يا واقعا متوجه نشديد يا خودتونو زديد به اون راه كه نفهميديد اون صرفا يه مثل بود و منظورم ذبح و شلاق نبود.
اتفاق منظور من هم کاملا استعاری بود.
نه،من جدا دلم ميخواد از چنين وضعى بياد بيرون.كارى به عقيده اش ندارم،اون ديگه با خودشه.ولى اين پر روئى ها و حد نشناسى ها بيش از هر چيز به خودش صدمه خواهد زد.وگرنه من كه از يك پسر سيزده ساله چه كينه اى ميتونم داشته باشم؟
من تو این مدت چه از جانب شما چه از جانب بقیۀ به‌اصطلاح «مسلمانِ غیرارزشی»ها، چند تا پست با این محتوا دیدم. به‌نظرم لازمه یادآوری کنم که الآن بحث اصلاً درستی یا نادرستی این صحبت‌ها نیست؛ در واقع موضوع بی‌اهمیت بودنِ این صحبت‌هاست. یعنی کسی به تخمش هم نیست که این اسلام شما در باطن چه چیزیه، بلکه تنها چیزی که به چشم میاد همون واژۀ «اسلام»ـه فارغ از اینکه هر کس چطور توصیفش می‌کنه. ارجاع میدم به پست ح.ب علیمپو؛ یعنی الآن دارن روی یه فرش قرمز آدم می‌کُشن و شما این وسط داد و فریاد راه انداختید که«به خدا این فرش من نیست فرش من خوشگله» و فلان. اما مسئله اینه که شما اصلاً مهم نیستید؛ و اگر زرنگ باشید، فعلاً در این رابطه سکوت میکنید و الکی اصرار نمی‌کنید که «نگید مسلمونا بی‌شرفن! من مسلمونم ولی بی‌شرف نیستم!» و امثالهم. واقعیت جامعۀ ما اینه که اسمِ اسلام و مسلمان خیلی وقته که بین آدم‌ها خراب شده. چه شما این حقیقت رو بپذیرید و چه نپذیرید، همینیه که هست. من نظری راجع به درستی یا نادرستی این شرایط ندارم، فقط میدونم که وجود داره و با این بحث‌هایی که میکنید هرگز کسی قرار نیست بگه «آخی، اینجا چند تا مسلمان باشرف و متمدن پیدا کردم، به اینا گیر ندید اینا بحثشون جداست» و فلان.
قبلا هم گفتم،مفاهيمى مثل “باطن اسلام” یا “اسلام حقیقی” یا همه عبارات شبیه این بی معنی و موهومه.اسلام حقیقی یعنی چی؟اسلامی که در ذهن محمد بوده؟خب من که نسبت بهش آگاهی ندارم.صرفا میتونم از دانسته هام یک رویکردی نسبت به این باور داشته باشم.”راستین” بودنش هیچوقت معلوم نیست.
من متوجه این مسئله هستم،منتها چیزی در جامعه جا می افته که برای من نگران کننده است،اونهم این نگاه سرشار از تنفر و مایل به امحاء نسبت به اسلام و مسلمون ها.عملا قضيه به گونه اى مطرح ميشه گويى گناه قضيه با ماست! درحالى كه چرا بايد هدف اين نفرت روز افزون ما باشيم؟
اين رو كاملا قبول دارم،اما نميتونم با يه “همینه که هست” ازش بگذرم.ما در این جامعه قراره کنار هم زندگی کنیم،نه اینکه هم رو دشمن یکدیگر فرض کنیم.
این هم برام تعجب بر انگیزه.تبعیض و نفرت پراکنی نسبت به هر دسته فکری دیگری راحت پذیرفته نمیشه که هیچ،مورد برخورد و تقبیح هم قرار می گیره،اما به ما که می رسید به یک “نظری ندارم” بسنده می کنید؟
من هم به چنین نیتی این حرف ها رو نزدم و البته که چنین انتظاری ندارم.مقصودم صرفا این بود که بدونید تیر خشمتون رو به کجا هدف بگیرید.هدف باید طرف مقابل باشه،نه خودمون.ما گناهی نداریم که هدف این همه هجمه و توهین باشیم.دختر بیچاره اومده نوشته که بله،به خاطر چادری بودن بهم پیام دادن و بد و بیراه نوشتن که بله مسلمون بودن تو باعث این بدبختی های ماست.خب اگر چنین پیش بره که این افراد فرقی با آدم های رژیم ندارن.اولی یک باور رو تحمیل می کنه دومی یه باور دیگه.
