داستان تخیلی سفر سمپادیا

[zeynabgol]

فصل هفدهم/ اپیزود چهار

بلند شد و از بالا به زهرا نگاه کرد. چشمهایش را بست و پلکهایش را روی هم فشار داد. به سارا گفت:«من باید برم... امشب شیفت دارم.»

سارا اعتراض کرد:«ریلی؟ امروز تیر خوردی!»

«الان که خوبم. اگه کیمیا هنوز مشغول بود می‌فرستمش بالا.» یک بار دیگر به زهرا نگاه کرد، برای فاطمه سر تکان داد، و از اتاق خارج شد.

نزدیک نیمه شب بود. زهرا دیگر چیزی نمی‌گفت، دیگر تکان نمی‌خورد. آنیا یک بار آمد و نگاهی به او انداخت. تمام روز درگیر بود. صورتش از خستگی به زردی گراییده بود و پلک‌هایش سنگین بودند؛ به نظر رسید متوجه فاجعه‌ای که داشت اتفاق می‌افتاد، نشد. وقتی اتاق را ترک کرد، زیر لب حرف می‌زد و دستش را تند تند تکان می‌داد.

سارا بود که دید: دید که زهرا تکان خورد، روی تخت نشست، با ناله‌ای غرش مانند سرش را به چپ و راست تکان داد تا قولنج گردنش را بشکند. با چشان بسته از روی تخت بلند شد. سارا و فاطمه با حیرت صدایش می‌زدند.

امید در اتاق جریان داشت. سارا حس می‌کرد دیگر مجبور نیستند به خانواده او جواب بدهند، دیگر دینی بر گردنشان نخواهد بود.

این حس تا وقتی ادامه داشت که زهرا چشمهایش را باز کرد.

چشم‌های بیرون زده و کمرنگ، وحشی‌گری هولناکی در چشمان دختر چهارده ساله موج می‌زد. لب‌هایش به لبخندی پهن و ترسناک باز شد. چنان سریع بود که کسی نفهمید چطور خنجر نقره‌ای فاطمه را از روی زمین چنگ زد؛ و چنان قوی بود که تا سارا به خودش آمد روی زمین افتاده بود و به طور غریزی داشت با دستان دوست سابقش کلنجار می‌رفت تا خنجر را به سینه‌اش فرو نکند.

دهان زهرا باز شد و صدایی بیرون آمد که متعلق به او نبود. جیغی زیر، و سپس خنده‌ای هولناک مثل قهقهه یک جن.

فاطمه قبلا هم چیزی مثل این را دیده بود.

آیا تن نرم دوستش را هم می‌توانست مثل یک فلز نرم، مثل تن آن استاد پیر، ببُرد و بدرد؟

وقت فکر کردن نبود. صدای دویدن می‌آمد، کسی آن خنده ترساک را شنیده بود. زهرا شاید قوی، سریع و تاریک بود، اما هنوز تازه‌کار بود. تاریک‌ها می‌دانستند نباید بخندند. تاریک کردن زهرا برای جذب نیرو نبود. می‌خواستند انتقام آن روز را گرفته باشند.

فاطمه می‌دانست آن شخص هرکه هست، به موقع نمی‌رسد.

با قدرتی که هرگز در خودش سراغ نداشت، به پشت گردن زهرا چنگ انداخت و او را با هر دو دستش کشید.

موجود کریه و رقت‌انگیز، که روزگاری دختر بامزه‌ای بود، از سارا جدا شد و روی زمین افتاد. فاطمه خنجر را از دست او بیرون کشید، هنگام کشتنش لختی درنگ کرد. آیا این همان دختری بود که می‌شناخت؟ روزگار یوزرنیم بستنی و روزگار زهرا به پایان رسیده بود. موجودی زشت در قالب آن دختر، به فاطمه چنگ می‌انداخت و می‌خواست خنجر را پس بگیرد.

فاطمه خنجر را بالا برد.

نه، آن صدای زهرا نبود که با خنده‌ای هولناک از حنجره او خارج شد:«نمی‌تونی منو بکشی!»

فاطمه نفهمید دقیقا در جواب او چه فحشی داد، اما خنجر را با هر دو دست روی سینه او فرود آورد. این بار مثل فلزی نرم نبود، خنجر از میان دنده‌ها می‌لغزید و به سختی فرو می‌رفت. با زاویه‌ای رو به پایین.

زهرا به موهای فاطمه چنگ انداخته بود.

فاطمه دوباره خنجر را بالا برد. دیگر اختیاری روی دستانش نداشت. خنجر نقره‌ای را بارها و بارها در سینه او فرو برد. خون روی صورتش پاشیده بود و طعم آن را در دهانش حس می‌کرد.

آنچه او را به خود آورد، جیغ سارا بود و باز شدن درب اتاق. زینب‌گلو تاریا به داخل اتاق دویده بودند و فاطمه هنوز دیوانه‌وار سینه دوست نوجوانش را می‌درید. جسد او بی‌جان روی زمین افتاده بود، با نگاهی پر از سوال و به دور از تاریکی.

تاریا با حیرت به آنجه او انجام داده بود نگاه می‌کرد. زینب‌گل شانه‌های فاطمه را گرفت و او را عقب کشید.«بسه! بسه! مرده!»

سارا ناخودآگاه گریه می‌کرد. خون روی دامن او هم پاشیده بود.

اما فاطمه با صورت، سینه و دامنی پرخون و لکه لکه، به طرزی هیستریک می‌خندید.




با تشکر از @Bastani عزیز، برای شرکتشون در این داستان، و برای اینکه شجاعت مرگ رو داشتن. روحشون شاد


https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

فصل هجدهم/ اپیزود اول

نزدیک سحرگاه، از معدود زمان‌هایی بود که دور هم جمع می‌شدند. این بار، به خاطر فعالیت شدید روز قبل، افراد بیشتری دور آتش بزرگ نشسته بودند. کمک‌های مردم سرزمین آزاد شمالی رسیده بود، و حالا غذای بیشتری برای خوردن داشتند. رادان و رونان سیب‌زمینی‌ها را از وسط می‌بریدند و رو به آتش می‌چیدند. آرتین داشت برایشان توضیح می‌داد که می‌توانند آن‌ها را زیر آتش چال کنند. رادان- که ذاتا آدم شکمویی بود- مشتاقانه به او خیره شده بود، اما رونان پرسید:«خب اون وقت چطوری از زیر آتیش درشون بیاریم؟»

به جای آرتین، آستوی سرخ‌مو با لهجه عجیبش جواب داد:«اون قسمتش کاری نداره، سیب زمینی رو بده به من.» از قرار گرفتن در جمعی غریبه خوشحال بود و همین باعث شده بود راحت صحبت کند و نظر بدهد.

رونان سیب زمینی درشتی را به سمت او پرت کرد.

عضلات آستو لحظه‌ای با حالتی عصبی منقبض شد، چون فهمیده بود بهراد زل‌زل نگاهش می‌کند. بعد آستینش را تا بازو بالا زد، دستش را تا آرنج در میان آتش فرو برد و سیب زمینی را در زمین فرو کرد.

وقتی دستش را از میان شعله‌های آتش بیرون آورد، آسیبی ندیده بود.

نه رادان و نه رونان، چیزی نگفتند و اظهار شگفتی نکردند، حتی تاریوس هم، با دهانی پر از سیب‌زمینی، سر تکان داد. اما آرتین با تعجب به بهراد نگاه کرد و او هم نگاهش را پاسخ داد. آرتین خم شد و از آستو پرسید:«چجوری؟!»

به نظر نمی‌آمد آستو از این سوال خوشش آمده باشد، اما جواب داد:«من مارژیت هستم.» الف را اُ تلفظ می‌کرد.

بهراد و آرتین در جست و جوی توضیح به رادان نگاه کردند. رادان فقط گفت:«دورگه ساحره-انسان.»

رونان از آستو پرسید:«پس مادرت ساحره آتش بوده؟»

آستو اخم کرد و جواب داد:«اینطور می‌گن. من که ندیدمش. به هرحال، مارژیت‌ها دوست ندارن درباره خودشون حرف بزنن.» دستش را دوباره میان آتش برد، و سیب‌زمینی را بیرون آورد.

کیمیا کنار آنیا نشسته بود. از بعداز ظهر، دیگر از او جدا نشده بود و تک‌تک اعمالش را دنبال کرده بود. آنیا از او خوشش می‌آمد، و تمام سوالاتش را جواب می‌داد. کیمیا که حرف‌های آستو را شنیده بود، از آنیا پرسید:«دورگه یعنی چی؟ اون پسره به آستو گفت دورگه، و تابلو بود که آستو ازش خوشش نمیاد.»

آنیا جواب داد:«در جنوب، سرزمین سوروانا محل زندگی ساحره هاست. اونها همیشه مونثن، و برای تولید مثل به مرد های انسان نیاز دارن. هیچ مردی حاضر نبود با یک ساحره ازدواج کنه، برای همین ساحره ها از یه سری جادوی شیفتگی استفاده میکردن و نوعی بردگی وجود داشت. از من می‌پرسی میگم هنوز هم وجود داره. اگر بچه دختر میشد، ساحره بود، پیش مادرش می‌موند. ولی اگر بچه پسر بود، یه دورگه بود. به زبان خودشون، مارژیت. جادوگری که توانایی استفاده از جادو رو نداره. ساحره‌ها اون رو به پدرش می‌دادن و از خودشون دورش می‌کردن. بعدها فهمیدن که به جای مردان انسان، میشه دورگه‌ها رو هم به بردگی گرفت، و یه همچین اتفاقایی افتاد که در گوشه‌ای از سرزمین سوروانا، جامعه دورگه‌ها تشکیل شد. چند تا دهکده تماما دورگه هستن، پسرهای زاده ساحره‌ها که خودشون پدر ساحره‌ها و دورگه‌های دیگه‌ای ان... وضعیت نفرت‌انگیزیه، دورگه‌ها نمیتونن برن چون جای دیگه ای پذیرفته نمیشن، می‌مونن و هروقت ساحره‌ها بخوان، یکیشون رو طلسم می‌کنن...»

مکث کرد و ادامه داد:«گاهی در موارد نادر پیش میاد که یه دورگه میتونه جادو رو بروز بده، این طور مواقع ساحره‌ها می کشنش. آستو وقتی بچه بود تا حدودی به صورت غیرعمدی جادو رو بروز می‌داد. آتش رو. دیدی که آتش اون رو نمی‌سوزونه. چون در رگ‌هاش جاریه. ساحره‌ها خواستن بکشنش، پدرش که یه دورگه دیگه بود آوردش اینجا و به مدرسه سپردش. پدر آستو کشته شده، و مدتهاست که آستو اینجاست. البته گاهی به سوروانا می‌ره، تا برادرانش رو ببینه... همه دورگه ها با هم برادرن، به تعبیر خودشون. اونها برای قرن‌ها از جنوب شرق در برابر بلاسایی‌ها محافظت کرده‌ن.»

کیمیا که متاثر شده بود، پرسید:«از ساحره‌ها محافظت می‌کنن؟»

«ساحره‌ها نیازی به محافظت ندارن. تاریخ دورگه‌ها تشکیل شده از شورش، کشته شدن توسط ساحره‌ها، انقراض، و دوباره و دوباره تجمع و تشکیل جامعه جدید با دورگه‌های جدید. هیچ وقت هیچ کس جلوی ساحره‌ها دووم نمیاره... دورگه‌ها هم استثنا نیستن.»

کیمیا پرسید:«چرا آستو لهجه داره؟»

«زبان دورگه‌ها ترکیبی از بلاسایی و زبان ساحره‌هاست؛ زبان آستو اونه و لهجه باهاش مونده.»

 

[zeynabgol]

فصل هجدهم/ اپیزود دو

کیمیا دوباره به پسر سرخ‌مو نگاه کرد. موهای کوتاهش مثل شعله‌های آتش روی هوا شناور بودند. تنش مرتعش به نظر می‌رسید، مثل شعله‌های آتش بزرگ. گاهی لبخندی می‌زد، گاهی سر بلند می‌کرد، گاهی چیزی می‌گفت؛ اما مدام در شرم از ماهیتش، ساکت و بی‌صدا بود. با این وجود نمی‌شد نادیده‌اش گرفت. مثل خود آتش، گرمایی شیرین از او شعله می‌کشید.

کیمیا گفت:«به نظر نمیاد آدم بدی باشه.»

آنیا که داشت پاتیل کوچکی را روی قسمتی از آتش هم می‌زد، جواب داد:«نه، نیست. مارژیت‌ها همیشه در برابر بقیه جبهه می‌گیرن، اما مردم خوبی‌ان.»

زینب‌گل که داشت با تیلیا صحبت می‌کرد، لحظه‌ای رویش را از او برگرداند و با لحنی حاکی از عذاب گفت:«آنیا، زیر این پانسمانت خیلی می‌خاره، بیا بازش کن!»

آنیا با لبخندی کج جواب داد:«تا صبح خارشش برطرف می‌شه، بعد بازش کن.»

زینب‌گل شکلکی در آورد و به سمت تیلیا برگشت.

در سمتی دیگر، تاریا و کارن کنار هم نشسته بودند و حرفی نمی‌زدند. کارن خیلی بزرگ‌تر از چند روز پیش به نظر می‌رسید، قوی و مغرور آنجا نشسته بود. اما فاطمه قیافه‌ای به هم ریخته داشت، پیراهن خونینش را عوض نکرده بود و موهایش ژولیده بودند. زانوهایش را بغل گرفته بود، و شعله‌های آتش در چشمانش زبانه می‌کشیدند.

سارا هم ممکن بود مثل او غم‌زده شود، اما خواهران تیساوایی سرگرمش کرده بودند. لیرا و لیرانا، دختران بلوند پانزده و هفده ساله، انگار نه انگار که از جنگی برگشته بودند. برق زندگی در چشمانشان می‌درخشید. لیرا ساز کوچکی داشت، از صبح آن را زیر زرهش پنهان کرده بود. ساز شبیه چنگ کوچکی بود که دو لایه سیم داشت؛ عمودی و افقی. وقتی لیرا آن را نواخت، نوایی شیرین فضا را پر کرد. چیزی ورای دنیای واقعیت، انگار موسیقی تیساوا روح داشت. پر از زندگی بود، پر از رقص، آرامش و شادی مردمی که کنار ساحل زندگی می‌کردند و شب‌هایشان روشن از نور ستارگان بود. مردمی دور از کوهستان، دور از هیاهوی جنگ رایانا. مردمی دور از خون، دور از درد، سرشار از لبخند‌های واقعی و انعکاس دریا در چشم و خورشید در موهایشان.

لیرانا صدای خوبی داشت، و خواهرش نیز. به سارا اصرار می‌کردند بخواند، سارا گفت که شعر این آهنگ را نمی‌داند. لیرا گفت:«آهنگ‌های تیساوایی که شعر ندارن! هر چیزی رو می‌شه باهاشون خوند!»

سارا اصرار کرد که صدای خوبی ندارد. لیرانا گفت:«شماها اهل کجایین، که مردمش بدصدان؟ هر آدمی که دلش بخواد بخونه، قشنگ‌ترین صدای دنیا رو داره!»

با خواهرش شروع به خواندن آواز تندی کردند، که این بیت مدام در آن تکرار می‌شد:«آی دریا دریا دریا، شب بات قراری داره/ آی مهتاب مهتاب مهتاب، ماهی دلش گرفتاره!»

عجیب‌ترین صحنه آن شب، سینور مارون بود که از میانه‌های آواز پا به پای دخترها می خواند، و باعث شده بود چشم همه گرد شود. تاریوس و رونان و رادان تعجبی نکردند، آن‌ها او را بهتر از بقیه می‌شناختند. تنها کسانی بودند که به نام صدایش می‌زدند.

 

[zeynabgol]

فصل هجدهم/ اپیزود سه

صبح زود، سارا متوجه شد کنار آتش خوابش برده بوده. کیمیا، لیرا و لیرانا و همه پسرهای سمپادیا هم به خواب رفته بودند. فاطمه در همان حالت نشسته خوابش برده بود. اما بقیه رفته بودند. آفتاب هنوز در نیامده بود، و سارا کسی را دور و برش نمی‌دید. فکر کرد اتفاقی افتاده.

