آدم یمره مسافرت برای آرامش و تفریح یکی این تفریحش با دیدن فرهنگ های مختلفه یکی دیگه با رفتن به جاهای تاریخی یکی جاهای با صفاو...
من شخصا هر جفتشو دوست دارم
مسافرت اصلش کیفه
از کثیف کاری مسافرت داخلی
تا راحتی سفرهای خارجی
چه چند نفری باشیم چه کل خانواده
چه محض استراحت باشه چه برای دیدن یه مابقه ورزشی و ...
و این که ما به کجا سفر می کنیم بیا چه شکلی سفر میکنیم مهم نیست مهم اینه که از سختی ها و راحتی هاش لذت ببریم
من یکی از جاهایی که دوست دارم آبادانه چون فوق العاده شهر باحالیه
اصلا خوش بودن اونجا دست خود آدم نیست
و البته سمبوسه های آتشین
آقا آدم اول بره کشور خودشو کامل بگرده یه اطلاعاتی داشته باشه،
بعدش بره خارج که اگرم چیزی راجع به جاذبه های کشورش پرسیدن بتونه جواب بده!
ولی مردم ما اصولا برعکس اینو انتخاب میکنن!
به نظر من آدم باید همه جایه دنیا رو بگرده
ایران جاهای دیدنی داره ولی نباید فقط ایران رو گشت.
خیلی از کشور ها هستند که جاذبه های توریستی شون از ایران بیشتره و آدم باید اونجاها رو هم ببینه.
البته اگه تو ایران یکم رو جا های توریستیش کار کنن ممکنه خیلی از کشورای دیگه بهتر بشه مثلا همین کیش رو یکم بهش برسن خیلی از دبی بهتر میشه ساحل دبی اصلا به ساحل کیش نمیرسه ساحل کیش خیلی قشنگ تره .
دبی مثل یک شهر مصنوعی میمونه با ساختمونای بلند وسط بیابون ولی طبیعت کیش خیلی قشنگ تره وخیلی طبیعی تر.
اگه به مکان های دیدنی ایران رسیدگی بشه میتونه به یک کشور توریستی تبدیل بشه.
فرهنگ داخل یه کشور هرچی باشه یه اتحادی از فرهنگای کوچیک کوچیک همون کشوره
ولی وقتی جاهای مخلفتو میبینی معنی فرهنگ یه جورایی جهانی میشه
ایرانم باید دید؛ خارجم باید دید. دوتا چیز جدان.
وای هنوز اینجا بحث ِ " چرا ایران نه ؟" ـه ؟ آقا این همه حرف زدیم قبلا
گردشگری ِ ایران و خارج رو نمیشه با هم مقایسه کرد . همه جور جاذبه ی توریستی ـی توی هر دوشون هست . مکان های تاریخی ، فرهنگ های مختلف ، آب و هوای مختلف ، طبیعت بکر ، معماری جالب ، مکان های تفریحی و ...
ولی این ها رو نمیشه با هم مقایسه کرد چون هر کدوم توی قالب خودشون متفاوتن . اگر قرار بود یک جا پیدا شه که همه ی این بکر بودن جاذبه های گردشگری دنیا رو در بر بگیره ، دیگه کسی به اسم جهانگرد وجود نداشت . خیلی قبل از ما می رفتن پیداش می کردن و می رفتن اونجارو می دیدن و تمام .
پس هیچ کدوم برتر از اون یکی نیستن .
اما یک سری شرایط دیگه هم هستن مثل شرایط مالی ، شرایط رفاهی ، شرایط زمانی و ... که باعث میشه با توجه به این ها بتونیم الویت بندی بکنیم . یکی پول نداره تور اروپا رو بره : اولویتش میشه ایران ( توجه کنید بر عکسش صدق نمی کنه که هر کی ایران رو انتخاب می کنه واسه گردشگری یعنی پول نداره ) یکی وقت نداره برای سفر های طولانی ، یکی براش مهمه اون جایی که میره هتلا خوب باشن و ...
به نظره منم خوبه که اول آدم با فرهنگ های مختلف کشور خودش آشنا بشه
ولی خب اگه کسی همه ی استان های ایران رو رفته خوبه به کشور های دیگه هم بره و با فرهنگاشون آشنا بشه
از نظره تفریحی هم به نظرم آدم هرجا بخواد بهش خوش بگذره خوش میگذره چه داخل کشور چه خارج از کشور
به نظر من بهتره اول آدم کشور خودشو ببینه ، بعد بره سرغ کشورهای خارجی.
به نظرم خیلی زشته یه ایرانی تا حالا مثلا شیراز و تخت جمشید نرفته باشه؛جاش بره ایتالیا و رُم.توجه:ایران فقط یک مثاله!
به نظر من بهتره اول آدم کشور خودشو ببینه ، بعد بره سرغ کشورهای خارجی.