با خود اون جامعه يا حضورشون يا عملشون مخالفتى نشون ندادم.مخالفتم با اول جوى كه براشون وجود داره و دوما نگاه به همجنسگرايى بود.علت اين مخالفت هم اين نبود كه از لحاظ اسلامى حرامه و فلانه.البته جای این بحث اینجا نیست.
من اصلا شرايط جامعه رو در هيچ جايى اينطور نمى بينم.در جامعه هم از سمت مردم رويكرد خوبى نسبت به مسلمون ها وجود نداره.هر روز هم داره بدتر ميشه.اگر چنین نبود که احساس بدی نداشتم.من چندان محیط مجازی برام اهمیت نداره که جو موجود در اونجا برام نگران کننده باشه.
“اینوری و اونوری” که اگر به من باشه،کوچکترین تعلق خاطری به رژیم ندارم. در وهله اول نگرش های اجتماعی و سیاسیم از نگرش های مذهبیم بر نمیاد،و بعد اینکه اگر بر میومد هم باز تعلقی ایجاد نمی شد.بنابراین من “خاکستری” یا “میانه” نیستم.تکلیفم با حکومت مشخصه.
من این حس شما رو درک می کنم،مفید هم هست اگر به ضرر حاکمیت تموم بشه،در شرایط فعلی هر چیزی که بقای حاکمیت رو تضعیف بکنه مفیده،حتی اگر دین گریزی مردم باشه.منتها فقط باید به این توجه داشت که داریم کی رو مسئول قضیه نشون میدیم.نباید به خود ملت هجوم برد.
تصمیم؟ پیش از مسلمون بودن ایرانیم، و ایرانیت نسبت به اسلامیت برام ارجحیت مطلق داره. اصلاح نظر اجتماعی هم اصلا کاری نیست که الان بشه انجامش داد،اما از تفرقه بین مردم(مردم،نه عوامل رژیم)باید جلوگیری کرد.
برابر دونستن حرف و عمل پیش فرض شماست که من به شخصه باهاش موافق نیستم
صرفا مثالی بود بابت اینکه تنها چیزی که میشه گفت همه اعضای این گروه توش اشتراک دارن فقط مخالف رژیم بودنه و حتی توی اینکه بعد اینا کی بیاد هم اتفاق نظری وجود نداره. حالا اگه تو این اوضاع هرکی بخواد همزمان از اون عقیده کوچیکترش دفاع بکنه به هیچ جایی نمی‌رسه. (خصوصا اسلام)
شخصا از این هرروز بدتر شدنه خوشحالم. هرچند خیلی محسوس نیست. وقتی با چادر میرم بیرون خیلی کم پیش میاد بخاطرش "هیت کامنت"ی بشنوم. وقتی بدون اون میرم نگاه هر آدم(مرد و زن) بالای ۳۰ سال رو روی خودم احساس میکنم. گشت هم که هست. شایدم بخاطر کوچیکی شهر باشه. در هرصورت تنها تهدیدی که توی واقعی میتونه متوجه اون گروه باشه همین مقابله مردمه و طرف هرچقدرم ظاهر "ارزشی" ای داشته باشه تا وقتی که دهنشو به نیت مالیدن باز نکنه کسی کارش نداره. حدقل تاحالا که ندیدیم. ولی اگه من وقتی میرم بیرون باید ترس دستگیر شدن و شاید کشته شدن داشته باشم چرا یه فرزند انقلاب هم وقتی میخواد امر به معروف کنه ترس بیرون شدن از اتوبوسو نداشته باشه؟ خیلی هم شروع خوبیه. بیش باد =)
فاطمه سپهریو من خیلی نمی‌شناسم ولی اگه اشتباه نکنم همسر شهیده و هر مصاحبه‌ای من ازش دیدم با چادر بود. مردم دیشب هشتگ میزدن و ازش تشکر میکردن. وقتی حرفی که شما میزنید دفاع از مردم باشه و نه دفاع از دینتون، مردم گوش میدن و میپذیرن. حرف منم همینه که هرکس هست، از بودن حرف بزنه. همین میشه جلوگیری از تفرقه.
