امیرحسین

[امیرحسین]

Beyond The Wasteland
Nobuo Uematsu
​

پسرک 11 یا 12 ساله کنترل رو به دست می‌گرفت و انیمیشن را به عقب باز می‌گرداند تا دوباره موسیقی را گوش دهد. نه اینترنتی بود نه دانلودی نه حتی می‌دانست در این کره خاکی بعضی از مردم موسیقی بیکلام را می‌نوازند. اصلاْ‌ به این چیزا فکر نمی‌کرد فقط محسور موسیقی شده بود.
=========
سیر موسیقی گوش دادن من ابتدا با موسیقی متن شروع شد بعدش موسیقی بیکلام و در نهایت موسیقی با‌کلام
این موسیقی جز اولین موسیقی‌هایی هست که از کودکی تا به الان دارم بهش با علاقه گوش می‌دم.
(انیمیشن فاینال فانتزی: نجات کودکان)

​

 

[امیرحسین]

آتش گرفته
بر افروخته شده‌اند.
می‌سوزند
قلب
آرزوها
امید و آینده
این سوختن رو می‌بینی و اشک چشم‌هایت نمی‌تواند که آتش را خاموش کند.
مرثیه‌ای برای انسان زنده که از دورن می‌میرد.
در این تاریکی می‌سوزیم و اطرافمون روشن می‌شه و چهره زشت دنیای اطرافمون رو می‌بینیم. پوچی و چرخیدن دور خودمون رو می‌بینیم.

Burning
2013
Ludovico Enaudi
آخرین آهنگ آلبوم​

غوطه‌ور می‌شی، در جهانی که دیگر نیست. شناور در خلاء و می‌‌خوای که تا ابد اینطوری ادامه بدی.
باران آتش بر خاکستر پیکر بی‌جان می‌بارد، حیات می‌بخشد؛ دوباره حرکت می‌کند. این ققنونس پرواز می‌کند. با تمام تلخی‌هایی که به یاد دارد. برمی‌خیزد و اوج می‌گیرد و در آسمان معلق می‌شود و به گذشته می‌اندیشد و باز اوج می‌گیرد و پرواز می‌کند...

Petricor
2015
Ludovico Enaudi
اولین آهنگ آلبوم​

====
شما رو نمی‌دونم ولی توی آهنگ Petricor کلاویه‌ها جوری نواخته می‌شند که من حس باران را دارم.

 

[امیرحسین]

خب بعد از مدت‌ها یکم براتون موسیقی بنویسم و بعدش برم پایان‌نامه بنویسم. در همین زمان از این تریبون سوء استفاده می‌کنم و می‌گم که لطفاً دعام کنید.
خب سعی کردم یه گروه انتخاب کنم که نسبتاً ناآشنا باشه. قبلش یه توضیح بدم که اکثر این گروه اکثر کارهاشون حدود 2 دقیقه هستش و من به صورت پکیچی گوش میدم مثلاً به مدت یک ساعت آهنگاشون رو به ترتیب پشت سر هم گذاشتن جوری که گاهی حس نمی‌کنی چندتا آهنگ اصلاً رد شده و فکر می‌کنی یک‌پارچه هستش.
خب من سعی کردم جدا از ترتیب خودشون 3تا آهنگ رو جدا کنم و براشون متن بنویسم البته به خوبی انتخاب خودشون که نمیشه ولی دیگه تلاش خودم رو کردم.
============================
خیلی وقت‌ها میشه که زندگی درست پیش نمیره، حس تنهایی می‌کنیم. اضطراب و ناامیدی بهمون ضربه می‌زنه وقتی که اضطراب داریم پیشونی عرق می‌کنه و تو دلت میگی دیگه بسه... همه ما تنهاییم.
تنهایی برای همیشه
زندگی بالا و پایین خاص خودش رو داره صبر تلاش و جا نزدن می‌تونه گره گشا باشه تا نجوای امید به گوشمون زمزمه بشه. آروم آروم بدن کرختت رو، رویاهای مچاله شده پرت شده گوشه اتاقت رو جمع می‌کنی.
نجوای امید
نمی‌دونم رخ می‌ده یا نه ولی امیدوارم اگه رخ می‌ده امیدوارم به سان پرواز یک شاهین. رها رها و با افتخار اوج بگیرید.
اوج

