فیلم‌های مستقل

[NEO]

فیلم‌های مستقل به گونه‌ای از فیلم‌ها اطلاق میشه که معمولا توسط کارگردانان و بازیگران غیرمشهور اون هم خارج از استدویوهای فیلم‌سازی بزرگ و با هزینه‌ی بسیار پایین ساخته میشن.
در فیلم‌های مستقل داستان و فیلمنامه حرف اول رو میزنه و معمولا در این دست فیلم‌ها جلوه‌های ویژه جای زیادی نداره و بیشتر اونچه باعث پیشبرد و موفقیت فیلم میشه هنرنمایی بازیگران اون فیلم هست.
فیلم‌های مستقل تبلیغات پر سروصدا و پرزرق‌وبرق بلاک‌باسترها رو ندارن و نهایت تبلیغات اونها تریلرها و پوسترهایی‌ِ که ازشون منتشر میشه.
حتی جشنواره‌های بسیاری هم وجود داره که مخصوص رقابت فیلم‌های مستقل هست که شناخته‌شده‌ترینشون "جشنواره فیلم ساندنس" هست که ما اخیرا فیلمی رو که از دل همین جشنواره بیرون اومده بود در اینجا با هم دیدیم.
اما اصلی‌ترین موضوع راجع به فیلم‌های مستقل که باعث میشه لقب مستقل بهشون اطلاق بشه تفکر حاکم بر این نوع فیلم‌ها هست.
فیلم‌های مستقل غالبا ژانر اجتماعی و محتوای انتقادی دارن و در اونها معمولا از یک نوع تفکر حاکم انتقاد میشه و سفارشی نیستند.
پس اگر از دیدن فیلم‌های پاپ‌کورنیِ بی‌محتوا و بدون داستان خسته شدید دیدن فیلم‌های مستقل به شما توصیه میشه.

Birdman مورد انتظارترین فیلم مستقل سال، اثر کارگردان مشهور مکزیکی،
آلخاندرو گونزالز اینیاریتو
که احتمالا قبلا سایر فیلم‌های اون مثل Grams 21 و Babel رو دیدید. ​

خوب با این اوصاف از طرفداران فیلم‌های مستقل هستید؟
بنظرتون فیلم‌های مستقل چقدر میتونند در تصاحب گیشه‌ها و نظر مثبت مخاطبین عام اون هم توی دوره‌ای که تمایل بیشتر استودیوهای فیلم‌سازی به ساخت بلاک‌باسترها و آثار پرهزینه معطوف شده موفق باشند؟
و ضمنا آخرین فیلم مسقلی که دیدید چی بود؟ نظرتون رو درباره‌ش همینجا بگید.

 

[جنا]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

به به. راضی.

خب فیلم‌های مستقل عموماً برای جذب مخاطب عام ساخته نمی‌شند و معمولاً پای ثابت‌شون یه قشر خاص‌اند. سرمایه‌گذاری روی مخاطب عام هم نمی‌کنند. اکثراً دیدم که مخاطب‌های عام از پیچیدگی بیش از حد فیلم‌نامه‌ها و این‌ها شکایت (!) دارند و حتی اعتراض می‌کنند که چرا فیلم اصطلاحاً همون پاپ‌کورنی نبود و کاری نکردید که ما هم خوش‌مون بیاد و اینا. به‌خصوص در ایران این قضیه خیلی شدیده.

هوم. پیشنهاد می‌کنم سری به سینمای هنر و تجربه بزنید و فیلم‌هاشون رو ببینید. تجربه‌ی خوبی‌ان از سینمای مستقل. مثلاً فیلم‌های پرویز، تابور، ماهی و گربه که این دوره اکران شده‌ان و فکر می‌کنم هنوز هم اکران باشند. یک کار از سعید -روستایی- هم بود که اون هم مورد مناسبیه.

 

[Rain Man]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

من واقعا از این طور فیلم ها خوشم میاد و مهم ترین دلیلشم همینکه اون همه جلوه های ویژه و غیره و غیره ندارن که کلا آدم رو از بطن فیلم به بیرون پرت کنن...