کیمیا را صدا زد. او که تمام روز قبل را مشغول فعالیت بود، ناله‌‌ای کرد و بیدار نشد. سارا دور و بر افراد خفته چرخی زد، و متوجه شد کارن هم آنجا نیست. اطراف را گشت، و در محوطه‌ای که تمرین می‌کردند، زینب‌گل را پیدا کرد. کنار کپه‌ای از خاک نشسته بود، و پیراهن مشکی کثیف و پاره‌ای به تن داشت. پیراهن سبز تیره خودش روی پایش پهن بود و به نظر می‌آمد سعی دارد پارگی بزرگ بازوی آن را بدوزد. سارا به سمت او دوید. سلام کرد و پرسید:«بقیه کجا رفته‌ن؟»

زینب‌گل سر بلند کرد. چشمانش اندوهگین بودند.«رفته‌ن جلسه.»

سارا کنارش نشست.«تو چرا نرفتی؟»

«منتظر بودم شما بیدار شین. اونا به این زودیا شروع نمی‌کنن. آنیا باید یه چیزی از توی کتابهاش پیدا کنه و تاریا رفته تا یه امانت رو بگیره. زمان می‌بره. اومدم تا زهرا رو دفن کنم.» به کپه خاک اشاره کرد.

سارا به آن قبر کوچک و گمنام نگاه کرد. پرسید:«اینجا برای تدفین و این حرفا مراسمی ندارن؟»

«دارن، ولی تاریک‌ها رو حتی نباید دفن کرد، چه برسه به اجرای مراسم.»

سارا گفت:«اها..» یادش نبود دوستش اواخر عمر به یک شیطان ناقابل تبدیل شده بوده و سعی کرده او را بکشد. صحنه جنون‌آمیز کشته شدن زهرا را به یاد آورد و به خود لرزید.«چطوری فاطمه تونست بکشتش؟»

«انتظار داشتی وایسه و نگاه کنه؟»

«آخه... اون بهش یه چیزی گفت... گفت نمی‌تونی منو بکشی.»

زینب‌گل به او نگاه کرد.«واقعا گفت؟ این ترفند ساحره‌ست. کاری می‌کنه که نتونیم عزیزانمون رو بکشیم. کار فاطمه واقعا شجاعانه بود.»

چند دقیقه در سکوت گذشت. زینب‌گل اشک سارا را دید، و موضوع جدیدی پیش کشید.«تو می‌دونی چطور باید این رو بدوزم؟»

«مگه دوختن بلد نیستی؟»

«آنیا آستین پیراهنم رو از بالای زخم پاره کرده، راستش نمی‌دونم چطوری بدوزم که مثل اولش بشه.»

سارا به پیراهن نگاه کرد، و به آستینی که از چند نخ از آن آویزان بود.«فکر نکنم کلا بشه درستش کرد.»

«ای بابا...» پیراهن را بالا گرفت و به آن نگاه کرد.«واقعا؟»

سارا لبخند کمرنگی زد. زینب‌گل که می‌دانست نقشه‌اش برای خنداندن سارا شکست خورده، ساکت شد.

سارا راهی برای خلاص کردن خودش از شر افکار پریشان پیدا کرد:«توی مدرسه چه خبر بود؟»

«بهت که گفتم.»

«خب بگو اون تیر از کجا اومد؟»

«از زه یه کمون. نمی‌دونم.»

«باشه.» سارا ساکت شد. نه چون حرفی نداشت، چون سوالات بسیاری داشت و نمی‌دانست کدام یک را اول بپرسد.

«ام... کارن چرا اینطوری شده؟»

«چه طوری شده؟»

«خیلی... چیز... انگار قبلا اینجا بوده.»

«مثل من. وقتی اولین بار اومدم اینجا طوری بودم که انگار کاملا میدونم اینجا چطوریه. بعضی آدم‌ها توی دنیای اشتباهی متولد می‌شن. البته این نظر منه. کارن ذاتا قرار بود یه کماندار بشه، و الان هست.»

«تو ذاتا قرار بود کی باشی؟»

«نمی‌دونم. ولی مطمئنم قرار بود اینجا باشم.» درنگ کرد، سپس ادامه داد:«من... به همه دنیاهایی که کتاب‌هاشون دور توی دوره نوجوونیم خونده بودم سفر کردم. با اینکه همه‌شون عجیب و جالب بودن، اما هیچ وقت، توی هیچ دنیایی مثل اینجا، احساس راحتی نکردم.»

«توی هفت سال؟ چطوری به همه اون دنیاها رفتی؟»

زینب‌گل خندید. خنده‌اش ته‌رنگی از فشار عصبی داشت.«شاید این بدنی که تو می‌بینی بیست و دو سالش باشه، و توی واقعیت پونزده سال، ولی اگر سال‌هایی که توی جهان‌های مختلف زندگی کرده‌م رو با هم جمع کنی، بیشتر از شصت-هفتاد سال می‌شه.»

سارا بالاخره سوالی را که تمام این مدت درگیرش کرده بود، پرسید.«من هم می‌تونم برم به دنیاهایی که می‌خوام؟»

زینب‌گل سر تکان داد.«می‌تونی تو هم دنیای خودت رو پیدا کنی. بعضی آدمهای واقعیت تا آخر عمرشون از هیچی راضی نیستن و نمی‌دونن چرا.»

«یعنی این سفر کردن و... عوض کردن چیزها... دنیا رو به هم نمی‌ریزه؟»

«هر نویسنده‌ای یه مسافره. رد پای سفرهای جوانا رولینگ رو می‌شه توی جهان هاگوارتز دید، حتی گاهی به اونجا سر می‌زنه. تالکین وقتی توی واقعیت مرد، توی جهان آردا جاودان شد. جاودانگیش هدیه‌ای بود برای تقدیر از نقل داستان‌های آردا در دنیایی دیگه. وقتی برادران گریم مردن، می‌تونستن توی جهان سرزمین قصه‌ها به زندگی ادامه بدن، اما خودشون نخواستن. هانس کریستین اندرسون هنوز توی یه کلبه کنار دریاچه جوجه‌اردک زشت زندگی می‌کنه. آر.ال.استاین دنیایی رو پیدا کرده بود که تمام کابوس‌ها اونجا زندگی می‌کردن. شجاع‌ترین مرد واقعیت بود که با هر هیولایی دست و پنجه نرم می‌کرد و داستانش رو می‌نوشت. اگر قرار بود سفر کردن بین دنیاها چیزی رو به هم بریزه، هیچ وقت هیچ داستانی نوشته نمی‌شد.»

فکر سارا هنوز درگیر هضم حرف‌های زینب‌گل بود، که کیمیا از دور پیدا شد. به طرفشان دوید و نفس زنان گفت:«آنیا گفت... بیاین... همه بیدار شدن...»




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

فصل هجدهم / اپیزود چهار

آن روز هیچ جلسه‌ای برگزار نشد. دلایل متعددی داشت؛ از جمله آنها: تاریا هنوز از ماموریتش برنگشته و تینا به دنبال او به جنگل دیرا رفته بود، حال شیلار به خاطر بیماری مادرزادی‌اش به هم خورده بود و دچار خون‌دماغی بی‌پایان شده بود، کلاغی آموزش‌دیده برای سینور مارون یادداشتی آورده بود و باعث شده بود او مثل ببری زخمی خشمگین شود و به تاریا و تینا بنویسد که سریع برگردند. تازه از ظهر گذشته بود که گروهی سی نفره به دروازه‌ها رسیدند و کمی بعد معلوم شد از اساتید و دانش‌آموزان مدرسه تربیت جنگجو هستند که تا آن موقع در کوهستان آواره بوده‌اند.

عصر همان روز تاریا و تینا برگشتند، اما حمله سایه‌ها زمانشان را گرفت.

غروب آفتاب بود که بالاخره سینورمارون اعلام کرد چه چیزی خشمگینش کرده است. یادداشت را به تاریوس داد و گفت:«اولین بار در زندگیمه که می‌دونم دقیقا چه اتفاقی قراره بیفته، و هیچ راه حلی براش ندارم.»

یادداشت دست به دست چرخید، و معلوم شد داریان، مرد سی و چند ساله‌ای که دوازده سال در دربار برای سینور مارون جاسوسی کرده بود، گیر افتاده، و تا نیمه شب او را به آنجا می‌آورند تا آخرین آرزویش پیش از مرگ برآورده شود: حرف زدن با سینور مارون.

کسانی که داریان را می‌شناختند برآشفتند، و کسانی که نمی‌شناختند از آدم‌های مختلف اطلاعاتی درباره اش کسب کردند. او دوره مدرسه تربیت جنگجو را به پایان رسانده بود، اما حاضر نشده بود سوگند بخورد. نبوغ کمیابش باعث شده بود ایراداتی در این سوگند بیابد و به همین دلیل به در نوزده سالگی به اعدام محکوم شد. سینور مارون نجاتش داد: هوش او را در سیاست به کار گرفت، و داریان در ازای دینش برای او کار کرد.

رادان گفت:«ما نمی‌ذاریم بکشنش!»

سینور مارون گفت:«نمی‌تونیم اعلام جنگ کنیم. تعجب می‌کنم چطور هرچیزی یادتون دادم رو فراموش کردید؟! اگر وارد جنگ بشیم در دو جبهه باید بجنگیم.»

زمزمه‌کنان ادامه داد:«اوضاع فرمانروا از چیزی که فکر می‌کردم وخیم‌تر شده.»

تاریوس گفت:«سینور، وقتی جوزا، افعی سیاه رو به فرمانروا تحویل دادیم، تا روزی که اوضاع به هم ریخت توی زندان خود قصر بود. فکر نمی‌کنین یه ربطی هم به اون داشته باشه؟»

سینور مارون سر بلند کرد و گفت:«فکر نمی‌کنم، مطمئنم.»

دنیس که داشت چاقو‌هایش را تمیز می‌کرد، سرش را بالا آورد و بلند، طوری که همه بشنوند گفت:«فقط یه ربط کوچیک به اون نداره سینور، همه آتیشا از گور اون بلند می‌شه.» به دلیلی نامعلوم، سینور مارون حرفش را پذیرفت.



https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

فصل نوزدهم/ اپیزود یک

صدای قدم‌های مطمئن داریان در راهرو قصر می‌پیچید. باشتاب، اما محکم و باوقار پیش می‌رفت. لباس رسمی به تن داشت. لباس خاکستری مردانه با شلوار مشکی. بالاپوشش تزیینی از دکمه‌های برنزی داشت و زنجیر نازکی از شانه‌اش آویزان بود. کفش‌های چرمش معمولی نبودند. چیزی میان چکمه معمول درباریان و نوعی کفش سفری که به درد فرارهای سریع می‌خورد به پا داشت. شنل کوتاه مشکی‌اش پشت سرش موج می‌زد. موهای بلوند تیره‌اش تا زیر گوش‌هایش می‌رسیدند و تمیز و مرتب کوتاه شده و شانه خورده بودند. ابروهای کشیده‌ای داشت و چشمانی عسلی و کدر که چیزی از اسرار درونش را نشان نمی‌دادند. اجازه حمل شمشیر نداشت؛ اما خنجری زینتی به کمرش آویزان بود و با کمی دقت، می‌شد نوک دسته چاقوی نقره‌ای‌اش را که از کفشش بیرون زده بود، دید.

عادت داشت موقع راه رفتن، دستش را مشت کند. این را همه می‌دانستند. خودش این را چو انداخته بود و با رفتارش باعث شده بود درباریان باور کنند او چنین عادتی دارد. عادتش در مواقعی مثل این به دادش می‌رسید: هیچ کس شک نکرد که او چیزی در مشتش پنهان کرده است.

کاغذ کوچک پیغامی در دستش بود از طرف "مِرولیان". مرولیان، اسم سینور مارون به زبان مارژیتی بود. مردی که استعداد داریان را کشف کرد. به خاطر مرولیان بود که حالا به جای آب خنک خوردن پشت میله‌های زندان یا پوسیدن در قبر، داشت بار یکی از خطرناک‌ترین ماموریت‌های آن زمان را به دوش می‌کشید.

به سمت راست پیچید و در زد. صدایی گفت:«بیا تو!»

داریان آن صدای زیر را می‌شناخت. صدایی که همیشه چاپلوسانه کنار گوش فرمانروا پچ‌پچ می‌کرد. صدا در نظرش مثل صدای یک موش صحرایی بود که دچار مشکل حنجره شده باشد؛ داریان ‌کوشید تا با شنیدن آن، چهره‌اش را جمع نکند.

او کاغذ را در دهان گذاشت و خورد. سپس وارد شد. در را پشت سرش بست. او آخرین نفری بود که رسیده بود. جناب وزیر از کنار صندلی فرمانروا گفت:«دیر کردی، داریان.»

داریان تعظیمی بلندبالا کرد و گفت:«واقعا متاسفم، سروران من. باید به اوضاع انبار می‌رسیدم. ظاهرا باز هم یکی از انبارداران بخشی از مواد غذایی رو به مردم بخشیده. کی می‌دونه، شاید هم برای شورشی‌های رایانا فرستاده.» هیچ کس هیچ وقت قرار نبود بفهمد که او خودش برای دوستان رایانایی‌اش آذوقه می‌فرستد.

به سمت جایگاه خودش رفت، و حواسش بود که مثل همیشه هنگام راه رفتن دستش را مشت کند.

مشاور اول، که مردی بود قدبلند و لاغر، گفت:«باید می‌دادین اعدامش می‌کردن، تا بدونه انبارداری یعنی چی.»

صدای تایید حضار بلند شد، که پنج شش نفر بیشتر نبودند. فرمانروا مثل یک مجسمه یخی، بی‌حرکت نشسته بود. مرد ریزنقش موش‌مانند از دسته صندلی‌اش آویزان شده بود و زیرلب مجیز او را می‌گفت.

داریان به فرمانروا نگاه کرد. چطور این مرد، که روزی خردمند و عادل بود، به این روز افتاده بود؟ درست است که در مورادی کم‌عقلی نشان داده بود، اما هرچه بود بهتر از این بود که مثل یک عروسک خیمه شب بازی شود.

فرمانروا لاغر شده بود. موهای جوگندمی‌اش بلند شده و از عرق به دور صورتش چسبیده بودند. به صندلی تکیه زده بود و هیچ نمی‌گفت.

داریان که همیشه حواس پنجگانه‌اش قوی بودند، بوی عجیبی از فرمانروا حس می‌کرد. بوی ماندگی، رطوبت، فساد. وقتی رویش تمرکز می‌کرد، بو قوی‌تر می‌شد. آن قدر که داریان حس می‌کرد اگر به فرمانروا دست بزند، گوشت از استخوان او جدا می‌شود و انبوهی از کرم و حشره، از دل و روده‌اش بیرون می‌ریزد.

جلسه داشت شروع می‌شد و داریان، با همان مهارتی که او را دوازده سال در سمت پیشکار از یک سو و جاسوس از سوی دیگر نگه داشته بود، حواسش را به جلسه داد و چنان ژستی گرفت، که ممکن نبود تفاوتی میان او و دیگران حس کنید.

