• اگر سمپادی هستی همین الان عضو شو :
    ثبت نام عضویت

لباس فضانوردان و...

  • شروع کننده موضوع
  • #1

salary

کاربر حرفه‌ای
ارسال‌ها
331
امتیاز
465
* لباس فضانوردان و سرگذشت آن

مقدمه
آنها پیشرفته ‌ترین لباسهایی هستند که می‌توان داشت: مواد باهوش ، پر از حسگر ، به همراه سیستمهای هدایت رایانه‌ای ، ... و با اینحال لباسهای فضایی را هنوز خیاطها با دست می‌دوزند. انسان در آنها احساس راحتی نمی‌کند و پوشیدنشان نیز آسان نیست، اما این لباسها برای کار در محیطی طراحی شده‌اند که از تمامی نواحی روی زمین خشن‌تر و کشنده‌تر است.

لباس فضایی پیشرفته ، یا "واحد حرکت برون ناوی" (امو) ، که امروزه فضانوردان آن را به تن می‌کنند، شاهکار مهندسی است.
هر لباس فضایی در حقیقت سفینه فضایی کوچکی است: وسایل محافظت جانی ، ارتباطات و تغذیه همگی در آن جاسازی شده است و این مجموعه آنقدر سبک است که می‌توان آن را چندین ساعت متوالی به تن کرد.
C3-21-B070.JPG


عوارض ناشی از عدم استفاده از لباس مخصوص فضایی

در صورتی که انسان بدون حفاظ وارد فضا شود، به سرنوشت دردناکی دچار خواهد شد. اگر شخص بلافاصله بر اثر بمباران شهاب سنگهای ریز کشته نشود، مسلما کمبود اکسیژن او را از پای در خواهد آورد. در جایی که فشار جو تقریبا برابر صفر است، تمامی گازهای بدن منبسط شده و از منافذ آن بیرون خواهند زد، در عرض 15 ثانیه شخص بی‌هوش خواهد شد و پس از 4 دقیقه خواهد مرد.

پس از این ، نوبت سرما و گرماست. انسانها تنها قادر به تحمل گستره کمی از دماهای بالاتر و پایینتر از دمای عادی بدن (37 سانتیگراد) می‌باشند، اما در فضا گستره دماها وحشتناک است. در قسمتی که نور خورشید نمی‌تابد، دما می‌تواند تا منهای 25 درجه سانتیگراد کاهش یابد، در حالی که در محل تابش نور خورشید، دما ممکن است به بالاتر از 250 درجه سانتیگراد برسد. علاوه بر اینها ، محافظت در برابر تابش مرگبار خورشید نیز لازم است. حتی مقادیر کم آن طی یک مأموریت ، می‌تواند برای کشتن فرد کافی باشد.

طبق برآوردهای انجام شده ، در صورتی که یک زن فضانورد محافظت نشده ، 200 ساعت فعالیت برون ناوی در مدار زمین داشته باشد، احتمال ابتلای او به سرطان سینه 0.3 درصد بیشتر از سایرین خواهد شد. در نهایت ، مسأله فشار هوا پیش می‌آید. حدود 70 درصد بدن انسان را آب تشکیل می‌دهد، که اگر در معرض فشارهای بسیار پایین قرار گیرد، تمامی این مایعات شروع به جوشیدن می‌کنند. در ابتدا بدن شخص ورم می‌کند و در نهایت عملا یخ زده و خشک می‌شود.


لباسهای فضایی امروزی لباسهای فضایی امروزی ، از زمان ساخت اولین پیش نمونه آن توسط خلبانی به نام وایلی پست در سال 1934، راه درازی را برای تکامل خود پیموده‌اند، پست ، لباسی را که خودش طراحی کرده بود پوشید تا یک حد نصاب ارتفاع بجای بگذارد؛ اما وقتی در ارتفاع 50000 پایی پرواز می‌کرد، موفق به کشف "جریان جت" شد. لباس او در اصل یک لباس غواصی لاستیکی بود که بخشهای مربوط به دست و پا را با نخ به آن بسته بود، به گونه‌ای که براحتی می‌توانست به قسمتهای هدایت کننده هواپیما دسترسی داشته باشد و در بالای آن یک کلاه فلزی قرار داده بود.