البته خوب در زمان حال همون طور که نفر قبل از من هم شاره کردند اکثر مردم همون فیلمای پر زرق وبرق هالیوود رو ترجیح میدن و به همین علت معمولا این فیلما نمی تونن به موفقیت چشمگیری دست پیدا کنن
اما نکته ای که وجود داره اینکه اگر واقعا داستان فیلم اونقدر قوی باشه که افراد طرفدار فیلم های پر زرق و برق همه به خودش جذب کنه اون موقعست که میشه گفت اون فیلم واقعا موفقیت آمیز بوده...

آخرین فیلم مستقلی هم که دیدم (البته کاملا مطمئن نیستم مستقل باشه اما کمپانی مشهوری نساخته بودش... ) فیلم The Purge Anarchy بود و خوب واقعا داستان خیلی قوی داشت و البته من تبلیغات زیادی هم راجع بهش ندیدم... ولی به همه توصیه میکنم این فیلم رو ببینن :-\

 

[Arghavan S]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

به نظرم فیلم‌های مستقل ن که «سینما» رو می‌سازن حتّی -- سینمایی که مبتنی ه بر داستانِ قوی و بازی‌های قوی و کارگردانی‌های قوی و غیره؛ نه تبلیغاتِ عظیم و امثاله که از سینما یه «صنعت» می‌سازن به‌جای یه «هنر» .
و خب، تا وقتی که مخاطب عام دنبالِ «هنر»ِ هنر نباشه، فیلم‌های مستقل هم نمی‌تونن چندان -به قول محمد- گیشه‌ها رو تصاحب کنن. همون‌طور که در باقیِ هنرها همین‌طور ه و آثار عامه‌پسندتر -عامه نه به معنای منفی، به معنای دقیقِ «عامه»- معمول‍اً تفاوتِ فاحشی دارن با آثارِ حرفه‌ای‌تر؛ مثل‍اً در ادبیات.

× آخرین فیلمی که دیدم هم، «500Days of Summer» بود -مطمئن نیستم توی این دسته بگنجه کامل‍اً ولی خب توی جشن‌واره‌ی ساندنس اکران شده‌بود -. در مجموعه‌ی کیوت‌ترین فیلم‌های دنیا قرارش می‌دم شخصاً "-: بازی‌ها واقعاً خوب بود، فیلم شیوه‌ی روایی جالبی داشت، و خب داستانِ خوبی هم بود. در کل کامل‍اً راضی بودم ازش.

 

[NEO]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

خیلی خوشحالم که میبینم اینجا هم هستن کسانی که دنبال دیدن فیلم‌های واقعی هستند و به داستان بیشتر از هر فاکتور دیگه‌ای اهمیت میدن.

آخرین فیلم مستقلی هم که دیدم (البته کاملا مطمئن نیستم مستقل باشه اما کمپانی مشهوری نساخته بودش... ) فیلم The Purge Anarchy بود و خوب واقعا داستان خیلی قوی داشت و البته من تبلیغات زیادی هم راجع بهش ندیدم... ولی به همه توصیه میکنم این فیلم رو ببینن :-\

× آخرین فیلمی که دیدم هم، «500Days of Summer» بود -مطمئن نیستم توی این دسته بگنجه کامل‍اً ولی خب توی جشن‌واره‌ی ساندنس اکران شده‌بود -. در مجموعه‌ی کیوت‌ترین فیلم‌های دنیا قرارش می‌دم شخصاً "-: بازی‌ها واقعاً خوب بود، فیلم شیوه‌ی روایی جالبی داشت، و خب داستانِ خوبی هم بود. در کل کامل‍اً راضی بودم ازش.

البته لازمه خاطرنشان کنم که سری فیلم‌های Purge فیلم مستقل نیسنتد ولی درباره 500Days of Summer شک دارم که فیلم مستقل هست یا نه چون بعضی ویژگی‌های فیلم‌های مستقل رو داره و بعضی دیگه رو نداره.(قابل بحث هست این مسئله.)
ضمنا جشنواره ساندنس فقط و فقط مختص فیلم‌های مستقل نیست و سایر فیلم‌ها با بعضی معیارهای خاص هم شانس رقابت توی این جشنواره رو دارند.

