6 سال دور از خانواده...!؟

[ali.Holmes]

بهترین راه پیش بینی آینده ساختن آینده است
.....................
خلاصه بگم:
برای طی مسیر های طولانی انگیزه هایی قوی هم نیازه :چیزی که ما رو وادار کنه دیر تر بخوابیم و زود تر بلند بشیم........
.
.
انگیزه خیلی ها هم دانشگاه تهران درس خوندنه!

حالا مسلئه ای که وجود داره اینه:
آیا می ارزه 6 سال از مهم ترین سال های زندگیمونو دور از خانواده در خوابگاه یا خونه مستقل بگذرونیم؟! ( بیشتر روی صحبتم به کسایی که به خانواده وابسته بودن نه اونایی که زود تر دوست داشتن فرار کنن برن مستقل شن+ ....)
...........................
بعضی ها میگن حالا تو بخون اگه قبول شدی تازه فکر کن که بری یا نه
اما من بهشون میگم:
بهترین راه پیش بینی آینده ساختن آینده است :من چیزی رو که میخوام براش تلاش میکنم و بهش می رسم
.....................
بعضی ها هم میگن این سوال از تنبلیه دنبال بهانه ای که نخونی.....
.............
؟؟؟

 

[جام طلا]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

گاهی اوقات لازمه برای به دست آوردن بعضی چیزا , یه چیزای دیگه رو از دست بدی.باید ببینی چی برات مهمه :خانواده ,نزدیکی به دوستان قدیمی و فامیل و ... یا درس خوندن تو یه دانشگاه معتبر.
این سوال اتفاقا سوال مهمی هست و به شدت زندگی رو تحت الشعاع قرار میده چون بعد از اومدن رتبه وقت این کارا زیاد نیست چون در عوالم دیگری هستی.
اکثر بچه های دانشگاه ما برای درس خوندن تو یه جای معتبر خیلی چیزاشون رو ول کردن.

 

[farshidGCD]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

جدایی از خانواده مساله ایه که به هر حال باهاش روبرو میشین، شاید مثل من 17 سالگی، شاید 18 سالگی، شاید 20 سالگی، شاید اصلا 60 سالگی
پس چه بهتر که هرچه زودتر باهاش روبرو شین و علاوه بر عادت کردن، فرصت های زیادی به دست بیارین

 

[phd behnoud]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

هرکه نمیدونم چی باید جور هندوستان بکشه ! یا ی چی تو همین مای ها -ضرب المثلم ضعیفه خوتون یه کاریش کنیین :-[
بنظر من که خیلی هم خوبه حتی واسه اوایی ک خــــــــــیلی وابستن ب خانوادشون یه مدت سختشونه ولی بعدش مرد بار میان

 

[مهسـا]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

خوابگاه خیلی خیلی سخته.از قبل اصلا مشکلاتش در این حد به نظر نمیاد که واقعا هست!
اما بعد از مدتی بهش عادت میکنی و حتی الان من وقتی خونه م دلم واسه خوابگاه تنگ میشه
من به شدت به خانواده وابسته بودم و هستم.
خیلی واسه بزرگ شدن خوبه.الان من تو ای ن3 ماه خیلــــــــــــــــی بزرگ شدم.
همه چیز بستگی به اولویت بندیهای آدم داره.من درس برام خیلی مهمه.رشته ای هم که میخواستم بخونم واقعا باید تو یه دانشگاه معتبر میبود تا فایده داشته باشه. پس با خودم کنار اومدم و از وابستگی ها و تعلقات خاطرم گذشتم و الان هم اصلا ناراضی نیستم.
آدم نباید فرصت هایی که میتونه به دست بیاره رو فدای وابستگی هاش بکنه.
ایشاللا هرچی که میخونی و هرجا که میری موفق باشی. و آرامش به همراهت باشه. :)

 

[Ali pasha]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

خب اصلا این موضوع خیلی خوبه! کاملا بزرگ میشی! شرایط جدید رو تجربه می کنی!
مستقل بودن درست خرج کردن پولهات رو یاد می گیری!
من خودم وابستم شدید به شهر و خانوادم و هر هفته میرم و میام ولی خوبه خیلی خوبه برای آینده!

 

[مهسـا]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

مستقل بودن درست خرج کردن پولهات رو یاد می گیری!

به نکته فوق العاه ای اشاره کردین!
یادمیگیری پولتو کجا و چه جوری خرج کنی-یه جورایی حساب کتاب یادمیگیری تا کم نیاری-اولویت بندی کنی تو خرجهات:)

 

[ali.Holmes]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

تشکر از همه
جالبه که متفق القول میگین جدایی بهتره!
ولی
به هر حال دانشگاه تازه شروع کاره و اون جاست که معدل مهم میشه!
کسایی که خونشون هستن قطعا دلمشغولی های کمتری دارن و مثل دوران دبیرستان فقط درسشونو میخونن!
اما
خوابگاه .... یا خونه مستقل .... نمی دونم؛ ولی بالاخره یه مشکلاتی هست
......