به نظرم خیلی زشته یه ایرانی تا حالا مثلا شیراز و تخت جمشید نرفته باشه؛جاش بره ایتالیا و رُم.توجه:ایران فقط یک مثاله!
حرفتون درسته ولی اگرم بخوایم بریم به دلار لازم داریم که ............. (خودت بغیشو میدونی )
پس همون مسافرت داخلی رو ترجیح میدم
چون هنو وطن خودمو کامل کامل نگشتم
ببینید مسئله اصلی اینه که توریست های آماتور که ما ها رو شامل میشه کلا ، جایی میرن که به توریسم اهمیت داده بشه ، نه صرفا دنبال جاذبه توریستی ، تو ایران به توریسم اهمیتی داده نمیشه، چون خوششون نمیاد ظاهرا این اصلا معنیش این نیست که ما جاذبه توریستی نداریم ، ابدا ، معنیش اینه که توریست های آماتور که ما باشیم صرفا دنبال چیزی میریم که مثلا کنارش هم یه هتل به نسبت خوب باشه ، با مثلا خیالمون آسوده باشه که تو راه امنیت داریم ، ممکنه ما تو خیلی استان هامون جاذبه های توریستی نابی داشته باشیم ولی به خاطر این که کنارشون هتل قابل قبولی نیست ، کسی سراغ اون ها نره. ولی کشور های توریست محور امکان نداره بذارن چنین اتفاقی برای جاذبه هاشون بیوفته ، ما شاید چیزی ۱۰ مرتبه بهتر از grand canyon اطراف کلیفرنیا داشته باشیم ولی این که چقدر توریست رو جذب میکنیم ، اولویت داره بر این که چه تعداد جاذبه توریستی داریم. واسه همین هست که خیلی ها شاید ترجیح بدن برن سواحل ایتالیا و اسپانیا، چرا؟ چون اونجا به توریستی که اومده کشورشون رو ببینه احترام میذارن ، یه مثال بارز میزنم:
تو فرودگاه تهران که تا ۸-۷ سال پیش برای پرواز های بین المللی هم از مهرآباد استفاده میشد همیشه یک صف تشکیل میشد به چه درازا ، فکر کنید مردم ۹ ساعت پرواز ، میان ، تو گرمای تیر و مرداد باید دقیقا ۱ ساعت و نیم تو اون صف مسخره وا میسّادن ، این صف تو کشور های توریست پرور خیلی کمتره ، نهایتا ۱ ربع. از این مثال ها خیلی میتونم فقط برای فرودگاه بیارم ، بیشتر از اون چیزی که تصورشو بکنید.
این دوریی از توریسم بین المللی خود به خود باعث میشه توریسم داخلی هم تو ایران کم تر شه ، خیلی کم تر از قبل خودش .
برای همین خیلی از کسایی که قبلا میرفتن یه شهر تو ایران الان پا میشن میرن کشور های همسایه ، اصلا اتفاق خوبی نیست این. به خصوص این که مایه ی فخر یه سری اینه که برن این کشورا واقعا جای تاسّف داره.
اگه ایرانو نصف کنین از وسط من قسمتای بالایی رو رفتم اما جنوب نرفتم...مامانم همیشه میگه ما باید بریم همه جای ایرانو ببینیم بعد بریم کشورای خارجی اما خب نمیشه...مثلا بابای من کلا این موضوع که ما تا 6 سال دیگه باید خیلی از جاهای دنیا رو رفته باشیم تو برنامش هست چرا؟چون داداشم تا 6 سال دیگه بخاطره سربازی ممنوع الخروج میشه...
بعضی از کشورا رو هم شاید بخاطره اینکه بعضی از فامیلا اونجا هستن رفتیم مثلا دبی...چون دخترعمه ی گرام اونجاست سعی میکنیم هر سال یه بار بریم...یا فرانسه چون عموم اونجاست و اینا...
ولی کلا به نظر خودم کشورای خارجی فقط برا یه بار ارزش دیدن دارن چون اگه اینجوری نشه خز میشه کلا...
یه مزیتی که مسافرتای خارجی دارن اینه که دوستای خارجی پیدا میکنی مثلا یه دوست ژاپنی رو من که نمیتونم تو ایران پیدا کنم!
اما در کل اگه بخوام بگم هر دو مسافرت رو باید به اندازه رفت...نه افراط نه تفریط
وقتی از توریسم بین المللی دوری بشه ینی از ساختن هتل و اینا دوری شده ، ینی این که امکاناتی که برای توریست ها میذارن کمتر میشه.
اصولا هدف توریسم تو هر کشوری جمع کردن توریست بین المللی هست نه مردم خودش ولی اگه توریست بین المللی جمع کرد خود به خود توریست های داخلی هم زیاد میشن. ولی اگه مثلا دولت گفت هتل نمیسازیم هدفش احتمالا کم کردن توریسم بین المللی ئه ولی نا خوداگاه توریسم داخلیش هم میاد پایین چون هتل نساخته.....