موضوع جلسه، شورش رایانا و تاثیراتش بر قلمروهای دیگر بود. همه می‌دانستند قدرت و سلطه فرمانروا در حال تحلیل رفتن است و دلیلش هم مقاومت رایانا بود. بعد از شش یا هفت ماه تبعید و بسته بودن مرزها، مورد حمله سایه‌ها و تاریک‌ها قرار گرفتن و تحت تعقیب بودن اعضای اصلی شورش، انتظار می‌رفت کم کم ضعیف و در نهایت هم تسلیم شوند؛ یا حداقل در قلمروهای دیگر پیدایشان شود تا بتوان گیرشان انداخت. اما نه خبری از ضعف بود، نه تسلیم، نه حتی اعضای اصلی و فرعی در قلمروهای دیگر. سرزمین رایانا، درست مثل سنگ‌های کوهستان شمالی، محکم و استوار ایستاده بود، بدون هیچ‌گونه کمبود نیرو، تمام مدت دیده‌بان‌ها و نگهبان‌هایی حرفه‌ای داشت که به کوچکترین حرکت در تیررسشان واکنش نشان می‌دادند. با این که مدرسه تربیت جنگجو، که یکی از پایه‌های مقاومت رایانا به شمار می‌رفت، از هم پاشیده بود و اساتید و دانش‌آموزانش به قتل رسیده، و گروهی از آنها در کوهستان آواره شده بودند، باز هم رایانا کوچکترین ضعفی نشان نمی‌داد. شورای سلطنتی-که داریان هم عضوش بود- دوست داشتند فکر کنند تعداد نیرویی که از مدرسه نجات یافته و به رایانا رفته‌اند به اندازه‌ای است که هر کمبودی را جبران می‌کند و از سرزمین‌ آزاد هم به آنها کمک می‌شود؛ اما تک‌تکشان می‌دانستند(و داریان بیشتر از همه) که مردم کوهستان، زاده سختی سنگ‌اند؛ با جنگ بزرگ می‌شوند و گرسنگی و سختی با تار و پود تنشان در هم می‌آمیزد؛ کودکانشان در کوهستان پر از گرگ و مار و پرتگاه‌های تیز بازی می‌کنند، مردانشان با کوله‌باری از سلاح از شیب تند و تیز صخره‌ها بالا می‌روند و به نفس‌نفس نمی‌افتند، و کف دست زنانشان از لمس کمان و شمشیر زمخت و زبر می‌شود. می‌‌دانستند که تبعید و سختی رایانا را از پا در نمی‌آورد؛ اما باز هم دل خوش می‌کردند.

داریان در دل به دوستانش، به مقاومتشان، به غرورشان و به وفاداریشان به روشنایی افتخار می‌کرد، و در ظاهر از آنها و همه چیزشان متنفر بود.

وزیر گفت:«اگر فقط یه نفرشون رو گیر می‌انداختیم، می‌فهمیدیم چطور مقاومت می‌کنن، راحت می‌تونستیم از پا درشون بیاریم.»

داریان گفت:«درخت رو از شاخه‌هاش قطع نمی‌کنن، جناب وزیر. چون دوباره رشد می‌کنه. درخت رو از بن و ریشه قطع می‌کنن، مخصوصا اگر درخت تنومندی مثل رایانا باشه.»

وزیر، که هم دوست داشت نظر داریان را بداند(چرا که فرهیخته‌ترین و باهوش‌ترین جمعشان بود) و هم به غرورش برخورده بود که پیشکار قصر او را چنین به چالش کشیده، گفت:«و من هم نگفتم اون یک نفر رو بکشیم، گفتم از نظامشون سر در بیاریم. همین ریشه اون درخته.»

داریان زیرکانه به او نگاه کرد. مرز باریک بین زیرکی و گستاخی؛ دوازده سال بود که روی لبه تیز این چاقو راه می‌رفت؛ نه پایش را می‌برید، نه می‌افتاد. درست روی خط باریک نبوغ قدم برمی‌داشت.«قلمرو رایانا مرکز قدرت نظامی ماست. ما با یک سرزمین نمی‌جنگیم، با یک شورش که در اون سرزمین پنهان شده، می‌جنگیم. وقتی شورش از بین بره، دوباره با اون سرزمین تجارت خواهیم کرد، فرزندانشون سربازهای ارتش‌های ما خواهند شد و افرادی هم از سرزمین‌های ما برای آموزش نظامی به اونجا خواهند رفت. باید دقت داشته باشیم که گرچه الان سایه‌ها و تاریکی داره به نفع ما عمل می‌کنه، اما اینطور باقی نمی‌مونه، و ما برای مقابله با اون دشمن، که به مراتب بزرگ تر از شورش رایاناست، نیاز به جنگجو داریم.» مکث کرد، نفسی عمیق کشید و ادامه داد:«مخصوصا با این وضع، که برای چند قرن سرزمین مرکزی در صلح مطلق به سر برده. مردم رایانا جنگ رو می‌شناسن، با ناامنی بزرگ شده‌ن و اسکان یه گله گرولای وحشی در نزدیکی دروازه‌هاشون رو تهدیدی حساب نمی‌کنن؛ چون حتی اگر حمله‌ای صورت بگیره، همه، حتی نوجوانانشون هم می‌تونن بدل به نیروی نظامی بشن. برعکس، اینجا در سرزمین مرکزی، آرامش و آسایش چند صدساله باعث می‌شه مردم از شنیدن خبر عبور یک سایه هم وحشت کنن. این مردم نمی‌تونن از خودشون دفاع کنن. ارتش ما از همین مردمه، این سربازها نهایتا 11 سال در رایانا زندگی و تحصیل کرده ن، بدون رهبرانی از رایانا حتی نمی‌تونن از یک کلبه محافظت کنن.»

مشاور دوم، که عقلش کمی قلوه‌سنگ بر می‌داشت، گفت:«یعنی شما طرف رایانایی‌ها هستین؟»

مشاور اول، مافوقش، طوری به او نگاه کرد که انگار به سگی خنگ نگاه می‌کرد.

داریان جواب داد:«کلمه اشتباه به کار بردید! رایانایی‌ها، نه. ما به مردم رایانا نیاز داریم و با اونا وارد جنگ نمی‌شیم. البته که من طرف رایانایی‌ها هستم، فکر نمی‌کنم کسی در این جمع باشه که ندونه خاندان مادری من رایانایی هستن. من دارم می‌گم فقط با شورش بجنگیم، و هر رایانایی‌ای که به شورش بپیونده، شورشی حساب میشه.»

 

[zeynabgol]

فصل نوزدهم/ اپیزود دوم

سکوت حضار نشان می‌داد با او موافق‌اند، یا هنوز متوجه نشده‌اند. حالت دوم معمول‌تر بود و داریان به دیدن آن عادت داشت. آدم زرنگ در دربار کم پیدا می‌شد، و او از این که تنها نابغه آن جمع بود، احساس رضایت می‌کرد. چون توانسته بود اوضاع را تا حدودی به دست بگیرد. تنها کسی که توانایی ایستادن جلوی هوش او را داشت، در زندان بود. اما منطق داریان اجازه نمی‌داد خیالش از او راحت شود، و همیشه بخشی از ذهنش روی جوزا زوم شده بود.

آرام‌تر گفت:«علاوه بر اون، فکر نمی‌کنم همه افرادی که در اون شورش دستی دارن، مجازاتشون مرگ باشه. مارون خائن، بدون تعارف، بهترین معلمی بوده که هر کسی می‌شناسه، و یه معلم می‌تونه خیلی راحت جوانها رو جذب کنه.»

وزیر گفت:«به نظر تو کدومشون بی‌گناهه؟ نکنه خود مارون؟ یا پسرش؟» از این‌که بالاخره توانسته بود داریان را تحقیر کند، احساس رضایت می‌کرد.

داریان به صندلی تکیه زد و در حالی که نوک دو انگشت شست و سبابه‌اش را به هم می‌مالید، جواب داد:«خودش که مسلما نه؛ اما پسرش، شاید. من اگر جای رونان بودم، شاید پدرم رو در کاری همراهی می‌کردم که به نظر خودم درست نبود.» مستقیم به چشمان وزیر نگاه کرد تا تاثیر حرفش را بسنجد.

مشاور اول ناگهان به حرف آمد:«اون پسر قطعا بی‌گناهه! هیچ چیز اون به پدرش نرفته! اون موهای استخوانی مادرش رو داره و چشمان آسمانی اون رو! حتی قیافه‌ش هم شبیه پدرش نیست چه برسه به اخلاقش!»

داریان پوزخندش را فرو خورد. فقط او در آن جمع می‌دانست که رونان چقدر شبیه پدرش است.

وزیر گفت:«ساکت شو، جناب مشاور. کسی توی این اتاق نیست که ندونه اون زن بعد مزاحمت تو خودکشی کرد. درسته که هر مدرکی رو از بین بردی، ولی زنده بودن اون پسر بزرگترین مدرک جرمته!» شاید به نظر برسد وزیر منتظر فرصتی بود تا مشاور اول را گیر بیندازد، اما ادامه حرفش چنین منظوری نداشت:«حداقل می‌کشتیش! کشتن یه بچه اینقدر سخت بود؟»

مشاور دوم گفت:«همه می‌دونن که شما از اون زن خوشتون می‌اومد، آقا. طبیعیه بخواین موها و چشماش توی این دنیا بمونن.»

مشاور اول چیزی به وزیر نگفت، اما طوری به دستیارش، مشاور دوم، نگاه کرد که او در صندلی فرو رفت.

داریان صبر کرد تا حرف گذشته تمام شود. سپس گفت:«علاوه بر اون، اکثر افرادی که رایانایی اصیل نیستن، واقعا تمایلی به موندن با این شورش ندارن.»

وزیر گفت:«منظورت اون کیمیاگره ست؟ یا اونی که ادعا می‌کنه دختر ستاره‌ست؟»

«کیمیاگر حتی قبل از این شورش تحت تعقیب بود. ترس شما از یک دانشمند کاملا منطقیه اما تحت تعقیب قرار دادنش، خطر بزرگتریه. به هر حال، یک شفاگر جایی فعالیت می‌کنه که بهش نیاز داشته باشن. شک ندارم اگه فرصتش پیش بیاد، تاریک‌ها رو هم درمان می‌کنه. اما در مورد دختر ستاره، اول این که اون چنین ادعایی نداره. دوم، چرا باید از یک افسانه بترسیم؟ اون زن نه افتخار جنگی‌ای به نام خودش ثبت کرده و نه در هیچ کدوم از شورش‌های معروف صد سال اخیر حضور داشته.»

«اون توی بلاسا بزرگ شده، با آب و غذای وحشی‌ها! انتظار داری یه وحشی نباشه؟»

داریان صاف نشست.«من مدرکی مبنی بر وحشی بودنش نمی‌بینم، جناب وزیر. و ذهن من بر مبنای مدارک کار می‌کنه.» در عین احترام و به کرسی نشاندن حرف خودش، توی سر وزیر هم کوبیده بود. وزیر متوجه این تحقیر شد، اما داریان کاری نکرده بود. نمی‌توانست بلایی سرش بیاورد.

مشاور اول گفت:«پس... کدوم؟ خواهران موسرخ؟»

«اونا، شاید. اما مطمئن نیستم.»

مشاور دوم، با شور و شوق یک بچه داد زد:«من فهمیدم! اون زنه که معلوم نیست اهل کجاست! اسمش چی بود؟ چی بود...»

داریان، انگار که از یک موضوع بدیهی صحبت می‌کرد، گفت:«لورینا؟» مشاور دوم سر تکان داد. در نهایت خنگی، درست دست روی کسی گذاشته بود که منظور داریان بود، اما داریان به روی خودش نیاورد. از مرولیان پیامی برایش رسیده بود، که لورینا قرار است به زودی در آن اطراف پیدایش شود، و او باید کاری می‌کرد او را از فهرست اعدامی‌ها حذف کنند تا اگر گیر افتاد، بلایی سرش نیاید.

گفت:«اوه، اون؟ البته! فکرش رو بکنید، اون مدرسه تربیت جنگجو رو جهشی خونده. از همه‌شون ضعیف‌النفس‌تر و جوان‌تره و کاملا مشخصه به زور و تحت تاثیر دیگران سوگند خورده. به نظرم اگه فقط باهاش حرف بزنیم میاد طرف ما.» مهم نبود چقدر شخصیت واقعی لورینا را تحریف می‌کرد، کافی بود آنها به او به چشم یک بچه احمق نگاه کنند تا در امان باشد.

مشاور دوم که مردی به شدت زودباور بود، سر تکان داد و حتی به نظر می‌رسید دلش برای لورینا می‌سوزد. مشاور اول سر تکان داد و پذیرفت؛ اما وزیر با دقت به داریان نگاه کرد. باورش شده بود، اما با هوش اندکش حس می‌کرد یک جای کار داریان می‌لنگد. حتی او، که سابقه‌اش بیشتر از داریان بود، برای چیزی غیر از منافع شخصی‌اش کار نمی‌کرد. چطور داریان این قدر خودش را وقف کارهای دربار کرده بود؟

در سکوت به وجود آمده، فرمانروا تکانی خورد و صدایی شبیه ناله در آورد. بوی فساد و ماندگی بینی داریان را آزرد.

مرد موش‌مانند از کنار صندلی فرمانروا گفت:«بد نیست نظر شاه رو هم بپرسین! مثلا ایشون در صدر جلسه هستن!»

وزیر گفت:«البته! عالیجنابا، نظر شما چیه؟»

لب‌های شاه پیر تکان خورد. مرد موش‌مانند مثل یک افعی از صندلی فرمانروا بالا خزید و کنار گوشش گفت:«پادشاها، به نظر شما آن دختر غریبه، لورینا، بی گناه است؟»

لب‌های شاه دوباره تکان خورد، و او گوشش را نزدیک دهان او برد تا بشنود.

شاه پچ‌پچی طولانی کنار گوش او کرد.

بوی ماندگی شدت گرفت. آن قدر زیاد شد که داشت حال داریان را به هم می‌زد. باورش نمی‌شد؛ چطور بقیه آن بو را حس نمی‌کردند؟ همین که روی بقیه تمرکز کرد، دلیلش را فهمید. تمام آدم‌های آن اتاق، غیر از خود داریان، بوی ماندگی و فساد می‌دادند. داریان حس کرد از پشت پنجره‌ای رنگی به آنها نگاه می‌کند و خود واقعیشان را نمی‌بیند.

مرد موش-افعی‌مانند که داریان نمی‌دانست دقیقا به چه حیوان پلیدی شبیه است، با صدای زیرش اعلام کرد:«فرمانروا، که جانم به فدایشان، با نظر داریان پیشکار مخالفند. آن زن باید اعدام شود.»

داریان گفت:«پادشاه، چرا با خود ما حرف نمی‌زنید؟ مدت‌هاست که صدای رسای شما را نشنیده‌ایم!»

چشمهای شاه باز شد، و مرد ریزنقش گوشش را نزدیک دهان او برد.

بوی تند چنان شدید شد که چشم‌های داریان آب افتاد و سرش به طرزی غیرقابل تحمل درد گرفت. تمام غرایزش سرش فریاد کشیدند که هر چه سریع‌تر از آنجا فرار کند؛ اما در حالی که به سختی چشمهایش را باز نگه داشته بود، سر جایش ماند. وزیر با تعجب به او نگاه کرد. نمی‌فهمید چه چیزی باعث تغییر قیافه داریان شده.

مرد ریزنقش اعلام کرد:«جلسه تمومه! فرمانروا خسته‌ن!»

تک‌تک افراد تعظیم کردند و از آنجا رفتند. داریان بلندبالاترین تعظیم را نثار فرمانروا کرد و عقب عقب از در بیرون رفت. وقتی در پشت سرش بسته شد، حس می‌کرد درون سرش میخ می‌کوبند.

به سمت اقامتگاهش به راه افتاد؛ حیرت کرده بود. برای اولین بار در زندگی‌اش، نمی‌توانست صاف و درست قدم بردارد. چشمهایش از درد سیاهی می‌رفتند و هر چند قدم سکندری می‌خورد. وقتی در را بست و در حریم امن اتاقش تنها شد، درد به حدی رسیده بود که ناله‌ای غرش‌مانند از میان دندان‌هایش بیرون زد.

بوی فساد در دماغش بود؛ مثل آتش ریه‌هایش را می‌سوزاند و مغزش را ذوب می‌کرد.

نمی‌فهمید چه بلایی دارد سرش می‌آید. یعنی آن چیز، آن چیز سیاه، شاید یک جور جادو، که تمام آدم های آن اتاق را فاسد کرده بود، سعی داشت همان بلا را سر او بیاورد؟ یعنی همه آدم‌های آن اتاق-و حتی خود شاه- چنین دردی را تجربه کرده بودند؟ یا فقط او بود که داشت با آن می‌جنگید؟

 

[zeynabgol]

فصل نوزدهم/ اپیزود سوم

قلم در دستش می‌لرزید. نوشت:«مرولیان، اینجا...» نمی‌دانست چه چیزی در ادامه بنویسد. بنویسد:«سرم دارد از درد می‌ترکد و حس می‌کنم دارم بخشی از تاریکی می‌شوم.»؟ یا بنویسد:«نتوانستم شرایط مناسبی برای آمدن لورینا مهیا کنم، او را نفرست.»؟ کلمات در ذهنش شناور بودند و درد و بوی فساد نمی‌گذاشت شکل یک جمله را به خود بگیرند.

