اول اینکه به نظرم عنوان تاپیکتون غلطه چون ایمان و عقل میتونن در راستای هم باشن و لزوما در تضاد باهم نیستن...
ایمان و عقل درتضاد میشه مث روزه گرفتن میگن ضرر داره
آخه فک کنم منظور شما از ایمان بیشتر دین باشه اگه درست متوجه شده باشم...
عقل حکم میکنه که این نتیجه ی عقلانی تضمینی نداره . ایمان چیزیه که برای فرد مومن تضمین و اطمینان صد درصدی رو رقم میزنه.
مثلا روزه گرفتن در ظاهر برای بدن مضره ولی میگن ما حس خوبی پیدا میکنیم
من فکر میکنم بیشتر براساسه پاداشه تا اون کار درسته
به نظرم درستش اینه که بگیم (طبق عقاید من)
دقیقا منظورتون از ازادی چیه؟ حدودی هم داره؟
لذت برای کی؟ مثلا کاری که برای خودِ شخص لذت بخشه رو باید انجام داد یا هرکاری که بیشترین لذت رو به ارمغان بیاره؟
و اگه احیانا ازار به فرد بیشتر حس قدرت طلبی رو ارضا کرد چی؟ این وضعیت خیلی محتمل تریه.
اگه پاداشی وجود نداشت چی؟ # مثلا هنوزم تو جوامعی مثل برخی مناطق ایران،کمک کردن به حیوونا بیشتر یجور وقت تلف کنی حساب میشه تا کار اخلاقی.
کشتن افراد معلول به بقای ژن های مفید کمک میکنه.ایا این اخلاقیه؟
بنده به اين صورت مكتبي فكر نمي كنم لذا صرفا نظرات شخصي خودم را كه امكان دارد از حيطه فلسفه مبهم و اسرار آميز به دور باشد!
مغلطه طبیعتگرایانه با اینکه از یک مکتب اومده(شهودگرایی)ولی یه انقلاب تاثیرگذار تو فلسفه اخلاق بود و مکاتب دیگه سعی دارن با اصلاح اصولشون،ازش نجات پیدا کنن.
انگیزه های فردی خیلی سست تر و از لحاظ منطقی،غلط تر از اونین که پایه اخلاق قرار بگیرن چون بی اخلاقی خیلی برای خود فرد،لذت بخش تر از اخلاقی بودنه.هرچند بطور کل استنتاج باید(اخلاقیات)از هست ها و واقعیات تجربی(لذت)کلا از لحاظ منطقی ایراد داره چون گزاره تجربی،هنجار صادر نمیکنه.
خلاصه:
