داشت. لزوما ویژگی‌های ظاهری چیز خاصی نیست. قراره نیست خیلی خوشگل، خیلی تنومند یا ... باشه. باید به شخصیت بیشترین شباهت رو داشته باشه. [nb]واقعا دوست ندارید فیلم التهاب شدید رائول والش رو ببینید؟ خیلی فیلم خوبی‌ه خدایی.[/nb]

شلی دووال توی فیلم درخششِ استنلی کوبریک. انتخاب بازیگرها توسط کوبریک توی اغلب اوقات خوب‌ه. توی فیلم درخشش هم اگه قرار بود من انتخاب بازیگر کنم به یقین همین انتخاب‌ها رو انجام می‌دادم. شلی دووال کلا فیلم زیاد باری نکرد و بهترین و مشهورترین فیلمی هم که بازی کرد همین فیلم بود. خب یکی از دلایل این کم بازی کردن میمیک خاص صورت‌ش هست. توی این فیلم هم شخصیتی که دووال ایفای نقش کرد یه شخصیت ترسو و منفعل‌ه. و تمامی این حس‌ها قابل دریافت هست توی صورت دووال. علاوه بر این دووال واقعا خوشگل نیست. و این می‌تونه یکی عوامل اصلی باشه که بش یه نقشی بدن که شوهرش اون رو دوست نداشته باشه. توی این فیلم هم همین‌جوره. جک نیکلسون از دووال خوشش نمیاد. جک نیکلسون از پسرش بیشتر خوشش می‌اومد ولی از زن‌ش اصلا خوشش نمی‌اومد. و وقتی تبلور این موضوع رو ما توی صحنه‌ای می‌بینیم که وقتی نیکلسون یه زن لخت رو می‌بینه به شدت و با ولع به سمت‌ش کشیده میشه. باز هم بس نیست که منظور از چهره خاص لزوما ویژگی‌های مثبت هم حتی نیست ؟

دنی لوید توی فیلم درخششِ استنلی کوبریک. به نظرم بهترین بازیگر این فیلم همین دنی لویده. هم به خاطر توانایی خودش و هم به خاطر اینکه شخصیت‌ش توی فیلم از همه پخته تره. چهره‌ای سرشار از معصومیت و البته چشم‌هایی پر از کنکجکاوی. تمامی این ویژگی ها توی شخصیتی که باید توش بازی می‌کرد هم باید می‌بود.

جک نیکلسون توی فیلم درخششِ استنلی کوبریک. و امّا این بازیگر خوب که توی فیلم فاجعه بود! من مهم‌ترین دلیل این موضوع رو فیلمنامه می‌دونم. ابدا شخصیت نیکلسون توی فیلمنامه در نیومده. یه شخضیت روان‌پریش بدونِ دلیل. حالا بازیگر هر جقدر خودش رو به در و دیوار بکوبه هم بازی‌ش خوب نخواهد شد، که نشد هم. علاوه بر این‌ها جک نیکلسون برای اینکه بخواد بهتر نقشش رو ایفا کنه متاسفانه به احساسات‌گرایی روی میاره. و خودش به در و دیوار می‌زنه. این کارا باری این‌ه که شخصیت ترسناک‌تری رو بتونه به تماشاگر تحویل بده ولی ابدا موفق نیست. به شدت بازی مصنوعی از آب در اومده به همراه اطوارهایی دیوانه وار!

کیم نواک توی فیلم سرگیجهِ هیچکاک. یکی از بهترین بازی‌های تاریخ سینماست. البته بگم هیچکاک از ایفای نقش کیم نواک راضی نبوده. ولی واقعا بازی‌ش خوبه. اونایی که هیچکاک دیدن می‌دونن که هیچکاک وقتی می‌خواسته یه زن اغواگر رو نشون بده، معمولا روی موهای بلوند شخصیت‌ش زیاد کار می‌کرده. اینجا هم این ویژگی ظاهری رو هیچکاک با گریم به شخصیت فیلم‌ش اضافه کرده. کیم نواک قراره بوده توی فیلم جیمز استوارت رو فریب بده و این جز با جذابیت ظاهری‌ش ممکن نبود.

