زندگی ابدی در این دنیا

[Nimbus]

فرض کنید دارویی کشف بشه که با مصرفش، آدما میتونن طولانی زندگی کنن بدون این که پیر بشن و یا به بیماری مهلکی مبتلا بشن.

شما این دارو رو مصرف میکردین؟ به نظرتون باید اجازه ی تولید و فروش چنین دارویی داده بشه، یا باید مصرفش ممنوع بشه؟

به نظرتون وجود و مصرف چنین دارویی به رشد تمدن انسان ها کمک میکنه یا باعث نابودی اون ها میشه؟

 

[هور]

اگه زندگی ابدی توی اینجا با این شرایطی که داریم باهاش دست و پنجه نرم میکنیم باشه واقعا ظلم در حق بشریته!

من این دارو رو مصرف میکردم اما قبل مصرفش سعی میکردم جایی رو برا زندگی انتخاب کنم که از عمر طولانی که انتخاب کردم پشیمون نشم....

 

[maleck :)]

اگر مرگ نبود، همه آرزویش را می‌کردند. فریاد‌های ناامیدی به آسمان بلند می‌شد. به طبیعت نفرین می‌فرستادند. اگر زندگی سپری نمی‌شد، چقدر تلخ و ترسناک بود.
صادق هدایت

مرگ است چاره زندگی ناگوار را
جز مرگ اگر تو چاره‌گری یافتی بگو

صائب

 

[حلزون]

می‌تونم حدس بزنم رایج شدن این دارو و زندگی طولانی، نیازهای تازه‌ای رو ایجاد می‌کنه. اگه همه یا بخش کثیری از مردم از این دارو استفاده کنند، فرآیند رشد و بلوغ کندتر خواهد شد و مطابق طول قابل انتظار زندگی، کش خواهد اومد : )) آدم‌ها توی پنجاه سالگی نوجوون می‌شدند و به فراخور سرعت رشد و بلوغ، سیستم آموزش همگانی هم طولانی میشه. مثلا دبستان تا بیست سالگی طول می‌کشه
یه حالت فرضی دیگه هم این خواهد بود که روند و مرحله‌های زندگی همین جوری بمونه و چیزهایی بهش اضافه شه. مثلا بعد از بازنشستگی و نوه دار شدن و غیره، آدما وارد مرحله‌ی جدیدی از زندگی بشن و بعد مرحله‌ی جدیدتر و بعد هم : )) نمی‌دونم چه تصوری از این مراحل اضافه داشته باشم.

می‌دونم که ربطی به فلسفه و منطق نداشت. اما خب :]

 

[خِیزَران]

اگه اون دنیا پیتزا و مرغ سوخاری نداشته باشه آره

 

[Shervix]

بنظرم زمین سنگین میشه از تعداد آدمای زیاد از مدارش در میره میفته تو حیاط‌ کهکشان همسایه. (بدخواها خواهند گفت که جرم زمین ثابته)

 

[Bk_201]

بستگی داره
واقعا هستند کسانی که دلخوشی ای ندارند که بهش وابسته باشن
ولی یه وقتایی انقد زندگی لذت بخش میشه که آرزو میکردی مرگی درکار نبود

 

[Nimbus]

بنظرم زمین سنگین میشه از تعداد آدمای زیاد از مدارش در میره میفته تو حیاط‌ کهکشان همسایه. (بدخواها خواهند گفت که جرم زمین ثابته)

جرمشم تغییر میکرد فرقی نداشت :د

می‌تونم حدس بزنم رایج شدن این دارو و زندگی طولانی، نیازهای تازه‌ای رو ایجاد می‌کنه. اگه همه یا بخش کثیری از مردم از این دارو استفاده کنند، فرآیند رشد و بلوغ کندتر خواهد شد و مطابق طول قابل انتظار زندگی، کش خواهد اومد : )) آدم‌ها توی پنجاه سالگی نوجوون می‌شدند و به فراخور سرعت رشد و بلوغ، سیستم آموزش همگانی هم طولانی میشه. مثلا دبستان تا بیست سالگی طول می‌کشه
یه حالت فرضی دیگه هم این خواهد بود که روند و مرحله‌های زندگی همین جوری بمونه و چیزهایی بهش اضافه شه. مثلا بعد از بازنشستگی و نوه دار شدن و غیره، آدما وارد مرحله‌ی جدیدی از زندگی بشن و بعد مرحله‌ی جدیدتر و بعد هم : )) نمی‌دونم چه تصوری از این مراحل اضافه داشته باشم.

می‌دونم که ربطی به فلسفه و منطق نداشت. اما خب :]

به نظرم اقتصاد کشش اینو نداره که آدما مدت طولانی بچه بمونن، بهینه ترین حالت اینه که اغلب آدما تو یه رنح سنی ۲۵ تا ۳۵ سال باشن (چون حداکثر بهره وری رو داره).

ولی مشکلی که هست اینه که رشد جمعیت خیلی میره بالا و مشکل کمبود منابع پیش میاد. در نتیجه باید یه قانونی بذارن که اگه کسی دارو گرفت باید عقیم بشه

 

[.Mehrshad.]