خوابگاه خیلی خیلی سخته.از قبل اصلا مشکلاتش در این حد به نظر نمیاد که واقعا هست!
اما بعد از مدتی بهش عادت میکنی و حتی الان من وقتی خونه م دلم واسه خوابگاه تنگ میشه
من به شدت به خانواده وابسته بودم و هستم.
خیلی واسه بزرگ شدن خوبه.الان من تو ای ن3 ماه خیلــــــــــــــــی بزرگ شدم.
همه چیز بستگی به اولویت بندیهای آدم داره.من درس برام خیلی مهمه.رشته ای هم که میخواستم بخونم واقعا باید تو یه دانشگاه معتبر میبود تا فایده داشته باشه. پس با خودم کنار اومدم و از وابستگی ها و تعلقات خاطرم گذشتم و الان هم اصلا ناراضی نیستم.
آدم نباید فرصت هایی که میتونه به دست بیاره رو فدای وابستگی هاش بکنه.
ایشاللا هرچی که میخونی و هرجا که میری موفق باشی. و آرامش به همراهت باشه. :)

ته دل خالی کن! بود.... خوابگاه خیلی خیلی سخته.......ولی بعدش با یه حرف دیگه پر شد....خیلی خیلی یزرگ شدم......

 

[مهسـا]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

تشکر از همه
جالبه که متفق القول میگین جدایی بهتره!
ولی
به هر حال دانشگاه تازه شروع کاره و اون جاست که معدل مهم میشه!
کسایی که خونشون هستن قطعا دلمشغولی های کمتری دارن و مثل دوران دبیرستان فقط درسشونو میخونن!
اما
خوابگاه .... یا خونه مستقل .... نمی دونم؛ ولی بالاخره یه مشکلاتی هست
......ته دل خالی کن! بود.... خوابگاه خیلی خیلی سخته.......ولی بعدش با یه حرف دیگه پر شد....خیلی خیلی یزرگ شدم......

اینکه اولش تو خوابگاه درس خوندن خیلی سخته که غیرقابل انکاره.اما نکته جالب اینه که شاخ های رشته ما تو همه سالها خوابگاهین :) chief TA هامونم هم هشون خوابگاهین
سختیها همه ش واسه ترم 1ه.من خودم این ترم معدل خیلی بدی میارم.اما میدونم که ترم بعد بهتر میشم.چون یاد گرفتم تو کتابخونه دانشکده درس بخونم و کلا با مشکلات چه جوری کنار بیام.
به نظر من کسانی که تو شهرهای بزرگن،شاید زیاد ارزش نداشته باشه برن خوابگاه.اما بقیه چرا!!!
درمورد شهرهای بزرگ هم مثلا درمورد خودم صادق نیست چون رشته کامپیوتر اصفهان بسیار ضعیفه.اگه برق میخواستم قطعا میموندم شهر خودمون :)
دوستهای من که تک رقمی و دورقمی شدن تو تجربی مجموعا11 نفر بودن که 10 نفرشون اصفهان زدن(پزشکی و دندون)حتی تک رقمیمون اصفهان زد.چون ارزش نداشت سختی خوابگاه...اما باید دید چه شهری هستی و سطح دانشگاه اونجا چطوری هست و خیلی چیزهای دیگه...

 

[stevendeljoo]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

تازه کجای کاری بعدشم دو سال سربازی بعدم زنو بچه و اینا...تموم شد دیگه

 

[e.n]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

اولش سخته!!بعدا عادت میکنید.مثلا من الان انقد به محیط دانشگاه عادت کردم که خیلی راحت باهاش کنار میام.

 

[ali.Holmes]

تازه کجای کاری بعدشم دو سال سربازی بعدم زنو بچه و اینا...تموم شد دیگه

بعدشم میمیریم دیگه....
روند که مشخصه... زمان بندیش مهمه الان یا ۲ سال بعد یا ۴ سال بعد یا ....

 

[مهسـا]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

من الان به یه حالتی رسیدم که میام خونه دلم واسه خوابگاه و دانشگاه تنگ میشه میرم خوابگاه واسه خونه دلم تنگ میشه

 

[cowboy]

پاسخ : 6 سال دور از خانواده...!؟

خب منم یه چیزی گفته باشم. من خودم این ترم سر این قضیه کلی مشکل داشتم. (این کلی که میگم یه چیزی میشنوین)

ولی دیگه باهاش کنار اومدم. خب ببینم ما تا کی قراره با در کنار خونوادمون باشیم. ببینین شما تا یه زمانی تو خونه ی خودتون میتونین بعدش باید برین دتبال زندگی خودتون. واقعن اولش برا آدم سخته که قبول کنه قراره در آینده مثه قبل در کنار خانواده ی قبلیش نباشه . ولی فکر کنین پدر مادر های ما هم همین راه رو طی کردن تا تونستن یه زندگی جدید برا خودشون بسازن.

بینین من الان تقریبن هر روز 2-3 بار با خونه صحبت میکنم . و این دومین باری هست که بیش از 2 هفته میشه که نرفتم خونه. ولی دیگه دارم عادت میکنم. چون من میدونم که به احتمال خیلی زیاد شغل در آینده در شهری غیر از شهر خودم خواهد بود. پس من باید آماده باشم برای پذیرش این واقعیت.

در ضمن دیگه زندگی خوابگاهی و دانشگاه هم یه چیزایی داره که شما ازش خوششون بیاد و به اونا وابسته بشین.

خلاصه: زیاد نگران نباشین. حل میشه.