از دهه 1960 میلادی ، مسابقه برای تکمیل لباسی که برای سفر به فضا مناسب باشد، در جریان بوده است. نمونه‌های اولیه چندان راحت نبودند و تهویه در آنها به سختی انجام می‌گرفت، اما تا 21 جولای 1969 که نیل آرمسترانگ قدم به ماه گذاشت، لباسهای فضایی بهبود یافتند و آنچه آرمسترانگ بر تن کرد، بسیاری از خصوصیات لباسهای امروزی را در خود داشت. یکی از بزرگترین اصلاحات انجام گرفته ، تعبیه دستگاه سرمایش مایع در لباس بود، که بخار گرفتگی داخل لباس را که فضانوردان قبلی از آن شکایت می‌کردند.، از بین برد. علاوه بر این ، انعطاف پذیری آن را به حدی بود که اجازه انجام بسیاری از حرکات را فضانورد می داد.

امروزه فضانوردان مجموعه‌ای از لباسهای فضایی مختلف را در اختیار دارند. هر یک از آنها برای کار در محیطی خاص طراحی شده است. در خلال پرتاب و فرود ، آنها لباسهای با فشار جزئی ، به همراه محفظه مخصوص چتر نجات را می‌پوشند. این لباس تشکیل شده است از کلاه ایمنی ، دستگاه ارتباطی ، نیم تنه ، چکمه‌ها و دستکشها ، قسمتهای بادکنک مانندی در داخل لباس تعبیه شده است که هنگام کم شدن فشار داخل کابین ، بطور خودکار باد می‌شوند تا فشار لازم را در قسمت پایینی بدن حفظ کنند. بدون وجود آنها ، فضانوردان به علت جمع شدن خون در آن قسمت از بدنشان از حال می‌رفتند.

به محض رسیدن به مدار ، فضانوردان لباسهایی را کم و بیش شبیه لباسهای عادی است به تن می‌کنند، البته با این تفاوت که این لباسها تعداد زیادی جیب برای قرار دادن قلم و کاغذ دارند، زیرا در غیر اینصورت این وسایل در داخل کابین فضاپیما به پرواز در خواهند آمد.

اما لباس فضایی حقیقی ، که بیشتر برای مردم آشناست، در واقع همان "امو" است. در گذشته لازم بود برای هر فضانورد یک لباس اختصاصی دوخته شود، اما طراحیهای امروزی به صورت قطعه قطعه انجام می‌شود، بدین ترتیب که نیم تنه های بالا و پایین ، دستها و دستکشها همه در اندازه‌های مختلف آماده می‌شوند که می‌توان آنها را باهم ترکیب کرد تا لباسی به اندازه یک فضانورد خاص بدست آید. با این شیوه ، هر لباس فضایی را می‌توان مورد استفاده قرار داد.
C3-21-B073.JPG

لباس فضایی برای مریخ
بزرگترین مسأله در حال حاضر ، تکمیل امویی است که برای سفر به مریخ مناسب باشد. مایکل دمازی ، مهندس لباسهای فضایی در ناسا ، می‌گوید: "ما به لباسی نیاز داریم که قابلیت تحرک و راحتی آن برای سطح مریخ بسیار بالا باشد. تعداد فعالیتهای برون نالوی فضانوردان در مدت اقامت 500 روزه آنها بسیار زیاد خواهد بود: ما انتظار 300 مورد و یا بیشتر را داریم". دمازی اضافه می‌کند: "مأموریت به مریخ ، مثل این است که فضانوردان باید هر روز صبح از خوب بیدار شوند و به سر و کار بروند. از لباسهای فضایی کنونی برای مدت 6 تا 8 ساعت می‌توان استفاده کرد و ما نیز طراحیهای خود را بر اساس حداقل این مقدار زمان انجام می‌دهیم. در برخی از موارد فضانوردان باید مدت 16 تا 18 ساعت روی سطح مریخ باشند".


در طراحی کنونی امو ، موارد جدیدی تعبیه و جمع شده است، از جمله دستگاه جمع آوری ادرار ، که آن را خود جمع می‌کند تا بعدا به دستگاه مدیریت مواد دفعی مدار گرد انتقال دهد و یک لباس تهویه به همراه دستگاه سرمایش مایع که زیر لباس اصلی پوشیده می‌شود. این لباس ، یک تکه است و از ماده قابل کش آمدن ساخته شده و در آن مجراهایی برای عبور آب قرار داده شده است تا فضانورد را خنک نگه دارد و از گرما آزاد دهنده داخل لباس محافظت نماید. علاوه بر آن ، امو یک محفظه آب آشامیدنی به حجم 620 سانتیمتر مکعب و یک دستگاه ارتباطی پیشرفته نیز دارد.

