- شروع کننده موضوع
- #1
HELI
کاربر نیمه‌فعال
- ارسال‌ها
- 5
- امتیاز
- 2
- نام مرکز سمپاد
- فرزانگان دو دوره اول
- شهر
- تهران
هدف من ترساندن شما از خوردن و یا زندگی کردن نیست سیاست ما از ابتدا تنها اگاهی رسانی به مردم بوده و هست هیچ گاه سعی بر سیاه نمایی نداشته ایم اما خود داستان به اندازه ی کافی سیاه هست.
امروز باید از ابی که میخوریم هوایی که تنفس میکنیم و غذایی که میخوریم بترسیم امروزه شاهد انیم که دولت از فراهم کردن ابتدایی ترین چیزها برای بقای مردم عاجز است و بعضی سوال ها را در پیش روی ما قرار میدهد.
آیا الودگی ها باعث مرگ میشود؟
دولت میگوید نه اما امار و ارقام وزارت بهداشت و سازمان حفاظت از محیط زیست میگویند بله اما حقیقت چیست؟
ایا از ابی که میخوریم هم باید بترسیم؟
الکی و بدون دلیل شما را نگران نمیکنم اما کیفیت اب بعضی استان ها خصوصا استان های شمالی بسیار کم شده و ورود فاضلاب های انسانی اطراف رودها هم مزید علت است با پایین امدن اب سدها هم خود به خود کیفیت اب پایین می اید اما فعلا جای نگرانی خاصی نیست.
نان و قند چه طور ان ها را بدون ترس بخوریم؟
در فرهنگ ایرانی نان از ارزش خاصی برخوردار است و یکی از عناصر اصلی سفره ما ایرانی هاست اتفاقا بر خلاف فکر الان شما که فکر میکنید نان های تولیدی عیبی ندارند اما نان های تولیدی مشکلی خاص و اساسی دارند لابد میگویید جوش شیرینی که استفاده میشود ان را خطرناک میکند اما من میگویم در مقابل ماده ای مثل «سدیم دیتیونیت» یا ان طور که نانوا ها صدایش میزنند(جوهر قند) جوش شیرین چیزی به حساب نمی اید و مال اماتورهاست!
نانواها برای سفید کردن نان و همچین کم کردن مدت ورز و پخت ان از این ماده استفاده میکنند اما این ماده با بدن ما چه میکند؟
سدیم دیتیونیت، با از بین بردن پرزهای داخل روده مانع جذب مواد غذایی مفید در بدن می شود. برخی پژوهش ها ثابت کرده است تنظیم انسولین را در بدن به هم می زند و باعث دیابت زودرس می شود و از همه مهم تر این که مانع عملکرد آنتی اکسیدان ها می شود و خود این عمل باعث افزایش سرطان میشود!.
کاربرد اصلی این ماده چیست؟ تا جایی که من میدانم سدیم دیتیونیت یا بلانکت، پودری سفید رنگ با ترکیب گوگردی است و کاربردش در صنعت است و در صنایع رنگرزی برای از بین بردن رنگ و بازیافت کاغذ باطله و در موارد معدودی برای زیست شناسی، زمین شناسی و عکاسی مورد استفاده قرار می گیرد و برای سلامت انسان مضر است و در هیچ جای دنیا یک افزودنی غذایی محسوب نمی شود اما در ایران برخی نانواهای متخلف، آن را به آرد نان اضافه می کنند.
در ضمن بعضی از تولید کنندگان قند هم از این ماده برای سفید کردن قند های خود استفاده میکنند.
ایا باید از خوردن گوشت و مرغ هم بترسیم؟
استفاده ی گسترده از هورمون های رشد انتی بیوتیک ها و یاحتی موادی مانند تریاک! در مرغداری ها باعث میشود که خود من به همه ی ان ها شک کنم یکی از دوستان پدرم که یکی از بزرگ ترین و مجهزترین کشتارگاه های صنعتی کشور را دارد در گفت و گویی کوتاه با من گفت: به دلیل وجود مرغداری های سنتی در کشور گوشت تولید شده هیچ وقت کیفیت مناسب را ندارد وی ادامه داد چه طور ممکن است یک جوجه بعد از 40 روز تبدیل به مرغی بالغ شود؟ این کار صورت نمیگیرد مگر با استفاده ی هنگفت از هورمون های رشد.
فرایند تولید گوشت گاو و گوسفند هم وضعیت بهتری ندارد.
(خودتان استفاده از روغن پالم مواد نگهدارنده و البته سبزیجاتی که الوده به انواع افت کش ها هستند را به این متن اضافه کنید چرتکه ای بیندازید و نتیجه ای بگیرید!).
اما نتیجه گیری:
با وجود اینکه سرطان سومین عامل مرگ و میر در کشور است و سالانه 30000 نفر جان خود را با ان از دست میدهند نمی توان گفت نقش مواد یاد شده و البته سبک زندگی ما در سرطان نقشی ندارد پس معلوم است که واقعا دارد اتفاق هایی می افتد.
چه کنیم؟
تنها راهی که به ذهن من میرسد زندگی با یک بز در کویر لوت است! زیرا همه جای کشور اعم از روستاها و دهات درگیر مسئله ی الودگی هستند اما نه، اوضاع در بعضی نقاط هنوز هم ان چنان بد نیست به هر حال فرار از شهرهای بزرگ خودش میتواند کمک بزرگی باشد!