به اطرافش نگاه کرد. تمام این قصر بوی فساد می‌داد. بلند شد و ایستاد، و یک آن انگار پرده از جلوی چشمانش کنار رفت. در لجن‌زاری سیاه و خاکستری ایستاده و تا کمر در خون فاسد انسان‌ها فرو رفته بود.

وحشت‌زده پلک زد، و دوباره در اتاق خودش بود.

افتان و خیزان به سمت در رفت، آن را باز کرد تا با نهایت سرعت از قصر بیرون برود و هوای تازه تنفس کند.

اما کسی جلوی در ایستاده بود.

مرد ریزنقش موش-افعی‌مانند با صدای زیرش گفت:«سلام، داریان پیشکار! خیلی زود جلسه رو ترک کردید، حال و احوالتون هم خوب نبود. اومدم حالتون رو بپرسم.»

موج هوای تازه به صورت داریان خورده بود که بوی فسادش دست کم از فضای گرفته و خفه اتاق کمتر بود. گفت:«خوبم...» نگران بود. بلافاصله قالب همیشگی‌اش را به خود گرفت. با نفرتی آمیخته به غرور معمول درباریان، روی او خم شد.«من قبل از اسم تو لقبی نمی‌بینم، سایونِ چاپلوس. حق نداری من رو با دهان کثیفت به نام صدا...» بوی تند تن سایون، سرش را تا مرز انفجار ‌برد.

سایون یکی از ابروهای سیاه و کم‌پشتش را بالا برد.«این همون دهان کثیفیه که ثنای فرمانروای تو رو می‌گه!»

مغز داریان در حال ذوب شدن بود، اما بلافاصله فهمید لو رفته است.

سایون گفت:«می‌دونی فرمانروا کنار گوش من چی پچ‌پچ کردن؟»

«اگر... من لیاقت دونستنش رو داشتم، به من می... گفتن.»

سایون به او نزدیک شد، و نگاهش مغز داریان را سوزاند.«درسته. تنها حرف راستی که در دوازده سال اخیر زدی.»

داریان یقین حاصل کرد که لو رفته است.

پشت یقه مرد ریزنقش را چسبید، او را به داخل اتاق کشید و در را با پشت پایش بست. جای درنگ نبود؛ خنجرش را از کمرش بیرون آورد و روی گلوی او گذاشت.«اگر...»

حرفش با برخورد موجی از آتش به صورتش، ناتمام ماند. فریادی کشید و به عقب پرتاب شد. پرده-شیشه دوباره از جلوی چشمانش کنار رفته بود. او دوباره در همان لجن‌زار گیر افتاده بود، به سایون نگاه کرد: به حقیقت او. او جسدی پوسیده بود. نیمی از گونه‌اش از بین رفته و یک چشمش بیرون زده بود. او حرف زد، و صدای یک زن جوان، با نوری سرخ و داغ از دهانش بیرون آمد.«دوازده سال جاسوسی برای مارون خائن! چه فکری می‌کردی، داریان؟»

داریان به او حمله کرد، اما پایش در باتلاق خون و اجساد گیر کرده بود. دو زانو روی زمین افتاد و با تمام وجود در برابر آتشی که در رگ‌هایش جریان داشت، جنگید.

صدای زن جوان از دهان سایون بیرون آمد.«اراده انسان‌ها قویه، اما نه به اندازه کافی. تو داری اون بدن به درد بخور رو با مقاومت از بین می‌بری. رهاش کن!»

داریان سر بلند کرد و یک نظر به جای سایون، زن را دید. بسیار زیبا بود، با موهای ارغوانی‌رنگی که مثل شعله‌های آتش روی هوا شناور بودند و در چشمان گیرایش، آتشی سرخ زبانه می‌کشید.«ولش کن! برو!»

داریان در نبردی با خودش، به خاک چنگ زد.

در باز شد. فضای خفه اتاق اندکی سبک‌تر گشت و توهم از بین رفت(شاید هم داریان داشت حقیقت را می‌دید و دوباره وارد توهم شد.). او ضعیف‌تر از آن بود که بلند شود، و از میان چشمان نیمه‌بازش هجوم سربازان را دید-که همه بوی فساد می‌دادند- و حس کرد که او را به زانو درآورده، دستانش را گرفته‌اند.

و سرانجام، مردی وارد اتاق شد که بوی فساد نمی‌داد. او خود فساد بود، درست مثل زن. یک قربانی بیچاره به نظر نمی‌رسید.

لباس‌هایی سیاه به تن داشت و چکمه‌های چرم سیاه اعلا. موهای سیاهش صورتش را قاب گرفته بودند. صورتش، با آن زاویه‌های تیز و زخم کوچک روی پیشانی. گوشه لب‌هایش به بالا کشیده شده بود و می‌خندید.

داریان زمزمه کرد:«جوزا.» نفرت و درد در صدایش جریان داشت.

«سلام، مسافر آخرِ خط.» سرخوش و مست بود.

داریان دوباره در آن باتلاق بود. از میان همه آدم‌های آن اتاق، تنها زن-که در بدن سایون بود- و جوزا شکل واقعی خود را داشتند. داریان در دست اجسادی بیچاره و برده اسیر بود و تا سینه در باتلاق فرو رفته بود. با آخرین نفس‌هایش، داد زد:«هیچ وقت موفق نمی‌شی!»

جوزا خندید.«واقعا؟»

داریان پیش از آن که در باتلاق غرق شود، جوزا را دید که به سایون-ساحره تعظیم کرد.

 

[zeynabgol]

فصل نوزدهم/ اپیزود چهارم

داریان کم‌کم بیدار شد. هوای تازه راه خود را به درون شش‌های فشرده‌شده‌اش باز کرده بود. بوی فساد در هوا پراکنده بود اما انگار دیگر تلاش نمی کرد وارد بدن او شود. او بدن به دردبخورش را ضعیف و به دردنخور کرده بود. چشمهایش را باز کرد و با رضایت لبخند زد. جنگیدن از بردگی نجاتش داده بود.

فهمید در فضای باز پشت قصر، روی زمین افتاده. آن قدر توانایی نداشت که بلند شود و فرار کند؛ با این حال مچ پای راستش به گاری هیزم‌ها بسته بود و اسب گاری، داشت دست بی‌جانش را می‌لیسید. داریان سر برگرداند، و دید اسبی که به گاری بسته‌اند، اسب خودش است.

انگشتان سنگینش را تکان داد و پوزه اسب را نوازش کرد.

بالای سرش، چند متر آن طرف‌تر، جوزا و سایون بحث می‌کردند.

جوزا گفت:«باید بکشمش، بانوی من!»

خنده‌دار بود که کسی سایون را بانوی من صدا کند؛ اما داریان که همه چیز را می‌دانست!

سایون با همان صدای جیغ‌جیغو جواب داد:«اون آدم به درد بخوریه. یه بار دیگه تلاش می‌کنم.»

«یعنی نمی‌تونید؟»

«چرا چنین فکری می‌کنی، مردک؟ اون خیلی شجاعانه می‌جنگه، بدنش رو فرسوده می‌کنه. من از بدن سایون خوشم نمی‌یاد، می‌خوام بدن بعدیم یه آدم قوی باشه. اگر این بار هم جنگید و زنده موند، خونش مال تو.»

جوزا متوجه داریان شده بود. داریان این را فهمید چون یک طرف بدنش ناخودآگاه در اثر ضرب لگد جمع شد. چرخید و به زانو درآمد و با کینه به جوزا نگاه کرد.

جوزا گفت:«در نهایت بخشش و محبت، می‌خوام بهت اجازه بدم آخرین درخواستت رو مطرح کنی.»

داریان در دل به او فحش داد، اما اگر جوزا چنین حرفی می‌زد، یعنی اطمینان داشت راهی برای فرار داریان وجود ندارد. پس فرصت را از دست نداد:«می‌خوام نیم ساعت با سینور مارون حرف بزنم.»

جوزا عصبی خندید.«حتی دم مرگ هم دست از سیاست برنمی‌داری؟ باشه، ولی بهت پیشنهاد می‌کنم این دفعه در برابر بانوی من تسلیم شی، چون این بار خیلی درد داره.»

صدای زیر سایون بلند شد.«ببرش توی قصر. اونجا محیطش تاریک‌تره، راحت‌ترم.» برای ضعیف نگه داشتن داریان به سرش فشار آورد. بوی فساد بینی داریان را پر کرد.

چند ساعت، یا شاید چند هزار سال بعدی را درون قصر سر کرد. غریق در باتلاق‌های متعفن راهروها. هر نفس برایش عذابی مضاعف به ارمغان می‌آورد. دائم در حال جنگیدن بود. اما فکر و روحش در رایانا سیر می‌کرد. در مدرسه، در خانه‌ها، در خیابان‌ها، در کاخ مرمرین، در محوطه تمرین، جایی که با دوستانش، تاریوس و رادان و رونان به تمرین می‌پرداختند. داریان همیشه از آنها جدی‌تر بود و شوخی‌های خلاقانه رادان و تاریوس او را می‌خنداند. یاد موهای سرخ مونتا می‌افتاد و گونه‌هایش، که هربار داریان را می‌دید همرنگ موهایش می‌شدند. داریان از او خوشش می‌آمد؟ نمی‌دانست. ماموریت‌هایش او را از مونتا دور کرده بودند. ماموریت‌هایش او را از همه چیز دور می‌کردند: از زندگی، از تفریح، از جوانی و از عادی بودن.

خاطراتش به او قدرت جنگیدن می‌دادند. حتی گاهی ساحره را پس می‌زد و لحظه‌ای از دستش خلاص می‌شد.

ساحره آنچه او به آن فکر می‌کرد را می‌دید، و هربار عصبانی‌تر از قبل حمله می‌کرد.

سرانجام، وقتی داریان با دردی ناگهانی، حس کرد بدنش از دورن متلاشی شده است، ساحره رهایش کرد.

صدای زیر سایون گفت:«اون به درد نمی‌خوره. ببرش بیرون.»

داریان زیر نور ماه دراز کشید و ستاره‌ها را تنفس کرد. آسمان نزدیک‌تر از همیشه، در دستان او می‌تپید.

جوزا بالای سرش با تحقیر گفت:«می‌بریمت مارون رو ببینی.»

داریان در دل خندید. طعم شیرین پیروزی را در دهانش مزه‌مزه کرد.




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

فصل بیستم/ اپیزود یک

نیمه‌شب نزدیک می‌شد. سکوتی غم‌انگیز انبار اسلحه را فرا گرفته بود. کاخ مرمرین پر از مردمی بود که هفتمین پادشاه را در خواب می‌دیدند؛ اما در انبار اسلحه، نزدیک دیوار شهر، جمعیتی ساکت و عصبی مدام از این طرف به آن طرف می‌رفتند.

سینور مارون به شدت عصبی بود. با مشت‌های گره‌کرده و ابروان درهم، مدام طول انبار را طی می‌کرد. گاهی می‌ایستاد، صدایی از خودش در می‌آورد، یا حرفی نامربوط می‌زد:«شاید نشه کشتش!» یا «شاید خودش نباشه!»

رونان درست مثل او بود، اما در فضای انبار بند نمی‌شد. بیرون، زیر نور ماه، با گام‌های محکم قدم می‌زد. درخشش نقره‌ای ماه، موهای استخوانی او را به رنگ سفید در آورده بود.

رادان و تاریوس ساکت و بی‌صدا نشسته بودند. هیچ کدام از سمپادیها تا آن شب، ندیده بودند این دو نفر محزون و جدی بنشینند و حرف نزنند.

تاریا برای مقابله با فشار عصبی‌اش به کار کردن و کار کردن و باز هم کار کردن رو آورده بود؛ نزدیک به ده بار کمانداران را روی دیوار‌ها مستقر کرد و باز هم جایشان را تغییر داد. کارن مشغول بود، تاریا هم این را می‌دانست، اما هر از گاهی از دهانش دستوری خطاب به کارن در می‌رفت.

آنیا با دست‌های لرزان، کنار کارن نشسته بود، و میان انگشت شست و اشاره دست چپ او، شکلی شبیه به کایت خالکوبی می‌کرد: با این خالکوبی، کارن رسما عضو دسته کمانداران می‌شد.

دنیس داشت چاقو‌هایش را تمیز می‌کرد.

زینب‌گل نوک گیسوی سیاهش را در دست گرفته بود و می‌پیچاند. گیره‌ای که قبلا موهایش را جمع می‌کرد، بین انگشتان دست دیگرش می‌چرخید.

لیرا سیم‌های تیساوایش را نوازش می‌کرد، اما نمی‌نواخت. او و خواهرش داریان را نمی‌شناختند، اما فهمیده بودند که آدم مهمی است.

شیلار خون‌دماغ شده بود.

امیر، آرتین، بهراد و متین به ردیف در گوشه انبار، روی آدمک‌های تمرینی نشسته بودند و صدایشان در نمی‌آمد. کمی آن طرف‌تر، عرفان به لبه شمشیر نینجایی تغییرشکل‌یافته‌اش دست می‌کشید، انگار اصرار داشت انگشتانش را زخم کند.

کیمیا کنار آنیا نشسته بود. دستمال آبی نخ نمایی در دستش بود، و هر بار که آنیا سوزن خالکوبی را از دست کارن بیرون می‌کشید، کیمیا روی آن را پاک می‌کرد.

هیچ چیز نمی‌توانست سارا را از فکر زهرا بیرون بیاورد. چهره وحشی زهرا به کابوس‌هایش راه یافته بود و نمی‌توانست چشم بر هم بگذارد. دلش می‌خواست زار بزند، و فضای انبار هم کاملا مناسب بود.

فاطمه مدام می‌رفت و می‌آمد. معلوم نبود کجا می‌رود، اما هر ده دقیقه یک بار در انبار پیدایش می‌شد.

وقتی برای آخرین بار بیرون رفت، در پشت دیوار انبار، جایی که هیچ کسی نبود، مورا را پیدا کرد. زن موسرخ پاهایش را دراز کرده بود.

آنچه فاطمه را به آن سمت کشید، صدای خفه ناله بود. مثل این بود که یک نفر از روی حرص به در و دیوار ناخن می‌کشد و دردش می‌آید.

وقتی مورا را پیدا کرد، «هیییین!» بلند کشید، چون خنجر نقره‌ای مورا در دستش بود و داشت روی ساق دست خودش خراش می‌انداخت.

«داری چی‌کار می‌کنی؟!»

مورا دستش را پنهان کرد.«هیچی.» نوار‌های چرمی که همیشه دور دستش می‌بست، کنارش افتاده بودند. حالا معلوم شد چرا ساق دستش را می‌پوشاند.

«چرا خودتو زخم می‌کنی؟!»

مورا تقریبا به او غرید:«گفتم هیچی!»

فاطمه چیزی نگفت. کنار او نشست. فکرش به سرعت او را تحلیل می‌کرد. او عصبی بود، فقط همین. مورا عصبی بود و برای همین به خودش آسیب می‌زد. تصویر سوختگی‌های دست‌های دنیس از جلوی چشمانش رد شد. دنیس هم خودش را می‌سوزاند، در مواقعی بدتر از این.

واقعا فشار شرایط تا این حد زیاد بود؟ یا آن ها را اینطور بار آورده بودند؟

پرسید:«مونتا می‌دونه؟ خواهرت؟»

مورا به او نگاه کرد، و فاطمه حس کرد خاکستری چشمانش خیلی کم‌رنگ است.«ما اون قدرا هم که به نظر میاد به هم نزدیک نیستیم. از وقتی اون عضو دسته کمانداران شد از هم دور شدیم. تقریبا.»

صدای تَپ تَپ پاهای مونتا به گوش رسید که شتاب‌زده از پله‌های برج دیده‌بانی پایین می‌آمد. چند ثانیه بعد بلند اعلام کرد:«سه سوار و یک پیاده دارن میان!»