 

[امیرحسین]

Something Just Like This
The Chainsmokers & Coldplay​

به مناسبت تمام شدن پایان‌نامه خود در روز ولنتاین دوست داشتم که یه آهنگ عاشقانه (از نظر خودم) بیام اشتراک بذارم که اینقدر خسته بودم نشد.
به هر حال ماهی رو هر وقت از آب بگیریم تازه هست :)
قصد ترجمه ندارم که خودش خیلی گویا هست و تو اینترنت هم زیاد هستش صرفاً همون رو با برداشت خودم بیان می‌کنم.
خب همونطور که گفتم آهنگ در مورد دوست داشتنه دیگه.
========
- با من تا به کجا هم قدم خواهی بود؟
- تا به چه اندازه به خاطر من ریسک می‌کنی؟
- من به دنبال فردی با ویژگی‌های غیر عادی نیستم؛ یک نفر که دلتنگش بشم، یک نفر که در آغوشش بگیرم و بتونم احساسم رو باهاش در میون بذارم. یک نفر که بشه ببوسمش.
که همه اینا از تفاهم فکری و احساس متقابل توام با اعتماده که رخ می‌ده.

 

[امیرحسین]

Song for Elly
Andrea Bauer
​

اگه فیلم درباره‌ی الی با بازی زیبای بازیگرهاش خصوصاْ خانوم گلشیفته فرهانی رو تماشا کرده باشید. احتمالاْ متوجه موسیقی مسحور کننده‌ی این فیلم شدید. این آهنگ آرامش بخش رو می‌تونم ساعت‌ها گوش بدم و در دنیای خودم غرق بشم بدون توجه که پشت سرم چی می‌گند.​

 

[امیرحسین]

Black Water
Nobuo Uematsu​

شهرت Nobuo Uematsu به خاطر موسیقی‌های متنش برای سری بازی‌های فاینال فانتزی هست. و چیزی که برای من خیلی جذابش می‌کنه توانایی این هنرمند در به وجود آوردن موسیقی‌هایی هست که طیف متفاوتی از شنونده‌ها رو شامل می‌شه. موسیقی‌های آرامش بخش، رمانتیک و یا صحنه‌های نبرد دقیقاً همونطوری هستند که باید باشند.
همانطور که دنیای روی خشکی و زیر آب، دنیای مجازی و حقیقی همه و همه یک دنیا هستند سبک‌های موسیقی هم هر کدوم گوشه‌ای از دنیای موسیقی رو شامل می‌شند که گاهی روی هم همپوشانی دارند. Nobuo Uematsu یکی از افرادی هست که موسیقیش حد و مرزی در جهان موسیقی قائل نمیشه.
آهنگ پیشنهادی مربوط به یکی از صحنه‌های قبل از نبرد هست و داره جایی که فتنه و تاریکی داره صورت می‌گیره و آماده میشه.

 

[امیرحسین]

یه نگاه کردم دیدم تا به الان موسیقی متن بازی براتون نذاشتم.
بخش قابل توجهی از موسیقی‌هایی که گوش می‌دم موسیقی متن بازی هستند. حیطه‌ی که نام هنرمندانی مثل هانس‌زیر و لورن بالفه به چشم میاد.

Final Fantasy XV Main Theme
Yoko Shimomura​

آتش گرفته همه‌جا آتش گرفته و ایستاده‌ام بر بالای خاکستر وطن ویرانه‌ام. ببین چگونه زندگی‌ها می‌سوزد و فقط نظاره‌گر آنم.
این بازی رو تازه نصب کردم، هیچ وقت فکر نمی‌کردم رو سیستمم بیاد.
حسی که با شنیدن آهنگش بهم دست میده سوختن یه سرزمینه؛ درست مثل کشور خودمون که از سیل و بی‎کفایتی سوخت.
شاید حسم ناشی از ناراحتی خودم باشه. به هر حال این حس رو ازش دارم و آهنگ تسکین دهنده هست.