آل‌ پاچینو توی فیلم صورت‌زخمیِ برایان دی پالما. اولا اینکه فیلم بدی بود. و ثانیا که شخصیت آل پاچینو اصلا در نیومده بود. آل پاچینو سرآمد بازیگرای احساسات‌گرای هست. به شدت بد ادا و اطوار در میاره. مثلا توی همین فیلم‌ش به کرات آل پاچینوی عصبانی‌ای رو می‌بینیم. در حالیکه ابدا این درست نیست. وقتی که شما زیاد احساسات رو بروز بدید و این عمل به صورت افراطی بیفته، در انتقال حس بازیگر دچار مشکل میشه. شخصیت باید به جاش عصبانی بشه و به جاش هم عادی رفتار کنه.

راسل کرو توی فیلم گلادیاتورِ رایدلی اسکات. و اما از محبوب‌ترین بازیگرهایی که من خیلی دوس‌ش دارم و توی سالیان اخیر هم فیلم زیاد بازی کرده، راسل کرو! به شدت خوب بازی می‌کنه. مثلا توی همین فیلم کرو یه شخصیت قاطع و مصمم و شجاع‌ست. این‌ها صفات باعث نشدن که ما توی هر جایی از کرو شاهد این باشیم که داد بزنه، عصبانی باشه یا کار خاصی بکنه. کرو شخصیت شجاع و قاطع‌ش رو با کنش‌های خوب‌ش به ببینده نشون میده.


× من بارها گفتم توی هنر سلیقه یه چیز پذیرفته شده ولی تا یه حدی. باید بتونید دلیل بیارید. حالا این دلایل شاید به زعم قانع کننده نباشن ولی باید دلیل بیارید تا یه بحث خوب سینمایی شکل بگیره. اینکه من این رو دوست دارم و اون رو دوست ندارم، ابدا قانع کننده نیست! تحمیل حرف اونجاست که کسی بیاد بم بگه فیلم صورت زخمی خوبه و تو چجوری بدت میاد؟ یا ناتالی پورتمن خوبه، تو چجوری بدت میاد ازش؟ این تحمیله. نه پورتمن و آل پاچینو یه فیلم خوبم بازی نکردن. پس من بحثی اصلا روی این افراد ندارم. شما اگه از اون فیلم ها خوشتون میاد -امیدوارم با دلیل- من مشکلی ندارم باتون ولی من خیلی مشکل دارم.
× خدای من! نمردم و دیدم کسی از چهره آدری هیپبورن خوشش نمیاد! مگه میشه؟ مگه داریم؟ ولی باشه قبول. ولی اینجور افراد پراکنده مهم نیستن. توی سینما با عوام مردم سر و کار داریم و عوام مردم و مخاطبان هم آدری هیپبورن رو دوست داشتن و دارن.
امّا شاید اینجوری فکر می‌کنید که چون این چهره ها خیلی خاصن شاید بزنن تو ذوق. ببینید نمی دونم از افراد جذابی مثل هیبورن و مونرو چقدر فیلم دیدید ولی جاهایی باید اینقدر شخصیت جذاب و اغواگر باشه. و این ویژگی چون جزوی از شخصیت هست ابدا توی ذوق نمیزنه. به شخصه دوست دارم توی خیالم معشوقه‌م در زیباترین حالت ممکن باشه. سینما هم یه جور رویاست. من خیلی راحت می‌تونم با چهره هیبورن، مونرو، برگمن و ... به عنوان معشقوه‌م همذات پنداری کنم. اینکه توی سینمای مدرن افراد بیشتر منفعل شدن، ناتوان هستن هم درسته متاسفانه. ولی این نقدی هست که به سینمای مدرن اتفاقا وارده. توی وسترن های کلاسیک ما قهرمان داریم، چجورم! جان وین! اما آدم عجیبی نیست ما دوسش داریم و باش همذات پنداری می‌کنیم. توی دنیای مدرن هم نوع زندگی‌ها فرق کرده ولی همچنان قهرمان داریم ولی سینمای مدرن یه مقدار از این موضوع فاصله گرفته که من به شخصه خوشم نمیاد ازش ولی من حرفم کلی بود. یعنی حتی برای این شرایط خاص هم ما بازی‌های خوبی نمی‌بینیم. شما نقش هایی رو که دی کاپریو بازی کرده، بدیدش به برد پیت، هیو جکمن و ... فرقی می کنه؟ نه. البته این تا حدی هم به کمبود بازیگر خوب بر می گرده و اینکه دست کاگردان ها خالیه برای انتخاب بازیگر. و اینکه من بارها گفتم از سینمای مدرن کمتر فیلمی رو به یاد دارم که خوشم اومده باشه ازش. فیلمنامه‌ها سراسر مشکله. با فیلمنامه مشکل‌دار باور کنید هیچ بازی‌ای به چشم نمیاد.