تَپ تَپ های بعدی متعلق به پاهای سینور مارون و تاریا بودند که از برج بالا می‌رفتند تا خودشان ببینند.

وقتی پایین آمدند، سینور مارون رو به جمعیتی که از انبار خارج شده بودند، گفت:«داریان زنده‌ست.» یکی از نگرانی‌هایش کم شده بود. می‌دانست او را نمی‌کشند، اما انتظارش بدتر از این بود.

فاطمه دست مورا را گرفت و او را بلند کرد. مورا که به سرعت بندهای چرمی را دور ساق دستش می‌بست، گفت:«به کسی نگو، خب؟»

فاطمه سر تکان داد و هر دو به جمعیت پیوستند.

 

[zeynabgol]

فصل بیست/ اپیزود دو

تاریا جلوی بهترین‌ کمانداران دسته‌اش ایستاده بود. مونتا و کارن را به برجی فرستاد که دید و تیررس بهتری به سه سوار غریبه داشت، و خودش به تنهایی در برج دیر ایستاد. اوینا، دختری که برادرش را در زیرزمین مدرسه تربیت جنگجو از دست داده بود، به دستور سینور مارون، با فاطمه جلوی دروازه ایستادند.

سه سوار توقف کردند، و پیاده پشت سرشان-که داریان بود- ایستاد. پشتش مثل پیرمردی گوژپشت، خم شده بود.

سوار اول مردی بود ریزنقش و لاغراندام، که صدایش مثل موش صحرایی بود. دومی برعکس او، قدبلند و عضلانی بود، موهای مشکی‌اش تا شانه‌اش می‌رسیدند و چکمه‌هایش همرنگ تن سیاه اسبش بودند. سوار سوم سربازی معمولی بود. پسر جوانی با موهای قهوه‌ای روشن که به سرخی می‌زد. نگاه گیجی داشت.

مرد دوم، جوزا، فریاد کشید:«سلام، رایانا! بعد از سالها.»

کارن فهمید که مونتا بیش از حد عصبی است- که از ذات آرام و کم‌حرف او بعید بود. سینور‌ مارون از روی دیوار فریاد زد:«رایانا هرگز خونه خیانتکارها نبوده، افعی سیاه! کاری که براش اومدی رو بکن، و از اینجا برو.»

«درسته، اما ظاهرا خونه این یکی هست!» طناب دست داریان را کشید، او جلو رفت، اما چهره‌اش خشمگین و لجباز بود.

جوزا طناب را به سرباز جوانی داد و با سر اشاره کرد. سرباز چند متری جوزا را با خود کشید؛ کمی که از دو سوار دیگر دور شد، او را نزدیک اسب آورد و کمکش کرد سوار شود. جوزا عصبانی شد، اما می‌دانست تفاوتی به حال هیچ کس ندارد که او سوار به رایانا برود یا پای پیاده. به اندازه کافی تحقیرش کرده بود.

چند متر مانده به دروازه، سرباز ایستاد، پیاده شد و به داریان کمک کرد پیاده شود. فاطمه و اوینا نفهمیدند چرا داریان موقع پیاده شدن کنار گوش او زمزمه کرد:«ممنون، پسرجون.»

سرباز بیش از حد به داریان کمک کرده بود. او را تا نزدیک دروازه آورد، تا جایی که فاطمه و اوینا مشکوک شدند و به رویش شمشیر کشیدند. داریان دستش را به دروازه گرفت، و به دو دختری که هرگز ندیده بود گفت:«اون دوسته.»

فاطمه سر در نمی‌آورد چطور دوستی در لباس دشمن جلویش ایستاده. اوینا هم نمی‌دانست. هیچ کدام از آنها قبلا داریان را ندیده بودند، و از نبوغ کم‌نظیر این مرد خبر نداشتند.

سرباز چرخید و به سوارها نگاه کرد، بعد به سمت اسبش دوید و سعی کرد در سریع‌ترین حالت ممکن آن را به سمت دروازه بیاورد و وارد رایانا شود.

تیری، رها شده از چله کمان جوزا، او را در چند قدمی دروازه از پا در آورد.

در بالای برج، مونتا از این رفتار جوزا به خشم آمد و به تیری در چله کمان گذاشت. کارن مچش را گرفت.«حق نداریم شلیک کنیم!»

مونتا دستش سریع تکان داد تا از شر او خلاص شود.«ببین چه بلایی سر داریان آورده ن!» به پایین اشاره کرد.

داریان شانه‌های سینور مارون را گرفته بود و به زمزمه چیزهایی می‌گفت. چشمان سینور مارون خیس بودند، در نهایت گفت:«چطور می‌خوان بکشنت؟ تو این طرف مرز رایانایی!»

داریان گفت:«قدرت اون مرز نداره...» سرش را روی شانه سینور مارون گذاشت، و هردو یکدیگر را در مقام پدر و پسر در آغوش گرفتند.

آن سوی دیوارها، سایون به جوزا گفت:«چرا این کار رو کردی؟»

«کار شما رو سخت کردم. میدونم.»

«اصلا. هنوز هم به همون آسونیه. با یه ضربه دیگه می‌میره، چون خیلی ضعیفه. تو چرا این کار رو کردی؟»

«می‌خواستم حقارت رو تو چشماش ببینم.»

صدای زیر سایون گفت:«من حقارتی در چهره او مرد ندیدم.» به جوزا نگاه کرد.«تو حقیرتر به نظر میای.»

جوزا خودش را کنترل کرد.«نه وقتی شاه بشم.»

«یه شاه حقیر. اگر دلبستگی‌ای به تمدن‌های شرق داشتم، دلم براشون می‌سوخت.»

«شما... که نمی‌خواید زیر قولتون بزنید؟»

«هه! زیر قولم بزنم و خودم ملکه بشم؟ مگه وقتمو از سر راه آورده‌م؟ زهی خیال باطل!»

جوزا سر بلند کرد، و یه لحظه دختر موقرمزی را دید که زه کمانش را کشیده بود، و دختر دیگری سعی میکرد جلویش را بگیرد. او سریع‌تر از دختر عمل کرد. تیری در چله کمانش گذاشت.

کارن دست مونتا را ول کرد.«تاریا حسابتو می‌رسه!»

«اون سرباز رو هم کشت. تو نمی‌دونی اونا چقد عوضین!» چرخید تا شلیک کند.

تیر سیاه سینه‌اش را شکافت. تنش از راه پله سقوط کرد، محکم روی پله‌ها خورد. وقتی کارن پایین پله به جمعیت پیوست که دوره‌اش کرده بودند، در خون غلتیده بود. همان دم که آنیا به بالای سرش رسید، جان داد.

سکوت سنگینی بر فضا حاکم شد. کسی نفهمید چه اتفاقی برای داریان افتاد. شانه‌های او به عقب کشیده شد، انگار که تیری نامرئی به میان دو کتفش برخورد کرده باشد، در دستان سینور مارون افتاد.

مورا پلک‌های مونتا را بست و با چشمهای به خون نشسته به کارن نگاه کرد. کارن مثل دیوانه‌ها داد کشید از پله‌ها بالا دوید. قبل از آنکه زینب‌گل به او برسد، مرد ریزنقش را کشته بود.

هم او و هم زینب‌گل، می‌توانستند قسم بخورند از پیکر مرد، دود سرخ رنگی برخاست، و بلافاصله ناپدید شد. جوزا به جسد نگاه کرد، و به تاخت دور شد.

 

[zeynabgol]

فصل بیستم/ اپیزود سه

وقتی آفتاب طلوع کرد، کپه‌ تازه‌ای از خاک در قبرستان رایانا روییده بود. سمپادیها تا به حال آن قسمت شهر را ندیده بودند. برای رسیدن به قبرستان باید از میان شهر می‌گذشتند. حدس می‌زدند رایانا پیش از این بانشاط‌تر بوده. شهر خلوت و سوت و کور بود(و اینکه نیمه شب بود هم بی تاثیر نبود) بیشتر پنجره‌ها تخته شده بودند.

هنگام طلوع آفتاب، پیکر مونتا به خاک سپرده شده بود و تاریوس و سینور مارون، عرق ریزان قبر دومی را برای داریان می‌کندند. در واقع زیادی تقلا می‌کردند و هر دو سرخ و برافروخته شده بودند.

مورا ساکت نشسته بود. حتی اشک نمی‌ریخت. فاطمه حدس می‌زد او منتظر فرصت است تا برود و حرص و غصه‌اش را سر پوست دستش خالی کند.

در قبرستان، برخی قبرها پوشیده‌ از گل‌های سرخ زیبایی بودند که روی خاکشان روییده بود. سمپادی‌ها نمی‌دانستند آنها چه هستند، تا وقتی که تیلیا خنجرش را میان مشتش گرفت، کف دستش را برید و زخم آن را روی خاک گذاشت. چیزی زمزمه کرد، و گلی سرخ رویید. سریع و شگفت‌انگیز، مثل جلوه‌های ویژه یک فیلم فانتزی بود. پشت سر او هرکسی گلی روی خاک او کاشت.

زینب‌گل آهسته برای آنها توضیح داد:«گل جنگاوران، یکی از قدیمی‌ترین رسوم رایاناست. از خون رشد می‌کنه و هرگز نمی‌میره.»

کیمیا پرسید:«چی باید بگیم؟»

«به یاد مونتا، یا هرکس دیگه ای.»

فاطمه، بهراد و امیر کف دستشان را بریدند. سارا و کیمیا انگشتشان را زخم کردند و متین و آرتین و عرفان، چون نمی‌خواستند خودشان را زخمی کنند، کاری نکردند.

کارن کنار خاک زانو زد، و سینور مارون را تماشا کرد که به کمک تاریوس و رادان، بدن داریان را در گور می‌گذاشت. صورت او پاک و معصوم بود، لاغر. کیمیا قبلا تصویر او را دیده بود، اما در این حال بیشتر از هر زمان دیگری به نظرش شبیه به عیسی مسیح آمد. سینور مارون عرق‌کرده و سرخ و برافروخته بیل را برداشت، و داریان ذره ذره در خاک سرد گور فرو رفت.

کارن خنجر نقره‌ای‌اش را میان مشتش گرفت- تاریا آن را به او داده بود- و خواست دستش را ببرد که مورا از جا پرید و به او پرخاش کرد:«تو؟ تو؟ اون احترام تو رو نیاز نداره!»

کارن هاج و واج به او نگاه کرد. اتفاقات چند ساعت پیش ذهنش را فرسایش داده بودند و شدیدا احساس پوچی می‌کرد. با چشمانی گودافتاده و کم‌سو به او نگریست، و از رفتارش سر در نمی‌آورد.

آنیا شانه مورا را گرفت.«تقصیر اون نیست.»

کارن به امید توضیح به زینب‌گل نگاه کرد، اما او جوابی نداد.

مورا دست آنیا را پس زد.«جدا؟ اون بود که خواست شلیک کنه، اونا دیدنش و مونتا رو زدن!»

ویندوز کارن هنوز درست و حسابی بالا نیامده بود، اما فهمید دارد به کاری متهم می‌شود که هرگز انجام نداده است. فاطمه به دفاع از او بلند شد.«من اونجا نبودم، ولی مطمئنا کارن کاری خلاف قانون نمی‌کنه.»

تاریا، که انتظار می‌رفت از کارن-عضو دسته‌اش- دفاع کند، گفت:«هیچ چیز از هیچ کس بعید نیست. حرف بزن، کارن.»

کارن گفت:«اون خواست تیر بندازه. من جلوشو گرفتم. اون دیدش و زدش. بعد من رفتم بالا، و اون یکی مرد رو زدم.» صدایش گرفته بود، اما بغض نکرده بود.

مورا داد کشید:«مونتا امکان نداشت بی‌دلیل تیر بندازه!»

تیلیا گفت:«چرا نداشت؟ هر چیزی امکان داره!»

کارن بلند شد و از خودش دفاع کرد:«به من ربطی نداره که اون چرا یهو داغ کرد و تصمیم گرفت شلیک کنه، من وظیفه‌م بود جلوشو بگیرم و تا تونستم همین کارو کردم! دیگه چی می‌خوای؟»

تینا، با موهای طلایی آشفته‌اش، مورا را عقب کشید.«هیچ کس رو نمی‌شه سرزنش کرد، مورا، عزیزم.» مورا سرش را روی شانه‌ او گذاشت و صورتش را بین طلای موهای او پنهان کرد. صدای خفه و بغض‌آلودش به گوش رسید:«مطمئنم می‌تونست یه کار دیگه بکنه... حداقل یه کم بیشتر تلاش می‌کرد!»

کارن که داغ کرده بود، خنجرش را غلاف کرد و خطاب به همه گفت:«همه‌تون می‌دونین که من اشتباهی نکردم!»

تاریا، با لحن یک فرمانده-معلم، گفت:«چرا. اشتباه بزرگی کردی.»

کارن با حالتی تهدیدآمیز به سمت او چرخید. از جایی ضربه خورده بود که انتظار نداشت.«چی؟»

«تو حق نداشتی برگردی بالا و شلیک کنی.»

«ولی اونا مونتا رو کشته بودن!»

«انتقام مسلک یک جنگجو نیست.»

تقریبا همه شنیدند که آنیا زمزمه کرد:«راه جنگاوران، فصل سوم، صفحه 46!»

کارن از خودش دفاع کرد:«کاری که من کردم انتقام نبود، یه جور تسویه حساب بود!»

تاریا فقط سرزنش‌آمیز نگاهش کرد، و شیلار آرام گفت:«تسویه حساب همون انتقامه، عزیزم.»

کارن با صدایی خش‌دار گفت:«پس وقتی می‌خواید بجنگین و یاد دوستای مرده‌تون میفتین، حتما دارین انتقام می‌گیرین!»

تاریا گفت:«انتقام صرفا «گناه» توئه. «جرم» تو سرپیچی از دستور منه.»

یکی از ابروهای کارن بالا پرید.«سرپیچی؟»

«مگه دستور نداده بودم بدون فرمان شلیک نکنید؟»

«ولی مونتا شلیک کرد!»

تاریا به گور اشاره کرد.«و نتیجه‌ش رو هم دید.» داشت سر قبر دوستش به کارن چیزی یاد می‌داد.

تاریوس دخالت کرد:«تاریا، ولش کن. الان واقعا وقتشه؟»

دنیس ظاهرا به نشانه اعتراض-یا کلافگی- قبرستان را ترک کرد. از روی دیوارها.

تاریا به برادرش گفت:«شما دخالت نکنید، سینور تاریوس.» تاریوس با شنیدن لقبش یخ زد، و مثل یک گیاه خشک جمع و ساکت شد.

تاریا رو به کارن ادامه داد:«امروز اولین روزیه که وارد دسته من شدی، وقتی بهت گفتم اون خالکوبی یعنی تعلق و تعهد همه جانبه تو به دسته کمانداران و تو قبول کردی، فکر می‌کردم بدونی تعلق و تعهد داشتن یعنی چی.»

ظاهرا تاریا زیاده‌روی کرده بود، چون زینب‌گل هم دخالت کرد:«تاریا، واقعا باید تمومش کنی.»

تاریا نگاهی به او انداخت که شیر را دلمه می‌کرد.«تو سردسته کمانداران نیستی، لورینا.»

زینب‌گل به امید کمک به سینور مارون نگاه کرد، اما او از کار تاریا راضی بود.

 

[zeynabgol]

فصل بیستم/ اپیزود چهار

کارن گفت:«خب که چی؟»

تاریا کم کم داشت عصبانی می‌شد.«خب که چی؟ اگر روز اولت نبود باید مجازاتت می‌کردم. الان هم باید مجازاتت کنم، ولی از قیافه‌ت معلومه بعدش باید یه قبر بکنیم کنار همین برای تو. در برابر بخشش من میگی:«خب که چی؟»؟!»

کارن نزدیک بود منفجر شود. متنفر بود از این که در این مواقع بغض گلویش را می‌بست.«من... من هنوز مطمئنم اشتباهی نکرده‌م!»

زینب‌گل به او هشدار داد:«کوتاه بیا کارن.» نگاه نگرانش به تاریا بود که آمپرش ذره ذره بالا می‌رفت.