اما از ان جا که فرار برای همه مقدور نیست نقش دولت اهمیت بیش تری پیدا میکند دولت باید انرژی بیش تری برای نظارت بر تولید محصولات بگذارد.
سم در غذا یا غذا در سم؟
امروز باید از ابی که میخوریم هوایی که تنفس میکنیم و غذایی که میخوریم بترسیم امروزه شاهد انیم که دولت از فراهم کردن ابتدایی ترین چیزها برای بقای مردم عاجز است و بعضی سوال ها را در پیش روی ما قرار میدهد.
آیا الودگی ها باعث مرگ میشود؟
دولت میگوید نه اما امار و ارقام وزارت بهداشت و سازمان حفاظت از محیط زیست میگویند بله اما حقیقت چیست؟
ایا از ابی که میخوریم هم باید بترسیم؟
الکی و بدون دلیل شما را نگران نمیکنم اما کیفیت اب بعضی استان ها خصوصا استان های شمالی بسیار کم شده و ورود فاضلاب های انسانی اطراف رودها هم مزید علت است با پایین امدن اب سدها هم خود به خود کیفیت اب پایین می اید اما فعلا جای نگرانی خاصی نیست.
نان و قند چه طور ان ها را بدون ترس بخوریم؟
در فرهنگ ایرانی نان از ارزش خاصی برخوردار است و یکی از عناصر اصلی سفره ما ایرانی هاست اتفاقا بر خلاف فکر الان شما که فکر میکنید نان های تولیدی عیبی ندارند اما نان های تولیدی مشکلی خاص و اساسی دارند لابد میگویید جوش شیرینی که استفاده میشود ان را خطرناک میکند اما من میگویم در مقابل ماده ای مثل «سدیم دیتیونیت» یا ان طور که نانوا ها صدایش میزنند(جوهر قند) جوش شیرین چیزی به حساب نمی اید و مال اماتورهاست!
نانواها برای سفید کردن نان و همچین کم کردن مدت ورز و پخت ان از این ماده استفاده میکنند اما این ماده با بدن ما چه میکند؟
سدیم دیتیونیت، با از بین بردن پرزهای داخل روده مانع جذب مواد غذایی مفید در بدن می شود. برخی پژوهش ها ثابت کرده است تنظیم انسولین را در بدن به هم می زند و باعث دیابت زودرس می شود و از همه مهم تر این که مانع عملکرد آنتی اکسیدان ها می شود و خود این عمل باعث افزایش سرطان میشود!.
کاربرد اصلی این ماده چیست؟ تا جایی که من میدانم سدیم دیتیونیت یا بلانکت، پودری سفید رنگ با ترکیب گوگردی است و کاربردش در صنعت است و در صنایع رنگرزی برای از بین بردن رنگ و بازیافت کاغذ باطله و در موارد معدودی برای زیست شناسی، زمین شناسی و عکاسی مورد استفاده قرار می گیرد و برای سلامت انسان مضر است و در هیچ جای دنیا یک افزودنی غذایی محسوب نمی شود اما در ایران برخی نانواهای متخلف، آن را به آرد نان اضافه می کنند.
در ضمن بعضی از تولید کنندگان قند هم از این ماده برای سفید کردن قند های خود استفاده میکنند.
ایا باید از خوردن گوشت و مرغ هم بترسیم؟
استفاده ی گسترده از هورمون های رشد انتی بیوتیک ها و یاحتی موادی مانند تریاک! در مرغداری ها باعث میشود که خود من به همه ی ان ها شک کنم یکی از دوستان پدرم که یکی از بزرگ ترین و مجهزترین کشتارگاه های صنعتی کشور را دارد در گفت و گویی کوتاه با من گفت: به دلیل وجود مرغداری های سنتی در کشور گوشت تولید شده هیچ وقت کیفیت مناسب را ندارد وی ادامه داد چه طور ممکن است یک جوجه بعد از 40 روز تبدیل به مرغی بالغ شود؟ این کار صورت نمیگیرد مگر با استفاده ی هنگفت از هورمون های رشد.
فرایند تولید گوشت گاو و گوسفند هم وضعیت بهتری ندارد.
(خودتان استفاده از روغن پالم مواد نگهدارنده و البته سبزیجاتی که الوده به انواع افت کش ها هستند را به این متن اضافه کنید چرتکه ای بیندازید و نتیجه ای بگیرید!).
اما نتیجه گیری:
با وجود اینکه سرطان سومین عامل مرگ و میر در کشور است و سالانه 30000 نفر جان خود را با ان از دست میدهند نمی توان گفت نقش مواد یاد شده و البته سبک زندگی ما در سرطان نقشی ندارد پس معلوم است که واقعا دارد اتفاق هایی می افتد.
چه کنیم؟
تنها راهی که به ذهن من میرسد زندگی با یک بز در کویر لوت است! زیرا همه جای کشور اعم از روستاها و دهات درگیر مسئله ی الودگی هستند اما نه، اوضاع در بعضی نقاط هنوز هم ان چنان بد نیست به هر حال فرار از شهرهای بزرگ خودش میتواند کمک بزرگی باشد!
اما از ان جا که فرار برای همه مقدور نیست نقش دولت اهمیت بیش تری پیدا میکند دولت باید انرژی بیش تری برای نظارت بر تولید محصولات بگذارد.
سم در غذا یا غذا در سم؟
""