(Childhood Memories (Beyond Two Souls game
Lorne Balfe​

خاطرات کودکی یادآور حس‌های نابی هستند. کودکان حس پاکی و معصومیت خاصی دارند. معصومیتی که شاید بعضیامون دلتنگش شده باشیم. دنیا پیچیدگی کمتری داشت. زشتی‌های انسان رو کمتر می‌دیدیم. خاطراتی که هر چقدر زمان سعی کنه از ذهن دورشون کنه نمی‌تونه از قلبمون دورترش کنه.

 

[امیرحسین]

شاید درست نباشه که برای نوشتن آهنگ‌های لودویکوی عزیز اینقدر عجولانه قدم بردارم و شاید سال‌های آتی با قلمی که شاید پخته‌تر باشه بنویسم. البته که اون این متن‌ها رو احتمالاً هیچ وقت نمی‌خونه امیدوارم تا عمری برای من هست باعث شنیده شدن بیشتر کارهاش باشم. البته که به زندگی شنونده رنگ می‌بخشه.
آهنگ Life یکی از آهنگ‌هایی او هست که هیچ وقت از تازگیش کم نمی‌شه؛ البته برای من اغلب آهنگ‌هاش به این صورت هست ولی خب حس می‌کنم این آهنگ برای عموم مردم هم اینطوری باشه

Life
Ludovico Enaudi
​

برای من ابتدای آهنگ مثل یه آب بازی تابستونی می‌مونه. یادآور شادی‌های شیرین کودکانه هستش. پس از اون قدم به قدم به سمت دنیای بزرگترها قدم بر‌می‌داریم و حین آموختن از تجربه‌های نو لذت می‌بریم. البته که مسئولیت‌های انسان به طور صعوی افزایش پیدا می‌کنه. یه مقدار زندگی سرعت می‌گیره، یاد می‌گیریم بهتر از زمان استفاده کنیم و ارزش خیلی از چیزها رو بهتر می‌دونیم. وسط‌های آهنگ مثل زمانی هست که آدم به بلوغ کامل فکری رسیده باشه و پر از دغدغه باشه حتی دیگه اون نفس‌گیری که در زمان 1:42 رخ می‌داد الان با همراه با دغدغه‌های فکری بیشتری همراه هست نه زندگی از سرعت خودش کم می‌کنه و نه از دغدغه‌های انسان کم می‌شه. اوج زندگی انسان در پویا بودنشه در این حالته که زیبا، زنده و با شکوه هست. در پایان دوباره اون ندای کودکی برای ما نواخته می‌شه که قشنگی‌های و طعم شیرین کودک بودن را از یاد نبریم. (شاید هم منظورش مرگ و شروعی دوباره باشه)

 

[امیرحسین]

فکر کنم 3-4 سال پیش بود این رو سمبل کردم.
اون زمان یکی از صحنه‌های اعدام بازی اساسین‌ کرید رو در نظر گرفته بودم و خب تا امروز هم اسم نداشت دیگه گفتم اینجا می‌ذارمش یه اسمی هم براش انتخاب کنیم
یادم نیست به چه برنامه‌ای این رو تولید کردم. فقط هر وقت که موسیقی رو پلی می‌کنم یادم میاد موقع ساختنش چه چیزی رو تصور می‌کردم.
دیگه جوان بودیم، خام و بیکار!!!

