غصه خوردن واسشون كمكي نميكنه....بايد به فكر راه حل بود !!! بايد اول فرهنگ سازي شه بعد بايد امكان تحصيل واسشون فراهم شه ..... حالا شما هي واسشون ابراز ناراحتي كنين!!
کودکان کار تو جامعه ی ما یه حقیقتن البته از نوع گمشدش که تنها کاری که ما میتونیم برا اونا انجام بدیم اینه که ازشون چیزی نخریم یا خیلی کار کنیم میبریمشون مغازه اسباب بازی فروشی براشون یه تفنگ ی چیزی میخریم اما اونا به خیلی چیزای دیگه احتیاج دارن که به خیلی کسا مربوط میشه اما به هکی میگی میگه این کارا به ما ربطی نداره ...
کودکان کار...
خیلی از اینا درگیر بدبختیِ خونواده هاشون شدن،
خیلیاشون از اول خونواده ای نداشتن، پدر داشتن مادر نداشتن یا بالعکس.
خیلیاشونُ ادمای فرصت طلب به بیگاری بستن و همون پولی ـم که در میارنُ ازشون میگرن.
ما هرروز با این بچه ها روبرو میشیم...
با خیلیاشون بدرفتاری مکنیم،دعواشون میکنیم،اگه چیزی بفروشن ازشون نمیخریم،اگه گدایی کنن لعنتشون میکنیم...
بهشون میگیم پررو،دله دزد،بدبخت،
اما خبرنداریم که اگه یه خونواده داشتن،یا یه خونواده بهتر داشتن،شاید وضعشون این نبود؛شاید از ما موفق تر بودن،....
تنها کمکی که میتونیم بشون بکنیم،اینه ک به فرزندی قبولشون کنیم، که خیلیا این کارُ نمیکنن،
ممکنه بتونیم بدیمشون به پرورشگاه،
که حداقل اگه خوب بار نمیان بد بار نیان.
اگه منظورتون از کودکان کار،کسایی هستند که توی خیابون میان آدامس و گل و....... میفروشن هستش،نه ابدا ازشون چیزی نمیخرم چون باعث میشه این کار(یعنی این که بچه ها برن کار کنن)ترویج پیدا میکنه اما دلم براشون میسوزه.
گناه دارن چرا باید به پای اشتباه مامان باباشون بسوزن یکی باید کمکشون کنه اون یه نفر ما نیستیم یه کسی مثه شهر دار نمیدونم در کل وجودشون نشون میده که بعضیا چه قد پستن که به خاطر خودشون پای یک بچه ی معصومم میکشن به این دنیا که آیندش تباه بشه ولی من همیشه از اونایی که چیزی ی فروشن چیزی می خرم (مخصوصا گل)
من خیلی دلم براشون میسوزه گناه دارن امیدوارم یکی پیداشه که لااقل یه ذره تو وجودش حس انسان دوستی باشه و بدونه بچه ای که هنوز سنی نداره دور از انسانیته که تو سرمای زمستونو گرمای تابستون کناره خیابون فقط منتظره این باشه که ازش چیزی بخرن و زودتر صبح شب بشه
چند روز پیش در این باره یه بحثی داشتیم با دوستان خلاصَش:
ما نمیتونیم تشخیص بدیم کی محتاج و نیازمنده و کی نیست، پس بهتره این وظیفه رو به سازمان ها ی خیریه محول کنیم و اگر واقعا دلمون برای کسی سوخت و ته قلبمون خواستیم کمک کنیم، به این سازمان ها کمک کنیم (گرچند که من با ترحم مخالفم! اما به عنوان یه کار انسان دوستانه کاملا قبولش دارم.)
من در مورد کمک به این افراد دو برداشت دارم : 1- بهشون کمک میکنید و انها به کارشون ادامه میدن،1-1 بعضی از اونا تنبل میشن و اهدافشون یادشون میره1-2 بعضی از اونا انگیزه میگیرن و سعی میکنن در آینده ای نه چندان دور به ارزوهاشون برسن 1-2-1 اگر به ارزوهاشون رسیدن یا یاد محبت های شما میفتن و با دیگران مهربانانه برخوردمیکنن و تلاش میکنن تا بقیه رنج اونارو نکِشن 1-2-2 یاد ترحم ها و نفرت ها و غیره و غیره میفتن و با تمام تلاششون سعی در نابودی اون دسته افرادی رو دارن که در کودکی بهشون ظلم کردن واینا
2- بهشون کمک نمیکنید و اونا راه خرج دیگه ای ندارن جز 2-1 دزدی کنن، که صدمات وحشتناکی به جامعه وارد میکنه 2-2 سعی میکنن یه راه دیگه ای برای تامین مخارج پیدا کنن شامل: 2-2-1 گدایی کنن 2-2-2 کار پیدا کنن (که این هم به اون فرد یا افراد بستگی داره و بنده احتمال این رَِویه رو کم میدونم در حدی که به 2 درصد هم نمیرسه. در اینجا لازم میدونم باز هم به انسان و توانایی های خارق العادَش در مواقع بحرانی و قدرت تشخیص وی و انتخاب راه اشاره کنم)
در آخر نباید اینم فراموش کرد که این افراد بعضا توسط افرادی سودجو به کار بسته شدند. (گرچند که بنده همچنان بر توانایی های انسان پافشاری دارم و معتقدم اگر میخواستند و بخواهند میتوانند. فقط اگر بخواهند.)