کارن داد کشید:«معلومه که کوتاه نمیام! کاری که کردم درست بود، مگه همه شما نمی‌خواستین اون یارو بمیره؟»

تاریا گفت:«نه از طریق انتقام، نه از طریق تو، و نه در اون زمان.» دست به سینه ایستاده بود.

تینا مورا را از قبرستان بیرون برد.

کارن گفت:«کشتنش اشتباه بود؟»

«در اون زمان، بله. بدون دستور، بله.»

کارن سوتی داد:«من مجبور نیستم به حرف تو گوش کنم!»

یک ابروی تاریا بالا رفت-چشمانش هنوز عصبی بودند- و دست چپش را بالا آورد و نشان کایت‌شکل میان شست و اشاره‌‌اش را نشان داد.«هنوز یک روز از وقتی تو هم این نشان رو گرفتی نمی‌گذره. تو حالا متعلق و متعهد به دسته کمانداران و من هستی!»

دختر سردار ناشناس-دختری همسن زینب‌گل که موفق به کسب نمره کافی برای سوگند نوزده سالگی نشده بود، و بعد از کارن و مونتا، نزدیک‌ترین عضو دسته به تاریا بود- سرش را تکان داد و موهای بسیار فرفری مشکی‌اش تکان خوردند. به قدم‌های بلند از قبرستان بیرون رفت. او قبلا چنین چیزی دیده بود. آرتین و عرفان پشت سرش رفتند.

کارن دیگر داشت می‌ترکید. انفجار هردویشان، کارن و تاریا، نزدیک بود و دیگران حس می‌کردند باید دور شوند. شیلار از آنجا رفت.

کارن آهسته گفت:«کار من درست بود.»

به فاطمه نگاه کرد، که رنگش کمی پریده بود. کیمیا رویش را از او برگرداند و سارا با پیراهنش بازی کرد. متین به قبر داریان زل زده بود و بهراد بلند شد که برود. نگاه کارن روی امیر ماند.«تو هم فکر میکنی من اشتباه کردم؟»

امیر من‌من کرد:«ام... من... خب... من... می‌خواستم اون یارو بمیره... ولی... ام...»

کارن ترکید:«که اینطور! همه تون فکر میکنین من کار اشتباهی کرده‌م؟»

زینب‌گل گفت:«واقعا کار اشتباهی کردی، کارن!»

کارن به او پرخاش کرد:«تو حرف نزن! اگه اون داستان احمقانه رو نمی‌نوشتی الان هیچ کدوم ما اینجا نبودیم!»

زینب‌گل لبش را گاز گرفت و اخم کرد. وقتی تاریا ناگهان منفجر شد، حتی سینورمارون هم به نظر عصبی و ناراحت می‌رسید.«کارنِ کماندار! اگر من اینجا بگم آسمون قرمزه، تو به عنوان عضو دسته من باید بگی بله سانورا، آسمون قرمزه! خوش‌شانسی که دارم یه چیز منطقی می‌گم، و خوش‌شانس‌تر که دارم دلیلش رو برات توضیح می‌دم! برای روز اول زیادی جسوری!»

زینب‌گل که می‌دانست حرف او به کجا می‌کشد، گفت:«تاریا، تخفیف بده، اون نمی‌دونه داره چی‌کار...»

«ساکت باش، لورینا، تو این بچه‌های آموزش‌ندیده رو آوردی اینجا!» رو به کارن ادامه داد:«سه شب بعدی رو کارن نگهبانی می‌ده. اگر سرپیچی دیگه‌ای ببینم،-به جماعت سیاهی‌لشکر پشت سرش توپید- از هر کدومتون! به قیمت جونتون تموم می‌شه!»

حتی سینور مارون هم از او ترسیده بود. تاریا با قدم‌های محکم قبرستان را ترک کرد. زینب‌گل به آنیا و تیلیا نگاه کرد. تیلیا گفت:«تاریا معمولا تهدید جانی نمی‌کنه!»

آنیا گفت:«نباید جلوی فرمانده‌ت وایسی، کارن.»

کارن گفت:«لازم نکرده منو نصیحت کنین!-رو به زینب‌گل کرد- ممنون که وایسادی و هیچ کاری نکردی تا مث یه بچه مدرسه‌ای منو تنبیه کنه!»

کاسه صبر زینب‌گل هم دیگر لبریز شده بود.«به من چه که دریچه‌ها شما رو کشیدن اینجا! به من چه که تو قانون‌شکنی می‌کنی و جلوی فرمانده‌ت وامیستی، اونم تاریا که تهدید جانی می‌کنه، من به خاطر تو و هر آدم ناسپاس دیگه‌ای با تاریا در نمی‌افتم! همین الان تقصیر حضور شما افتاده گردن من، مرگ مونتا افتاده گردن من، نوشتن داستان تبدیل شده به جرم و تقصیر و افتاده گردن من، حتما این شرایط هم تقصیر منه، انقراض توناها هم تقصیر منه، فاجعه مدرسه هم تقصیر منه، مرگ داریان هم تقصیر منه، مرگ زهرا هم تقصیر منه، آره که تقصیر منه! من آوردمتون اینجا، من دریچه رو باز کردم، من دروازه رو باز کردم، باید می‌ذاشتم توی همون جنگل بمیرین! ولی کارن، اگه یه درصد از قصه من خوشت نیومده بود، دریچه تو رو انتخاب نمی‌کرد.» بغض کرده بود.

کارن گفت:«اصلا چطور حق داره منو تهدید به مرگ کنه!؟»

زینب‌گل جواب نداد و به حالت قهر رفت. آنیا ایستاد و دست‌هایش را بالا کشید.«عزیزم، سردسته حق کشتن تو رو داره، و کسی توبیخش نمی‌کنه. سینور مارون حق داره لورینا و تاریوس و رادان و خیلی از کسایی که می‌شناسی رو بکشه. باور کن من نمی تونم اون خالکوبی رو پاک کنم، و تو ناآگاه هم نبودی. تاریا بهت گفت که روح و جان تو متعلق و متعهد به...»

«فهمیدم!» کارن دوید. انگار دویدن خشمش را کم می‌کرد.




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

#کاراکترها را ببینیم، یک بار برای همیشه


سلام، نصف این افراد رو ممکنه شما نشناسین، ولی تصویرشون اینجامیذارم هروقت وارد داستان شدن اینجا بتونین ببینینشون
پ.ن:بعضی عکسا کش اومدن نمیدونم چرا، شرمنده

جعبه متن مخفی: آنیا

کیمیاگر، دانشمند، خوره کتاب، شفاگر، مهربان، حساس به درد کشیدن دیگران

جعبه متن مخفی: آستو

دورگه(مارژیت، مادرش ساحره آتش بود)، نسبتا خجالتی، رازدار، دارای توانایی بروز آتش(تا حدودی)، آتش او را نمی سوزاند.

جعبه متن مخفی: آینو

برادر ناتنی آستو، ساکن دهکده مارژیت ها. او و آستو از پدر یکی و از مادر جدا هستند(مادر آینو ساحره سرما بود). آینو یه مارژیت معمولیه و توانایی بروز سرما نداره.

جعبه متن مخفی: تاریا

فرمانده دسته کمانداران، جدی، خشن و پایبند به قانون

جعبه متن مخفی: تاریوس

مهربان، دائم الخنده، شوخ(دلقک؟)

جعبه متن مخفی: تووا ریگانتو

تووا لقبیه نزدیک به کاهنه، راهبه، یا یه همچین چیزی. تووا ریگانتو، تووای قبیله شکارچی ها در بلاسا بود که تیلیا رو در کودکی بزرگ کرد.(تووا ها به دلیل نوعی جادو تا وقتی جانشینی نداشته باشن نمی میرن، و به همین دلیل ریگانتو هنوز زنده و جوانه.)

جعبه متن مخفی: تیلیا

(عه چرا عکسش کش اومد؟) دختر ستاره، مهربان، شجاع، جسور و میشه گفت هرکاری بلده

جعبه متن مخفی: جوزا

(این چرا کش اومد؟؟) افعی سیاه، خائن، بی رحم، دارای عقده حکومت:)

جعبه متن مخفی: تینا

کم حرف، جوان، محتاط، و تقریبا نامرئی

جعبه متن مخفی: داریان

نابغه به تمام معنا

 

[zeynabgol]

بخش دو

جعبه متن مخفی: دنیس

طراحی صورت دنیس خییییلییی سخته، بیش تر از سیتا طراحی داشتم که این از همشون بهتر بود، دقت کنید زخم صورتش طرفیه که دیده نمیشه تو عکس:)

دنیس بی رحم، خشن، و معتقده که زن بودن ضعفه

جعبه متن مخفی: رادان

رفیق گرمابه گلستون تاریوس، مهربان، پرحرف، بامزه و شوخ

جعبه متن مخفی: رالسه

عموی ناتنی آستو. پدر آستو از مادر با اون یکی و از پدر جدا بود(مادر هردوشون ساحره آتش بود)(مادربزرگ آستو هم مادر پدرشه هم مادر مادرش:) (سریال ترکی شد))
دائم العصبانی، متعصب به اعتقاد و نفرتش نسبت به ساحره ها

جعبه متن مخفی: رونان

(عاقا این طراحیش خوب نشد شکل دخترا کرده )
کاربلد(وقتی همه عمرت فراری باشی)، گاهی جدی و گاهی شوخ

جعبه متن مخفی: یه زن در حال تبدیل

آخرین مرحله تبدیل شدن یه زن انسان به تاریک

جعبه متن مخفی: ساحره

خود ساحره. کوهی از کینه ها.

جعبه متن مخفی: سیتا

تو فصل بعد باهاش اشنا میشید

جعبه متن مخفی: سیرا

همون ده ساله هه. پرشر و شور و بسیار باریگوش و کله شق

جعبه متن مخفی: گلورا

روح یه دختر پونزده ساله که توی جنگل مه از شدت مه خفه شده و مرده.

جعبه متن مخفی: شیلار

مهربان، دارای بیماری نادر که دائما دچار خون دماغه، و عمرش رو تا 40سال کوتاه میکنه

جعبه متن مخفی: لیرا

نگاش نکنین عکسش جدیه، خودش شوخه. همونیه که تیساوا میزنه

جعبه متن مخفی: مارون

سینور مارون که نیازی به معرفی نداره!

جعبه متن مخفی: مونتا

مرحوم مونتا

جعبه متن مخفی: مورا

جعبه متن مخفی: نولا

تنها رئیس قبیله زن در میان شش قبیله بلاسایی، رئیس قبیله لاسارو(شکارچی ها) که وحشی ترین قبیله بلاسایی ان. اون به خالکوبی اژدهای بزرگ روی پشت و سینه و بازوش معروفه

جعبه متن مخفی: نومنتا

دختر رالسه(میشه دخترعموی آستو) و ساحره طبیعت. قرار بود یه ساحره باشه ولی بعد تولد معلوم شد جادوش ناقصه و به اسم یه مارژیت تحویل پدرش دادنش

 

[zeynabgol]

فصل بیست و یکم/ اپیزود اول

آسمان تیره‌تر از قیر بود. سیتا لبه پنجره بدون شیشه قلعه نشسته بود. دلش برای دیدن ستاره‌ها لک زده بود. اما ابرهای سیاه جلوی ستاره‌ها را گرفته بودند. بیش از ده سال بود که درخشش آن انوار چشمک‌زن را ندیده بود. رویایش از خورشید به ستاره‌ها تغییر کرده بود: حتی فراموش کرده بود خورشید چگونه است.

بادی سرد و خشک وزیدن گرفت. بوی گند خندق دور تا دور قلعه مثل گلوله‌ای تهوع‌آور به صورت سیتا برخورد کرد. او چهره‌اش را درهم کشید، و با دستش در گوشه و کنار جست‌و‌جو کرد؛ عصایش را یافت. آن را زیر بغلش زد و با تکیه بر آن، از لبه پنجره بلند شد. در راهروی تاریک به راه افتاد. صدای تق‌تق عصایی که بار پای معلولش را به دوش می‌کشید، با صدای جیرینگ جیرینگ زنجیرهای دستش ترکیب می‌شد. سیتا آن قدر به این صدا عادت داشت که تقریبا آن را نمی‌شنید.

به سمت اتاقی رفت، که به تعبیری سلول انفرادی‌اش بود. او در این قلعه زندانی بود. می‌دانست که ساحره صدای حرکتش را می‌شنود. برای همین اکثر وقتش را در اتاق تاریک و نمورش می‌گذراند؛ آخرین باری که در قدم زدن زیاده‌روی کرد، صدای حرکتش ساحره را آزرد. بدنش هنوز از مجازات آن روز ساحره دردناک بود.

با یک تکان دستش درب اتاق باز شد. سیتا وارد اتاق شد و در را بست. به سمت تخت کوچک و سفتش رفت.

او کنار تخت زانو زد، کاری که برایش سخت بود، و سعی کرد چیزی را از زیر آن بیرون بیاورد.

وقتی موفق شد، آن چیز را از لای پوشش سیاهش بیرون آورد. گنج مخفی او، قوطی شیشه‌ای کوچکی بود که پنج تا حشره شب‌تاب داخلش پرپر می‌زدند. نور زرد طلاییشان، اتاق را کمی روشن کرد.

سیتا به سختی بلند شد. قوطی را روی زمین باقی گذاشت. در نور اندک اتاق، شروع به لذت بردن کرد. اجازه داد پوست رنگ‌پریده‌اش نور را جذب کند. قدرت اندک آن نور در بدنش جریان پیدا کرد. بعد از مدتها لبخند صورتش را زیبا کرده بود.

زیبایی. مفهوم این کلمه را از یاد برده بود؛ اما می‌دانست که خودش زمانی بسیار زیبا بوده است. انگشتانش را محتاطانه تکان داد، و سطح لرزان آینه‌ای در هوا پدیدار شد. جادویش معیوب بود، اما برای دیدن خودش، کافی.

از آنچه دید حیرت کرد. آخرین بار سه سال پیش خودش را دیده بود. در آخرین آب زلالی که مفتخر به لمسش شده بود.

زن داخل آینه، زنی بود سی و سه ساله. اما به نظر می‌آمد چهل و پنج سالش باشد. موهای بلند و ژولیده‌اش سیاه بودند؛ اما درخششان از دست رفته بود. موهای جلوی سرش خاکستری و سفید شده بودند. گیسوانش در هم گوریده بودند و با اینکه در نور کم معلوم نبود، سیتا با چشمانی که به تاریکی عادت داشتند، می‌توانست تخم شپش‌ها را در ریشه موهایش ببیند و حرکتشان را حس کند.

چشمان خاکستری‌اش، رنگ و رو رفته بودند. به نظر می‌آمد روزگاری آبی بوده باشند. حتما آن موقع وقتی سیتا می‌خندید و گونه‌اش چال می‌افتاد، می‌درخشیده‌اند.

پیراهن بلند و پروصله‌ای به تن داشت که بخش پایینش جر خورده بود. پای چپش معلول و ضعیف بود. این یکی مال ده سال پیش بود، روزی که ساحره او را سرگردان در جنگل مه پیدا کرد، در حالی که داشت در اثر زیادی رطوبت هوا خفه می‌شد. چیزی به خاطر نمی‌آورد؛ اما می‌دانست پایش آنجا آسیب دیده و چون به موقع درمان نشده، ضعیف مانده است. پایش لاغر و نزار بود. حس داشت. همیشه دردی آزاردهنده داشت؛ اما قابل استفاده نبود. بعد از ده سال، سیتا عادت کرده بود عصای چوبی‌ عضوی از بدنش باشد.

دستهایش ظریف و لاغر بودند. به شدت رنگ پریده، و پوست به استخوانشان چسبیده بود. رگ‌های دستش آبی دیده می‌شدند. نمی‌توانست با لمس مچ دستش بفهمد نبضش هنوز هم قوی می‌زند یا نه؛ چون مچ هر دو دستش با دستبندی فولادین بسته شده بود. زنجیر بین دو دستبند تنها به اندازه ای طول داشت که او بتواند دست‌هایش را مثل مترسک نگه‌ دارد.