Wild Imagination
Amirhossein
​

طبل‌ها نواخته می‌شوند و یک اساسین را برای اعدام به سمت چوبه دار می‌برند. بعد اساسین‌های دیگه رو می‌دیدم که بین جمعیت خودشون رو قایم کرده بودن هر کدوم با سلاح‌های مخصوص خودشون. نگاه‌های جدی که خودشون رو دارند به سمت دار نزدیک می‌کنند. به همین منظور یه صدای ریز و سریع اضافه کردم که مثل قدم‌های اونا باشه. وقتی که اساسین رو سمت چوبه‌دار می‌برند صدای مرموز و پس از اون صدای همگانی انسان‌ها میاد که یه آوای طولانی سر می‌دهند. کشیش موعضه می‌کنه؛ در این حین اون صدای قدم‌های ریز رو قطع نکردم. بعدش یک ریتم تندتر رو اصلی قرار دادم که در این حالت بر خلاف قبلی دیگه پنهان به دار نزدیک نمی‌شند. علنا اساسین‌ها برای نجات هم کیش خودشون دارند به سمت چوبه دار نزدیک می‌شند. بعدش که برای نبردشون صدا اضافه کردم که خب نوشتن جزئیات جنگشون حوصله خواننده رو سر می‌بره. پس از اون هم فرار با اسب‌ها و جنگ روی اسب‌ها هست که با کمان و شمشیر می‌جنگند و در نهایت خودشون نجات داده و با اسب‌سواری در افق محو می‌شوند.
پسوردش هم AHS گذاشتم.

 

[امیرحسین]

Love in the dark
Adele
​

یک مرثیه زیبا برای پایان یک عشق. پایان یک اعتماد. وقتی که عطر وجود اون لذت‌بخش هست ولی نمی‌خواد تنفسش کنه. می‌دونه دستاش گرمه ولی نمی‌خواد لمسش کنه. مثل دو لیوان ترک خورده که دیگه نمی‌تونند به نشانه شادی به هم بخورند. این شکننده بودن در قبال هم به معنی دوست داشتن نیست؛ حس می‌کنه که هیچ‌کس نمی‌تونه بفهمتش. از اون فرد فقط سایه‌ای باقی مونده که دیگر طاقت پذیرش نور عشق رو نداره. همه چیز در این نقطه به پایان رسیده، تلاش برای نجات دادن چیزی که دیگر نیست بی‌ثمر خواهد بود. زمانی از قلب هم دورتر نمی‌شدند و الان اقیانوس‌ها با هم فاصله دارند. افسوس که رویای فردا لحظه‌ای بیش نبود؛ شکست دیروز رخ داده است.

 

[امیرحسین]

Nigel to solan
April rain​

این آهنگ بخشی از زندگی من در سال سخت 97 بود. برای این آهنگ نیازی نیست که تصور بنویسم چون تصورش رو هر روز زندگی کردم.
قدم زدن در جاده‌‌ی عمر و دیدن مردمی که در صورتشون خستگی، اضطراب و ناامیدی دیده می‌شد. احتمالاً روی صورت منم همچین حس‌های نقش بسته بود. در حالی که هیچ پایان خوش‍آیندی برای دفاع ارشدم نمی‌دیدم.
ریتم اول آهنگ بنظرم صدای آرزوها هست. آرزوهای که به وضوح و پر امید از دل می‌شنویم و به مرور در سایه دیگر صداها قرار می‌گیرند. صدای مشکلات، روزمرگی‌هایی که هدف زندگی ما شدند، تجربه‌های تلخی که دست قلب رو به رعشه در آوردن و اونقدر پیش می‌ره تا جایی که کامل اون صدای آرزوها از پیشمون می‌رند؛ گاهی اون صدا بر می‌گرده ولی اونقدر توانمند نیست. پس از اون صدای گم شدن به گوش می‌رسه، انگار در یک فضای بی‌انتها گم شده باشی. به تکاپو می‌افتی که خودت رو نجات بدی اما هیچ راه نچاتی نمی‌بینی، شروع می‌کنی به دویدن، دردت رو فریاد می‌زنی؛ می‌خواهی این تاریکی رو آتیش بزنی تا پشت پرده‍اش به دنیا قشنگ‌تری برسی. و در نهایت صدای استمرار این تلاش رو به آرومی می‌شنویم که به آرامی محو می‌شه.
حقیقت اینه که همین استمرار تلاش هست که می‌تونه راه نجاتی برای ما درست کنه. باید صبور بود. برای دفاع من یک سال زمان نیاز بود ولی وقتی که مشکلات پنیادی‌تر باشند گاهی زمان زیادتری نیازه. متاسفانه گاهی باید چند سال صبوری پیشه کرد و به تلاش خود را ادامه داد. این رو بپذیریم و اجازه بدیم که طی زمان اوضاع بهتر بشه.