من هم نگفتم مشترکن،اما گفتم با یه برداشت کلی که اسلام غلطه در هر گونه ای از اون به استقبال مسائل نرید.
من از اینکه این به قول شما فرزندان انقلاب تحت فشارن خیلی خوشحالم.
در فضای مجازی که اصلا امنیت نداشتن معنی نداره،در نهایت مگه میخواد چه کاری بکنه؟ اما در محیط واقعی،من بیشتر از نفرت از سمت مردم گفتم،حاکمیت که وجودش برای همه به جز آدمهاش پر برکته.
مثال و نتیجه گیری درستی بود.البته که دفاع از مردم اهمیتش بیشتر از همه اینهاست،بالاخره ما هم جزئی از مردمیم.علت دفاع از اسلام هم این نیست که در اولویت باشه،صرفا واکنشیه به هجمه ها.
آزادی بیان یعنی آزادی ابراز عقیده. نه آزادی تهدید به شرارت.
هویت افراد در ارتباط با عقایدشون تعریف نمیشه. شما هویت خودتون رو به عقاید گره میزنید تا آزادی بیان دیگران رو بگیرید.
این قوانین تهدید هم در همه جای دنیا الزاما اینجوری نیست که طرف تهدید کرد، بگیریم بندازیمش تو زندان و یا مجازاتش کنیم. و تهدید کردنم الزاما تناقضی با ازادی بیان نداره و یه سری جاها مجازات نداره. مگه اینکه تهدید به این صورت باشه که زمان و مکان دقیقش کاملا مشخص باشه و اون اتفاق در همون شرایط رخ بده، بعد ازین تهدیده به عنوان مدرک جرم استفاده میکنن
با این بخش حرفت خیلی موافقم
خب آقا، ببین من اصلا کاری با مردم عادی‌ای که امنیت و ثبات آزادی و رفاه می‌خوان و از دعواهای دینی خسته هستن کاری ندارم، اما قضیه اینه؛ این طرف دین‌دارهایی علاقه‌مند به ولایت فقیه هستن که قدرت‌اش رو مقدس و حفظ و بسط حکومت‌اش رو اولویت اصلی میبینه. حالا هم که البته «برادران» مشترک المنافعی در اقصی نقاط خاورمیانه دارن. آره، امروز کم تعداد هستن اما از یک شبکه نظامی-امنیتی گسترده با بازوهای خارجی بهره می‌برن. قدرت اقتصادی دارن، ساختار قانونی نوشته و قواعد نانوشته اختیارات وسیعی براشون به ارمغان آورده و حتی با فرض سقوط جمهوری اسلامی، اینها می‌تونن یه اپوزسیون فعال، مسلح و پولداری خارج از چهارچوب قانونی تبدیل بشن که باز هم بر جریان کشور اثرگذاره. الان هم که مرید و تابع رهبرند اما رهبری هم مجبوره برای حفظ‌شون در خدمت تمایلات‌شون باشه. خب آره، بعضی از این جمعیت از این موضع نفعی می‌برن اما به نظرم، بخش بزرگی از اینها انگیزه‌ی دیگه‌ای دارن. انگیزه‌ای که «عقیدتی» هم نیست. گمونم بیشتر «هویتی» باشه. اینجا از «هربرت مید» و «کولی» متاثرم؛ در هر تعریفی از هویت که بپذیری، «تعلق» حضور داره. این تعلق به ما قدرت شناسایی «دیگری» رو میده و کمک می‌کنه «خود»مون به بقیه بشناسانیم. طی این فرایند هم که «معنا» پدیدار میشه. اما برای ادامه پیدا کردن هویت، «تجسم بخشی» هم لازمه. پس اگر بخواهیم