برای کارهای طولانی بر سطح مریخ ، این اجزا باید بتوانند دو برابر حالت عادی کار کنند. دمازی می‌گوید: "موارد کلیدی عبارتند از راحتی ، مدیریت آب و غذا، مواد دفعی ، مورد کلیدی دیگر عبارت است از اینکه آیا ما مریخ نوردهای تحت فشار خواهیم داشت یا نه؟ فشار هوای داخل این مریخ نوردها چنان تنظیم شده است که فضانورد می‌تواند با ورود به آن ، لباس فضایی خود را بیرون بیاورد، تا بهتر بتواند به خورد و خوراک و بهداشت خود برسد. در حالتی که این مریخ نوردها موجود نباشند، یا خراب شده باشند، باید بتوان این کارها را داخل لباس انجام داد".


نشاندن حیات بر سطح مریخ
در شرکتی که لباسهای فضایی ناسا را تولید می‌کند، مهندسان پشت چرخهای خیاطی نشسته‌اند. اندیشه ساخت لباسی که برای سفر انسان به مریخ مناسب باشد، هر کسی را که آنجا کار می‌کند به هیجان آورده است. کلارک دین 56 ساله می‌گوید: "من 26 ساله بودم که بخشی از کارم در لباس فضایی آرمسترانگ و آلدرین مورد استفاده قرار گرفت. من کمک کردم تا انسان به ماه برود. اغلب از خودم می‌پرسم چه کار دیگری می‌توانم انجام دهم که به همان اندازه هیجان انگیز باشد؟ آنها راجع به سفر به مریخ صحبت می‌کنند و من با شنیدن آن از خوشحالی به هوا می‌پرم. من با این کار دوباره جوانی‌ام را بدست آورده‌ام و دوست دارم همچنان اینجا باشم تا تحقق آن را ببینم."



منبع: شبکه رشد
 

Mαiα

Trα lα lα-
عضو مدیران انجمن
ارسال‌ها
361
امتیاز
7,077
نام مرکز سمپاد
فرز 2
شهر
قم
سال فارغ التحصیلی
00
oxpo_image141.jpg

نخستین لباس های فضایی که ناسا برای فضانوردانش آماده کرد، شباهت زیادی به لباس تنفگ داران دریایی ایالات متحده داشت؛ به خصوص نخستین گروه از فضانوردانی که در سال 1959 در برنامه فضایی Mercury Seven (عطارد هفت) شرکت داشتند. این لباس در واقع مدل تغییریافته ای از لباس فشار خلبانان جت های پرسرعتی بود که در ارتفاع بسیار بالا پرواز می کردند. در زیر لایه ای از نایلون آلومینیومی براق، لایه ای از نایلون نئوپروپین محافظ وجود داشت که جان سرنشین خود را حفظ می کرد.
uox2_image142.jpg

فرود بر کره ماه کار آسانی نبود. فضانوردان برنامه فضایی آپولو می بایست از ماژول فضایی بیرون می پریدند و در سطح سیاره ای که هیچ ذهنیتی از آن نداشتند راه رفته و بالا و پایین می کردند. سه فضانورد این برنامه فضایی حتی با آن ماشین عجیب و غریب بر روی ماه حرکت و چند میلیارد نفر در زمین را شگفت زده کردند. لباس فضایی آن ها نخستین نمونه ای بود که در داخل، دارای سامانه خنک کننده ی مخصوص و در بیرون، لایه ای مقاوم و محافظ در برابر پرتوهای کیهانی داشت. تصویر بالا یکی از همان عکس های اسطوره ای آپولو 11 است که «باز آلدرین» را در لباس فضایی نشان می دهد؛ راستی عکس را نیل آرمسترانگ گرفته، همان کسی که نخستین گام را بر روی سطح ماه گذاشته و کلام تاریخیش را با صدایی لرزان از فرسنگ های دورتر از زمین گفت، «گام کوچک من و گامی بزرگ برای بشریت».
34f2_image143.jpg