حال این ماییم و قدرت انتخابمان!
کدام راه درست و کدام بد است.
واقعا دردناکه
خیلی سخته فقط 5 سالت باشه و نه احساس امنیت کنی و ن سرپناهی داشته باشی :-s
حالا باز کودکان کار خوبه بعضی مادر پدر "نما" ها دست و پای بچهشونو کج میکنن و یا یه نقضی تو بدنشون ایجاد میکنن تا ترحم دیگران رو جلب کنن . آدم دلش برا اینا بیشتر میسوزه
اختلافات عظیم طبقاتی
اعتیاد والدین
بی سرپرستیو بد سرپرستی
فراهم نبودن امکانات تحصیل
ترک تحصیل
و فقط اظهار تاسف نمیشه کرد...کارای دیگه ایم هست مفیدتر از افسوس خوردن:
تحت تکفل قراردادن ایتام
فراهم کردن امکان تحصیل حتی واسه یه نفر
و حداقل:
خریدن یه شاخه گل پشت چراغ قرمز...به جای اینکه بگیم گُلُ میخوایم چیکا
اجازه دادن به تمیز کردن شیشه ی ماشینی که دیروز از کارواش اومده بیرون
ب نظرمن نبايد ب اونا مستقيما كمك كنيم ، چون در واقع ب خود اونا كمك نميكنيم ب آشغالاايي ك اونارو ب كار گرفتن كمك ميكنيم!
بهتره سعي كنيم تا اقتصاد كشورمون رو توسعه بديم! تا اين مشكلات كمتر بشن حتي ميتونيم اون افراد رو ب بهزيستي معرفي كنيم! ب هر حال هركاري بهتر از پول دادن بهشونه!
البته استثنا هايي هم داره اين موضوع ولي اكثرا اونجوري هستن ك گفتم!
همه میان اینجا میگن دلم میسوزه و ....
چیکار کردیم تاحالا براشون؟
چقدر رفتیم دنبالشون ببینیم خونه زندگیشون چطوری هست؟ و چه کمکی از دستمون برمیاد؟
چقدر وقتی دیدیمشون ناراحت شدیم و بهشون فکر کردیم؟ ( یا شب راحت خوابیدیم تو تحت نرممون؟ )
چقدر ؟
اینجا قرار نیست بیام شعار بدیم.
قراره یه راه حل بگیم .
بهترین کار به نظرم:
به جای اینکه بهشون پول بدیم بهشون چیز های مادی مورد نیازشون رو بدیم.
مثل غذا و لباس
لباس دست دوم باشه بهتره چون آدم سود جو نمی تونه بفروشه
میگن که سعی کنید به این بچه ها پول یا لباس ندید چون اونایی که اینا رو میفرستن سرچهارراه ها اینا رو از بچه ها میگیرن و به خودشون نمیدنف به جاش بهشون مواد غذایی بدید چون خیلی هاشون هم سو تغذیه دارن.
چیزی که به نظرم از همی اینا خیلی محترم تره اینه که وقتی مثلا پشت چراغ قرمز میان سمت ماشین شما که بهتون گل بفروشن طوری رفتار نکنید که شخصیتشون خورد شه، اگه گل نمیخواید خیلی محترمانه بهشون بگید که ممنون،ولی من گل نیمخوام.
بخش عظیمی از پست ها محتواشون ایناست.
بچه ها یخورده قوانینو رعایت کنید
فقط اظهار تاسف نکنید و در کنارش پیرامون این معضل اجتماعی، دلایلش، راهکارهاش و ... صحبت کنید :)
(چون 3پیج اظهار تاسف به درد کسی نمیخوره و به کسی اطلاعات نمیده در نتیجه دلیلی برای سر زدن به تاپیک و ادمه ی بحث باقی نمیمونه)
دلم براشون می سوزه ولی بعضیاشون یکم به جورین!
مثلا یه بار تو پارک یه پسر کوچولو اومد بهم گفت بیا خودتو رو ترازو وزن کن. منم دلمون سوخت گفتم باشه. بعد پرسیدم چند گفت 1000 تومن