حالا او به آینه جادویی خودش زل زده بود. لبخند محوی بر صورتش نقش بسته بود. صورتش آن قدر لاغر بود که دیگر گونه اش چال نمی افتاد. حواسش پرت شده بود و تمرکزش از بین رفته بود. آینه در هوا حل شد و از بین رفت.

سیتا به خودش آمد. سعی کرد سریع روی زمین بنشیند و قوطی را بردارد، تا شب‌تاب ها را بیرون ببرد و آزاد کند. اگر ساحره پیدایشان می‌کرد، فقط خدا می‌دانست چه بلایی سر سیتا می‌آورد.

او برای چند لحظه کوتاه فراموش کرده بود که سرعت خط قرمز اوست. قوطی را برداشت، اما ناگهان تلوتلو خورد، سعی کرد به دیوار تاریک چنگ بیندازد؛ اما دستش به جایی بند نشد. سیتا با فریادی فروخورده، روی تخت افتاد، چرخید و روی زمین پخش شد.

قوطی حاوی شب‌تاب‌ها در هوا پرواز کرد. سیتا نومیدانه تلاش کرد بلند شود و آن را بگیرد، اما نتوانست. قوطی دوبار در هوا دور خودش چرخید، روی زمین سرد و سنگی افتاد، و با صدای بلندی خرد شد. شب‌تاب ها در فضای اتاق به پرواز درآمده بودند.

سیتا می دانست که ساحره صدای شکستن شیشه را شنیده است. تقلا می کرد تا بلند شود و حشرات را بگیرد و مخفی کند. صدای گام هایی که به اتاق نزدیک می‌شدند می‌آمد. از صدای زیر پاشنه کفش ها معلوم بود ساحره در راه است. سیتا با چشمانی بیرون زده، ناگهان با این حقیقت تلخ رو به رو شد که او نمی‌تواند شب‌تاب ها را جمع کند. او ایستاده بود و به آن نورهای سبز و زرد درخشان نگاه می‌کرد. شب‌تاب ها در هوا پرواز می‌کردند، و انگار از آزادیشان خوشحال بودند.

سه ثانیه بعد، ساحره در را باز کرد.

 

[zeynabgol]

فصل بیست و یکم/ اپیزود دو

سیتا لال شده بود. فلج شده بود. قلبش داشت سینه‌اش را سوراخ می‌کرد. اگر می‌توانست از آن رنگ‌پریده‌تر شود، حتما رنگش می‌پرید. دهانش تلخ شد. دستهایش عرق کردند. عصایش را زیر بغلش حس نمی‌کرد.

برای مدتی به اندازه یک تپش قلب، همه جا ساکت و بی‌حرکت بود. سیتا به ساحره نگاه می‌کرد. موهای سرخ و ارغوانی که مثل مار روی شانه‌هایش می‌رقصیدند. شانه‌های تیز و ایستاده پیراهن شاهانه‌اش. چشمان بیش از حد درخشان که غیرقابل خواندن بودند. قدِ بلند و اندامی زیبا و متناسب که با پیراهن سرخ و طلایی خودنمایی می‌کرد؛ و کفش‌های سرخ پاشنه بلند که از زیر پیراهنش مشخص بودند. گردنبندی از گردنش آویزان بود که سیتا تا به حال آن را ندیده بود؛ ققنوسی از یاقوت که با ظرافت عجیبی روی لوزی نقره‌ای چسبانده شده بود. ققنوس درخششی جادویی داشت؛ سیتا قدرتش را حس می‌کرد، چرا که خودش هم یک ساحره بود.

سرانجام ساحره به شب‌تاب‌ها اشاره کرد.«دلت برای یه ذره نور تنگ شده بود، آره؟»

صدایش گوش‌نواز بود، اما سیتا در حالتی نبود که از آن لذت ببرد. زبان سیتا با مغزش همکاری نکرد. او مثل بره‌ای، بی صدا ماند.

ساحره تکرارکرد:«گفتم، دلت برای نور تنگ شده بود؟» این بار آتش سرخ کوچکی از شانه‌های لباس شاهانه‌اش زبانه می‌کشید.

سیتا جویده جویده گفت:«نه.»

ساحره گفت:«پس اینا چی‌ان؟»

سیتا تصمیم گرفت انکار کند.«نمی‌دونم. من... من.. نیاوردمشون اینجا.»

شعله‌های آتش بلندتر شدند.«به من دروغ میگی، سیتا؟»

سیتا خشکش زده بود. اشکهایش روی گونه‌هایش غلتیدند. ساحره انگشت‌های کشیده اش را آرام تکان داد. سیتا در نهایت نومیدی و وحشت، شب‌تاب ها را تماشا کرد که در هوا آتش گرفتند و وقتی از بین رفتند، تنها نور اتاق، نور سرخ آتش سر شانه های ساحره بود، و شعله های کوچک چشمانش که حس ناخوشایندی در سیتا به وجود می آوردند.

ساحره گفت:«من تو رو نجات دادم سیتا. و تو به جای قدردانی، مدام از قوانین من سرپیچی می‌کنی. خودت می‌دونی که اون بیرون، دنیا ساحره جوونی مثل تو رو نمی‌پذیره. حتی اگر حرفت درباره غیرعمدی بودن جرمت واقعی باشه. انکار نمی‌کنم که از آزارت لذت می‌برم؛ اما هیچ وقت بدون دلیل این کار رو نمی‌کنم. بهت گفتم هیچ نور طبیعی‌ای رو وارد قلعه نکن؛ و تو یک شیشه پر از نور طبیعی داشتی.»

صورت ساحره در نور آتش شانه‌هایش لرزان دیده می‌شد.«یک شیشه، پر از نور طبیعی!»

سیتا بالاخره به حرف آمد:«من... آخه...»

آتش بلندتر زبانه کشید.«تو چی، سیتا؟»

«من مثل شما نیستم. من یه ساحره طبیعی‌ام و بدون نور طبیعی...»

ساحره جلو آمد. آن قدر که سیتا گرمای آتش شانه هایش را حس می‌کرد. شعله‌های چشمانش، صورت سیتا را می‌سوزاند. سرش را کمی خم کرد و گفت:«بدون نور طبیعی...؟»

سیتا آب دهانش را قورت داد.«قدرتم رو از دست می‌دم.»

ساحره، مثل کودک چهارساله کنجکاوی پرسید:«اون وقت چی می‌شه؟»

سیتا مطمئن بود ساحره جواب سوال خودش را می‌داند. با این حال زمزمه کرد:«می‌میرم.»

ساحره دستش را جلو آورد و گونه سیتا را لمس کرد. سیتا لرزید. ساحره گفت:«راهی هست که زنده بمونی. بهت نشونش دادم. یادته؟»

سیتا آهسته گفت:«تسلیم تاریکی بشم.»

«بله. بارها بهت گفته‌م؛ تاریکی چیزی نیست که شما ساحره‌های طبیعی فکر می‌کنین. تاریکی زیبایی، قدرت و جاودانگیه؛ و بی نیازی به چیزهای مسخره‌ای مثل نور طبیعی و گیاهان و حیوانات و آب جاری و نسیم صبح و خاک.»

سیتا که جرئت به دست آورده بود، گفت:«ولی باید از نور دور بمونم، اگر تاریک بشم. این رو نمی‌خوام.»

ساحره گفت:«وقتی تاریک بشی، دیگه به نور تمایلی نداری.»

سیتا تعجب کرده بود. ساحره هیچ وقت اینطور با او صحبت نکرده بود. ساحره ادامه داد:«وقتی تاریک بشی، از چیزی که قبلا ازش قدرت می‌گرفتی، بیزار می‌شی.»

سیتا جرئت کرد بپرسد:«پس شما هم... یک ساحره طبیعی بودین؟»

ساحره از اتاق بیرون رفت و اشاره کرد سیتا دنبالش برود. سیتا با کمک عصایش، لنگان لنگان ساحره را دنبال کرد. ساحره لبه پنجره نشست. سیتا رو به روی او ایستاد، به صورتش چشم دوخت. ساحره بیرون را نگاه کرد. شعله‌های شانه‌هایش پایین رفتند. موهایش لیز خوردند و به دو قسمت تقسیم شده، روی سینه‌اش ریختند. بالاخره شروع به صحبت کرد. صدایش آرام بود.

«زمانی، وقتی پانزده سالم بود، بهترین ساحره‌ای بودم که در تمام پنج سرزمین وجود داشت. منتها در خفا. پنهان. قدرتم رو پنهان می‌کردم. اون زمان آرمان‌های دیگه‌ای داشتم... رویاهای متفاوتی برای آینده در سرم می‌پروروندم.»

سیتا حیرت کرده بود. اما گوش می‌داد. ساحره ادامه داد:«مادرم یک ساحره بود. پدرم وقتی فهمید ساحره‌ست، ترکش کرد. فکر نکنم دلیلش دقیقا همین بود، گرچه مادرم اصرار داشت من همین رو باور کنم. دوست داشتم فکر کنم پدرم از احساسات اون سوء‌استفاده کرده بوده؛ ولی وقتی اون زن رو شناختم و از نحوه تولیدمثل ساحره‌ها سر درآوردم، فهمیدم بعید نیست که هرکسی در تمام پنج سرزمین پدر من باشه. اسمش شِرلا بود. اسم جذابی به نظر می‌رسه. فکر کنم همینطوری پدرم رو اغوا کرده باشه. حتی معجون شیدایی هم به اندازه کافی برای ایجاد دلبستگی نسبت به اون عفریته قوی نیست.

«به هر حال؛ مادرم من رو در کوهستان دیوار، توی یک غار رها کرد. فقط شش سالم بود. ازش خواستم من رو ترک نکنه، ولی اون گوش نداد. اون آرزو داشت ساحره بزرگی بشه، و وجود من براش یه دست‌انداز بود. وقتی پشت سرش دویدم، قبل از اینکه توی مه سبزی ناپدید بشه، با پشت دست توی صورتم کوبید.»

آتش شانه‌هایش زبانه کشید. چانه‌اش را بالا گرفت و با نوعی غرور، به بیرون از پنجره چشم دوخت. سپس گفت:«من راه خودم رو پیدا کردم. به نزدیک ترین سرزمین رسیدم. توی شهر آواره بودم. گرسنه بودم. دزدی کردم. مرد نانوا سر و صدا راه انداخت، سربازها سر رسیدن. قبل از این‌که من رو ببرن، از ته قبلم فریاد زدم:«نفرین به تو، مرد نانوا، که گرگها خانواده‌ت رو بخورند و سکه‌هات به سنگ تبدیل بشه و کیسه‌های آرد انبارت به کیسه‌های شن!»

«چند سال بعد داستانی شنیدم، از مرد نانوایی که به خونه رفته بود تا آرد بیاره، و دیده بود به جای آرد، انبارش پر از کیسه‌های شنه. وحشت زده رفته بود تا با پولهاش برای بچه هاش غذا بخره، اما توی صندوق پولهاش فقط قلوه‌سنگ بود. مجبور شد خونه‌ و مغازه‌ش رو بفروشه؛ اما همه سکه هایی که به دستش می‌رسیدن، چند ساعت بعد سنگ می‌شدن. اون و زن و بچه هاش توی یه خرابه خوابیده بودن، گله گرگها بهشون حمله کردن و زن و بچه‌ش رو خوردن. اون مرد تا چند دهه پیش توی اون سرزمین بود؛ البته به عنوان یه گدای چلاق. آخرش هم گوشه خیابون مرد و سگ‌ها جنازه‌ش رو خوردن. من کاری کردم که هیچ کس حتی به جسدش هم ترحم نکنه؛ چون اون به یه بچه گرسنه ترحم نکرد.»

نفس عمیقی کشید. آتش شانه هایش، مثل نسیمی موهایش را تکان می‌دادند. ساحره ادامه داد:«حقش بود. من یک بچه گرسنه بودم و اون برای یه تکه نون خشک، من رو به سربازها تحویل داد. من هم کاری کردم که خودش هم گرسنه بشه و برای یه تیکه نون خشک، به مردم التماس کنه.»

سرش را آرام به چپ و راست تکان داد. سیتا قدرت تازه ای در او حس می‌کرد؛ ققنوس یاقوتی آویخته از گردنش، می‌درخشید. گفت:«بعد از یک محاکمه، مردی با موهای سفید و چشمهای کمرنگ آبی، وساطت کرد تا من رو به زندان نفرستن، و به جاش به مدرسه تربیت جنگجو بفرستن. قاضی قبول کرد. من نمی‌خواستم یه جنگجو بشم؛ ولی نمی‌تونستم جلوی حکم رو بگیرم. برای همین اون مرد رو نفرین کردم تا لال بشه و دیگه نتونه کسی رو مثل من بدبخت کنه. مردک کمرنگ، توی همون جلسه زبونش بند اومد.»

 

[zeynabgol]

فصل بیست و یکم/ اپیزود سه

سیتا باورش نمی‌شد؛ مرد او را از زندان نجات داده بود! اما ساحره، با نفرینی وحشتناک لطف او را پاسخ داده بود.

صدای ساحره او را به خود آورد:«هفت سالم بود که به مدرسه تربیت جنگجو فرستاده شدم. تازه اونجا فهمیدم که جنگیدن، راه جالبیه برای انتقام گرفتن. برای همین خوب یاد می‌گرفتم. تا اینکه یک شب، توی سن شانزده سالگی، وقتی روی سقف خوابگاه دختران نشسته بودم، زنی توی هوا ظاهر شد و کنارم نشست. می‌شناختمش. مادرم بود. بهم گفت که یه ساحره هستم، و من بهش گفتم که خودم می‌دونم. اون بهم کتابی داد، کتابی که به گفته اون قدرت من رو شکوفا می‌کرد. گفت هر وقت کتاب رو خوندم و منبع قدرت خودم رو پیدا کردم، دوباره بیام روی همون پشت‌بوم و صداش کنم. بعدش هم غیب شد.

«نمیتونم توضیح بدم که چقدر از اون زن متنفر بودم. اما اون کتاب رو خوندم. منبع قدرت من، آب جاری بود. کنار رودخونه می‌رفتم، قدرت می‌گرفتم. شب قبل از روز سوگند نوزده سالگی، روی پشت‌بوم مادرم رو صدا کردم. اون ظاهر شد، و بهم گفت حالا من یک ساحره کامل هستم، و مختارم که هر طور دوست دارم از قدرتم استفاده کنم. من باهاش موافق بودم. هرطور دوست داشتم از قدرتم استفاده کردم. کاری کردم که ریه هاش پر از آب شد. خفه شدنش رو با لذت تماشا کردم. وقتی داشت دست و پا می‌زد، گلوش رو بریدم و جسدش رو سوزوندم.»

سیتا خشکش زده بود. ساحره ادامه داد:«همون شب فهمیدم که بد بودن و انتقام گرفتن، خیلی لذت‌بخش تر از خوب بودنه. اما برای خودم رویاهایی داشتم. معتقد بودم هرکسی سزاوار بدی نیست و میخواستم یک سانورا بشم. میخواستم از جادو برای کمک کردن به کسایی که لیاقتش رو دارن استفاده کنم. روز بعد از کشتن مادرم، سوگند خوردم و سانورا شدم.

«استعداد من به قدری زیاد بود، که همون اول به شورای ساینور دعوت شدم. در شورا از همه جوون‌تر بودم. همه به من حسادت می‌کردن. نمی‌گذاشتن حرف بزنم. نیمه های شب، من رو از توی تختخوابم دزدیدن و سعی کردن توی نهر خفه‌م کنن. نمی دونستن که قدرت من از آب جاری میاد. قدرت آب جاری با درد و اندوه درونم ترکیب شد و شدت جادوی قوی قلب آسیب‌دیده‌م، وجودم رو شکافت. به خودم اومدم و دیدم همه اون افراد مرده‌ن. اما پشیمون نبوده‌م. احساس قدرت می‌کردم. فهمیدم هیچ کس، هیچ کس، لیاقت خوبی رو نداره.