من که قطعا استفاده نمی‌کردم
_
اگه وجود داشت و استفاده ازش ممنوع میشد یعنی میوفتاد دسته یه عده افراد خاص که خب طبق معمول جنگ راه می‌افتاد ( تو داشته باشی ، چرا من نداشته باشم؟)
_
از نظر من چنین اکسیری باعث میشه غریزه بقا در انسان به مرور زمان از بین بره و با توجه به آمیختگی درد و زندگی ، آدما به سمت پوچی و نابودی حرکت کنن

 

[....!...]

بدون مرگ زندگی بی معناست

 

[Shervix]

بدون مرگ زندگی بی معناست

Guess what
با مرگ هم بی‌معناست

 

[صوراسرافيل]

تا همینجاش زندگی کردیم چی بود که حالا تا ابد ادامش بدیم؟

 

[zeynabgol]

بله من قبول میکنم.

نخیر نیمه پر لیوان رو در اینجا به کار نمیبرم. شما میدونین تعدا کتابایی که من نخوندم چقدره؟ با صد و بیست سال زندگی هم به همش نمیرسم!

 

[Bay Harbor butcher]

من که قبول نمیکردم، دوست دارم زندگی روند طبیعی شو طی کنه

 

[Behrad-J]

من نظر خودمو میگم... من مرگ طبیعی رو (یعنی مثلا کامل به سنی رسیدم که دیگه بدنم درست کار نمیکنه و اونجوری بمیرم) رو ترجیح میدم؛ ولی مرگی که بر اساس تصادف یا حوادث باشه رو اصلا دوست ندارم و میخوام که روزی برسه که اگه حتی یه نفر از بالای یه ساختمان افتاد و متلاشی شد، دوباره احیا بشه ولی خلاصه جمعیت باید تعادلشو حفظ کنه دیگه. اگه مرگی وجود نداشته باشه که میشه مثل رمان داس مرگ!

 

[ماهی]

همون‌جور که گفتین اگه تولید مثل هم صورت بگیره، چندان منطقی نیست. اینهمه آدم کجا جا بدیم واقعا؟ در واقع باید واکسنه باعث عقیم شدن بشه
مزایای قابل توجهی داره: نیروی کار همیشه جوان و سالم، عدم نیاز به خدمات درمانی. اینکه دیگه جمعیتِ پیر و از کار افتاده نخواهیم داشت و حقوق بازنشستگی و خدمات ارائه شده که نتیجه‌ای برای جامعه نداره، نمی‌خواد. اینکه دیگه بچه‌ها و مسائل آموزش و پرورش‌شون نیاز نیستن. بعد چی خواهیم داشت؟ همون نیروی کار عالی. یه جامعه‌ی صنعتی خوب ازش در میاد :‌)) ولی اگه تولید مثل صورت نگیره و آدم‌های جهان همیشه تکراری باشن، تنوع و نبوغ جدیدی هم نخواهیم داشت. کلا تولید مثل باعث می‌شه گوناگونی و این چیزا حفظ بشه و نسل بهتری نهایتا تولید شه با اون انتخاب طبیعی. ولی اینجوری دیگه چیز چندان جدیدی در جهان پیدا خواهد شد؟

 

[حلزون]

تازه مرگ هم می‌تونه تقریبا مثل دیستوپیای رمان بخشنده (لوییس لوری) باشه. به این صورت که نهادی برای مرگ وجود داشته باشه که افراد رو داوطلبانه، با احترام و بدون ترس و درد بکشه. به این نهاد بودجه‌ای تخصیص داشته میشه که برای ترغیب مردم به مرگ، یکی از آرزوهای داوطلب‌ها رو برآورده کنه و شرایط رو فراهم‌ کنه تا هفته‌‌ی قبل از مرگ به تفریح و خوشی و شادی بگذره. همچنین در روز موعود مرگ، مراسم یادبودی با حضور فرد داوطلب برگزار میشه و همه در حضور خودش ازش تقدیر می‌کنند، باهاش خداحافظی می‌کنند و غرق در حس قدردانی به سوی اتاق مرگ بدرقه میشه.

 

[نصر پیروز]

سلام ، امیدوارم هر چه خوبی و بدی تا این لحظه دیدید حلال کنید، امیدوارم روزی برسه که همه سمپادی ها و کل دانش آموزان ایران و جهان به آرزو هاشون برسه.
از کسایی که من آزردمشون معذرت میخوام و گاهی اگر زبان به دشنام گشودم باز هم معذرت میخوام. شاید روزی برسه که دوباره برگردم ولی احتمالا تا اون روز اتفاقاتی زیادی خواهد افتاد ، نمیدونم تا حالا کسی تو این سایت پیام خداحافظی فرستاده یا خیر ولی ، چیزی که عوض نمیشه که هممون یک سمپادی هستم(چه خوب و چه بد)
و به نظرم باید حسن ختام این پیام بیت خداحافظی دکتر اژه ای(پدر سمپاد) باشه :
ای دل ریش مرا با لب تو حق نمک
حق نگهدار که من می‌روم الله معک
چرخ بر هم زنم ار غیر مرادم گردد
من نه آنم که زبونی کشم از چرخ فلک