 

[NEO]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

امسال فیلم‌های مستقل خیلی خوبی اکران شدن.
فیلمهایی که تو این چند وقت دیدم به ترتیب اهمیت اینا هستن:

۱. Whiplash
محشر بود این فیلم!
کلا فیلم‌های که ژانر موسیقی باشند ولی میوزیکال نباشن خیلی انگشت شمار و کمن.
wiplash یکی از همین فیلم‌هاست که با یه داستان جالب و البته بازی محشر نقش مکمل داستان، جی‌کی سیمونز(فلچر)، شما رو عاشق خودش میکنه.
این فیلم هم استحقاق اسکار بهترین فیلم سال و هم بهترین نقش مکمل رو داره.


۲.Nightcrawler
نمیدونم ذاتا از فیلم‌های که جیک جیلینهال بازی میکنه خوشم میاد یا عاشق داستان این مدل فیلم‌ها هستم ولی Nightcrawler داستانی رو روایت میکنه که قبلا تو هیچ فیلمی ندیده بودم.
به شدت راضی‌ام از فیلم.


۳. Boyhood
شکی نیست که پسربچگی یه درام منحصر به فرد بود ولی فیلم داستان گیرا و مشخصی نداشت و صرفا بزرگ شدن و زندگی عادیه شخصیت اصلیش رو به تصویر میکشید.
از نکات مثبت فیلم تا حدودی میوزیکال بودن اون بود که باعث میشد خستگی ناشی از مدت زمان طولانیش رو فراموش بکنید.


۴.Birdman
حقیقتش از این فیلم با اینکه خیلی تحویلش گرفتن و همینجور هم پشت سر هم دارن بهش جایزه میدن خوشم نیومد و از ایناریتو انتظار خیلی بیشتر از اینها رو داشتم.


۵.The Theory of Everything
در کل نظرم درباره فیلم مثبته ولی اگر بجای زندگی شخصی هاوکینگ بیشتر به کارهای علمی و نظریه‌هاش میپرداخت خیلی جذاب‌تر میشد.
در کل فیلم بیشتر درباره خود شخص هاوکینگ و معلولیت جسمانیش بود تا یه فیزیکدان برجسته.


نظر شما درباره این فیلم‌ها چیه؟
یکم بحث کنیم درباره‌شون.

 

[Arghavan S]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

من Boyhood رو دیدم فقط. "-: و نظرم به شدّت مثبت ه درموردش.
ایده‌ی اصلی که بزرگ شدن و تغییراتِ یه پسربچه توی یه بازه‌ی دوازده ساله بود، خیلی خیلی نظرم رو جلب کرد. به شدّت دوست داشتم این ایده رو.
بازی‌هاشون خیلی خوب بود. -مخصوصاً اتان هاک و پاتریشیا آرکت-
موسیقی‌متن‌هاش رو خیلی دوست داشتم. خیلی خیلی زیاد.

شکی نیست که پسربچگی یه درام منحصر به فرد بود ولی فیلم داستان گیرا و مشخصی نداشت و صرفا بزرگ شدن و زندگی عادیه شخصیت اصلیش رو به تصویر میکشید.

همین ایراد رو به سه‌گانه‌ی Before ِ لینک‌لیتر هم می‌شه گرفت خب آخه که.
و خب این که همین فیلمِ بی‌داستان رو طوری روایت کنی که مخاطب رو تا تهِ فیلم بکشونه توانایی کارگردان رو می‌رسونه؛ هوم؟
× یه تیکه از دیالوگ‌های Before Sunrise در همین راستا، که می‌تونه توجیه‌طوری باشه. مثل‍اً. :
[ltr]

Jesse: Alright, uh, I had this idea, okay?

Céline: Um-hmm...

Jesse: For a television show. Some friends of mine are these cable access producers, do you know what that is, cable access? (Céline shakes her head.) Umm, I dunno...Anybody can produce a show real cheap, and they have to put it on. Right? And I have this idea for this show that would last twenty-four hours a day for a year straight, right? What you do, is you get three hundred and sixty-five people from cities all over the world, to do these twenty-four hour documents of real time, right, capturing life as it‘s lived. Um, you know, it would start with uh, a guy waking up in the morning, and, uh, you know, taking the long shower, eating a little breakfast, making a little coffee, you know, and, uh, reading the paper.