 

[امیرحسین]

چه خاکی اینجا برداشته

Fix You
Cold Play​

به یاد تمام از دست‌رفتگانی که فراموششان نخواهیم کرد.
وقتی که پدرزن کریس مارتین فوت می‌کنه. ایشون این آهنگ را برای همسرش می‌خونه.
با وجود همه‌ی تلاش‌های ما برای اینکه عزیزانمون را کنار خود نگه داریم. امّا این دنیا عادلانه نیست؛ فقدان وجود عزیزی می‌تونه این دنیا را برامون پوچ کنه، روال عادی زندگیمون رو از بین ببره و حتی می‌تونه دست‌آوردهایی که قبلاً می‌خواستیم رو بی‌ارزش کنه.
کریس مارتین سعی می‌کنه که شرح بده که درماندگی حال همسرش رو درک می‌کنه و ازش نمی‌خواد که خلا از دست دادن اون عزیزان را با چیزی پر کند. اون می‌دونه که بعضی از چیزها توی زندگی جایگزینی ندارند و شاید از این بدتر هم دیگه چیزی نباشه. برای همین فقط می‌گه که کنارت هستم تا اوضاع رو برات بهتر کنم. قول می‌ده که از اشتباهات گذشته درس بگیره و روشنی بخش زندگی همسرش باشه تا بتونه مسیر زندگیش رو دوباره پیدا کنه.
یک رابطه‌ی عاطفی پتانسیل این رو داره که لحظات فوق‌العاده و پر از عشق و محبت رو سپری کنه و یا اینکه سختی‌ها و مشقت توان آدم رو بگیره. مثل عشق یک پدر و دختر که هیچ وقت طرفین آمادگی فقدان دیگری رو نداشته باشند ولی باید بپذیریم که از دست دادن هم بخشی از رابطه‌ها هست و اگه از ترس این موضوع (روزی از دست خواهیم داد) تلاشی برای شکل دادنش انجام نمی‌شد هیچ وقت ارزش‌های اون عشق و لمس نمی‌شد.

 

[امیرحسین]

این آهنگ یکی از عاشقانه‌هایی هست که به پیش از فروپاشی یک رابطه اشاره داره

جعبه متن مخفی: انواع عاشقانه‌ها

از عاشقانه‌های دیگر می‌توان به عاشقانه‌هایی که پس از دست رفتن رابطه خوانده می‌شوند، عاشقانه‌هایی که هنوز رابطه نوپا هست اشاره کرد. البته که شاه ترانه عاشقانه‌ها هم آن‌هایی هستند که پس از گذشت چند سال رابطه آن رابطه را زیباتر از گذشته می‌یابند.
حالا شاید نوع دیگه‌ای از عاشقانه باشه ولی من فعلاً عقلم تا همینقدر قد می‌ده.

