علی فرهمند عزیز طی یادداشت چند روز قبلش که توی روزنامه شرق منتشر شد نقد صریحی رو متوجه هزارپا کرد. یکی از بند‌های نقدش رو عینا نقل میکنم:
«سؤالی دیگر: آیا هرکسی می‌تواند فیلم‌نامه‌ای مثل «هزارپا» را به ارشاد ارائه دهد و مطمئن باشد که با پروانۀ ساخت مواجه می‌شود؟ این که وزارت ارشاد به این فیلم پروانۀ ساخت داده اصلاً بَد نیست، و وظیفۀ آن وزارت، صدور پروانه‌هاست امّا اگر این رویکرد، همۀ اهالی سینما را شامل بشود و اکران فیلم‌ها معلول مسائل پشت پرده نباشد. آیا همه می‌توانند چنین دیالوگی را که یکی به دیگری می‌گوید: «بزنم؟» و دیگری می‌گوید: «تو چرا همه‌ش می‌خوای بزنی؟ برو یه جای دیگه بزن!»، وارد متن‌شان کنند و آبی از آب هم تکان نخورد؟ قطعاً چنین نیست. برای تابو شکنی هم باید در دستۀ خودی‌ها قرار گرفت. حالا می‌شود یکی از مهم‌ترین علت‌های اضمحلال کمدی در سینمای ایران و تقلیلش به دیالوگ‌های عمدتاً عریانِ جنسی را دریافت: وقتی تابوها را خودِ ساکنان وزارت ارشاد به وجود آورده‌اند، و خود نیز کارگردان تابوشکن پرورش می‌دهند، وضعیت بهتر از این نمی‌شود.»
فیلم که احوالش معلومه و ثانیه‌ای از اشاره به «چیز» کوتاهی نمی‌کنه ولی جای تامل داره که عده‌ی زیادی به فحش‌های جنسی می‌خندن. در حالیکه حقیقتا فحش جنسی خنده‌دار نیست و جاش توی دعوا است.
بنظرم اینکه مردم به جک‌های جنسی می‌خندند چیز خیلی قابل پیش‌بینی شده‌ای هستش. همونطور که توی برنامه خانوادگی خندوانه در اسندآپ کمدی‌های چند سال اخیر شوخی‌های این موردی دیدیم یا حتی فیلم‌های 50 کیلو آلبالو یا گشت ارشاد2
در واقع فیلم‌سازها دارند چیزی رو می‌سازند که مردم می‌خواند.
البته فروش بالای گیشه بی‌ارتباط با افزایش قیمت بلیط ها نیستش همچنین در خصوص این فیلم بنظرم خیلی خوب براش تبلیغ شد.
=============================================================================
خود من به اصرار زیاد اطرافیان رفتم. بنظرم این فیلم خوش‌شانس بود که توی چنین سالی و ماهی اکران شد وگرنه در مقابل فیلم‌های کمدی تاریخ سینمای ایران یه فیلم متوسط محسوب می‌شد. مردم نگران از وضعیت اقتصادی برای بهبود روحیه خودشون به سینما می‌رند و همچنین کنکوری‌های خسته می‌خواهند که شاد باشند.
در واقع همه می‌خوان زورکی شاد شند و بهشون یاد داده نشده که راه‌ها یا فیلم‌های بهتری هم هست.
نمی‌دونم اون نسخه‌ای که توی سینما دیدم تا چه حد سانسور شده بود چون بعد از اتمام فیلم یه سری سکانس‌های حذف شده رو که می‌دیدم خیلی اوضاع وخیمی داشت.
بیشتر شوخی‌ها به ذهن مخاطب بستگی داشت که چقدر موضوع رو بگیره. مثلاْ سر یه سکانس می‌دیدم یکی بلند از ته سالن خندید ولی بقیه اونقدر نخندیدن. همچنین خیلی از اطرافیان گفتن که فیلم محتوی شوخی جنسیش زیاد نیست در صورتی که اگه بنظرم شوخی‌زیاد داشت فقط خنده‌دار نبود. مثلاً صحنه‌ی آمپول زدن خیلی بیخود بود و خب فکر نمی‌کنم ادبیات این فیلم با فضای اون سال‌ها تطابق داشته باشه.
خودم سکانسی که از پله افتاد و هرچی پاش رو تکون می‌داد پاش جدا نمی‌شد و تهش تظاهر به تشنج کرد رو بیشتر از بقیه سکانس‌ها دوست داشتم، همچنین سکانس‌های بستنی فروشی و دعوای نمایشی.
در کل می‌تونم بگم بامزه بود ولی در حد یه فیلمی که تو اتوبوس بذاره.
در واقع این فیلم یه لنگه کفش تو بیابان هستش. و تعجب برانگیز نیست در مقابل فیلم خالتور (تو اتوبوس دیدم
) که حتی موفق نشد یه لبخند به روی لب‌هام بیاره ولی فروش گیشه 6.5 میلیاردی داره این فیلم فروش بالایی داشته باشه.