Céline: Wait, wait. All those mundane, boring things everybody has to do every day of their fucking life?

Jesse: I was going to say the poetry of day to day life, but (Celine starts laughing) you know, you say the way you say it, I'll say it the way I say it...

Céline: (Laughs.) I like that.

Jesse: No listen, think about it like this...

Céline: Who's gonna want to watch this?

Jesse: Well, alright, think about it like this. Why is it, that a dog, you know, sleeping in the sun, is so beautiful? You know, it is, it‘s beautiful, you know, but a guy, standing at a bank machine, trying to take some money out, looks like a complete moron?

Céline: So, it‘s like a National Geographic program, but on people?

Jesse: Yeah!

[ltr]

 

[Pan]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

۱. Whiplash
خیلی فیلم خوبی بود. بعد از مدتها یه فیلم اینجوری هم دیدیم. از نکته‌های مثبتش بازی عالی بازیگراش بود. قطعه‌های موسیقی که تو فیلم اجرا میشد هم واقعا عالی بود. از نظر من بهترین نامزد امسال هم همین فیلمه. داستانشم عالی بود. من انتظار نداشتم زیاد قشنگ باشه واسه همین وقتی دیدمش خیلی شوک شدم!

۲.Nightcrawler
از اون فیلمایی بود که اعصاب آدمو خورد میکنه و من خیلی خوشم میاد. داستان فیلم هم که به کل تازه بود و قبلا هیچ جا مثلش نبوده. احتمال اینکه اسکار نقش اول مردو ببره هم بالائه (نامزد شده؟)

۳. Boyhood
این فیلمم خیلی قشنگ بود. داستان خاصی نداشت ولی منو در کل فیلم بدنبال خودش کشوند. البته به نظرم با توجه به اینکه دوازده سال صرف فیلمبرداری از زندگی پسره شده خیلی بهتر از اینا می‌تونست باشه.


۴.Birdman
این فیلمو اینقدر ازش بد گفتن من اصن نگاه نکردم. اصن هیچ شور و اشتیاقی هم واسه دیدنش ندارم.


۵.The Theory of Everything
این فیلمم خیلی خوب بود. موسیقی متنش خیلی عالی بود و از نظر من فیلمبرداریش و رنگ فیلم خیلی خوب بود. به نظرم روی نکات خوبی زوم کرده بود.

+ یه چیزی: فیلم The Drop فیلم مستقل محسوب میشه آیا؟

 

[NEO]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

همین ایراد رو به سه‌گانه‌ی Before ِ لینک‌لیتر هم می‌شه گرفت خب آخه که.
و خب این که همین فیلمِ بی‌داستان رو طوری روایت کنی که مخاطب رو تا تهِ فیلم بکشونه توانایی کارگردان رو می‌رسونه؛ هوم؟

Before ها رو ندیدم ولی به نظرت این توجیه مناسبیه که چون فیلم‌های قبلی یه کارگردان داستان مشخصی نداشتن پس لزوما فیلم جدیدش هم نباید داستان مشخصی داشته باشه؟
اصولا به این قضیه اعتقاد داری که مهمترین رکن یه فیلم داستان اون هست؟
خوب فیلمی که داستانی نداشته باشه دیگه چی ازش میمونه؟
اگر قرار باشه فیلمی داستان نداشته باشه که همه میتونن یه دوربین دستشون بگیرن و از زندگی روزمره‌شون فیلمبرداری کنن و اسمش رو بذارن فیلم. :د

ضمنا گفتی فیلم جوری روایت شده که مخاطب رو تا آخرش میکشونه.
خوب این مورد حداقل در مورد خود من صدق نمیکنه و من مجبور شدم واسه تموم کردن فیلم اون رو به یه سریال چهار قسمتی تبدیل کنم چون واقعا طولانی و خسته‌کننده بود.

+ یه چیزی: فیلم The Drop فیلم مستقل محسوب میشه آیا؟

نه.

 

[Arghavan S]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

Before ها رو ندیدم ولی به نظرت این توجیه مناسبیه که چون فیلم‌های قبلی یه کارگردان داستان مشخصی نداشتن پس لزوما فیلم جدیدش هم نباید داستان مشخصی داشته باشه؟

من این رو نگفتم که. :د جایی که Beforeها رو منشن کردم، حرف‌م این بود که اگه فیلمِ بی‌داستان فیلمِ نا-خوب یی باشه، Beforeها هم فیلم‌هایی بودن بدون داستان خاص و صرفاً مبتنی بر دیالوگ و بازی و سایر عوامل، و کلّی هم مورد استقبال قرار گرفته‌ن. [nb]امتیازِ Before Sunrise توی راتن‌تومیتوز 100% ه، Before Sunset امتیازش 95% ه و Before Midnight امتیازش 98% . متاکریتیکِ Before Sunset هم 90% ه و Before Midnight 94% . امتیازِ راجر ایبرت به Before Midnight 4/4 ه حتّا.[/nb]
و این که -البته با توجه به این که من فقط Beforeها و Boyhood رو دیده‌م از فیلم‌های جناب لینک‌لیتر- می‌شه که این «داستان خاص نداشتن» رو یه ویژگی سبکی کلی پنداشت برای جناب لینک‌لیتر. [صرفاً دارم می‌گم «می‌شه» که این‌طوری «فرض» کرد آ. "-:]

درست ه که مهم‌ترین رکنِ فیلم، داستان‌ش ه؛ ولی همه‌ی ارکانِ فیلم داستان نیست که. نظر شخصی خودم این ه که اگه فقط مثل‍اً موسیقی فیلم و بازی‌ها و داستان و دیالوگ‌نویسی‌ها [کل‍اً سناریو، بدون احتساب داستان، منظورم ه.] و فیلم‌برداری رو درنظر بگیریم به عنوان چیزهایی که نقش دارن توی تعیین کیفیت فیلم، داستان 25درصد مهم ه، بازی‌ها و فیلم‌برداری و سناریو هر کدوم 20درصد، موسیقی 15درصد. درست ه که داستان به طرزِ بولدی مهم ه؛ ولی بقیه‌ی ارکان اون‌قدرها هم بی‌اهمیت نیستن و می‌تونن خــیلی تاثیر داشته‌باشن توی کیفیت فیلم.
برای همین ه که این جمله‌ت -«اگر قرار باشه فیلمی داستان نداشته باشه که همه میتونن یه دوربین دستشون بگیرن و از زندگی روزمره‌شون فیلمبرداری کنن و اسمش رو بذارن فیلم. :د»- رو مخالف م باهاش. :د این که داستان ویژه‌ای وجود نداشته‌باشه توی فیلم، دلیل نمی‌شه که با فیلم‌برداری از زندگی روزمره یکی باشه که. :د

 

[Lorca]

پاسخ : فیلم‌های مستقل


The Theory of Everything
James Marsh

به نظرم خیلی فیلم دوست‌داشتنی‌ای بود؛ طبعاً به زندگی علمی خود استیون هاوکینگ کمتر پرداخته بود، چرا که اساس فیلم بر اتوبیوگرافی‌ای استوار بود که جین هاوکینگ، همسر استیون، از زندگی‌شون نوشته بود. در حقیقت می‌شه گفت فیلم بیشتر زندگی جین و استیون رو از دیدگاه جین نشون می‌ده. بدون شک چیزی که فیلم رو متمایز و خاص کرده، بازی‌های عالی هر دو شخصیت اول فیلمه. Eddie Redmayne در نقش استیون هاوکینگ به طرز باورنکردنی‌ای خوب موفق شده علائم و ویژگی‌های یک بیمار مبتلا به ALS رو تصویر کنه و Felicity Jones در نقش جین هاوکینگ هم بسیار خوب در قالب نقشش فرو رفته و خیلی تأثیرگذار ظاهر شده. علاوه بر این‌ها، موسیقی متن فیلم برای من دوست‌داشتنی و تأثیرگذار بود.