West coast
Imagine Dragons​

در ابتدا فضاسازی از رابطه‌ای صورت می‌گیره که با وجود اینکه دست‌های هم رو گرفتند ولی گرمای عشق رو حس نمی‌کنند. در اولین قدم اشتباهات خودش رو می‌پذیره، اشتباهاتی که باعث شدند سهمش از نگاه کردن به جای چشمان یار، آسفالت خیابون باشه، با اینکه خودش رو سرزنش می‌کنه ولی تسلیم نمی‌شه؛ شروع می‌کنه به خواهش که از فروپاشی رابطه جلوگیری کنه.
او به محدودیت‌های خودش واقف هست، ادعایی نداره که با یک بشکن! می‌تونه جادو کنه ولی تمام تلاشش می‌کنه که تغییراتی که معشوقش می‌خواد را در رفتارش ایجاد کنه. پس از آنکه محدودیت‌های خودش رو بیان می‌کنه قول‌های باورپذیر می‌ده قول محکم و ثبات داشتند. آن‌قدر قوی که معشوقش بهش تکیه کنه همونطور که آمریکا در مقابل اقیانوس به west coast تکیه کرده همینطور اشاره به ساحل و زیبایی عاشقانه اونجا داره و می‌گه من خورشید، موج و تجلی هر عاشقانه‌ای که تو بخوای می‌شم.
فقط اگر معشوق بخواهد در مقابل سختی‌ها میماند و می‌جنگد. حتی فرصت یک روز هم کافیه که خودش رو ثابت کنه!
جدا از قول‌ها و اعتماد به نفسی که خواننده نسبت به آینده داره بنظرم استفاده مکرر از واژه‌های عسلم و عشقم این آهنگ رو زیباتر کرده.

 

[امیرحسین]

فکر کنم وقتش رسیده که دوباره از اینجا خاک‌برداری کنم.
Ripple

https://soundcloud.com/anoice%2Fripple

Anoice​

موسیقی بیکلام از گروه ژاپنی Anoice که سبک پست راک کار می‌کنه.
این آهنگ از جمله آهنگ‌های ممنوعه من هست؛ در صندوقچه‌ای آهنی در هزارتوی فایل‌های لپ‌تاپم. با این وجود زمان‌های اجتناب ناپذیری فرا می‌رسند که تاریکی مسیر آدم را پنهان می‌کنه و خواسته یا ناخواسته در این هزارتوی به دنبال این صندوقچه نفرین شده می‌گردم. این آهنگ از جمله آهنگ‌هایی هست که با هر بار شنیدنش توانایی گریه کردن را دارم.
می‌دونی هنگام شنیدنش انگار لیوان چایی در دست گرفتم و در تنهایی خود به سقف خیره شده باشم. حسی از گم شدن چیزی وجودم را فرا می‌گیره؛ فردی، هدفی و یا آرزویی گم شده در شلوغی روزمرگی‌ها. گویی ویلون در این موسیقی همه از دست دادن‌ها را یادآوری می‌کند و تو در حالی که در هزارتوی سیاهی گم شده‌ای، با هر کدوم از این یادآوری‌ها سراسیمه تغییر جهت می‌دهی. تندتر می‌دوی، تندتر می‌دوی تا آن چیز از دست رفته را در آغوش بکشی. سرانجام ذهنت از پا می‌افتد و خودت رو دوباره در همان اتاق تاریک خیره به سقف پیدا می‌کنی. سکوت خودنمایی می‌کند و تو بیرون از خونه صدای رنگ می‌شنوی، قدم زدن مردم، آکاردئون و جریان زندگی! من آخر این موسیقی را هیچ وقت رد نمی‌کنم. دوست دارم که صدای صدای ضعیف آکاردئون را بشنوم.​

 

[امیرحسین]