از آخر برگردیم؛ عدم وجود تجسم یعنی بحران معنا، بی‌معنایی یعنی عدم تعلق و بی‌تعلقی یعنی بی‌هویتی. حکومت هم همیشه تلاش می‌کرده با برجسته کردن مولفه‌های دینی جذابی مثل استکبارستیزی، دفاع از مظلوم، آرمان‌شهر دینی خالی از فساد و تبعیض و امثالهم اینها رو با خودش همراه کنه. به شکلی که در طول زمان، اینها به این مولفه ها احساس «تعلق» پیدا کردن و از این طریق زندگی‌شون رو هم «معنادار». معنایی که «تجسم عینی»اش جمهوری اسلامی بود [به قول جامعه‌شناس‌ها، این یعنی هویت فردی در هویت اجتماعی برساخته مضمحل شد] حالا هم، دفاع این قشر دین‌دارها از عملکرد جمهوری اسلامی، پیش و بیش از هر چیز دیگه، «چنگ زدن برای حفظ هویت». به عبارت بهتر، قشر دین‌دار نه از جمهوری اسلامی، که از «تجسم عینی تعلقات هویتی»اش دفاع می‌کنه. همه‌ی توجیه‌ها و خودفریبی‌ها و انکارهای این قشر در برابر انواع فساد و ظلم و جنایات از همین زاویه قابل فهمه چرا که در چشم اینها، فروپاشی حکومت فروپاشی خودشونه و خب، و کیه که به نابودی خودش رضا بده؟
؟)که حکومت تحت لوای دین، به راحتی دروغ میگه، فساد می‌کنه، تهمت میزنه، شکنجه می‌کنه، آبرو می‌بره، آدم می‌کشه و همه رو با انتساب به همون دین براشون توجیه می‌کنه. مناسب‌ترین روش مقابله، ادله‌های درون دینیه [قرآن و حدیث و این ابزارهایی که بهش باور دارن] که به واسطه‌ی قرابت گفتمانی، برای این دین‌دارهای دسته‌ی سوم ساده تره. این تلاش‌ها چند تا فایده داره؛ اول این که برخلاف واکنش‌های تند و توهین‌آمیز متداول به هویت دینی اینها، کمک می‌کنه که بدون ورود به جدال هویتی، بعضی تضادهای موجود در شبکه ذهنی‌شون بین چیزی که ایده‌های دینی‌شون میگه، با اتفاقاتی که داره می‌افته رو اصلاح کنن. در ثانی؛ مانع از این میشه که حاکم به حربه‌ی قدیمی دوقطبی سازی دین‌دار-بی‌دین متوسل بشه و از دین‌داران به عنوان سپری برای دفاع از خودش، سو استفاده کنه و در برآیند اینها یعنی «براندازی» یا هرچیز دیگه‌ای که بهش میگین، با حداقل خشونت و کاهش خون‌های ریخته شده و جان‌های تباه شده انجام بشه. به شخصه از این حیث برای چنین تلاش‌هایی حتی ارزش انسانی و ملی قائلم. اما اینها باید قرائتی بسازن که مثلا نافی ارتباط سیستم ظالم با «ظهور امام زمان عدالت گستر» باشه، حکومت بی‌دین عادل بر حکومت ظالم دین‌دار رو مطابق حدیث امام‌هاش متقدم بدونه، بر اساس متون اولویت جان و حق انسان تاکید کنه، با خرافه و خواب و مقدس سازی و صنعت مداحی و مرید سازی و مرید پروری مبارزه کنه و الخ. حالا این که چرا دسته‌ی دومی که بالاتر گفتم با هر قرائت انسانی از دین شدیدا مخالفت میکنن و باعث حفظ تنش‌‌ها میشن رو من که نمی‌فهمم. 