Boyhood
Richard Linklater

یکی دیگه از کارهای جذاب و کاملاً مطابق سبک خاص Linklater. البته باید این سبک رو دوست داشته باشید تا از فیلم‌های Linklater لذت ببرید. من این مدت کامنت‌های دوگانه‌ای شنیدم راجع به Boyhood؛ بعضی‌ها حوصله‌شون سر رفته بود از اینکه «اتفاق خاصی» توی فیلم نمی‌افته، و بعضی‌ها از دیدن جریان زندگی، اون‌طوری که هست، لذت برده بودن. اما این یکی از تخصص‌های Linklaterاه که وقایع رو، اون طوری که توی زندگی می‌شناسیم، نه با درام اضافه و حتی موزیک‌ متن پرطمطراق، خیلی ساده به تصویر بکشه. به شخصه از دیدن فیلم و از ایده‌ی به تصویر کشیدن رد شدن یک پسربچه از دوران پسربچگی‌ش خیلی خوشم اومد. بازی‌های فیلم هم کاملاً دوست‌داشتنی بودن.

 

[NEO]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

من این رو نگفتم که. :د جایی که Beforeها رو منشن کردم، حرف‌م این بود که اگه فیلمِ بی‌داستان فیلمِ نا-خوب یی باشه، Beforeها هم فیلم‌هایی بودن بدون داستان خاص و صرفاً مبتنی بر دیالوگ و بازی و سایر عوامل، و کلّی هم مورد استقبال قرار گرفته‌ن. [nb]امتیازِ Before Sunrise توی راتن‌تومیتوز 100% ه، Before Sunset امتیازش 95% ه و Before Midnight امتیازش 98% . متاکریتیکِ Before Sunset هم 90% ه و Before Midnight 94% . امتیازِ راجر ایبرت به Before Midnight 4/4 ه حتّا.[/nb]
و این که -البته با توجه به این که من فقط Beforeها و Boyhood رو دیده‌م از فیلم‌های جناب لینک‌لیتر- می‌شه که این «داستان خاص نداشتن» رو یه ویژگی سبکی کلی پنداشت برای جناب لینک‌لیتر. [صرفاً دارم می‌گم «می‌شه» که این‌طوری «فرض» کرد آ. "-:]

درست ه که مهم‌ترین رکنِ فیلم، داستان‌ش ه؛ ولی همه‌ی ارکانِ فیلم داستان نیست که. نظر شخصی خودم این ه که اگه فقط مثل‍اً موسیقی فیلم و بازی‌ها و داستان و دیالوگ‌نویسی‌ها [کل‍اً سناریو، بدون احتساب داستان، منظورم ه.] و فیلم‌برداری رو درنظر بگیریم به عنوان چیزهایی که نقش دارن توی تعیین کیفیت فیلم، داستان 25درصد مهم ه، بازی‌ها و فیلم‌برداری و سناریو هر کدوم 20درصد، موسیقی 15درصد. درست ه که داستان به طرزِ بولدی مهم ه؛ ولی بقیه‌ی ارکان اون‌قدرها هم بی‌اهمیت نیستن و می‌تونن خــیلی تاثیر داشته‌باشن توی کیفیت فیلم.
برای همین ه که این جمله‌ت -«اگر قرار باشه فیلمی داستان نداشته باشه که همه میتونن یه دوربین دستشون بگیرن و از زندگی روزمره‌شون فیلمبرداری کنن و اسمش رو بذارن فیلم. :د»- رو مخالف م باهاش. :د این که داستان ویژه‌ای وجود نداشته‌باشه توی فیلم، دلیل نمی‌شه که با فیلم‌برداری از زندگی روزمره یکی باشه که. :د

البته یه مقدار زیادی از بحث و مقایسه‌ای که ما الان داریم میکنیم ریشه تو سلیقه شخصی ما داره و سلیقه هم چیزی نیست که بشه سرش بحث کرد.
من نظرم اینه که Boyhood فیلم خوبی هست و ایده‌ی واقعا بکر و نابی داره ولی به طور کلی داستان مشخص و درگیر کننده‌ای نداره.
برای همینه که به نظر من پسربچگی یه فیلم خوب هست(در کل نظرم راجع بهش مثبته) ولی یه فیلم عالی نیست.