من عموم آهنگ‌هایی که گوش می‌دم غیر ایرانی هست ولی خب موسیقی سنتی ایرانی و چند خواننده خاص ایرانی جایگاه ویژه‌ای در قلبم دارند. بین هنرمندهای ایرانی کیهان کلهر یکی از افرادی هست که شیفته آثارش هستم و افسوس که هنوز موفق نشدم ببینمش (در این زمینه به پیمان حسودیم می‌شه @maleck :) )
چند روز پیش تصمیم گرفتم آلبوم هنوز پاییز است ایشون را خریداری کنم.
یکی از ویژگی‌هایی که در خصوص این نوع از کارها دوست دارم اینه که تلاشی برای برانگیخته کردن ناگهانی احساسات ندارند، با آرامش کارشون را انجام می‌دهند اجازه می‌دهند موسیقی را لمس کنی و باهاشون همقدم بشی و از کل مسیر لذت ببری. در این آلبوم تلفیقی بعد از دو ترک اول که خوب در فضای اثر قرار می‌گیریم یک ترک به نام "هفت پاره" پخش می‌شه و این ترک برای من حال و هوای نوروز را داره یک حس تازگی سال و نو شدن جان را ازش می‌گیرم. حسی برای شروع دوباره و سرور.
ترک بعدی اسمش "هنوز" هست این ترک من را خیلی رقیق می‌کنه؛ حس تمام حسرت‌های به دل نشسته را زنده می‌کنه. دویدن‌ها و نرسیدن‌های گذشته که امان از نفس کشیدن الان را هم از آدم می‌گیرند؛ چماق بی‌رحمی و جبر این دنیا آدم را از پا می‌اندازه و مثل یک بچه کوچک درونگرا به کنجی خلوت می‌کنی تا حین شنیدن آهنگ بی‌صدا گریه کنی.
پس از اون ترک نیاز پخش می‌شه و درست در همون لحظه‌ای که با پر و بال شکسته گوشه‌ای افتادی محکم در آغوش میگیرتت. دلت می‌خواد که مثل کودکی گریانی که در آغوش پشتیبانی قرار گرفته به لباسش چنگ بزنی و گریه کنی و سبک بشی. بارها و بارها ترک "نیاز" را باز پخش می‌‌کنی تا خوب بغلت کنه، نوازشت کنه و موهات را شونه کنه. مثل مادری مهربان بهت یادآور می‌شه که زندگی همینه، بعضی چیزها دست ما نیست و بهت قدرت می‌ده که ادامه بدی.

 

[امیرحسین]

گوش دادن به اثرهای یانی در اوایل دبیرستان باعث علاقه‌مندی من به موسیقی بیکلام شد. خاطرم هست که از دوست دانشگاهیم پرسیدم که طرف که چیزی نمی‌خونه مردم چطوری جذبش می‌شند؟ او هم گفت حتماً کار زیبایی ارائه می‌کنه که مردم دوست دارند. من شروع کردم به گوش دادن آثارش و فکر کنم تا وقتی که همه اثرهاشو گوش نداده بودم سراغ هنرمند دیگه‌ای نرفتم خیلی سخت هست که از بین آن همه اثر بخواهم یک آهنگ اینجا معرفی کنم با این حال من Felitsa رو انتخاب می‌کنم. چون همنوازی پیانو و ویولن برای من جذاب‌ترین هست جدا از این مسئله من نسخه‌ی کنسرت پورتوریکو را انتخاب کردم که یانی قبل از اجرای آهنگ توضیح می‌ده که اسم این آهنگ از کجا اومده. تعجبی هم نداره که آهنگی که با این هدف ساخته شده اینقدر احساسی و زیبا باشه.

Felitsa
Yanni​

 

[امیرحسین]

حیدو هدایتی خواننده بوشهری که با دست خالی شروع کرده و پس از چندین سال به تازگی موفق شده اولین آلبوم خودش را منتشر کنه. آهنگ‌های وی را می‌توانید در لینک‌های قرار داده شده دانلود کنید و در صورت تمایل برای حمایت از او آن را خریداری کنید.
هنر حیدو در تقدس بخشی به غم هست. در واقع متن و نحوه خواندنش یادآور متن‌های عاشقانه‌ی شاعرانی هست که باهاشون بزرگ شدیم. همچنین لهجه‌اش برای طرفدارها جذاب هست و به او این امکان رو می‌دهد که از دل بخونه.
عموم خواننده‌ها وقتی که متن غم‌انگیز می‌خوانند آن را با تم شاد ترکیب می‌کنند یا به نحوی از غصه می‌خوانند که سوگ به دل می‌افتد. اما آثار حیدو همانند خلیج‌فارس آرام هستند و به شنونده یک شانه برای تکیه کردن و آرامش گرفتن هدیه می‌دهد.