«به سمت غرب رفتم. در جوار کوهستان، ساحره تاریکی رو پیدا کردم. کشتمش و قدرتش رو برای خودم برداشتم. قدرت اون راه تاریکی رو به وجود من باز کرد، من به بالای قله رفتم، و از آسمان خواستم تا تاریکی‌ش رو به من بده. راه تاریکی رو به وجودم باز کردم، و تاریکی برام قدرت و زیبایی و جاودانگی به ارمغان آورد.

«دیگه از آب جاری متنفر بودم. از انسانها، از شهرها، از همه چیز. از موجودات جاویی متنفر بودم. تمام روباه‌های دیرا رو از بین بردم، غیر از یکی. غیر از همونی که توی جنگل دیرا زندگی می‌کرد. ساحره جنگل دیرا رو تسخیر کردم. اون ساحره قدرتمندی بود. خیلی وقتها مقاومت می‌کرد، گاهی برای فرار از من به پریان متوسل می‌شد، گاهی سعی می‌کرد هشدار بده، اما اکثر اوقات در تسخیر من بود. مجبورش کردم یک یادگاری قدرتمند رو از راهی برای من به چنگ بیاره، و این‌کارو کرد.»

او به گردنبند ققنوسش دست کشید.«دیگه ساحره رو لازم نداشتم. همه چیز جور شده بود. روباه دیرا مرده بود. وادارش کردم به اون دختره حمله کنه. تاریا بود؟ میدونستم می‌کشنش. ساحره ضعیف‌تر از اونی بود فکرشو می‌کردن. راحت مرد. بی‌دردسر. بعد هم گاز سمی رو در تمام جنگل دیرا پخش کردم تا کسی نتونه رد جادوی منو بگیره. حالا؛ من، کسی که بیش از یک قرن پیش، به اسم "دارلا" می‌شناختنش، سانورا دارلا، حالا ساحره غرب هستم. وقتی دنیا مال من بشه، تمام پنج سرزمین و بقیه قلمروها، کسی جرئت نمی‌کنه به من حسادت کنه. من حسادت انسان‌های فانی رو که برای آرمان‌های مسخره‌شون می‌جنگن به وحشت تبدیل می‌کنم!»

سیتا پرسید:«اما... شاید همیشه راهی بوده که دنیا شما رو قبول کنه... به هر حال شما می‌خواستین خوبی کنین... شاید حالا که اون انسان‌های حسود و جنایتکار مرده‌ن و کسی چیزی یادش نمیاد بتونین... یعنی... دنیا شما رو بپذیره. شاید الان وقتش باشه.» بلافاصله بعد از گفتن، از شجاعت خودش حیرت کرد.

ساحره کمی سرش را به سمت سیتا چرخاند. شعله‌های سرخ در چشمانش می‌رقصیدند:«من دیگه نمی‌خوام دنیا من رو بپذیره سیتا. ربطی به گذر زمان نداره. انسان‌ها نمی‌تونن ببینن که کسی از خودشون برتر و قدرتمندتره. من نمی‌خوام اونا بهم ترحم کنن؛ می‌خوام به پام بیفتن. نمی‌خوام کمکشون کنم؛ می‌خوام رنجشون رو ببینم. تمام ابدیت رو برای همین زنده‌م.»

نفس عمیقی کشید؛ و شعله‌های روی شانه‌هایش مثل این که منبع سوخت تازه‌ای یافته باشند، دیوانه وار بالا رفتند.

«اما تو، سیتا. ده سال پیش توی جنگل مه پیدات کردم. تصادفی نبود. تو هم قوی هستی. اما نه در این حالت. آوردمت اینجا تا بهت بگم اگر در قلبت رو، رو به تاریکی باز کنی، قدرتمند خواهی شد. تاریکی میتونه پات رو هم شفا بده. دیگه به نور هم نیازی نخواهی داشت.»

او بلند شد، و به سرعت یقه سیتا را گرفت و او را به دیوار چسباند. شعله‌های نگاهش به چشمان سیتا برخورد کرد.

کنار گوش سیتا زمزمه کرد:«هیچ چیز طبیعی‌ای نباید وارد این قلعه بشه. نه آب جاری، نه نور طبیعی، نه گیاه، هیچی. برای من سخت نیست که تو رو بکشم؛ ولی دلم برات می‌سوزه... تو مثل منِ صد سال پیش هستی... مثل دارلا.»

سیتا گفت:«شما از چیزی عصبانی هستید که اون من نیستم.»

ساحره رهایش کرد.«درسته. اون دختره، همون موسیاه غریبه، بدن به درد نخور سایون رو کشت. حالا باید دنبال یه بدن دیگه بگردم.» قیافه‌اش متفکر شد.«دختره خیلی بیشتر از غریبه بود. رازش به جادو مربوط می‌شد. خون کدوم انسانی جادو رو لمس می‌کنه؟»

او آتش گرفت و در شعله‌های سرخ آتش، ناپدید شد؛ سیتا لبخندی نامحسوس زد. ساحره برای او رازی فاش کرده بود. کم پیش می‌آمد اینطور بی‌ملاحظگی نشان بدهد.




https://harfeto.timefriend.net/16384213436735

 

[zeynabgol]

فصل بیست و دوم/ اپیزود یک

شب‌هنگام، کارن، همان دختر موسیاه بیش از حد غریبه، روی برج دیده‌بانی ایستاده بود و علی‌رغم تمام لجبازی‌هایش، داشت شب اول تنبیهش را می‌گذراند. زینب‌گل آرام از پله‌ها بالا آمد، و یک سیب‌زمینی پخته پیچیده در نان را به او داد-بدون این که نگاهش کند. «رادان گفت این رو بخور تا دفعه بعد بهتر جلوی تاریا وایسی. ظاهرا کیف کرده بود.»

برگشت تا پایین برود، که کارن گفت:«تقصیر تو نبود.» نمی‌خواست معذرت‌خواهی کند، اما وقتی در تبعید اجباری‌اش به بالای برج تنها ماند، نه فکر کرد خودش مقصر بوده، و نه حق را به تاریا داد. فقط به این نتیجه رسید که زیادی به زینب‌گل پرخاش کرده است.

زینب‌گل گفت:«معلومه که نبود.» لحظه‌ای درنگ کرد، بعد از پله‌ها پایین رفت. نسیم شب به صورت کارن می‌وزید و ذره‌ذره آتش درونش را فرو می‌نشاند.

فردای آن روز، با این که خسته بود، از لج تاریا هر دستوری را اجرا کرد. کسی از او نخواست بخوابد، کسی جلوی تاریا که پشت سر هم دستور می‌داد نایستاد، کسی به کارن نگفت کارش درست بوده. از بین اهالی آن دنیا-و بعضی از سمپادیها- فقط رادان بود که گاهی از دور محبتی می‌فرستاد، و محبتش معمولا خوراکی بود.

شب دوم، کارن به این نتیجه رسید که ممکن است کارش کمی اشتباه بوده باشد. قرار گرفتن در فضای آشنای برج صحنه مرگ مونتا را در ذهنش تداعی می‌کرد. جنون لحظه انتقام‌گرفتنش را به یاد آورد. واقعا کسی که شلیک کرد، کارن همیشه منطقی بود؟

غروب آفتاب سومین شب، بالاخره اشتباهش را قبول کرد، و لعنت فرستاد به هورمون‌هایی که تا این حد او را دمدمی‌مزاج و عصبی می‌کردند.

پیش از آن که برود، غیرمستقیم به زینب‌گل گفت که قبول کرده است.«درسته انتقام گرفتم و اشتباه بود، ولی کیف داد.»

زمان، آتش مورا را نیز خاکستر کرده بود. هر روز کمتر رویش را از کارن برمی‌گرداند تا اینکه نزدیک سپیده‌دم، از پله‌ها بالا رفت و به کارن گفت تقصیر او نبوده است.

اما کارن خواب‌تر از آن بود که بشنود یا جواب دهد!

 

[zeynabgol]

فصل بیست و دوم/ اپیزود دو

سرانجام شرایط به نحوی جور شد که همه می‌توانستند در جلسه شرکت کنند. نه حمله‌ای اتفاق افتاد، نه خبری رسید، نه کسی جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. اما رفتار سینور مارون در آن سه روز واقعا عجیب شده بود. او مثل دیوانه‌ها با خودش حرف می‌زد، تمام شب بیدار بود، گاهی با تاریا پچ‌پچ می‌کرد و اکثر وقتش در کتابخانه نمور کاخ مرمرین می‌گذشت، بین نسخه‌های قدیمی و بوی تندشان.

فاطمه یک بار از اوینا پرسید چه بر سر سینور مارون آمده، و او جواب داد این رفتار نابغه هاست، وقتی ذهنشان دیوانه‌وار مشغول است.

سرانجام جلسه تشکیل شد، اما نه در کاخ مرمرین. در کلبه نگهبانی. شاید برای این که محرمانه‌تر باشد.

بیش از نیم ساعت بود که همه در کلبه حاضر بودند، اما کسی شروع نمی‌کرد. عرفان داشت چرت می‌زد و حوصله متین چنان سر رفته بود که داشت برای بار بیستم تخته‌های سقف را می‌شمرد.

سرانجام سارا از زینب‌گل پرسید:«نمی‌خوان شروع کنن؟»

«هنوز یه نفر نیومده.»

سارا به اطراف نگاه کرد. هر کسی که در این چند روز دیده بود آنجا بود، البته به غیر از دانش‌آموزان. نمی‌دانست خودش و بقیه سمپادیها آنجا چه می‌کنند، اما به این نتیجه رسیده بود که اهالی آن دنیا اندکی از سفر بین جهان‌ها می‌دانند و به همین دلیل برای زینب‌گل، محمدرضا و گروه سمپادیها احترام قائلند.

محمدرضا.

سارا از جا پرید.«ممدرضا کجاست؟»

«منتظرشیم.»

کیمیا پرسید:«اصلا این چند روز کجا بود؟ از وقتی داریان و مونتا مردن ندیدمش.»

زینب‌گل مختصر و مفید جواب داد:«رفته دنبال کاری.»

تاریا به نظر مثل زینب‌گل مطمئن به نظر نمی‌رسید. او با خشم گفت:«سینور، اون پسره عمرا برگرده. اولین باری که اومد اینجا هم دنبال فرار بود، و مجبور هم نیست برگرده.»

سینور مارون سرش را از روی کتابش بالا آورد.«اون برمی‌گرده، سانورا. نه چون احساس وظیفه یا تعلق می‌کنه، چون به من قول داد که برمی‌گرده و شک ندارم که آدم صادقیه.»

تاریا چشم‌هایش را در کاسه گرداند.«اصلا مطمئنین که در مورد رابطه‌ش با بوگابِت ها واقعیه؟ هزاران ساله کسی مردم سنگی رو ندیده.»

«چرا باید به من دروغ می‌گفت، و چرا باید یه اسطوره قدیمی رو انتخاب می‌کرد؟»

«هیچ کس توی این زمان بوگابت ها رو ندیده!»

سینور مارون دوباره به کتابش نگاه کرد.«اما همون طور که من دیدمشون، سانورا، مطمئنم اون هم دیده.»

تاریا لب‌هایش را به هم فشرد و چیزی نگفت. همان‌موقع بود که اوینا در را گشود و اعلام کرد:«اون داره میاد!»

و ده دقیقه بعد، محمدرضا وارد شد. همان شنل پروصله کثیف رنگ و رو رفته‌ای را به تن داشت که چهارده سال همه جا همراهیش کرده بود. رو به سینور مارون، که به طرز واضحی نمی‌توانست جلوی لبخند پیروزمندانه‌اش را بگیرد، گفت:«اون‌ها به انسان‌ها کمک نمی‌کنن. اما اگر کوهستان مورد حمله قرار بگیره، ازش دفاع می‌کنن.»

سینور مارون با صدایی بلندتر از زمزمه گفت:«کوهستان زودتر از رایانا مورد حمله قرار می‌گیره.»

صبر دنیس تمام شد.«می‌دونم مرموز جالب‌تره، ولی چیزی نمیشه اگه به ما هم بگین چه خبره.»

فاطمه پرسید:«بوگابت چیه؟»

رادان جواب داد:«معنی لغوی‌ش یعنی آدم سنگی. اونا همون مردمی هستن که اولین بار فهمیدن جهان واقعا چطور کار می‌کنه و اسرار ممنوعه رو فهمیدن، و به خاطر زیاده‌رویشون سنگ شدن. یادتونه قصه‌ش رو گفتم؟ عرفان؟»

عرفان سر تکان داد. رادان دنباله حرفش را گرفت:«در طی هزاران سال اونا... خب... اونا گاهی به شکل اصلیشون-آدم- از کوه جدا شده‌ن و وقتایی که صلاح می‌دونستن کاری کرده‌ن.»

کارن از محمدرضا پرسید:«تو با اونا چیکار داشتی؟» همنشینی با تاریا لحنش را عوض کرده بود.

محمدرضا دستپاچه جواب داد:«چهارماه باهاشون زندگی کردم.»

سینور مارون گفت:«ممنونم، کافیه.» کسی نفهمید چرا این را گفت، یا این جمله چه ربطی به بحث کوتاه آن ها داشت. اما سکوت در کلبه حکم‌فرما شد.

سینور مارون زمزمه کرد:«جنگ در راهه.»

تاریا گفت:«چه جنگی؟»

«من معمولا به پیشگویی‌ها اعتقاد ندارم. اون‌ها یک نسیم معمولی رو طوفان جلوه می‌دن. اما این یکی، به نظر میاد داره خیلی بزرگتر از پیشگویی اتفاق می‌افته.»

تاریا پرسید:«کدوم پیشگویی؟» اعصابش به هم ریخته بود. هر وقت سینور مارون چیزی می‌دانست باید همینطور از او حرف می‌کشیدند، چون قبلا در ذهنش به نتیجه رسیده بود و حالا آن قدر مشغول بود که نمی‌توانست درست توضیح دهد.

سینور مارون کاغذی از لای کتابش بیرون آورد. جوهر سیاه با خط گرد و تمیز سینور مارون می‌درخشید.«این!»

آنیا پرسید:«اون پیشگویی رو کی کرده؟»

«110 سال پیش، ساحره جنگل دیرا.»

تینا گفت:«آممم... در باره جنگل دیرا...»

سینور مارون سر بلند کرد و یک لحظه با درخشش چشمانش دیوانه به نظر رسید.«سانورا تاریا بهم گفتن. اون اتفاق راز این پیشگویی رو باز می‌کنه!»

همه پرسشگرانه به تاریا نگاه کردند، و او توضیح داد:«قرار نبود برای دادن امانت بهایی دریافت کنه، ولی یه چیز ارزشمند خواست که توش خاطره باشه. من چیزی نداشتم و تینا گردنبند ققنوس یاقوتش رو داد. سعی کرد کلاه سرمون بذاره، افسونمون کرد، اون یه بلایی سر تینا آورد و وقتی جلوش وایسادیم، پیشگویی رو بهمون داد. ولی خودش خیلی از اون نوشیدنی صورتی‌رنگ خورده بود... گردنبند رو غیب کرد و پرید گلوی تینا رو گرفت و من هم مجبور شدم بکشمش. البته یه چیز دیگه هم گفت.»

تینا حرف او را ادامه داد:«مثل خلسه بود. گفت:« اژدهای خفته بیدار خواهد شد، نه اژدهایی از جنس فلس و گوشت و آتش، بلکه اژدهایی از جنس دردهای فروخورده و عقده‌های سیاه و تاریک.... اژدها گیسوانی به رنگ ارغوان و چشمانی شعله ور دارد... خانه او را در مسیری خواهی یافت که به سمت چپ می‌رود... در آن دوراهی که هرکس سمت راست را برگزیند، به ابدیت بی‌انتها خواهد پیوست.... از ورود به کنام اژدها در شبی که ماه کامل است بر حذر باش...» همینا رو گفت. وقتی هم تاریا کشتش، از زخمش یه دود قرمزی اومد بیرون و ما از جنگل فرار کردیم. الان کل جنگل پر از دود قرمزه.»

سینور مارون ایستاد.«درسته! همینه! باید همین باشه!»

همه مات و مبهوت به او نگاه کردند. او کتابچه کوچکی برداشت و به آنیا داد:«بایگانی ساحره ها! یه ساحره پیدا کنین، بیش از 140 سال پیش، قوی و یاغی باشه.»