نگاه بدبینانه به روانشناسی

[suzan_s]

در ایران خیلی نگاه بدبینانه ای به علم روانپزشکی و روانشناسی وجود داره ، مثلاً اگه به یکی بگی چند جلسه برو مشاوره ، اغلب ناراحت میشن و حتی فکر میکنن بشون توهین کردی

حالا به نظرتون چطور میشه این دید رو عوض کرد؟
و چرا این دید شکل گرفته اصلاً؟

 

[حلزون]

پاسخ : نگاه بدبینانه به روانشناسی

واضحه:) چون اکثرن نمی دونن موضوع علم روان شناسی اصلن چی هست و هم چنین هدفش
بنا به ذهنیت خودشون و بدون یه کوچولو مطالعه و آگاهی دربارش قضاوت می کنند و تصمیم می گیرند
ما توی صفحه های اول روان شناسی سوم دبیرستان این رو داشتیم که " یکی از اهداف روان شناسی ابطال مزخرفاتیه که به عنوان روان شناسی توی جامعه وجود داره" حالا دقیق که نه . ولی همچین چیزی بود
رفتار روان شناس ها با غیر روان شناس ها( )هم خیلی مهمه . خیلی .
من بارها پیش مشاور رفتم و حالم ازش به هم خورده حس کردم از یه دید بالا و همه چی دونی داره باهام حرف می زنه . حس کردم داره سعی میکنه خودشو صمیمی و مهربون جلوه بده در حالیکه نیست . برای اینکه روان شناس خوبی باشه داره تظاهر میکنه .
منظورم اینه که همه ی ریشه های دید منفی عموم به روان شناسی به سطح ناآگاهی برنمیگرده . بلکه به شیوه و رفتار و ارتباط روان شناس و مراجع هم مربوط میشه...
(لا اقل براساس تجربه ی شخصیم)

 

[دختر باران]

پاسخ : نگاه بدبینانه به روانشناسی

مردم به روانشناس مثل آدم اضافه تو زندگی نگاه میکنن ک هیچ کاری بلد نیس و طبق کلیشه سعی میکنه افرادی که بیمار تشخیص میده تو کلیشه جا بده.
و این رو هم در نظر بگیریم ک مردم میترسن به چشم روانی بهشون نگاه بشه حتی وقتی مشاوره خانواده لازمه هم با همین نگاه از این کار طفره میرن و باعث مشکلات بزرگتر میشن

 

[mahshid_f]

این دیدگاهی که میگید نسبت به روانپزشکی اتفاقا وجود نداره. مردم خیلی راحت تر میرن پیش روانپزشک. شاید کلا دیر قبول کنن که مشکل دارن، اما وقتی قبول کردن، روانپزشک رو به روانشناس ترجیح میدن. حتی اگر هزینه خییلی بیشتری هم قرار باشه پرداخت کنن!
به نظر من دیدگاه منفی نسبت به روانشناسی اولا به این دلیله که مردم ما هنوز علوم انسانی رو نپذیرفتن. ثانیا به خاطر هزینه بالایی که داره و اینکه تحت پوشش بیمه نیست. و ثالثا همونطوری که بقیه هم گفتن، روانشناسی چیزیه که خود شخص روانشناس خیلی توش موثره و این باعث میشه نتایجی که افراد میگیرن خیلی متفاوت باشه. منظورم اینه که مثلا وقتی کسی به خاطر سرفه میره پیش دکتر و دارو میگیره، اینکه پزشک کی باشه زیاد مهم نیست و احتمالا همه یه نوع دارو میدن. اما روانشناس اگر به خاطر سن و جنسیت و هر ویژگی دیگه ای، نتونه ما رو درک کنه، نه تنها مشکل حل نمیشه، بلکه بدتر هم میشه. و اونوقت من نوعی که ممکنه نتیجه بدی گرفته باشم، این دیدگاه منفی خودم رو به اطرافیانم هم منتقل میکنم.
خیلی وقت ها هم مردم از روانشناس انتظار معجزه دارن و وقتی اوضاع طبق انتظاراتشون پیش نمیره، ناامید میشن و فک میکنن که مشکل از روانشناسی بوده.

 

[Ромина]

این دید رو زمانی میشه عوض کرد،که مردم درک کنن اختلال روانشناسی،جنون روانی نیست! (دست کم از دید من! )
اگر مشکلات شخصیتی یک فرد رو،یه جور ویژگی شخصیتی بدونن،دیگه اون دید بد وجود نداره
مثلا اگر یه نفر خیلی دروغ میگه ، مردم بهش میگن دروغگو و اون فرد رو روانی نمیبینن،اونو یه آدم با یه ویژگی بد میدونن
ولی اگر بهشون بگن همون فرد اختلال pseudologia fantastica داره ، مردم سریعا میگن روانیه
باید به مردم فهموند که برای آسونتر شدن کار به این ویژگی های شخصیتی بد،اسم دادن و لزوما این افراد روانی نیستن.
برای سوال دوم، نظری ندارم.