منگه
حیدو هدایتی​

احتمالاً مُنگِه (چیزی شبیه غرغر کردن) معروف‌ترین اثر حیدو باشد. شروع این آهنگ شاعرانه برای من یادآور غزل سعدی هست که می‌گوید:
می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم
حیدو هم اینطوری شروع می‌کنه:
مو هر جا بِرُم سر وا وِگردانُم تو چشای خو اِت سنبل می‌کارم.
او به زیبایی انتظار عاشق را به تصویر کشیده، انتظاری که خود هم می‌داند که به احتمال زیاد ثمر بخش نیست اما اندیشیدن به معشوق را به دیگر همنشینی‌ها ترجیح می‌دهد.

تریشکو
حیدو هدایتی
​

تریشکو به معنی رگبار ناگهانی و اشاره به باران‌های بوشهر دارد. باران‌های ناگهانی که گویی قرار است سیل بیاید ولی زود فروکش می‌کند.
در جنوب عموماً از ساز نی‌انبان برای آهنگ‌های شاد و از سنج و دمام برای قالب‌های غم‌انگیز استفاده می‌شود. در این آهنگ هم استفاده از سنج و دمام بسیار مشهود است. البته آهنگ فضای غم‌انگیز ندارد و بیشتر عاشقانه است. عاشق بزرگ شده‌ی مکتب شاعرانی همچون فایز و مفتون است که همچو تریشکو بی‌تابی می‌کند. او می‌گوید:
وقتی که ندارُمت مو اینجا
طیفونن و غُبر و گرد و خاکی
که به تعبیر من دِل عاشق همچون موج دریا است است که سراسیمه به سمت ساحل می‌آید اگرچه از دور مهارنشدی و سهمگین به نظر می‌آید اما رفته رفته که به پای معشوق نزدیک می‌شود آرام می‌گیرد.

 

[امیرحسین]

جو ستریانی وقتی که گیتار الکتریک دستش می‌گیره انگار که گیتار او را تسخیر می‌کند تا به دنیا نشون بده که طریقه صحیح نواخته شدنش چطوریه.
خوب به خاطر دارم اولین آهنگی که از جو ساتریانی گوش دادم آهنگ Hands in the air بود. آهنگی که با اصطلاح میشه گفت 3D هست. (از اصطلاحش راستش مطمئن نیستم )
با این وجود دوست دارم در خصوص آهنگ Teardrops ایشون بنویسم. این آهنگ نقطه مقابل آهنگ پیشین یک حالت خلسه و آرامشی به خودش میاره. آهنگ بوی تنهایی می‌ده و برای من یادآور آهنگ اولین فرسته این موضوع هست. جایی که در مسیر پر پیچ و تاب زندگی سختی‌های زندگی رو به دوش می‌کشی و این آهنگ یک حس حماسی گونه‌ای بهت میده برای ادامه دادن.

Teardrops
Joe Satriani​

 

[امیرحسین]

فضایی که حین گوش دادن به این موسیقی توی ذهنم متصور می‌شم؛ یک خونه‌ی خاکستری رنگ هست که وسایلش منتظر شخصی نیستند. هرچند گرد و غباری روی میزها وجود نداره ولی فضای خونه اینطور تداعی می‌کنه که ده‌ها سال که خونه خالی از زندگی هست. نور به مبل‌های ترک خورده می‌تابه. جوانه‌های سبز از کف زمین شروع به رویش می‌کنند دیوارها ترک می‌خورند و شکوفه‌های سفید سر باز می‌زنند. به اتفاق جوانه‌ها لاله‌های قرمز را احاطه می‌کنند تا فضای خونه را به تسخیر خود در بیارند.​

We Left The Place
Mindthings​

احتمالش ضعیفه که بتونم خودم از نظر روحی ریکاوری کنم و به این زودی چیزی اینجا بنویسم مراقب خودتون باشید.