پس از انجام چهار پرواز آزمایشی، متخصصان ناسا لباس مخصوص دیگری را بدون محفظه فشار طراحی کردند که برای خدمه شاتل های فضایی طراحی شده بود و زمانی که در 11 نوامبر 1982، فضاپیمای کلمبیا در بازگشت از پنجمین مأموریت خود به سوی زمین بود، فضانوردان آن همین لباس های آبی و کلاه اکسیژن را به سر داشتند که سانحه ای دل خراش رخ داد و با انفجار فضاپیما رو به رو شد.
uiqj_image144.jpg

پس از سانحه فضاپیمای چلنجر در سال 1986، سازمان فضایی ناسا اقدامات امنیتی بالاتری را به اجرا در آورد تا بیش از پیش جان فضانوردان را حفظ کند. این طرح ها شامل طراحی دوباره لباس فضانوردان نیز بود. فضانوردان می بایست در زمان پرواز به فضا یا بازگشت به زمین، لباس های مخصوص را به تن می کردند تا محافظت بیشتری از آن ها صورت گیرد. این لباس جدید که به رنگ جیغ نارنجی طراحی شده بود، بر اساس لباس فشار هواپیمای بلندپرواز SR-71 Blackbird و هواپیمای جاسوسی U-2 طراحی و ساخته شده بود. این لباس دارای ابزارهای امنیتی بیشتری نظیر چتر نجات، دستکش مخصوص، چکمه مقاوم، لوله اکسیژن، دریچه و دیگر موارد امنیتی بود.
3cm9_image145.jpg

برای محافظت از فضانوردانی که در خارج از فضاپیما و ایستگاه فضایی اقدام به راه پیمایی کرده و تجهیزات گوناگون را نصب می کنند نیز باید چاره ای اندیشه می شد. به همین خاطر ناسا لباس ویژه ای را برای این فضانوردان طراحی و تولید کرد که از سامانه ی EMU (واحد سیار فرا حرکتی) بهره می برد که حرکت کاربر را در خلاء و بی وزنی تسهیل می نماید. این لباس آنچنان به انواع و اقسام سامانه ها مجهز است که گویی چیزی کم از فضاپیماهای مجهز ندارد! به کمک این نسل از لباس ها، راه پیمایی فضایی به مراتب راحت تر شده و جان فضانوردان به خوبی محافظت می گردد؛ از این گذشته با وجود ابزارهای متعدد ارتباطی، به سهولت می توان با فضانورد ارتباط برقرار نمود. این لباس در حدود 300 پوند (136 کیلوگرم) وزن دارد و یکی از دو نمونه ای است که در حال حاضر در ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار می گیرد. نمونه دیگر لباسی روسی است که توسط متخصصان سازمان فضایی روسیه طراحی شده است.
yh55_image146.jpg

در این سال ها، طراحان لباس ناسا، تجهیزات گوناگونی را تولید و آزمایش کرده اند. از آن جمله می توان به سری لباس های Ax-5 اشاره کرد که تصویر آن را در اینجا ملاحظه می نمایید. این لباس محصول خلاقیت کارشناسانی است که در انستیتو تحقیقاتی ایمز کالیفرنیا مشغول به کار هستند. در تولید این لباس تخم مرغی شکل از فلزات مقاوم، مواد کامپوزیت و اسکلت خارجی استفاده شده است.
sm3_index.jpg

بررسي تكامل لباس فضانوردان طي 59 سال!
خب اينا با تصاوير بالا خيلي متفاوتن منابع زيادي وجود داره...
 

Intergalactic

کاربر فعال
ارسال‌ها
25
امتیاز
111
نام مرکز سمپاد
اژه ای
شهر
اصفهان
سال فارغ التحصیلی
1404
مطالبی که نوشته شده رو کامل نخوندم اما قسمت تکامل لباس فضانوردان یه مشکلی داره
مقایسه لباسی که باهاش روی سطح ماه فرود اومدن با لباسی که توی کپسول دراگون استفاده میشه کار اشتباهی هست
لباسی که برای خدمه دراگون طراحی شده حتی نمیتونه درست از بدن دربرابر پرتو های خورشید محافظت کنه (تا اونجایی که اطلاع دارم بیشتر برای سالم موندن فضانوردا توی تغییرات ناگهانی فشار درست شده)
 
بالا