سربازی رو نمی دونم، ولی نیازی نیست دیپلم تجربی بگیری،به نقل از سَنا :
به نقل از سَنا :
من خودم درس ریاضی رو خیلی دوست دارم و عاشق ای تی و نرم افزارم اما برای اینکه برم رشته ریاضی باید برم مدرسه عادی از اونجایی که بهترین معلما تو مدرسه فرزانگانن مجبورم برم تجربیبه نقل از ملکه شیشه ای :
الان خیلی دوست دارم بگم برو خودت ریاضی بخون و کنکور بده و ،،برو سمت علاقه ات.به نقل از گلسرخی :
مدارج بالا که صرفا مدرکه 90 درصدشون، الان مهندسین ما با این مدارک دکتری دارن چه کار مهندسی خفنی میکنن؟ یعنی نه تنها امکاناتش نیست، دیگه تو اموزش هم خیلی ضعیف شدن. یا ادمای علوم پایه مون؟ یا حتی رشته خودم داروسازی مون؟به نقل از ستاره :
تاثیر معلم و هم شاگردی فراتر از چیزیه که تصور کنی.با همین تصور که ما خوبیم هرجاهم بریم خ بیم چندنفر از مدرسه ما رفتن هیچ کدوم رشته خوبی قبول نشد، ولی هم سطحاشون همه مهندسیای خوب شریف شدن.به نقل از sepeedar :
فقط خواستم بگم که قرار شد اپلای کنم و خانوادگی بریم و دیگه نیازی به تغییر رشته و اینا نیست. دیگه یک اپسیلنم دغدغه آیندمو با معدل بالا تو شریف با اپلای کردن ندارم :)به نقل از مبهم :من دانشجوی ترم 4 مهندسی نرم افزار شریفم و دو رقمی کشوری کنکور93.
راستشو بگم من دبیرستان عاشق هندسه و گسسته بودم و البته المپیاد شیمی هم قبول شدم من همه درسا رو دوست داشتم حتی زیست.ولی اون لحظه گفتم من کمی ریاضی رو بیشتر دوست دارم و بعدم میرم نرم افزار شریفو بعدم اپلای میکنم و گوگل و ناسا و این چیزا.... من شهرستانیم و این 4 ترم به قدری برام دوری از خانواده سخت بوده که تصور اینکه یه ماه از خانوادم دور باشمم محال محاله چه برسه به تموم عمرم و سر این مسئله که من آدم اپلای کردن نیستم کنار اومدم با خودم.از طرفی من دیگه عاشق نرم افزار نیستم این شریف لعنتی باعث میشه تو اگه عاشق درسیم باشی اونو معمولی ترین چیز دنیا میکنه برات....با این حرفا من فقط چون آدم درس خونیم دارم درس میخونم و تحمل میکنم نرم افزارو کسی که مث من داره مث سال کنکورش درس میخونه براش یک درصدم ممکن نیست که ایران بمونه و خودتون میدونید اینجا کجا و رویاهای من تو گوگل کجا ... و اینه که حالا میخوام اگه قراره ایران بمونم تهش یه استاد دانشگاه نباشم و تباه نشم میخوام تابستون طوری بخونم که انگار 96 کنکور تجربی دارم.و بعد آخر تابستون که 2.5ماه برای کنکور تجربی خوندم ببینم آیا درسای تجربی رو دوست دارم بیشتر یا این چیزایی که الان دارم تحملشون میکنم. و اینکه لااقل دیگه حرص و جوش آیندمو نمیخورم و ترس نتیجه نگرفتن تو ایرانو ندارم و دیگه آینده داروساز یا پزشک یا دندون پزشک معلوم و مقبوله. میخوام یه کفه ترازو بیستو یک سالگی دانشگاه رفتن به جای نوزده سالگیو فراموش کردن این دوسالو پزشک یا داروساز شدن و اون درسا رو خوندن باشه یه کفشم اپلایو هر شب و هر روز غم دوریو درسا روتحمل کردن باشه.
لطفا کمکم کنید بی نهایت نیاز به کمکتون دارم ممنونم.