تو پاراگراف دوم درباره درصد اهمیت داستان و سایر عوامل صحبت کردی.
خوب بنظرت عواملی مثل موسیقی متن، فیلمبرداری، تدوین، کارگردانی و ... برای چیه اصلا؟
آیا برای این نیست که با کمک اینها داستان فیلم به تصویر کشیده بشه؟
خوب وقتی داستانی وجود نداشته باشه تمام این عوامل هرچقدر هم که قوی باشن بازم نمیتونن یه فیلم خارق‌العاده بسازن.
برای همینه که پسربچگی اینجا علی‌رغم پتاسنیل خیلی بالایی که داره فرصت تبدیل شدن به یه اثر فوق‌العاده رو از دست میده چون اصولا چیزی برای تعریف کردن نداره.
و بخاطر همین هم هست که به نظر من درصد اهمیت داستان تو یه فیلم چیزی بالای ۷۰ درصد هست.

دیگه مخلص کلام همین بود. :د



درباره فیلم‌های دیگه مثل Whiplash و Nightcrawler هم یکم بحث کنیم بد نیست.
نظرتون درباره اینا چیه؟

 

[l.brisc]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

درباره فیلم‌های دیگه مثل Whiplash و Nightcrawler هم یکم بحث کنیم بد نیست.
نظرتون درباره اینا چیه؟

whiplash عالی بود. شنیده بودم که یه فیلم خسته کننده درباره پسریه که از اول تا آخر فیلم داره تمرین میکنه ، درامز میزنه و موفق نمیشه. ولی اصلا خسته کننده نبود. تلاشی که می‌کرد نفس گیر بود و واقعا لذت می‌برد آدم. کاراکتر فلچر هم که محشر بود. همون‌طور که گفتید آدمو شیفته ی خودش می‌کرد.
و بهتر از همه هم که آخرش بود. خیلی خوب تموم شد. 8)

Nightcrawler موضوعش خیلی جالب و جدید بود.Jake Gyllenhaal بهترین بازیگری بود که به کاراکتر لوییس میومد به نظرم. ولی آخرش نفهمیدم چرا...

×اسپویل ممنوع. :د

 

[farz]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

درباره فیلم‌های دیگه مثل Whiplash و Nightcrawler هم یکم بحث کنیم بد نیست.
نظرتون درباره اینا چیه؟

دومی رو ندیدم، ویپلش رو چندروز پیش دیدم
واقعا خسته کننده بود ی جاهاییش، ینی فیلمش مخاطب عام نبود زیاد، چون مثلا من ب عنوان کسی که ساز کار نکرده و یا درک صحیح از سختی ها نداره دیگه از کل فیلم ۴۰دقیقه‌ش نشون دادن ساز زدن اون پسر باشه خسته کننده‌س
ولی خب اون قسمت آخر که دوباره به یه اجرا دعوت شد و آخرش حال استادش رو گرفت خیلی خوب بود
و نکته‌ی جالبش برام این بود که فلچر ی لبخند از روی رضایت(ب نظر من) به پسره زد و فیلم تموم شد، ینی کل مدت فیلم این پسره تلاش داشت که استادش رو راضی کنه و آخر سر موفق شد :د

 

[NEO]

پاسخ : فیلم‌های مستقل

دومی رو ندیدم، ویپلش رو چندروز پیش دیدم
واقعا خسته کننده بود ی جاهاییش، ینی فیلمش مخاطب عام نبود زیاد، چون مثلا من ب عنوان کسی که ساز کار نکرده و یا درک صحیح از سختی ها نداره دیگه از کل فیلم ۴۰دقیقه‌ش نشون دادن ساز زدن اون پسر باشه خسته کننده‌س
ولی خب اون قسمت آخر که دوباره به یه اجرا دعوت شد و آخرش حال استادش رو گرفت خیلی خوب بود :-"
و نکته‌ی جالبش برام این بود که فلچر ی لبخند از روی رضایت(ب نظر من) به پسره زد و فیلم تموم شد، ینی کل مدت فیلم این پسره تلاش داشت که استادش رو راضی کنه و آخر سر موفق شد :د

شاید تا حدودی این حرف که Whiplash مخاطب خاص داشته باشه درست باشه چون این فیلم یه‌جور ادای دین به موسیقی جازه.
ولی Whiplash برعکس Birdman کاملا یه فیلم جوون پسنده.
فیلمی که اکثریت جوونا عاشقش میشن و این ویژگی‌ایه که هیچکدوم از فیلم‌های مستقل امسال به این شکل اونو نداشتن و این به نظر من خسته‌کننده نیست اصلا.