پاسخ : دیدگاه جامعه به دروس علوم اجتماعی
اینکه دروس علوم انسانی از جمله رشته جامعه شناسی که زیر مجموعه علوم اجتماعی به حساب میاد ، توو جامعه ما مورد استقبال قرار
نمیگیره به این دلیل ه که سیاست های دولتی و آموزشی کشور ما به این صورت بوده . حتی رشته انسانی رو 2 ساله که به مدارس خاص
ازجمله
سمپاد دادن.
تفکر ضعیف بودن
علوم انسانی در ایران وقتی
کلید خورد که جامعه ی ما سیاست مدار و جامعه شناس
نمیخواست . سیاست دست چند نفر
به صورت نوبتی می چرخید و هربار به یک نفر می رسید و دیگه نیازی به سیاستمدار جدید
نداشتیم .
کشور و دولت ما جامعه شناس نمیخواست چون جامعه شناسی رو توو حوزه های علمیه رقم میزدند و در نهایت طلبه ها
باید جامعه شناسی رو در کنار کار مذهبی انجام میدادند . کشور ما اهمیتی به نظریات دکارت نمیده . وقتی میتونه از طریق علوم اسلامی و
حوزه نیرو های لـازم برای سیاست و جامعه شناسی تربیت کنه دیگه روی علوم انسانی سرمایه گذاری نمیکنه . مطمئن باشید اگه پزشکی و
مهندسی رو هم میشد توی حوزه های اسلامی تربیت کنه به
تجربی و ریاضی فیزیک هم اهمیتی داده نمیشد.
چرا رشته های علوم انسانی
"بی اهمیت" تلقی میشن ؟ چون مردم فکر می کنند هررشته ای که درآمد و شغلش
تضمین ه رشته ی خوبیه و هر رشته ای که درآمد و شغل نداره رشته ی به درد نخوریه . جامعه شناسی ، تاریخ ، باستان شناسی ، علوم
سیاسی جزء علومی به شمار میره که شغل و درآمدش تضمین نیست. چند رشته ی محدود مثل حقوق(به خاطر مسائل حقوقی از جمله
بین المللی)، روان شناسی ( به خاطر اینکه نمیشه توو حوزه تدریس ش کرد ) ، حسابداری و غیره رشته های
احتمالا آینده دار هستند.
در پی این تصمیمات جامعه ی ما زمانی بزرگترین
ضربه رو میخوره که دیگه سیاستمدار های قدیمی وجود نداشته باشن ، اقتصاد دان
نداشته باشیم و کسی نباشه که جامعه رو پیش بینی و کنترل کنه.
در مورد سوالتون در مورد
انتخاب رشته ی آینده میتونم خودم رو مثال بزنم .
من عاشق رشته های جامعه شناسی ، تاریخ و باستان شناسی بودم ، توو کارنامه سبز هم این سه رشته رو واسه دانشگاه تهران قبول
شدم اما با توجه به جَو آینده و اینکه نمیخوام بعد از فارغ التحصیل شدن برگردم و بیکار توو اتاقم زندگی کنم و بابام پول بذاره تو جیبم رفتم
رشته ی حقوق که احتمال بیشتری برای شغل و درآمد داشت هرچند اونم تضمینی براش نیست !
این گناه من نیست که
رشته و دانشگاه مورد علاقه م رو ول کردم بلکه این مشکل و گناه جامعه ست و سیاست دولتیه که شرایط رو برای آینده و درآمد و
تشکیل زندگی من فراهم نکرده.
راه حل : دولت و سیاست آموزش و پروش و نهاد های آموزشی باید طوری برنامه ریزی بشه که همه ی علوم توانائی رشد و پیشرفت و آینده
کاری داشته باشند.
*پ.ن:دوستان گرامی لطفا تاپیک های قدیمی رو نیارید بالا ! من نمیدونستم مال چندسال پیشه! 